43.
«Τον σταυρο σου.Και καμία προσευχή.Ισως βοηθήσει»
Νερό.Αυτο ένιωσα στο πρόσωπο μου και έτσι ανοίξα τα μάτια να δω τι συμβαίνει.
Βλέπω μια Αλεξάνδρα πάνω από το κεφάλι μου.Μια νευριασμενη Αλεξάνδρα.
«Πόσες φορές θα σας πω να χτυπάτε;Και γιατί μου έριξες νερό στο πρόσωπο;Πας καλα;»της λέω και σηκώνομαι από τον καναπέ.
Τι ώρα είναι;Με πήρε ο ύπνος;
«Εσυ δεν πας καλά!»λέει νευριασμενη.Δεν καταλαβαίνω.
Με το χέρι της δείχνει στην άλλη ακρη του σαλονιού που είναι μια Στελλα.Γυμνη.
Η ΣΤΕΛΛΑ;ΓΥΜΝΗ;ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ;
«ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΏ;ΓΥΜΝΗ;»λέω και γυρνάω από την άλλη.
«Σοβαρά τώρα;Θα κανείς το γνωστό δεν θυμάμαι τίποτα;Σε είχα για πιο έξυπνο από αυτό!»λέει και μου δείχνει τον εαυτό μου.Κατεβαζω το κεφάλι και βλέπω...
Ο ΘΕΕΕ ΜΟΥΥΥΥ ΕΙΜΑΙΙΙΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΥΜΝΟΣ!!!!
«Αλεξάνδρα!!»λέω και παιρνω ένα μαξιλάρι και το βάζω μπροστά μου.
«Μακάρι αυτό να ήταν το μόνο πρόβλημα σου!»λέει.
Και μετά το συνηδητοποιω.
Στελλα.Εγω.Γυμνοι.Σπιτι μου.
Οχ Οχ οχ Οχ Οχ!
Αποκλείεται.Αυτο αποκλείεται.Οχι.Οχι δεν μπορεί να έγινε.Οχι.
«Γιατί είσαι γυμνή στο σπιτι μου;»της λέω καθώς ντύνεται.Καποια λογική εξήγηση θα υπάρχει.Δεν μπορεί.
«Τι εννοείς Παρη...Δεν θυμάσαι...;»λέει.
Γιατί δεν μαρεσει αυτό που είπε;
«Αν σου βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα θα δεις μετά ποιος θα θυμάται και ποιος όχι!»της λέει η Αλεξάνδρα.
«Αλεξάνδρα σταματά.Λαθος κατάλαβες.Αποκλειεται να έγινε αυτό που νομίζω ότι έγινε.Ετσι Στελλα;»λέω.Δεν απαντάει.
Γιατί δεν απαντάει;
«Έτσι Στελλα;Δεν έγινε τίποτα...»λέω.Πες όχι πες όχι πες πως δεν έγινε!!
«Και τότε γιατί είστε γυμνοι;Ζεσταθηκατε;»λέει η Αλεξάνδρα.
«Περιμενε...Περιμενε...»λέω και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε.Αλλα το ηλιθιο πουλί μου να πηγαίνει πέρα δωθε δεν βοηθάει έτσι φοράω το ποξερακι.
Καθομαι κάτω.
«Χθες είχα πονοκέφαλο....Ξάπλωσα...Ήρθε ο Μαριος...έφυγε ο Μαριος...ξάπλωσα πάλι...με πήρε τηλεφωνο η Λαουρα...μετά ξανάξαπλωσα...μετά χτύπησε το κουδούνι....»λέω και κοιταω την Στελλα.
Ναι.Ειχε φέρει και μπυρες.
«Μετά ήθελες συμβουλή για κάποιον...μετά ήπιαμε την μπυρα...»λέω και προσπαθώ να σκεφτω τι έγινε μετά.Γιατι δεν μου έρχεται;
«Και μετά;»λέει η Αλεξάνδρα.Κοπαναω το κεφάλι μου κανα δυο φορές με το χέρι μου μπας και έρθει αλλά τιποτα.
«Μετά την μπυρα κάναμε σεξ.Στον καναπέ.Δυο φορές»λέει η Στελλα.
Είπε σεξ;Είπε σεξ;
Ο θεεε μουυυυ αυτό είναι πολύ πολύ πολύ κακό.
Όχι όχι όχι.Αποκλειεται.Αποκλειεται να έγινε.Εγω αγαπάω την Λαουρα.Γιατι να κοιμηθώ με την Στελλα;Όχι.Αυτο αποκλείεται να έγινε.
«Κόψε τις μαλακιες οκ;Δεν κάναμε τίποτα...»λέω.
«Όχι και τίποτα.Τελειωσες δυο φορές σε λίγα μόνο λεπτά...»λέει.
Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι.
«ΣΤΕΛΛΑ ΕΙΠΑ ΚΟΦΤΩ!»της φωνάζω.Δεν φτάνει που λέει βλακείες,επιμένει και ολας!
«Παρη ξυπνά...Και γιατί νομίζεις είμαστε γυμνοί;Απλά μάλλον μεθυσες και δεν θυμάσαι...»
Την πλησιάσω και μου έρχεται να την χτυπήσω.Και εγώ ποτέ δεν θέλω να χτυπήσω κανέναν.Ειδικα γυναίκα.
Νιώθω την Αλεξάνδρα να με τραβάει από την μέση πίσω.
«ΜΕΘΥΣΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ;ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΕ ΑΥΤΌ;ΠΕΣ ΤΩΡΑ ΌΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ!»φωνάζω.
«Δηλαδή θες να πω ψέμματα.Το κάναμε Παρη.Το κάναμε δυο φορές χωρίς να σκεφτείς ούτε για μια στιγμή την κοπέλα σου.Σαρεσει δεν σαρεσει έτσι έγινε!»λέει.
«ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ ΑΠΌ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!ΤΩΡΑ!»
«Παρη ηρέμησε...»λέει η Αλεξάνδρα και με σπρωχνει δυνατά πίσω.Παω για να μην κάνω κάτι που μάλλον θα μετανιώσω.Ή μπορεί και να μην μετανιώσω.
Κοιμήθηκα μαζί της...
Πως έγινε αυτό...
Και γιατί δεν θυμάμαι τιποτα...;
«Μικρή τσουλιτσα Καλυτερα να φύγεις πριν σε αφήσω καραφλη!Τα παπούτσια σου και δρόμο.Και μην σε ξαναδώ εδώ.Ουτε καν να κοιτάξεις τον Παρη.Ποτε!Καταλαβες;»της λέει η Αλεξάνδρα.
«Δεν πάτε καλά...Με χρησιμοποιητε και μετά απλά άντε γεια;»
«Μην μιλήσω ποιος χρησιμοποιεί ποιον!Ηξερες ότι ο Παρης έχει κοπέλα και όμως τα άνοιξες τα πόδια σου!»
«Αφού επέμενε.Εγω φταίω;»λέει και ξανάσηκωνομαι γιατί νιώθω ότι μιλάει για άλλον αφού εγώ ποτέ δεν τα κάνω αυτά.Την Στελλα δεν την ήθελα σε άλλη φάση της ζωής μου θα την θέλω τώρα που είμαι με την Λαουρα.
«Έξω!»φωνάζω και παίρνει τα παπούτσια της και πάει μέχρι την πόρτα.
«Και μην σε ξαναδώ μπροστά μου!»λέει η Αλεξάνδρα πριν κλείσω την πόρτα δυνατά.
«Βλαμμενη!»φωνάζω και καθομαι πάλι.
Τι έχει γίνει;Το μυαλό μου είναι θολό.Γιατι δεν θυμάμαι αυτά που λέει εκείνη;Τι στο διάολο συμβαινει;
Κοιταω την Αλεξάνδρα.Ειναι θυμωμένη μαζί μου.Λογικο.Και εγώ είμαι θυμωμένος μαζί μου.
«Βρίσε με!Το αξίζω!»λέω.
Το κάναμε;Αν το κάναμε θα με βρίζω για το υπόλοιπο της ζωής μου.Αν έγινε αυτό που λέει η Στελλα τότε είμαι απαραδεχτος.Δεν το πειστευω!Και η Λαουρα;Τι θα γίνει με την Λαουρα;Πως θα της το πω;Πρέπει να της το πω.Αν όχι εγώ τότε η Στελλα σίγουρα θα της το πει στο μαγαζί.
«Αλεξάνδρα...τι θα κάνω...»λέω.
«Τον Σταύρο σου.Και καμία προσευχή.Ισως βοηθήσει»λέει.
«Τι ώρα είναι;Δεν έχει σχολάσει ακόμα η Λαουρα;Ευτυχώς που δεν ήρθε εδώ.Πως θα το εξηγούσα αυτό και να με πειστεψει;Εδώ εγώ δεν το καταλαβαίνω...»λέω.
Τρίβω τα μάτια μου.Τι το ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου.Μονο μπελάδες έφερα.
«Βασικά φιλε μου για αυτό ήρθα...»λέει.
«Σωστά.Εσυ γιατί ήρθες;Πως το ήξερες;»λέω.
Σηκώνεται και παίρνει τα ρούχα μου από κάτω και μου τα δίνει.
«Η Λαουρα μου το είπε.Σας είδε...»λέει και αν πριν ένιωθα να ανοίξει η γη να με καταπιεί τώρα θέλω να με πατήσει το τρένο να τελειώνω.
«Με κοροϊδεύεις έτσι;»λέω.
«Μακάρι να σε κορόιδευα.Αλλα την βρήκε ο Μαριος έξω από το σπιτι και έκλαιγε»λέει.
Παιρνω τα ρούχα και τα βάζω γρήγορα.Πρωτα το τζιν μετά την μπλούζα,πάπουτσια και περπατάω στην παραλία μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων.
«Θα αρρωστήσεις έτσι όπως βγήκες»λέει από πίσω μου.
«Χεστηκα!Δεν το πειστευω ότι το είδε!Την τύχη μου σήμερα!Καποιος με έχει μουτζωσει δεν εξηγειται αλλιώς!»
Θα μας είδε.Γυμνους.Πως δεν την άκουσα να μπαινει μέσα;Τι γίνεται σήμερα;Τι έχω παθει;
«Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα να πας τώρα»
«Αλεξάνδρα τι λες;Πως δεν είναι καλή ιδέα;Μάλλον παρεξήγησε αυτό που είδε και τώρα θα νομίζει ένας θεός ξέρει τι...»λέω.
«Παρεξήγησε;Είσαι σίγουρος για αυτό;»με ρωτάει.
Όχι.Δεν είμαι σίγουρος.
Η εικόνα τα δείχνει όλα;Αυτό που λέει η Στελλα έγινε;Αν ναι τότε η Λαουρα δεν θα με ξαναεμπιστευτεί ποτέ.Με το δίκαιο της.Αλλα δεν μπορώ να την αφήσω τώρα.Τωρα που είμαι μαζί της.Τωρα που την αγαπώ.
«Σας είδα Παρη.Και η Λαουρα είδε ακριβώς το ίδιο πραγμα.Πως θα το δικαιολογήσεις αυτό;»
«Θα πω την αλήθεια Αλεξάνδρα.Τι άλλο;»λέω.
Αν είχα πάει απλά στο μαγαζί του Στέφανου τίποτα από αυτά δεν έχει γίνει.Τιποτα.
Δεν το πειστευω αυτό που έγινε...
«Δεν το πειστευω ότι το έκανες αυτό.Γιατι να το κανείς;Την αγαπούσες.Ετσι δεν έλεγες;»
«Όχι.Δεν την αγαπούσα.Την αγαπω.Ακομα την αγαπώ»
«Τότε;Και μην μου πεις για το σεξ.Γιατι δεν είσαι σαν τον Μάριο εσυ.Δεν σκέφτεσαι με το κάτω μέρος.Σκεφτεσαι με το μυαλό.Την καρδιά.Και ήσουν τόσο καιρό μονος.Τι σε εποιασε ξαφνικά;»λέει.
Έλα μου ντε.Τι με εποιασε;Στο τέλος θα με σιχάθω και εγώ ο ίδιος.
«Δεν ξερω.Δεν ξέρω αλήθεια...»λέω.
Όταν φτάνω την βλέπω στα σκαλοπάτια έξω με τον Μάριο.Ειχε βάλει το κεφάλι της στον ώμο του και μίλαγαν.Και ήταν αρκετά κοντά.Και αυτό δεν μαρεσει.
Όταν πλησιάσω φωνάζω το όνομα της και σηκώνει το κεφάλι της να με δει.
Δεν χαμογέλασε.Και αυτό ήταν ότι πιο σκληρό έχω δει ποτέ να βγαίνει από τα χείλη της.Παντα όταν με κοιτάει χαμογελάει και λάμπουν τα μάτια της. Τώρα όμως.Τωρα ήταν τελείως ανέκφραστη.Πραγμα που με κάνει ακόμα πιο θυμωμένο με τον εαυτό μου.
Πλησιάζω ακόμα πιο κοντά.
«Λαουρα να μιλήσουμε λίγο;»λέω.
Δεν απαντάει.Σηκωνεται.Κανει μεταβολή και μπαινει μέσα.Φυσικα την ακολουθώ.Νιωθω τα χέρια του Μαριου αλλά τα διώχνω.
«Παράτα με!»του λέω και την ακολουθώ.
«Λαουρα σε παρακαλώ.Μην με απομακρύνεις....»λέω και γυρνάει να με δει.
Βάζω τα χέρια μου στα χέρια της και φεύγει γρήγορα πιο πίσω.
«Μην με ακουμπάς»λέει.
«Εντάξει.Ενταξει.Συγνωμη...»λέω.
«Το ξέρω πως φενεται.Αλλα αλήθεια δεν θυμάμαι τίποτα.Δεν ξέρω καν τι έγινε...»λέω.
«Δεν ξέρεις;Τότε άσε με να σου πω εγώ.Που το είδα και ολας.Η εικόνα έχει μείνει καλά στο μυαλό μου βλέπεις...Ήσουν εσυ και η Στελλα στον καναπέ.Αγκαλια.Γυμνοι.Με όλα τα ρούχα σας κάτω.Κουρασμενοι!»λέει.
Δεν ξέρω πως να το δικαιολογήσω αυτό.
«Ξέρω πως ακούγεται...»
«Το κάνατε Παρη.Κανατε έρωτα!Ενω ήσουν μαζί μου και έλεγες πως μαγαπας κοιμήθηκες μαζί της.Μπορει να μην ξέρω πολλά πραγματα αλλά αυτό το ξέρω!Δεν είμαι χαζή.»
«Φυσικά και δεν είσαι χαζή.Ηρθε για μια συμβουλή για κάτι και...»
«Σοβαρά τώρα;»λέει.
«Ξέρω πως φενεται αυτό.Αλλα αλήθεια δεν θυμάμαι τίποτα Λαουρα.Θυμαμαι που της άνοιξα αλλά μετά δεν θυμάμαι τίποτα άλλο.Δεν ξέρω τι έγινε.Λεει ότι μέθυσα και...»
«Ακούς τον εαυτό σου αυτήν την στιγμή...;»με ρωτάει κόβωντας με από όλα αυτά που ήθελα να πω.
«Ξέρω πως ακούγεται...»
«Όχι.Δεν ξέρεις τίποτα Παρη!»λέει θυμωμένη.Και ποτέ δεν είναι θυμωμένη μαζί μου.
«Δεν ξέρεις τι είναι αγαπη.Δεν ξέρεις να αγαπάς.Δεν ξέρεις την έννοια του περιμένω.Δεν ξέρεις ότι όταν είσαι με κάποιον είσαι μαζί του και με κανέναν άλλον!»
«Τα ξέρω ψυχή μου....»
«Όχι Παρη.Δεν τα ξέρεις.Ολα αυτά που μου είπες ήταν ψέμματα.Ολα.Δεν είσαι αυτό που έλεγες ότι είσαι.Δεν έκανες αυτά που έλεγες ότι θα κανείς!Εχουμε κάτι άλλο να πούμε;Τελειώσαμε!»
«Όχι Λαουρα.Σαγαπαω.Το ξέρεις ότι Σαγαπω.Και ότι θα εκανα τα πάντα για σένα...»
«Αν δεν φύγεις θα φυγω εγώ...!»λέει.
«Όχι αν δεν μ ακούσεις...»λέω.
«Παρη Καλυτερα να φύγεις...»λέει η Αλεξάνδρα.
«Όχι!»
«Παρη!»λέει ο Μαριος.
«Λαουρα...εγώ σαγαπαω...δεν ξέρω τι έγινε...»λέω.
Ακούγομαι απελπισμένος.Και αυτό επειδή είμαι.
«Θα φυγω εγώ τότε...»λέει και ετοιμάζεται.Και επειδή αποκλείεται να έρθει σπιτι μας και επειδή την ξέρω, αυτή μπορεί να κοιμηθει και σε κανενα παγκάκι.Και αυτό δεν μπορώ να το αφήσω.
«Όχι.Θα φυγω εγώ...»λέω.
Δεν λέει κάτι.Και αυτό είναι που με σκοτώνει.
Γυρνάω και εγώ προς την πόρτα και πλησιάζω να φυγω.
«Μην την αφήσεις να κοιμηθει έξω μόνη της.Ενταξει;»λέω σιγά στον Μάριο.
«Μην ανησυχείς»λέει και φεύγω από εκει.
Πως τα εκανα έτσι θεε μου;
Πως τα εκανα έτσι;