Pen Pals is een spookachtig verhaal over een eenzame jonge meid die online op zoek gaat naar een vriend.
Pen vrienden
Er was een elfjarig meisje, Melanie, dat bij haar ouders in een afgelegen plattelandsgebied woonde. Elke ochtend kostte de reis naar haar school bijna een uur. Ze had veel vrienden op school, maar omdat ze zo ver van hen vandaan woonde, bracht ze de meeste van haar avonden alleen door. Melanie begon erg eenzaam te worden.
Voor haar verjaardag besloten de ouders van het jonge meisje om haar een smartphone te kopen. Ze vertelden haar dat ze het kon gebruiken om contact te houden met haar vrienden na school. Melanie ontdekte echter dat haar vrienden vaak te druk waren om 's avonds aan de telefoon met haar te chatten. Haar isolement werd alleen maar erger.
Toen had Melanie's moeder een idee. Ze suggereerde dat het misschien goed voor haar dochter zou zijn om een penvriend te hebben. Melanie doorzocht het internet en vond een website waarop mensen konden adverteren voor penvrienden. Ze liet een bericht achter en vroeg of iemand geïnteresseerd was om met haar te praten.
Een paar uur later gonsde Melanie's mobiele telefoon en ze merkte dat ze een e-mail had ontvangen van iemand die Fred heette.
De onderwerpregel luidde: "Vriend gezocht" en bevatte een kort bericht: "Hallo, ik heb uw bericht online gelezen. Ik ben ook eenzaam. Wilt u penvriendinnen zijn?
Melanie was verrukt en accepteerde het aanbod onmiddellijk. Vanaf dat moment had ze een nieuwe penvriend. Ze wisselden dagelijks e-mails uit en al snel waren ze de beste vrienden, ondanks het feit dat ze elkaar nooit persoonlijk hadden ontmoet.
Terwijl ze praatten, begon Melanie zich te realiseren dat ze gevoelens voor de jongen had. Ze vroeg zich af of hij haar eerste vriendje zou zijn. Hij was zo gemakkelijk om mee te praten, had vaak geestige dingen te zeggen en gaf haar altijd een goed gevoel.
Het meisje begon echter het gevoel te krijgen dat het gesprek erg eenzijdig was. De jongen stelde altijd vragen en leek terughoudend om over zichzelf te schrijven. Hij wist alles van haar, maar ze wist niet eens welke school hij bezocht of waar hij woonde.
Op een dag stuurde de jongen Melanie een e-mail met de vraag of hij haar mocht bellen. "Op die manier kunnen we direct praten," schreef hij, "en trouwens, ik zou graag het geluid van je stem horen."
Melanie schreef hem terug en zei: "Ja, dat zou ik heel leuk vinden. Hier is mijn nummer. Bel rond 20:00 uur vanavond. '
Het jonge meisje was heel blij en kon niet wachten om met hem te praten. Melanie had een opnamefunctie op haar telefoon, dus besloot ze dat wanneer ze belde, ze hun gesprek zou opnemen. Ze wilde naar het geluid van zijn stem kunnen luisteren wanneer ze zich eenzaam voelde.
Iets na 20.00 uur ging haar telefoon en haar hart begon te rennen toen ze het opnam en op de opnameknop drukte.
Ze spraken urenlang en het was bijna 23:00 uur tegen de tijd dat ze elkaar welterusten zeiden.
Toen ze ophing, ging Melanie weer op haar bed liggen en probeerde zich voor te stellen hoe de jongen eruit zag. Hij klonk alsof hij erg knap was. Ze probeerde zich te herinneren waar ze het over hadden gehad, maar het was allemaal een waas. Om de een of andere reden kon ze zich niets van het gesprek herinneren. Het enige wat ze zich kon herinneren was dat het heel leuk was.
Na een tijdje begon ze zich erg slaperig te voelen en besloot ze naar bed te gaan.
Plots hoorde ze een stem schreeuwen, "Melanie! Wat doe je?"
Melanie ontwaakte uit een diepe slaap en keek kreunend om zich heen. De wijzers van de klok wezen naar 02:00 uur. Ze zag haar moeder aan haar slaapkamerdeur staan. Er was een blik van afschuw en verbazing op haar moeders gezicht.
Het meisje keek rond en besefte dat ze halverwege haar slaapkamerraam stond en op het punt stond eruit te vallen. Haar moeder haastte zich naar haar toe, greep haar bij de arm en sleurde haar met kracht terug naar de slaapkamer.
"Wat was je aan het denken, Melanie?" Riep ze, terwijl de tranen zich in haar ogen vormden. "Je zou kunnen zijn gedood!"
Ze kon niet uitleggen wat ze aan het doen was en het kostte haar een tijdje om tot bezinning te komen. Geleidelijk besefte ze dat als haar moeder geen vreemde geluiden had gehoord en in haar slaapkamer was gekomen, ze tijdens het slaapwandelen uit het raam zou zijn gesprongen.
Melanie's moeder bleef haar steeds opnieuw vragen wat ze had gedaan, maar het jonge meisje had geen idee.
Toen greep haar moeder haar telefoon en zag dat er een opname op zat. Ze drukte op de afspeelknop.
De moeder en dochter zaten samen op het bed en luisterden zoals de mannenstem op de opname steeds weer herhaalde: "Spring uit het raam en dood jezelf om 2:00 uur vannacht ... spring uit het raam en dood jezelf om 02:00 vannacht ... Spring uit het raam en dood jezelf om 2:00 uur vannacht ... Spring uit het raam en dood jezelf vanavond om 02:00 uur ... Spring uit het raam en dood jezelf om 02:00 vanavond ... Spring uit het raam en dood jezelf om 02:00 uur vanavond..."