The Crying Child is een eng spookverhaal over een verpleegster die de nachtploeg verzorgt in een oud ziekenhuis aan de rand van de stad.
Huilend kind
Ik ging naar de verpleegschool en toen ik afstudeerde, kreeg ik een baan in een oud ziekenhuis aan de rand van de stad. Het was een oud gebouw met 3 verdiepingen. Toen ze me vertelden dat ik de baan had, vroegen ze of ik meteen kon beginnen omdat een deel van de verpleegkundigen hun melding onlangs had ingediend.
Ik had daar ongeveer een week gewerkt toen er iets vreemds gebeurde. Het was de nachtdienst en alle patiënten sliepen. Er waren drie van ons die dienst hadden: ik, een andere verpleegster genaamd Svetlana en de bewaker die Max heette.
We hadden een kopje thee op kantoor en praatten een tijdje. Toen was het tijd voor mij om mijn rondes te doen. Ik ging de eerste verdieping rond, ging van kamer naar kamer en controleerde of alles in orde was. Toen klom ik de trap op naar de tweede verdieping.
Alles was stil en plotseling hoorde ik het geluid van een kind huilen. Het klonk alsof het van de vloer boven me kwam. Ik stopte in mijn spoor en stond daar te luisteren. Het was zeker het geluid van een kind dat huilde.
Het haar op de achterkant van mijn nek ging rechtop staan, omdat ik wist dat er iets heel mis was. Er mochten geen kinderen in het ziekenhuis zijn en de derde verdieping zou leeg zijn.
Voorzichtig klom ik de laatste trap op en kwam naar de derde verdieping. Ik keek rond, maar de lichten waren uit en in de donkere gangen zag ik niets. Ik volgde het geluid van het gehuil en leidde me naar een kamer in het bijzonder.
Toen ik de deur opendeed, zag ik dat op een van de bedden de hoezen omhoog waren gebracht. Er zat iemand in het bed, verstopt onder de dekens. De figuur schommelde langzaam van links naar rechts en huilde hysterisch.
'Hé,' zei ik, en ik liep dichter naar het bed toe. "Wat is er mis?"
De rockende figuur stopte plotseling. Dat deed het huilen ook.
Ik stak mijn hand uit en trok de deken van het bed. Tot mijn schrik was er niemand onder. Het bed was leeg.
Met mijn mond wijd open van schrik, begon ik weg te lopen van het bed. Plotseling klonk er een gekletter achter me en de deur sloeg dicht. Ik slaakte een kreet van verrassing en rende naar de deur.
In de gang hoorde ik snelle voetstappen alsof iemand met blote voeten wegliep. Snel opende ik de deur en rende de gang in, maar die was leeg.
Toen kwam er vanuit de kamer achter me zacht gelach. Het was het gelach van een kind.
Doodsbang rende ik door de gang en toen ik de trap opkwam, hoorde ik het geluid van gelach en gehuil van overal om me heen komen. Ik keek achter me en wat ik zag vervulde me met angst.
Er kwamen kleine kinderen door de gang naar me toe. Ze waren groot en klein ... alle leeftijden ... Sommigen van hen renden en sommigen van hen kruipen op handen en voeten ... Ze kruipen op de muren en het plafond en ze schreeuwen en huilen en komen rechtstreeks naar me toe.
Ik struikelde en viel de trap af, klauterend om bij ze weg te komen. Ik rende de trap af en toen ik op de eerste verdieping kwam, rende ik recht naar Max, de bewaker. Ik slaakte een schreeuw en hij greep me in zijn armen en hielp me om te gaan staan.
"Wat is er gebeurd?", Zei hij.
"De kinderen!" Riep ik. Dat is alles wat ik kon zeggen. "De kinderen!"
Hij hielp me terug naar het kantoor waar Svetlana zat en zette me op een stoel. Nadat ze me een kop thee hadden gegeven, begonnen ze me de geschiedenis van het ziekenhuis te vertellen.
Het bleek dat er vele jaren geleden brand was geweest in het ziekenhuis. De kinderafdeling bevond zich op de derde verdieping. Het vuur was niet erg slecht, maar er was veel rook en veel kinderen stierven aan verstikking.
Sindsdien is het ziekenhuis volledig gerenoveerd, maar ze hebben nooit de derde verdieping gebruikt. Dat was omdat iedereen wist dat er op de derde verdieping rare dingen zouden gebeuren. Medewerkers en patiënten zouden 's nachts het geluid horen van voetstappen van kinderen die door de gangen rennen. Ze zouden ook het geluid horen van kinderen die lachen en huilen. Soms zagen de verpleegsters 's nachts de silhouetten van kleine rennende figuren in de duisternis.
Na een paar weken ben ik naar een ander ziekenhuis verhuisd. Ik kon daar niet blijven. Ik was te bang. Soms, laat in de nacht, denk ik aan dat ziekenhuis aan de rand van de stad en ik weet dat ergens in de donkere hoeken van de derde verdieping de vreselijke, gekwelde kreten van de dode kinderen nog steeds te horen zijn ...