33.
Πλεον νομίζω ότι μια αγκαλιά λύνει τα πάντα.
«Κατι δεν μαρεσει εδώ...»λέει.
«Ούτε εμενα.Νομιζω τον φαντάζεται.Νομιζω δεν τον βρήκε στα αλήθεια.Απλα ήθελε να τον βρει»του λέω.
Βλέπουμε μια ταινία με ένα ζευγάρι που πάει σε ένα μεγάλο ταξίδι στην θάλασσα αλλά έρχεται καταιγίδα και είχαν ατύχημα.Καποια στιγμή αυτή κοιτάει γύρω γύρω και δεν τον βλέπει.Μετα ξανακοιταει στο ίδιο μέρος και τον βρίσκει.Αλλα νομίζω τον φαντάζεται.
«Αποκλείεται.Γινεται αυτό;»
«Φυσικά και γίνεται.Ταινιες είναι.Ολα γίνονται»του λέω έχοντας δει ακόμα πιο περίεργες ταινίες από αυτήν.
«Εχεις δει πολλές ταινίες ετσι;»με ρωτάει.
«Όχι σαν την Αλεξάνδρα αλλά αρκετες ναι.»λέω.
«Σαρεσαν;»λέει.
Δεν είχα και επιλογή.Τι άλλο να εκανα;
«Εκτός από αυτό τι άλλο έκανες;Έβγαινες με φίλες;Πήγαινες σινεμά;»ξαναρωταει.
«Καθόμουν σπιτι πιο πολύ.Ειχα φίλες στο σχολειο αλλά μόνο εκει.Στο σχολειο.Οταν τελείωσαμε χάσαμε επαφή...»λέω.
«Πως και έτσι;»
«Τι να σου πω Παρη.Γενικα ήμουν ντροπαλή...»
«Ακόμα είσαι»λέει γελώντας.
«Ήμουν πιο πολύ.Δεν εχεις ιδέα...»λέω.
Εκείνες τις μέρες πιο πολύ τις πέρναγα μόνη.Κλεισμενη στο δωμάτιο μου βλεποντας ταινίες για να ξεχαστω.
«Φταίει αυτό που έγινε με τον μπαμπά σου;»
«Δεν νομίζω.Παντα κλεινομουν στον εαυτό μου.Απλα δεν είχα κάποιον στην ζωή μου να μου πει πως να μην το κάνω .Να μην κλείνομαι στον εαυτό μου.Δεν έλεγα ποτέ αν δεν μου άρεσε κάτι.Δεν έλεγα ποτέ πως ένιωθα»
«Αυτό είναι κακό.Και ειδικά σε εμάς έπαιξε σημαντικό ρόλο.Αν είχαμε πει από την αρχή πως νιώθουμε...»λέει στον εαυτό του πιο πολύ.
«Ναι...»
«Ας κάνουμε κάτι σαν συμφωνία οκ;»λέει.
«Τι συμφωνία;»
«Θα λέμε πάντα αυτό που νιώθουμε.Οταν το νιώσουμε.Καλο ή κακό δεν έχει σημασία.Τι λες;»με ρωτάει.
«Οκ.Ενταξει...»λέω και απλώνω το χέρι μου για να κάνουμε την συμφωνία πιο επίσημη.Το πιάνει και με τραβάει κοντά του και με φιλάει στο στόμα γρήγορα.
«Ας το κλείσουμε με ένα φιλί.Τι λες;»λέει και μου κλεινει το ματι.
«Εντάξει...»λέω αμήχανα.
Δεν ξέρω αν είμαι καλή στο όλο «σχέση»θέμα αλλά προσπαθώ.Προσπαθω να μην λυποθημω κάθε φορά που μου πιάνει το χέρι ή με φιλάει.Αλλα νιώθω περίεργα.Νιωθω εντονα συναισθήματα μέσα μου και δεν μπορώ να τα ελενξω.
«Στην ταινία μας τώρα...»λέει και γυρνάει στην τηλεοραση.
Παιρνει την κουβέρτα του καναπέ και την ανοίγει σκεπάζωντας μας και τους δυο.Ερχεται πιο κοντά μου και σκεπαζομαστε μέχρι τον λαιμό αφήνοντας μόνο το κεφάλι έξω.
«Παρη;»
«Ναι..»λέει.
«Δεν πολύβγαινεις όπως στην αρχή.Ελπιζω να μην φταίω εγώ...»λέω.
Στην αρχή όταν τον γνώρισα και ήρθα εδώ έβγαινε συχνά.Πηγαινε στα παιδιά,Πηγαινε στον μαγαζί του Στέφανου ενώ τώρα είναι εκει μόνο όταν δουλεύω εγώ.
«Όχι βέβαια.Γιατι να φταίς εσυ;»με ρωτάει.
«Επειδή ήμαστε μαζί ξέρω εγώ δεν σημάνει ότι δεν χρειάζεται να πηγαινεις.Δεν θέλω να σου αλλάξω τις συνήθειες σου...»λέω.
«Θέλω εγώ όμως να μου της αλλάξεις...»απαντάει.
«Τι εννοείς;»λέω.
«Θα σου πω.Εχω αυτήν την λίστα λοιπόν.Με τα αγαπημένα μου πραγματα.Και η λίστα πάει κάπως έτσι...»λέει και τον ακούω προσηλωμένη.
«Πρώτα από όλα είσαι εσυ.Μετα η Σαντα Ροζα μετά εσυ.Μετα οι φίλοι μου.Μετα εσυ.Μετα το τρέξιμο στην παραλία.Μετα εσυ...Εσυ.Εσυ.Εσυ.Οτι και να κάνω εσένα έχω στο μυαλό μου αρα γιατί να παιδεύομαι;»λέει και χαμογελαω με αυτό που είπε.Ειναι πολύ γλυκός.Και καλός.Πραγματικα καλός άνθρωπος.
Και είναι μαζί μου;Γιατί;Γιατι του αρέσω;Εγώ δεν είμαι σαν και αυτόν.Αυτος είναι δυνατός ξέρει να αντιμετωπίζει την οικογένεια του.Εγω από την άλλη...καθόλου.
«Δηλαδή τώρα δεν θα προτιμούσες να ήσουν κάπου άλλου;»
«Όχι.Καλυτερα από εδώ;Πας καλά;;»λέει και περνάει το χέρι του στον ώμο μου και με φέρνει κοντά του.Ακουμπαω το κεφάλι μου πάνω του απαλά και κοιταω την τηλεόραση.
Μπορεί να μην ξέρω πολλά αλλά θέλω να είμαι ότι χρειάζεται ο Παρης.Θελω να είμαι εκει για αυτόν όπως είναι αυτός για μένα συνέχεια.Θελω να είναι περηφανος για μένα σε όλα και να χερεται ακόμα πιο πολύ που με έχει διπλα του.
«Γιατί κουράζεις το μυαλό σου;Μου λες;»με ρωτάει.
Αυτό είναι ανατριχιαστικό.
«Μα πως....»
«Απλά σε ξέρω τόσο καλά.Οταν σκέφτεσαι κάτι σουφρώνει το πιγούνι σου και παιρνεις μια σοβαρή έκφραση...»λέει.
«Πως το ξέρεις αυτό;Ούτε εγώ δεν το ξέρω αυτό...»λέω.
Γυρνάει να με δει και βάζει το χέρι του στο πρόσωπο μου.
«Νομίζεις μαρεσεις τον τελευταίο καιρό;»λέω.
Ναι...
«Γιατί δεν ισχύει αυτό.Απο την αρχή κάτι με τράβηξε πάνω σου.Δεν ξέρω τι από όλα.Ισως όλα.Το πως κανείς τα πάντα να μοιάζουν χαριτωμένα,το πως ακόμα και τώρα λες ότι θα με ξεχρεώσεις για το σπιτι ενώ είμαστε μαζί,το πως έκανες στο πρώτο μας φιλί και ήθελες να είναι ξεχωριστό,το πως είσαι καλή με ολους ακόμα και με την Στελλα ενώ δεν χρειάζεται,το ότι είσαι πανέμορφη και δεν το ξέρεις καν.»λέω και κανεί μια μεγάλη παύση.
«Το πως κανείς εμένα να νιώθω....»λέει.Πλησιαζει και με φιλάει στο κεφάλι.
«Ίσως α...τίποτα τίποτα...»λέει.
«Τι;Πες το...»λέω.
«Τίποτα»
«Έλα Παρη.Ειπαμε θα λέμε ότι νιώθουμε όταν το νιώθουμε.Πες το...»λέω.
Βάζει το χέρι του στο πιγούνι του και το ξινει απαλά.
«Χωρίς να ακουστω εγωιστής ή κάτι τέτοιο.Λυπαμαι για αυτά που έγιναν στο σπιτι σου και έφυγες.Αληθεια λυπάμαι...»
«Το ξέρω Παρη...»
«Αλλά Χερομαι για ένα πραγμα.Που ήρθες εδώ.Που ήμουν εγώ αυτός που σε βρήκε.Αλλιως σίγουρα θα είχες φύγει από την Σαντα Ροζα και δεν θα είχαμε γνωριστεί»λέει.
Όντως θα είχα φύγει.Εκεινη την μέρα ήμουν πολύ κουρασμενη για αυτό δεν είχα δυνάμεις.Δεν είχα φάει τίποτα και είχα περπατήσει με τα πόδια μέχρι εκει.
Αλλά θα έφευγα.Το πρωί θα είχα φύγει.
Χώνομαι στην αγκαλιά του και με κρατάει σφιχτά.Πριν το Παρη δεν ήξερα ότι κάτι τόσο απλό μπορεί να γίνει γρήγορα κάτι που το χρειάζεσαι τελικά.Πλεον νομίζω ότι μια αγκαλιά λύνει τα πάντα.Λεει πιο πολλά χωρίς καν να χρησιμοποιήσεις λέξεις.
«Ξέρεις τι θέλω να πειστευω;»του λέω.
«Τι;»
«Ότι αν είναι ο άνθρωπος σου θα εμφανίζεται ξανά και ξανά και ξανά.»
«Μέχρι να είσαι μαζί του.Μαρεσει αυτό...»λέει.
Κοιτάμε την τηλεοραση αλλά νομίζω κανείς δεν βλέπει πια.Ο καθενας σκέφτεται κάτι διαφορετικό.
«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό...»
«Ποιο;»λέω και για ένα δευτερολεπτο φοβήθηκα μήπως εννοοουσε το να είναι μαζί μου.
«Το να λέω αυτό που νιώθω όταν το νιώθω...»λέει.
«Τι εννοείς;»τον ρωτάω προσπαθώντας να καταλάβω.
«Θα τρομάζες αν σου ελεγα...»λέει.
Εννοει...
Δεν μπορεί να εννοει αυτό...
«Δεν νομίζω...»του λέω.
Αν εννοει ότι μαγαπαει τότε δεν θα ήξερα πως θα αντιδρούσα.Αν θα το πειστευα.
«Ακούμε που σου λέω.Θα τρομαζες.Αλλα θα στο πω.Απλα όχι εδώ»λέει.
«Γιατί όχι εδώ;»
Κουνάει το κεφάλι του και φενεται να σκέφτεται τις επόμενες λέξεις που θα πει καλά.
«Εσυ Λαουρα δεν είσαι κάποια που να σου αξίζει αυτό.Να σου αξίζει να σου πει κάποιος ότι σαγαπαει σε ένα καναπέ βλεποντας μια ταινία φορώντας πιτζάμες.Σου αξίζει κάποιος να στο πει με τον πιο όμορφο τρόπο που υπάρχει.Την πιο ωραια στιγμή που υπάρχει.Οχι έτσι.»λέει.
«Δεν θα με πειραζε...»λέω.
«Θα με πειραζε όμως εμένα..»λέει.
Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο κακό να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς οπουδήποτε.Εχει σημασία που θα είναι;Σημασία θα πρέπει να έχει ότι στο λέει.
Αλλά φυσικά δεν του το είπα αυτό.Ισως είναι Καλυτερα έτσι.Ισως και εγώ χρειάζομαι χρόνο να καταλάβω τι είναι πραγματικά η αγαπη και αυτός χρειάζεται χρόνο να με γνωρισει Καλυτερα.
Και εγώ να γνωρίσω καλυτερα τον εαυτό μου.
Γιατί σίγουρα δεν νιώθω η ίδια Λαουρα που έφυγε από το σπιτι.Αλλαζω.Και αυτό δεν είναι κακό.