The Rubber Ball is een enge vertelling over een klein Japans meisje dat graag met haar roze rubberen bal speelt, het op en neer stuitert in de straat.
Toen ik een kleine jongen was, was er een klein meisje dat tegenover mij aan de overkant woonde. Ze was 5 jaar oud, met stralende ogen en een schattige glimlach. Haar naam was Chisato-chan, maar iedereen noemde haar "Chi".
Chi had geen vader. Zij en haar moeder woonden alleen in hun kleine appartement. Haar moeder werkte lange uren in een fabriek langs de weg en was niet erg thuis.
Omdat er geen andere kinderen van haar leeftijd in de buurt waren, speelde Chi altijd alleen. Ik zag haar vaak buiten op de stoep, touwtjespringen, hinkelen. Meestal zou ik haar horen spelen met haar roze rubberen bal, het eindeloos heen en weer stuiteren.
Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip!
Ik had geen broers of zussen, dus ik dacht aan Chi als mijn kleine zusje. Ik was te oud om met haar te spelen, maar soms las ik haar een verhaal, tekende ze met haar of kocht ze wat ijs bij de plaatselijke snoepwinkel. Chi was dol op me en verwees altijd naar mij als haar 'oudere broer'.
*************
Het was een zeer warme dag, slechts een paar weken voor de zomervakantie. Toen ik thuiskwam van school, ging ik aan de keukentafel zitten om mijn huiswerk te maken.
Chi-chan zag me en kwam naar het keukenraam rennen. Ze droeg een strooien hoed met een rood lint en ze stuiterde met haar roze rubberen bal.
Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip!
"Oudere broer, laten we spelen!" Gilde ze.
Ik zwaaide naar haar en zei: "Sorry Chi, ik heb veel huiswerk te doen!"
Ze was teleurgesteld en liep weg om weer met haar rubberen bal te spelen. Ik kon haar horen stuiteren op en neer buiten mijn raam en het begon op mijn zenuwen te werken.
Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip! Plip!
Ik ging verder met mijn huiswerk en toen ik naar de klok opkeek, merkte ik dat het lang geleden was dat Chi's moeder meestal thuiskwam.
Alsof ik het hoorde, hoorde ik een stem van de overkant van de straat.
"Honing! Sorry dat ik te laat ben!"
"Oh, het is mijn moeder !!" chi-chan gilde.
Ze liet haar rubberen bal vallen en rende de straat over.
"Nee! Chi, wacht! "Schreeuwde haar moeder.
Plotseling hoorde ik een misselijkmakend geluid.
Screeeeeeeeeeeeeeeeeeeech! Plof!
"O mijn God! Nee! Nee hoor! 'Chi's moeder jammerde.
Ik sprong uit mijn stoel en rende de voordeur uit zonder de moeite te nemen mijn schoenen aan te trekken.
Er lag Chi in het midden van de weg. Haar hoofd lag onder de achterwielen van een grote vrachtwagen. Haar kleine ledematen trilden en een donkerrode vlek spatte uit onder de banden.
De rest van mijn leven zal ik die zielige aanblik nooit vergeten.
Chi's moeder huilde en schudde me bij de schouder.
"Red haar!" Krijste ze in wanhoop. "Op de een of andere manier moet je haar redden!"
Terwijl haar moeder daar stond, met stomheid geslagen, probeerde ik het slappe lichaam van Chi-chan onder de truck vandaan te trekken.
*************
Twee dagen later brachten mijn ouders me naar de begrafenis van Chi. Haar moeder zag er moe en verwilderd uit. Ik knikte haar en mompelde een paar condoleances.
"Als Chi's moeder maar thuis was gekomen," dacht ik. "Als alleen de chauffeur van de vrachtwagen een andere straat had gekozen ... Als Chi die dag aan de andere kant van de straat had gespeeld ..."
Maar spijt zou Chi-chan niet terugbrengen. Ze was voorgoed weg.
*************
Ongeveer een week later was het een hete, benauwde nacht en viel ik in slaap met mijn slaapkamerramen wijd open. Ik werd gewekt door een vertrouwd geluid.
Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop!
Het leek van net buiten mijn raam te komen.
Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop!
Het klonk als een rubberen bal die op en neer stuitert.
Hoewel ik nog steeds suf was van de slaap, kreeg ik een ongemakkelijk gevoel in de put van mijn maag.
Ik luisterde een tijdje en ik voelde dat het geluid was verplaatst.
Het leek niet meer van buiten te komen.
Nu leek het vanuit mijn kamer te komen.
Ik lag daar in de duisternis en luisterde.
Het geluid leek aan de voet van mijn bed.
Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop!
Ik voelde helemaal geen angst, alleen een gevoel van verwondering.
"Misschien is dit de manier van Chi-chan om afscheid te nemen," dacht ik.
Er was een warm gevoel in mijn hart.
Toen besefte ik opeens waarom het geluid van de rubberen bal me ongemakkelijk maakte.
Het stuiterende geluid was niet ritmisch. Het klonk anders.
Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop!
Het stuiterde over de vloer van mijn slaapkamer tot het vlak naast me was.
Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop! Plip! Plip! Ploop!
Ik stak mijn hand uit en pakte het op.
Het voelde niet als een rubberen bal ...
Het voelde zacht ...
Zacht en nat ...
Zacht en nat en squishy ...
Toen ik het in mijn handen hield, hoorde ik het iets zeggen ...
"Oudere broer, laten we spelen!"