32.
Άντε πάλι αυτό το χαζοχαρούμενο.
Μόλις ακούω βήματα αφήνω ότι εκανα και καθομαι γρήγορα στο τραπέζι.
Όταν μπήκε χασμουριωτανε και πήγε κατευθείαν στην βρυση πήρε ένα ποτήρι και έβαλε νερό.Το ήπιε και το άφησε εκει χωρίς να γυρίσει καν να με δει.
Περπατάει για να φύγει και αφού δεν βλέπω να γυρνάει καθαρίζω το λαιμο μου για να της δειξω ότι είμαι και εγώ εδώ και τότε μόνο γυρνάει να με δει.
«Καλημέρα!»λέω.
Με κοιτάει και μετά κοιτάει το τραπέζι.Σηκωνει τα φριδια της και χαμογελάει χαριτωμένα.
Ακόμα δεν το πειστευω ότι θα μπορώ να την χαζεύω χωρίς να φοβάμαι μην με δει.Οτι είναι δίκη μου.
«Τι είναι όλα αυτά;»λεει.
«Αυτά είναι για σενα.Εφτιαξα πρωινό»λέω.
«Για μένα;»
«Για σένα.»λέω και σήκωνομαι και ανοίγω την καρέκλα και κάθεται και μετά καθομαι στην δίκη μου.
«Ευχαριστώ...»λέει και της βάζω χυμό στο ποτήρι.
«Γιατί όλα αυτά;Όχι ότι δεν το συνηθίζεις να κανείς πρωινό αλλά αυτά είναι πολλά...»
«Δεν είχα υπνο.Και είπα να περάσουμε ένα πρωινό εσυ και εγώ.Δουλευεις το μεσημέρι έτσι;»ρωτάω.
«Ναι...»λέει.
«Τέλεια...»της λέω ξαι ξεκινάμε να τρώμε το πρωινό μας.
Είναι τόσο περίεργο αυτό που έγινε χθες που ακόμα δεν μπορώ να το πειστεψω.Ειναι σαν και αυτές τις στιγμές που βλέπεις ένα όνειρο και μέτα ξυπνάς απογοητευμένος επειδή κατάλαβες ότι ήταν μόνο ένα όνειρο.
Αλλά στην περίπτωση μου δεν κοιμήθηκα καν.Γιατι φοβομουν μην γίνει μόνο ένα όνειρο.
***
«Τι εχεις σήμερα;»με ρωτάει η Αλεξάνδρα.Ολοι στο τραπέζι με κοιταγανε εμένα τώρα.
«Τίποτα.Τι να έχω;»λέω και γελάω.
«Ξερω εγώ.Εισαι λίγο σαν χαζοχαρούμενο..»λέει ο Στεφανος.
«Χαζοχαρούμενο είσαι και φενεσαι βασικά...»λέω και σηκώνομαι.
«Πάω να βαλω άλλο ένα ποτήρι...»λέω δείχνοντας το άδειο.
Πάω στο πάγκο και το αφήνω εκει και βλέπω στην κουζινα την Λαουρα και κάτι να τους λέει και όταν τελειώνει και γυρνάει την πιάνω γρήγορα από την μέση και χωνόμαστε στην αποθήκουλα.
Είναι αυτή που ο Στεφανος βάζει τα έξτρα τρόφιμα.Ειναι πολύ μικρή έτσι με το που μπαίνουμε κατευθείαν ακουμπαει η πλάτη της στον τοίχο και το χέρι μου πάνω από τον ώμο της και πάνω στόν τοίχο χαλαρά.
«Παρη...»λέει και γελάει.Ηταν σκοτεινα αλλά φενεται το χαμόγελο της.Ή το φαντάστηκα;
Ανοίγω το φως.
«Μήπως πρέπει να κανείς ένα διαλλειμα;»της λέω.
«Πάλι;Αφού εκανα και έφαγα...»
«Άλλο ένα...»λέω.
«Για να κάνω τι;»ρωτάει.
«Ξέρω εγώ;Για να κανείς αυτό...»λέω και κολλάω τα χείλη μου πάνω της.
Η.ΠΙΟ.ΩΡΑΙΑ.ΑΙΣΘΗΣΗ.
Ανταποκρίνεται και ενώ την φιλάω καταλαβαίνω ότι χαμογελάει.Και πραγματικά αυτό είναι ωραίο συναίσθημα.Να φιλάς κάποιον και να νιώθεις ότι χαμογελάει ενώ το κανείς.
«Παρη...Δουλεύω...»λέει χωρίς να σταματήσει να με φιλάει.
«Ναι...αλλά...και εμένα...δεν με λυπάσαι...»λέω αναμεσα στο φιλί.
Και εντωμεταξύ μένουμε μαζί....!
Νιώθω τα χέρια της να σπρώχνουν το στήθος μου μακριά.
«Θα μάς δει ο Στεφανος....»λέει.
«Δεν πειραζει.Ειναι φίλος μου»λέω και την ξαναφιλαω.
Με ξανασπρωχνει.
«Παρη σοβαρογω.Δουλευω...»
«Δεν παθαίνουν τίποτα χωρίς εσένα για δυο λεπτά»λέω και την φιλάω πάλι αλλά αυτήν την φορά πιο ήρεμα.Απομακρινω τα χείλη μου και την κοιταω.
«Μου ελειψες...»λέω.
«Μα το πρωί με είδες...»λέει.
«Ακριβώς!Ειδες τι τραβάω...»λέω και γελάει χτυπώντας με απαλά στον ώμο.
«Θα μας δουν τα παιδιά...»λέει.
«Ναι καλά.Τα παιδιά είναι στον κόσμο τους»λεω.
«Παρη Καλυτερα να.....»λέει εκεινη.
«Αλήθεια λέω.Δεν έχουν καταλάβει Χριστο»απαντάω.
«Παρη νομίζω πρέπει να γυρι........»
«Δεν με πειστευεις;Ειδικά ο Στεφανος...»
«Παρη!»λέει.
«Ναι;»λέω.Δειχνει με το δάχτυλο της και γυρνάω να δω τι.
Και ναι.Τα παιδιά είναι.Και τα τέσσερα.Ο ένας διπλα στον άλλον.Με σηκωμένα φριδια.Να μας κοιτάνε.
Γυρνάαω το κεφάλι μου πάλι στην Λαουρα.
«Αυτό προσπαθουσες να πεις έτσι;»λέω.
«Ναι...»λέει και γυρνάω στα παιδιά.
«Παιδιά;Τι νέα;Πως και από εδώ;»
«Πως και από το μαγαζί μου;»λέει ο Στεφανος.
«Σωστό...»λέω αμήχανα.
«Για αυτό γελάς όλη μέρα σαν χαζοχαρούμενο...»λέει η Αλεξάνδρα.
Άντε πάλι αυτό το χαζοχαρούμενο.
Έρχεται ο Στεφανος και με πιάνει από τα μαλλιά -ναι από τα ωραια και ξανθά μαλλάκια μου που τα έφτιαχνα μια ώρα για να αρέσουν στην Λαουρα-και με τραβάει έξω από την αποθήκη.
«Με πονάς!»λέω και με αφηνει.Τωρα όλοι ηρθαν έξω.
«Καλά ρε στην αποθήκη μου βρήκατε;Εκει που είναι τα φαγητά;»
«Φιλεεε!!»λέει ο Μαριος και όλων τα μάτια πήγαν πάνω του.
«Τι;»λέω.
«Η αποθήκη στο μαγαζί!Τελειο μέρος για σεξ!Πως μου ξεφυγε;»λέει σοβαρά και η Αλεξάνδρα τον χτυπάει στην κοιλιά.
«Πολύ βίαιη είσαι...»λέει εκείνος.
«Μόνο σε όσους λένε μαλακιες...»λέει εκείνη.
«Στο θέμα μας...»λέει η Άννα.
«Στέφανε λυπάμαι.Δεν θα ξαναγινει..»λέει η Λαουρα.
«Εννοείται δεν θα ξαναγινει.Απο εδώ και πέρα θα απαγορεύεται η είσοδος στον Παρη στο μαγαζί και έτσι δεν θα ξαναγινει...!»λέει εκείνος σοβαρά.
Τι;Δεν γίνεται αυτό!
Και πως θα βλέπω την Λαουρα εν ώρα εργασίας;Θα περιμένω να σχολάσει;Δεν μπορώ να το κάνω αυτό...
Αυτο είναι απάνθρωπο.
«Έλα τώρα Στέφανε...»λέω.Υπερβαλει τώρα χωρίς λόγο.
«Μακριά από το προσωπικό μου.Στις δουλειες σας τώρα όλοι...»λέει αυστηρά.
Η Λαουρα με κοιτάει και μετά πάει στα τραπεζια.
Η Άννα με την Αλεξάνδρα και τον Μαριο πάνε στο τραπέζι τους και μενω με τον Στέφανο.
Δεν γελάει.Γιατι;Δεν χερεται με την χαρά μου;
«Στέφανε πλάκα έκανες έτσι;Δεν γίνεται να μην μαφηνεις να έρχομαι εδώ...έτσι;»λέω.
«Γιατί δεν γίνεται;Δικό μου είναι το μαγαζί ότι θέλω κάνω!»λέει.
Σοβαλογει.Φενεται να σοβαρολογεί.
Σκάει στα γέλια και μου πιάνει το μάγουλο.
«Έλα πλάκα κάνω.Χαλαρωσε...»λεει.Στο καλό του.Με τρομαξε.
«Είσαι βλάκας»λέω.
«Χερομαι για σένα...για σας...»λέει.
«Ναι;»
«Φυσικά.Αξιζετε ο ένας τον άλλον...»
Γελάω με αυτό το σχολιο.
«Αλλά μακριά από το προσωπικό μου εν ώρα εργασίας.Σοβαρολογω σε αυτό!»λέει πάλι αυστηρά και φεύγει.
Πάω στο τραπέζι και καθομαι.
«Παρη;Το βράδυ θα βγω με δυο κοριτσια.Θα έρθεις μαζί μου;»ρωτάει ο Μαριος.
Είναι σοβαρός;Ποιο σημείο από ότι είμαι με την Λαουρα δεν καταλάβε;
Κοιταω την Αλεξάνδρα και μετά την Άννα.
«Δεν θα πείτε κάτι;»της λέω.
«Γλυκό μου παιδί...»λέει η Άννα και του πιάνει το χέρι λες και εξηγεί σε κάποιον χαζό κάτι αυτονόητο.
«Ο Παρης είναι με την Λαουρα.Το κατάλαβες αυτό έτσι;»του λέει.
«Ναι.Και;»λέει εκείνος.
«Είμαστε μαζί βρε βλακα.Σε σχέση.Οπως η Άννα με τον Στεφανο»λέω.
«Τι;Σοβαρά;Δηλαδή δεν θα βγαίνουμε για κοριτσια;»ρωτάει.
«Γιατί βγαίναμε ποτέ για κοριτσια;»λέω.
«Σωστό και αυτό...»λέει.
Βλέπω την Λαουρα αφηνει ένα ποτήρι στον πάγκο.
Με κοιτάει και γελάει.
Της στέλνω ένα φιλάκι και χαμογελαει ακόμα πιο πολύ.
Ποια να συγκριθεί μαζί της με αυτό το χαμόγελο;
Καμία.