In juni 1972 verscheen er een vrouw in het Cedar Senai-ziekenhuis in niets anders dan een witte jurk bedekt met bloed. Nu moet dit op zichzelf niet te verrassend zijn, omdat mensen vaak ongevallen in de buurt hebben en naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gaan voor medische hulp. Maar er waren twee dingen die mensen ertoe brachten haar in angst te zien overgeven en vluchten.
Ten eerste omdat ze niet bepaald menselijk was. ze leek op iets dat dicht bij een mannequin lag, maar had de behendigheid en vloeibaarheid van een normaal mens. Haar gezicht was zo smetteloos als een mannequin, zonder wenkbrauwen en ingesmeerd van make-up.
Ze liet een kitten tussen haar tanden in klemmen, haar kaken zo onnatuurlijk strak er omheen geklemd dat er geen tanden te zien waren, het bloed spetterde nog steeds over haar japon en op de vloer. Ze trok het vervolgens uit haar mond, gooide het opzij en zakte in elkaar.
Vanaf het moment dat ze door de ingang stapte toen ze naar een ziekenhuiskamer werd gebracht en opgeruimd voordat ze werd gesedeerd, was ze volkomen kalm, zonder uitdrukking en bewegingloos. De dokters dachten dat het het beste was om haar tegen te houden totdat de autoriteiten konden aankomen en ze protesteerde niet. Ze konden geen enkele reactie van haar krijgen en de meeste medewerkers voelden zich te ongemakkelijk om langer dan een paar seconden naar haar te kijken.
Maar toen de staf haar probeerde te kalmeren, vocht ze terug met extreme kracht. Twee leden van het personeel hielden haar vast terwijl haar lichaam opstond op het bed met dezelfde blanco uitdrukking.
Ze draaide haar emotieloze ogen naar de mannelijke arts en deed iets ongewoons. Ze lachte.
Terwijl ze dat deed, gilde de vrouwelijke arts en liet ze de shock los. In de mond van de vrouw waren geen menselijke tanden, maar lange, scherpe punten. Te lang voor haar mond om volledig te sluiten zonder schade te veroorzaken ...
De mannelijke arts staarde haar even aan en vroeg: 'Wat ben jij in vredesnaam?'
Ze sloeg haar nek naar haar schouder om hem te observeren, nog steeds glimlachend.
Er was een lange stilte, de beveiliging was gewaarschuwd en kon door de gang worden gehoord.
Toen hij ze hoorde, schoot ze naar voren, liet haar tanden in de voorkant van zijn keel zakken, rukte zijn halsader eruit en liet hem op de grond vallen, hijgend naar lucht toen hij in zijn eigen bloed stikte.
Ze stond op en leunde over hem heen. Haar gezicht kwam gevaarlijk dicht bij de zijne toen het leven uit zijn ogen verdween.
De ogen van de dokter waren vervuld van angst toen hij haar kalm zag weglopen om de veiligheidsmensen te begroeten. Zijn laatste kans was om haar een voor een te zien feestvieren.
De vrouwelijke arts die het incident overleefde, noemde haar 'The Expressionless'.
Ze werd nooit meer gezien.