Ik ben geadopteerd. Ik heb mijn echte moeder nooit gekend; ik kende haar eerder in één keer, maar ik verliet haar kant toen ik te klein was om te onthouden. Ik hield echter van mijn geadopteerde familie. Ze waren zo aardig voor me. Ik at goed, ik leefde in een warm en comfortabel huis en ik moest vrij laat opblijven.
Laat me je wat vertellen over mijn familie. Ten eerste is daar mijn moeder, Janice. Ik heb haar mama nooit gebeld of zoiets. Ze vond het helemaal niet erg. Ik denk niet dat ze het heeft opgemerkt. Ze was een heel vriendelijke en aanhankelijke vrouw. Soms lag ik met mijn hoofd in haar schoot terwijl we televisie keken en met mijn vingers langs mijn nek strelen.
Ten tweede is er mijn vader. Zijn echte naam was Richard, maar hij hield nooit echt van mij, dus begon ik hem te noemen als vader in een wanhopige poging om zijn genegenheid te krijgen. Het werkte niet. Ik denk dat hij, ongeacht wat ik hem noemde, nooit zoveel van me zou houden als zijn eigen kind. Dat is begrijpelijk, dus ik heb echt geen druk uitgeoefend. Het opvallendste kenmerk van papa was zijn onbeweeglijke strengheid. Hij was niet bang om zijn kinderen te laten knallen wanneer ze iets verkeerd deden. Hij aarzelde niet om me te slaan. Nou, ik ben in de rij en dat komt door zijn methoden.
Ten slotte is mijn zus. Kleine Emily was heel jong toen ik werd geadopteerd, dus we waren ongeveer even oud, maar ze was iets ouder. Ik vond haar echter graag als mijn kleine zusje. We konden het beter vinden dan broers en zussen misschien met elkaar konden opschieten. We zouden altijd laat bij elkaar blijven en gewoon praten. Wel, ze heeft veel gepraat; Ik luisterde vooral omdat ik van haar hield. Het was een geweldige setup die we hadden! We hadden te weinig kamers, dus en ik wilde niet alleen in de woonkamer slapen. Ze liet me op de grond slapen, naast haar bed. Hier heb ik sindsdien geslapen. Ik vond het fijn om dicht bij haar te zijn en ik heb me altijd zeer beschermend gevoeld voor mijn kleine zusje.
Op een vreselijke woensdagavond veranderde alles. Ik was thuis om een dutje te doen toen de kleine Emily de voordeur opende. Het geluid van de deuropening maakte me wakker uit mijn slaap en ik liep door de gang naar de woonkamer. Dat is toen ik me voor het eerst herinnerde dat het woensdag was. Het was nooit goed om bij te houden welke dag het was. Eigenlijk zal ik gewoon doorgaan en zeggen: mijn gevoel voor tijd was verschrikkelijk! Maar toch wist ik dat het woensdag was omdat Emily net thuis was gekomen van de jeugdgroepsbijeenkomst van haar kerk. Ze liep de voordeur in en omhelsde me, en werd daarna gevolgd door papa en Janice.
"Heb je een goed dutje gedaan?" Vroeg Janice terwijl ze mijn haar roffelde. Ik schudde gewoon mijn hoofd weg en snoof.
"Snuif niet zo naar je moeder!" Zei mijn vader nors. Hij deed de deur achter zich dicht en hing zijn jas op. Emily ging naar boven naar haar slaapkamer en ik volgde. Ze begon me over haar dag te vertellen. Weet je ... gewoon tienermeisjes dingen. Maar ik luisterde zo dat ze zich beter zou voelen. Na haar samenvatting stelde ze voor om tv te kijken en ik verplichtte me en sprong op de bank terwijl ze naar de afstandsbediening liep. Ze rolde haar ogen naar mijn kleine broertje-achtige onrijpheid en schoof me over en ging zitten. De tv ging aan en we keken samen naar de zon totdat de zon onderging. Emily was het soort meisje dat, in plaats van cartoons en soapseries te kijken, eerder naar Discovery en Animal Planet en Natural Geographic zou kijken. Ik vind die ook leuk dus vond ik het niet erg. Eigenlijk waren dat de enige kanalen die mijn aandacht kunnen vasthouden.
Het werd laat en Janice liep achter de bank naar boven. 'Emily, het is je bedtijd voorbij. Zet de televisie uit en ga naar je kamer. Jij ook. "Ze wees naar mij. Emily zette het programma af waar we met tegenzin naar keken en stond op. Ze begon de gang naar onze kamer. Toen ik hem volgde, kon ik niet het gevoel schrappen dat er iets niet klopte.
We gingen onze kamer binnen en Emily deed het licht uit. Precies zoals zij deed, ving ik een flits van beweging uit mijn ooghoek op. Het was buiten het raam, maar zodra ik weer keek, was wat ik dacht dat ik zag, verdwenen. Ik bleef nog steeds alert, omwille van mijn zus.
Ik lag daar in de duisternis met niets anders dan de dunne lichtstraal van de straatlantaarn naar buiten om de kamer te verlichten. Het was niet veel. Keer op keer had ik gezworen dat ik subtiele geluiden hoorde net buiten het raam ... een tak brak, liet crunching, kleren ritselen, en al die tijd kon ik een zwakke stank van zweet en bloed ruiken. Ik hield mijn ogen het grootste deel van de nacht open.
De geluiden buiten verdwenen en de geur verliet mijn neus. Ik begon me op mijn gemak te voelen en mijn oogleden werden geleidelijk gesloten.
Niet lang daarna hoorde ik een zeer luide crash aan de andere kant van het huis. Ik was meteen wakker. "ER IS IEMAND IN HET HUIS!" Ik blafte met extreme adrenaline die door mij heen stroomde. "Word wakker!" Ik smeekte Shilly smekend om Emily. Dat deed ze, en zodra ik haar zag zitten, rende ik naar de kamer van mijn ouders ...
Pa was dood. Zijn nek was opengesneden en bloed vloeide uit de gapende wond en vormde een plas op de vloer. Ik zag dat de deur van de badkamer gesloten was en dat er een vreemde man voor stond.
Hij was heel groot en ruig. Hij draaide zich om en zag mij en toen zag ik zijn gezicht voor de eerste keer. Ik zal het nooit vergeten. Zijn ogen waren klein, kraalvormig, koud en verwrongen van kwade bedoelingen. Zijn baard was onverzorgd, zijn kleren waren vuil en zijn gezicht was besmeurd met bloed. Op dat moment merkte ik dezelfde vreselijke geur van zweet en bloed van vroeger, maar deze keer was het overweldigend.
Hij zag me en grinnikte, met een stel kromme gele tanden. Die glimlach gooide me weg. Ik dacht dat ik op het punt stond te sterven, maar toen draaide hij zich onverstoorbaar terug naar de badkamerdeur, door mijn aanwezigheid. Ik was doodsbang en wist niet wat ik moest doen. Ik heb net gegild en gehuild. Ik keek toe terwijl hij door de deur liep, de enige bescherming van mijn moeder. Ik zag hoe hij het grote scheermes dat hij droeg omhoog bracht. Ik zag hoe hij haar openmaakte en haar in flarden scheurde ...
Ik hoorde toen iets; het laatste dat ik wilde horen ... Het was Emily's schreeuw die van achter me kwam. De grote man staarde naar mijn kleine zusje, stond toen op en liep snel naar ons toe. Mijn zus draaide zich om en rende weg. Hij snelde langs me heen en liep regelrecht achter haar aan. Waarom was ze nog steeds in huis? Waarom is ze niet weggekomen? Nu was ze zo goed als dood en ik was de enige die haar kon redden.
Ik rende achter hen aan. Ik verwachtte dat de man haar zou vermoorden zoals hij de rest van mijn familie had, maar ik vergiste me helaas. Hij greep haar bij de arm en sleurde haar door het huis ... Ik maakte zoveel mogelijk geluid als ik kon, hopend en biddend dat iemand me te hulp zou komen. Hij ving Emily op en stak zijn hand voor haar mond om haar geschreeuw te dempen.
Toen hij me passeerde stuitte ik tegen de muur en jammerde van angst: "Waarom?"
Hij gaf nog een scheve grijns en een zeer koude, onnatuurlijke lach en zei: 'Blijf stil. Er is een goede jongen. "
Ik volgde hem hulpeloos terwijl hij mijn zus naar de voordeur sleepte. Hij opende hem, trok haar naar buiten en sloeg hem onmiddellijk dicht achter zich dicht.
Ik zit nu in het huis met de lijken van mijn geadopteerde ouders, rillend en jammerend van ontzetting. Hij is daar ergens met Emily, doet wie-weet-wat voor haar en er is niets dat ik kan doen om haar te redden. Ik zou het doen als ik kon, maar ik kan het niet. Ik zou ze achterna jagen, maar ik kan het niet. Ik zit hier en kijk naar de voordeur. Ik kijk naar mijn poten. Kon ik maar deuren openen ...