zondag
Ik weet niet zeker waarom ik dit op papier schrijf en niet op mijn computer. Ik neem aan dat ik een paar vreemde dingen heb opgemerkt. Het is niet dat ik de computer niet vertrouw ... ik moet gewoon mijn gedachten ordenen. Ik moet alle details ergens objectief opschrijven, ergens weet ik dat wat ik schrijf niet kan worden verwijderd of ... veranderd ... niet dat dat is gebeurd. Het is gewoon ... alles vervaagt hier samen, en de mist van herinnering leent een vreemde cast aan dingen ...
Ik begin me krap te voelen in dit kleine appartement. Misschien is dat het probleem. Ik moest gewoon kiezen voor het goedkoopste appartement, het enige in de kelder. Het ontbreken van ramen hier laat dag en nacht naadloos wegglippen. Ik ben er al een paar dagen niet geweest omdat ik zo intensief aan dit programmeerproject heb gewerkt. Ik denk dat ik het gewoon wilde doen. Uren zitten en naar een monitor staren, kan iemand zich vreemd laten voelen, ik weet het, maar ik denk niet dat dat het is.
Ik weet niet zeker wanneer ik me voor het eerst begon te voelen dat iets raars was. Ik kan niet eens definiëren wat het is. Misschien heb ik zojuist met niemand gesproken. Dat is het eerste dat op me sloop. Iedereen waarmee ik normaal gesproken online praat terwijl ik programmeer, heeft niets gedaan of ze hebben helemaal niet ingelogd. Mijn instant messages worden niet beantwoord. De laatste e-mail die ik van iemand kreeg, was een vriend die zei dat hij tegen me zou praten toen hij terugkwam uit de winkel, en dat was gisteren. Ik zou bellen met mijn mobiele telefoon, maar de receptie is hier verschrikkelijk. Ja dat is het. Ik moet gewoon iemand bellen. Ik ga naar buiten.
Nou, dat ging niet zo goed. Als de tinteling van angst vervaagt, voel ik me een beetje belachelijk om helemaal bang te zijn. Ik keek in de spiegel voordat ik naar buiten ging, maar ik heb de stoppelbaden van twee dagen niet geschoren. Ik dacht dat ik gewoon op pad ging voor een snel telefoontje. Ik heb mijn shirt echter vervangen omdat het lunchtijd was en ik vermoedde dat ik minstens één persoon tegenkwam die ik kende. Dat is niet gebeurd. Ik wou dat het deed.
Toen ik naar buiten ging, opende ik langzaam de deur naar mijn kleine appartement. Een klein gevoel van bezorgdheid was op de een of andere manier al in mijzelf ondergedompeld, om een ondefinieerbare reden. Ik heb het voor elkaar gekregen om een dag of twee met niemand anders te hebben gesproken. Ik gluurde door de smerige grijze gang, maakte dingier door het feit dat het een keldergang was. Aan het ene uiteinde leidde een grote metalen deur naar de ovenruimte van het gebouw. Het was natuurlijk op slot. Twee saaie frisdrankautomaten stonden erbij; Ik kocht een frisdrankje vanaf de eerste dag dat ik er intrek nam, maar er was een vervaldatum van twee jaar oud. Ik weet bijna zeker dat niemand weet dat die machines hier zelfs zijn, of dat mijn goedkope hospita het niet uitmaakt om ze bijgevuld te krijgen.
Ik deed mijn deur zachtjes dicht en liep de andere kant op en zorgde ervoor geen geluid te maken. Ik heb geen idee waarom ik daarvoor koos, maar het was leuk om toe te geven aan de vreemde impuls om het dreunende geronk van de frisdrankautomaten niet te breken, althans voorlopig. Ik kwam bij het trappenhuis en nam de trap naar de voordeur van het gebouw. Ik keek door het kleine vierkante venster van de zware deur en kreeg nogal de schok: het was beslist geen lunch. Stadsgeest hing over de donkere straat buiten en de verkeerslichten op de kruising in de verte knipperden geel. Schemerige wolken, paars en zwart van de gloed van de stad, hingen boven het hoofd. Niets bewoog, behalve de weinige stoepen die in de wind veranderden. Ik herinner me het beven, hoewel ik het niet koud had. Misschien was het de wind buiten. Ik kon het vaag horen via de deur van de zware metalen deur en ik wist dat het die unieke soort late nachtwind was, het soort dat constant, koud en stil was, behalve de ritmische muziek die het maakte toen het door ontelbare onzichtbare bomen ging verlaat.
Ik besloot niet naar buiten te gaan.
In plaats daarvan tilde ik mijn mobiele telefoon op naar het kleine raampje van de deur en controleerde ik de signaalmeter. De balken vulden de meter en ik glimlachte. Tijd om de stem van iemand anders te horen, ik weet nog dat ik dacht, opgelucht. Het was zo vreemd om nergens bang voor te zijn. Ik schudde mijn hoofd en lachte zwijgend naar mezelf. Ik druk op de snelkiesknop voor het nummer van mijn beste vriendin Amy en hield de telefoon tegen mijn oor. Het ging eenmaal ... maar toen stopte het. Er is niks gebeurd. Ik luisterde naar stilte gedurende een goede twintig seconden en hing toen op. Ik fronste en keek opnieuw naar de signaalmeter - nog steeds vol. Ik ging haar nummer opnieuw bellen, maar toen ging mijn telefoon in mijn hand, waardoor ik werd verrast. Ik stak het tegen mijn oor.
'Hallo?' Vroeg ik, en ik vocht meteen een kleine schok tegen het horen van de eerste gesproken stem in dagen, zelfs als die van mij was. Ik was gewend geraakt aan het dreunende gebrom van de interne werking van het gebouw, mijn computer en de frisdrankautomaten in de gang. In eerste instantie was er geen reactie op mijn begroeting, maar toen kwam er eindelijk een stem.
"Hé," zei een heldere mannelijke stem. "Wie is dit?"
"John," antwoordde ik, verward.
"Oh, sorry, verkeerd nummer," antwoordde hij en toen hing hij op.
Ik liet de telefoon langzaam zakken en leunde tegen de dikke bakstenen muur van het trappenhuis. Dat was raar. Ik keek naar mijn ontvangen oproepenlijst, maar het nummer was onbekend. Voordat ik er verder over kon nadenken, ging de telefoon luid, waardoor ik opnieuw schrok. Deze keer keek ik naar de beller voordat ik antwoordde. Het was een ander onbekend nummer. Deze keer hield ik de telefoon tegen mijn oor, maar zei niets. Ik hoorde niets dan het algemene achtergrondgeluid van een telefoon. Toen brak een vertrouwde stem mijn spanning.
'John?' Was het enige woord, in de stem van Amy.
Ik slaakte een zucht van opluchting.
"Hé, jij bent het," antwoordde ik.
"Wie anders zou het zijn?", Antwoordde ze. "Oh, het nummer. Ik ben op een feestje op Seventh Street en mijn telefoon stierf zoals je me belde. Dit is duidelijk de telefoon van iemand anders. '
"Oh, OK", zei ik.
"Waar ben je?" Vroeg ze.
Mijn blik wierp een blik over de saaie witgekalkte wanden van het cilinderblok en de zware metalen deur met zijn kleine raam.
"In mijn gebouw," zuchtte ik. "Ik voel me gewoon opgesloten. Ik wist niet dat het zo laat was. '
'Je zou hierheen moeten komen,' zei ze lachend.
"Nee, ik heb geen zin om ergens midden in de nacht op zoek te gaan naar een vreemde plek," zei ik en keek uit het raam naar de stille, winderige straat die me stiekem een beetje bang maakte. "Ik denk dat ik gewoon ga werken of naar bed ga."
"Nonsens!" Antwoordde ze. "Ik kan je komen halen! Je gebouw ligt dicht bij Seventh Street, toch? '
"Hoe dronken ben je?" Vroeg ik luchthartig. "Je weet waar ik woon."
"Oh, natuurlijk," zei ze abrupt. "Ik denk dat ik daar niet kan komen door te lopen, hè?"
"Je zou het kunnen als je een half uur wilde verspillen," vertelde ik haar.
"Juist," zei ze. "Ok, moet gaan, veel succes met je werk!"
Ik liet de telefoon nog een keer zakken en keek naar de cijfers die flitsten toen het gesprek werd beëindigd. Toen kwam de dreunende stilte plotseling weer in mijn oren. De twee vreemde oproepen en de griezelige straat buiten reden gewoon naar mijn alleenheid in dit lege trappenhuis. Misschien omdat ik te veel enge films had gezien, had ik het onverklaarbare idee dat er iets in het raam van de deur kon kijken en me kon zien, een soort afschuwelijke entiteit die aan de rand van eenzaamheid zweefde, gewoon wachtend om op te krabbelen bij nietsvermoedende mensen die afdwaalden te ver van andere menselijke wezens. Ik wist dat de angst irrationeel was, maar er was niemand anders in de buurt, dus ... ik sprong de trap af, rende de gang door naar mijn kamer en sloot de deur zo snel ik kon terwijl ik bleef zwijgen. Zoals ik al zei, ik voel me een beetje belachelijk omdat ik bang ben voor niets, en de angst is al vervaagd. Dit opschrijven helpt veel - het doet me beseffen dat er niets aan de hand is. Het filtert halfgevormde gedachten en angsten en laat alleen maar koude, harde feiten achter. Het is laat, ik kreeg een telefoontje van een verkeerd nummer en Amy's telefoon stierf, dus belde ze me terug van een ander nummer. Er gebeurt niets raars.
Toch was er iets een beetje afwijkends van dat gesprek. Ik weet dat het gewoon de alcohol was geweest die ze had gehad ... of was het zelfs zij die me leek te schelen? Of was het ... ja, dat was het! Ik besefte het tot nu toe niet, deze dingen opschrijven. Ik wist dat het schrijven van dingen zou helpen. Ze zei dat ze op een feest was, maar ik hoorde alleen stilte op de achtergrond! Dat betekent natuurlijk helemaal niets, omdat ze net naar buiten was gegaan om te bellen. Nee ... dat kan het ook niet zijn. Ik heb de wind niet gehoord! Ik moet zien of de wind nog steeds waait!
maandag
Ik was vergeten gisteravond te schrijven. Ik weet niet zeker wat ik verwachtte toen ik het trappenhuis opliep en uit het raam van de zware metalen deur keek. Ik voel me belachelijk. De angst van gisteravond lijkt me nu wazig en onredelijk. Ik kan niet wachten om het zonlicht in te gaan. Ik ga mijn e-mail controleren, scheren, douchen en eindelijk hier weg! Wacht ... ik denk dat ik iets heb gehoord.
Het was donder. Dat hele zonlicht en frisse lucht gebeurde niet. Ik ging het trappenhuis in en de trap op, alleen om teleurstelling te vinden. Het kleine raam van de zware metalen deur vertoonde alleen stromend water, terwijl stortregens er tegenaan sloegen. Alleen een heel zwak, somber licht viel binnen door de regen, maar ik wist tenminste dat het overdag was, zelfs als het een grijze, ziekelijke, natte dag was. Ik probeerde uit het raam te kijken en te wachten tot de bliksem de somberheid zou verlichten, maar de regen was te zwaar en ik kon niets anders onderscheiden dan vage, vreemde vormen die met vreemde hoeken in de golven door het raam spoelden. Teleurgesteld, draaide ik me om, maar ik wilde niet terug naar mijn kamer. In plaats daarvan liep ik verder de trap op, voorbij de eerste verdieping en de tweede. De trap eindigde op de derde verdieping, de hoogste verdieping in het gebouw. Ik keek door het glas dat naar de buitenmuur van het trappenhuis liep, maar het was die kromgetrokken, dikke soort die het licht verspreidde, niet dat er in het begin veel door de regen te zien was.
Ik opende de deur van het trappenhuis en liep door de gang. De tien of zo dikke houten deuren, lang geleden geschilderd in blauw, waren allemaal gesloten. Ik luisterde terwijl ik liep, maar het was midden op de dag, dus het verbaasde me niet dat ik alleen maar de regen buiten hoorde. Terwijl ik daar in de schemerige gang stond te luisteren naar de regen, had ik de vreemde vluchtige indruk dat de deuren stonden als stille granieten monolieten die door een of andere vergeten oermenschiedenis waren opgericht voor een onpeilbaar doel van de bewaker. De bliksem flitste, en ik had dat kunnen zweren, slechts een ogenblik leek het oude, korrelige blauwe hout op ruwe steen. Ik lachte mezelf uit omdat ik mijn verbeeldingskracht de beste van me had laten krijgen, maar toen bedacht ik me dat de vage somberheid en bliksem moeten betekenen dat er ergens in de gang een raam was. Er verscheen een vaag geheugen en ik herinnerde me plotseling dat de derde verdieping een nis had en een inzetraam halverwege de gang van de vloer.
Opgewonden om in de regen te kijken en mogelijk een ander mens te zien, liep ik snel naar de nis en vond het grote dunne glazen venster. Er was regen doorgespoeld, net als bij het raam van de voordeur, maar ik kon deze openen. Ik stak een hand uit om hem open te schuiven, maar aarzelde. Ik had het vreemdste gevoel dat als ik dat raam opende, ik iets absoluut gruwelijks aan de andere kant zou zien. Alles is de laatste tijd zo vreemd geweest ... dus ik bedacht een plan en ik kwam hier terug om te krijgen wat ik nodig had. Ik denk niet dat er iets van komt, maar ik verveel me, het regent en ik word gek. Ik kwam terug om mijn webcam te halen. Het snoer is niet lang genoeg om op de een of andere manier de derde verdieping te bereiken, dus in plaats daarvan verstop ik het tussen de twee frisdrankautomaten in het donkere einde van mijn keldergang, leid de draad langs de muur en onder mijn deur, en plaats zwarte ducttape over de draad om deze in te passen in de zwarte plastic strip die langs de basis van de muren van de gang loopt. Ik weet dat dit dom is, maar ik heb niets beters te doen ...
Nou, er gebeurde niets. Ik zette de deur van de gang naar het trappenhuis open, stalde mezelf, wierp toen de zware voordeur wijd open en rende als een loper de trap af naar mijn kamer en gooide de deur dicht. Ik keek aandachtig naar de webcam op mijn computer en zag de gang voor mijn deur en het grootste deel van het trappenhuis. Ik bekijk het nu en ik zie niets interessants. Ik wou dat de positie van de camera anders was, zodat ik de voordeur kon zien. Hallo! Er is iemand online!
Ik kreeg een oudere, minder functionele webcam die ik in mijn kast had om te videochatten met mijn vriend online. Ik kon hem niet echt uitleggen waarom ik wilde videochatten, maar het voelde goed om het gezicht van een andere persoon te zien. Hij kon niet lang praten, en we praatten niet over iets zinnigs, maar ik voel me veel beter. Mijn vreemde angst is bijna voorbij. Ik voelde me helemaal beter, maar er was iets ... vreemd ... over ons gesprek. Ik weet dat ik heb gezegd dat alles vreemd leek, maar ... hij was nog steeds erg vaag in zijn antwoorden. Ik kan me geen specifiek ding herinneren dat hij zei ... geen specifieke naam, plaats of gebeurtenis ... maar hij vroeg wel of mijn e-mailadres in contact mocht blijven. Wacht, ik heb net een e-mail ontvangen.
Ik sta op het punt om uit te gaan. Ik kreeg net een e-mail van Amy die me vroeg haar te ontmoeten voor het avondeten in 'de plaats waar we meestal naartoe gaan'. Ik ben dol op pizza, en ik heb net dagenlang willekeurig voedsel uit mijn slecht gevulde koelkast gegeten, dus ik kan niet wachten. Nogmaals, ik voel me belachelijk over de vreemde paar dagen die ik heb gehad. Ik zou dit dagboek moeten vernietigen als ik terug ben. Oh, nog een e-mail.
O mijn God. Ik verliet bijna de e-mail en opende de deur. Ik opende bijna de deur. Ik opende bijna de deur, maar ik las eerst de e-mail! Het was van een vriend waar ik al lang niets meer van had gehoord, en het werd naar een groot aantal e-mails gestuurd die iedereen moest zijn die hij in zijn adressenlijst had opgeslagen. Het had geen onderwerp en het zei eenvoudigweg:
"Gezien met je eigen ogen, vertrouw hen niet"
Wat zou dat in vredesnaam moeten betekenen? De woorden shockeren me en ik blijf er steeds weer overheen. Is het een wanhopige e-mail verzonden net zoals ... er iets is gebeurd? De woorden zijn duidelijk afgesneden zonder te eindigen! Op een andere dag zou ik dit hebben afgedaan als spam van een computervirus of zoiets, maar de woorden ... gezien met eigen ogen! Ik kan het niet helpen, maar lees over dit dagboek en denk terug aan de laatste paar dagen en besef dat ik nog nooit iemand anders met mijn eigen ogen heb gezien of met iemand van aangezicht tot aangezicht heb gesproken. Het webcamgesprek met mijn vriend was zo vreemd, zo vaag, zo ... griezelig, nu ik erover nadenk. Was het griezelig? Of vertroebelt de angst mijn geheugen? Mijn geest speelt met de voortgang van de gebeurtenissen die ik hier heb geschreven, erop wijzend dat ik niet is gepresenteerd met een enkel feit dat ik niet specifiek nietsvermoedend heb uitgedeeld. Het willekeurige 'verkeerde nummer' dat mijn naam kreeg en de daaropvolgende vreemde terugroep van Amy, de vriend die om mijn e-mailadres vroeg ... ik verstuurde hem eerst toen ik hem online zag! En toen kreeg ik mijn eerste e-mail een paar minuten na dat gesprek! O mijn God! Dat telefoontje met Amy! Ik zei via de telefoon - ik zei dat ik binnen een half uur lopen van Seventh Street was! Ze weten dat ik daar dichtbij ben! Wat als ze me proberen te vinden ?! Waar is iedereen? Waarom heb ik niemand anders in dagen gezien of gehoord?
Nee, nee, dit is gek. Dit is absoluut gek. Ik moet rustig worden. Deze waanzin moet eindigen.
Ik weet niet wat ik moet denken. Ik rende woedend door mijn appartement en hield mijn mobiele telefoon tegen elke hoek om te zien of hij door de zware muren een signaal kreeg. Eindelijk, in de kleine badkamer, vlakbij een plafondhoek, kreeg ik een enkele bar. Terwijl ik mijn telefoon daar vasthield, stuurde ik een sms naar elk nummer in mijn lijst. Omdat ik niets over mijn ongegronde angsten wilde verraden, stuurde ik gewoon:
"Heb je iemand de laatste tijd oog in oog gezien?"
Op dat moment wilde ik alleen maar een antwoord terug. Het kon me niet schelen wat het antwoord was, of dat ik mezelf voor schut zette. Ik probeerde een paar keer iemand te bellen, maar ik kon mijn hoofd niet hoog genoeg omhoog krijgen, en als ik mijn mobieltje een centimeter naar beneden bracht, verloor het signaal. Toen herinnerde ik me de computer en haastte me erheen, iedereen direct online berichtend. De meesten waren inactief of weg van hun computer. Niemand reageerde. Mijn boodschappen werden woester en ik begon de mensen te vertellen waar ik was en persoonlijk langs te komen voor een groot aantal nauwelijks begaanbare redenen. Op dat moment interesseerde ik me nergens meer voor. Ik moest gewoon een andere persoon zien!
Ik scheurde ook mijn appartement uit elkaar op zoek naar iets dat ik misschien had gemist; een manier om contact te maken met een ander menselijk wezen zonder de deur te openen. Ik weet dat het gek is, ik weet dat het ongegrond is, maar wat als? WAT NOU ALS? Ik moet het gewoon zeker weten! Ik heb de telefoon aan het plafond geplakt voor het geval dat
dinsdag
DE TELEFOON GING OVER! Uitgeput van de roof van de vorige nacht, moet ik in slaap zijn gevallen. Ik werd wakker en rinkelde de telefoon en rende de badkamer in, ging op het toilet staan en klapte de telefoon open die aan het plafond was geplakt. Het was Amy en ik voel me zoveel beter. Ze maakte zich echt zorgen om me en probeerde blijkbaar contact met me op te nemen sinds ik haar voor het laatst sprak. Ze komt nu langs en, ja, ze weet waar ik ben zonder dat ik het haar vertel. Ik voel me zo in verlegenheid gebracht. Ik gooi dit dagboek beslist weg voordat iemand het ziet. Ik weet niet eens waarom ik er nu in schrijf. Misschien is het gewoon omdat het de enige communicatie is die ik ooit heb gehad sinds ... god weet wanneer. Ik lijk ook op de hel. Ik keek in de spiegel voordat ik hier terugkwam. Mijn ogen zijn verzonken, mijn stoppels zijn dikker en ik zie er gewoon ongezond uit.
Mijn appartement is vernield, maar ik ga het niet opruimen. Ik denk dat ik iemand anders nodig heb om te zien wat ik heb meegemaakt. De afgelopen dagen waren NIET normaal. Ik ben niet iemand om dingen voor te stellen. Ik weet dat ik het slachtoffer ben geweest van extreme waarschijnlijkheid. Ik heb waarschijnlijk gemist om een dozijn keer een andere persoon te zien. Ik ging toevallig naar buiten toen het 's avonds laat was, of midden op de dag wanneer iedereen weg was. Alles is perfect in orde, ik weet dit nu. Bovendien heb ik gisteravond iets in de kast gevonden dat me enorm heeft geholpen: een televisie! Ik heb het net gemaakt voordat ik dit schreef, en het staat op de achtergrond. Televisie is altijd een uitweg voor mij geweest en het herinnert me eraan dat er achter deze groezelige bakstenen muren een wereld is.
Ik ben blij dat Amy de enige is die op me reageerde na de paniekerige paniek van iedereen die ik kon bereiken. Ze is al jaren mijn beste vriend. Ze weet het niet, maar ik reken de dag dat ik haar ontmoette in een van de weinige momenten van echt geluk in mijn leven. Ik herinner me die warme zomerdag liefdevol. Het lijkt een andere realiteit dan deze donkere, regenachtige, eenzame plek. Ik heb het gevoel dat ik dagen in die speeltuin heb gezeten, veel te oud om te spelen, gewoon met haar praat en rondhangt om helemaal niets te doen. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik soms terug naar dat moment kan gaan en het herinnert me eraan dat deze verdomde plek niet alles is wat er is ... eindelijk, een klop op de deur!
Ik vond het vreemd dat ik haar niet kon zien door de camera die ik tussen de twee frisdrankautomaten verstopte. Ik dacht dat het een slechte positionering was, zoals toen ik de voordeur niet kon zien. Ik had het moeten weten. Ik had het moeten weten! Na de klop schreeuwde ik door de deur voor de grap dat ik een camera tussen de frisdrankautomaten had, omdat ik mezelf voor schut zette dat ik deze paranoia tot nu toe had genomen. Nadat ik dat gedaan had, zag ik haar beeld naar de camera lopen en naar beneden kijken. Ze glimlachte en zwaaide.
"Hé!" Zei ze fel tegen de camera, met een wrange blik.
"Het is raar, ik weet het," zei ik in de microfoon die op mijn computer was aangesloten. "Ik heb een rare paar dagen gehad."
"Must have", antwoordde ze. "Open de deur, John."
Ik aarzelde. Hoe kon ik het zeker weten?
"Hé, hou me even voor de gek", vertelde ik haar via de microfoon. "Vertel me één ding over ons. Stel me maar eens voor dat je jezelf bent. '
Ze gaf de camera een rare blik.
"Eh, oke," zei ze langzaam, nadenkend. "We ontmoetten toevallig in een speeltuin toen we beiden veel te oud waren om daar te zijn?"
Ik zuchtte diep toen de realiteit terugkeerde en de angst vervaagd. God, ik was zo belachelijk geweest. Natuurlijk was het Amy! Die dag was nergens ter wereld behalve in mijn geheugen. Ik had het zelfs nooit aan iemand verteld, niet uit verlegenheid, maar uit een vreemde geheime nostalgie en een verlangen naar die dagen om terug te keren. Als er een onbekende kracht op het werk was die me probeerde te misleiden, zoals ik vreesde, kon ze die dag op geen enkele manier weten.
"Haha, goed, ik zal alles uitleggen", zei ik tegen haar. "Wees daar."
Ik rende naar mijn kleine badkamer en repareerde mijn haar zo goed als ik kon. Ik zag eruit als een hel, maar ze zou het begrijpen. Snikkend naar mijn eigen ongelooflijke gedrag en de rotzooi die ik van de plek had gemaakt, liep ik naar de deur. Ik legde mijn hand op de deurknop en gaf de puinhoop nog een laatste blik. Zo idioot, dacht ik. Mijn ogen volgden over het half opgegeten voedsel dat op de grond lag, de overvolle prullenbak en het bed dat ik naar de zijkant had laten gaan op zoek naar ... God weet wat. Ik draaide me bijna naar de deur en opende hem, maar mijn blik viel op een laatste ding: de oude webcam, degene die ik gebruikte voor die griezelig lege chat met mijn vriend.
De stille zwarte bol lag lukraak opzij, de lens wees naar de tafel waar dit dagboek lag. Toen ik me realiseerde dat er een overweldigende angst was, besefte ik dat als iets door die camera heen kon kijken, het zou hebben gezien wat ik zojuist over die dag schreef. Ik vroeg haar om iets over ons, en zij koos het enige in de wereld waarvan ik dacht dat ze het wisten of niet ... maar HET WAS! HET WIST! HET ZOU DE HELE TIJD NOG OP HAAR KIJKEN HEBBEN!
Ik deed de deur niet open. Ik schreeuwde. Ik schreeuwde in oncontroleerbare angst. Ik stampte op de oude webcam op de vloer. De deur trilde en de deurknop probeerde zich om te draaien, maar ik hoorde de stem van Amy niet door de deur. Was de kelderdeur, gemaakt om tocht weg te houden, te dik? Of was Amy niet buiten? Wat had kunnen proberen binnen te komen, zo niet zij? Wat is daar verdomd ?! Ik zag haar op mijn computer via de camera buiten, ik hoorde haar buiten op de speakers door de camera, maar was het echt ?! Hoe kan ik dat weten ?! Ze is nu weg - ik schreeuwde en schreeuwde om hulp! Ik heb alles in mijn appartement tegen de voordeur opgestapeld -
vrijdag
Ik denk tenminste dat het vrijdag is. Ik heb alles elektronisch verbroken. Ik heb mijn computer kapot geslagen. Alles wat daar op stond, was toegankelijk via netwerktoegang, of erger nog, veranderd. Ik ben een programmeur, ik weet het. Elk klein stukje informatie dat ik gaf sinds dit begon - mijn naam, mijn e-mail, mijn locatie - geen van alle kwam terug van buiten tot ik het uitdeelde. Ik heb steeds weer herhaald wat ik schreef. Ik ben heen en weer gaan lopen afwisselend tussen grimmige verschrikking en overweldigend ongeloof. Soms ben ik er absoluut zeker van dat een of andere fantoomentiteit vastzit aan het simpele doel om mij naar buiten te laten gaan. Terug naar het begin, met het telefoontje van Amy, vroeg ze me effectief om de deur te openen en naar buiten te gaan.
Ik blijf er doorheen rennen in mijn hoofd. Eén punt van mening zegt dat ik heb gehandeld als een gek, en dit alles is de extreme convergentie van de waarschijnlijkheid - nooit naar buiten gaan op de juiste momenten door puur geluk, nooit een andere persoon door pure toeval zien krijgen, een willekeurige onzin e-mail krijgen van een computervirus op het juiste moment. Het andere gezichtspunt zegt dat extreme convergentie van waarschijnlijkheid de reden is dat alles wat er is mij nog niet heeft bereikt. Ik blijf maar denken: ik heb het raam op de derde verdieping nooit geopend. Ik heb nooit de voordeur geopend, tot die ongelooflijk stomme stunt met de verborgen camera, waarna ik rechtstreeks naar mijn kamer rende en de deur dichtsloeg. Ik heb mijn eigen stevige deur niet geopend sinds ik de voordeur van het gebouw opengooide. Wat daar ook is - als er iets is dat er is - heeft nooit een 'uiterlijk' in het gebouw gemaakt voordat ik de voordeur opende. Misschien was de reden dat het niet al in het gebouw was dat het elders was om de rest te krijgen ... en dan wachtte het totdat ik mijn bestaan verried door te proberen Amy te bellen ... een oproep die niet werkte, totdat hij mij belde en vroeg ik mijn naam ...
Terreur overvalt me letterlijk elke keer als ik probeer de stukken van deze nachtmerrie bij elkaar te passen. Die e-mail - kort, afgesneden - was het van iemand die probeerde iets te zeggen? Een vriendelijke stem die wanhopig probeerde me te waarschuwen voordat die kwam? Gezien met mijn eigen ogen, vertrouw ze niet - precies waar ik zo achterdochtig voor was. Het zou een meesterlijke controle kunnen hebben over alles wat elektronisch is, zijn sluwe misleiding gebruiken om me te misleiden om naar buiten te komen. Waarom kan het niet binnenkomen? Het klopte op de deur - het moet een stevige aanwezigheid hebben ... de deur ... het beeld van die deuren in de bovenste gang als monolieten van de bewaking flitsen elke keer dat ik deze weg van gedachten volg. Als er een fantoomentiteit is die probeert me naar buiten te krijgen, kan het misschien niet door deuren komen. Ik blijf terugdenken aan alle boeken die ik heb gelezen of films die ik heb gezien, in een poging hier een verklaring voor te geven. Deuren zijn altijd zulke intense brandpunten van menselijke verbeelding geweest, altijd gezien als afdelingen of portalen van bijzonder belang. Of is de deur misschien gewoon te dik? Ik weet dat ik door geen van de deuren in dit gebouw kan slaan, laat staan de zware kelderverdiepingen. Afgezien van dat, is de echte vraag, waarom wil het me zelfs? Als het me gewoon zou willen doden, zou het op een aantal manieren kunnen doen, waaronder gewoon wachten tot ik uitgehongerd ben. Wat als het me niet wil vermoorden? Wat als het een nog veel meer verschrikkelijk lot voor mij in petto heeft? God, wat kan ik doen om aan deze nachtmerrie te ontsnappen ?!
Een klop op de deur ...
Ik heb de mensen aan de andere kant van de deur gezegd dat ik een minuutje nodig heb om na te denken en ik zal naar buiten komen. Ik schrijf dit gewoon op, zodat ik kan uitzoeken wat ik moet doen. Tenminste deze keer hoorde ik hun stemmen. Mijn paranoia - en ja, ik erken dat ik paranoïde ben - doet me denken aan allerlei manieren waarop hun stemmen elektronisch kunnen worden vervalst. Er kunnen alleen maar sprekers zijn die menselijke stemmen nabootsen. Had het echt drie dagen nodig om met me te praten? Amy is vermoedelijk daarbuiten, samen met twee politieagenten en een psychiater. Misschien duurde het drie dagen om eraan te denken wat ze tegen me moesten zeggen - de bewering van de psychiater kon behoorlijk overtuigend zijn, als ik besloot te bedenken dat dit allemaal een gek misverstand was, en niet een entiteit die me probeerde te verleiden de deur te openen.
De psychiater had een oudere stem, autoritair maar toch zorgzaam. Ik vond het leuk. Ik ben wanhopig om iemand met mijn eigen ogen te zien! Hij zei dat ik cyberpsychose heb, en ik ben slechts een van de landelijke epidemieën van duizenden mensen die een storing hebben veroorzaakt door een suggestieve e-mail die 'op de een of andere manier' is doorgekomen. Ik zweer dat hij zei 'het is op een of andere manier gelukt.' Ik denk dat hij op onverklaarbare wijze verspreid door het land betekent, maar ik ben ongelooflijk achterdochtig dat de entiteit uitgleed en iets onthulde. Hij zei dat ik deel uitmaak van een golf van 'emergent gedrag', dat veel andere mensen hetzelfde probleem hebben met dezelfde angsten, ook al hebben we nooit gecommuniceerd.
Dat verklaart net de vreemde e-mail over de ogen die ik kreeg. Ik heb de oorspronkelijke trigger-e-mail niet ontvangen. Ik kreeg er een afstammeling van - mijn vriend had het ook kunnen begeven en probeerde iedereen die hij kende te waarschuwen voor zijn paranoïde angsten. Dat is hoe het probleem zich verspreidt, beweert de psychiater. Ik had het ook kunnen verspreiden, met mijn teksten en instant messages online voor iedereen die ik ken. Een van die mensen zou nu misschien aan het smelten zijn, nadat ze werd geactiveerd door iets dat ik ze had gestuurd, iets wat ze zouden kunnen interpreteren op elke manier die ze willen, zoiets als een sms die iemand de laatste tijd oog in oog heeft gezien? De psychiater vertelde me dat hij niet 'nog iemand wilde verliezen', dat mensen zoals ik intelligent zijn, en dat is onze val. We leggen verbindingen zo goed dat we ze tekenen, zelfs als ze er niet zouden moeten zijn. Hij zei dat het gemakkelijk is om verstrikt te raken in paranoia in onze snelle wereld, een voortdurend veranderende plek waar meer en meer van onze interactie wordt gesimuleerd ...
Ik moet hem één ding geven. Het is een geweldige verklaring. Het legt netjes alles uit. Het verklaart eigenlijk alles perfect. Ik heb alle reden om deze nachtmerrieachtige angst af te schudden dat iets of het bewustzijn of het feit dat ik daarbuiten ben, wil dat ik de deur openmaak zodat het me kan vangen voor een vreselijk lot dat erger is dan de dood. Het zou dwaas zijn, na die uitleg te hebben gehoord, hier te blijven tot ik uitgehongerd ben om alleen maar de entiteit te treiteren die de rest misschien wel heeft. Het zou dwaas zijn om te denken dat ik, nadat ik die uitleg heb gehoord, een van de laatste mensen zou kunnen zijn die levend in een lege wereld achterblijven, zich verstoppen in mijn veilige kelderruimte, een of andere ondenkbare bedrieglijke entiteit spuwen gewoon door te weigeren gevangen te worden. Het is een perfecte verklaring voor elk vreemd iets dat ik heb gezien of gehoord en ik heb alle reden in de wereld om al mijn angsten los te laten en de deur te openen.
Dat is precies waarom ik het niet ga doen.
Hoe kan ik het zeker weten ?! Hoe kan ik weten wat echt is en wat bedrog is? Al deze verdomde dingen met hun draden en hun signalen die afkomstig zijn van een ongeziene oorsprong! Ze zijn niet echt, ik weet het niet zeker! Signalen via een camera, vervalste video, bedrieglijke telefoontjes, e-mails! Zelfs de televisie ligt kapot op de grond - hoe kan ik weten dat het echt is? Het zijn slechts signalen, golven, licht ... de deur! Het is bashing op de deur! Het probeert binnen te komen! Welke krankzinnige mechanische uitvinding zou het kunnen gebruiken om het geluid van mannen die het zware hout aanvallen zo goed te simuleren ?! Ik zal het ten minste eindelijk met mijn eigen ogen zien ... er is niets meer om me te bedriegen, ik heb al het andere uit elkaar gescheurd! Het kan mijn ogen niet bedriegen, toch? Gezien met je eigen ogen vertrouw ze niet zij ... wacht ... was die wanhopige boodschap die me vertelde om mijn ogen te vertrouwen, of me ook te waarschuwen voor mijn ogen ?! Oh mijn god, wat is het verschil tussen een camera en mijn ogen? Beiden maken van licht elektrische signalen - ze zijn hetzelfde! Ik kan niet misleid worden! Ik moet het zeker weten! Ik moet het zeker weten!
Op een dag
Ik vroeg kalm en dag in dag uit om papier en een pen, tot het ze uiteindelijk aan mij gaf. Niet dat het ertoe doet. Wat ga ik doen? Poke my eyes out? De verbanden voelen nu als een deel van mij. De pijn is weg. Ik denk dat dit een van mijn laatste kansen zal zijn om leesbaar te schrijven, want zonder mijn zicht om fouten te corrigeren, zullen mijn handen langzaam de betrokken moties vergeten. Dit is een soort genotzucht, dit schrijven ... het is een overblijfsel van een andere tijd, want ik ben er zeker van dat iedereen die in de wereld is overleden, of iets veel ergers is.
Ik zit dag in dag uit tegen de gevulde muur. De entiteit brengt mij voedsel en water. Het maskeert zichzelf als een vriendelijke verpleegster, als een onsympathieke arts. Ik denk dat het weet dat mijn gehoor aanzienlijk verscherpt is nu ik in duisternis leef. Het fakes gesprekken in de gangen, op de kans dat ik zou kunnen afluisteren. Een van de verpleegsters praat erover om binnenkort een baby te krijgen. Een van de artsen verloor zijn vrouw bij een auto-ongeluk. Geen van de dingen doet er toe, geen ervan is echt. Niets van mij krijgt het, niet zoals zij.
Dat is het slechtste deel, het deel dat ik bijna niet aankan. Het ding komt naar me toe, zich vermomend als Amy. De recreatie is perfect. Het klinkt precies zoals Amy, voelt precies zoals zij. Het produceert zelfs een redelijk facsimile van tranen dat het me op zijn levensechte wangen doet voelen. Toen het me hier voor het eerst sleurde, vertelde het me alle dingen die ik wilde horen. Het vertelde me dat ze van me hield, dat ze altijd van me had gehouden, dat het niet begreep waarom ik dit deed, dat we nog steeds een leven samen konden hebben, als ik maar ophoudde dat ik werd misleid. Het wilde dat ik geloofde ... nee, ik moest geloven dat ze echt was.
Ik viel er bijna voor. Dat heb ik echt gedaan. Ik twijfelde lang aan mezelf. Uiteindelijk was het echter te perfect, te onberispelijk en te echt. De valse Amy kwam elke dag, en dan elke week, en stopte uiteindelijk helemaal ... maar ik denk niet dat de entiteit het zal opgeven. Ik denk dat de wachtende game gewoon weer een van zijn gambits is. Ik zal het de rest van mijn leven weerstaan, als het moet. Ik weet niet wat er met de rest van de wereld is gebeurd, maar ik weet wel dat dit ding me nodig heeft om te vallen voor zijn bedrog. Als het dat nodig heeft, dan misschien, misschien misschien, ben ik een doorn in het oog. Misschien leeft Amy daar nog ergens, alleen in leven gehouden door mijn wil om de bedrieger te weerstaan. Ik hou vast aan die hoop, heen en weer schommelen in mijn cel om de tijd te doden. Ik zal nooit toegeven. Ik zal nooit breken. Ik ben een held!
Een andere dag
De arts las het papier waarop de patiënt had gekrabbeld. Het was nauwelijks leesbaar, geschreven in het bibberige schrift van iemand die niet kon zien. Hij bewonderde de standvastige vastberadenheid van de man, een herinnering aan de menselijke wil om te overleven, maar hij wist dat de patiënt volledig misleidend was.
Per slot van rekening zou een gezonde man al lang voor de misleiding zijn gevallen.
De dokter wilde glimlachen. Hij wilde woorden van bemoediging fluisteren voor de bedrieglijke man. Hij wilde gillen, maar de zenuwvezels rond zijn hoofd en in zijn ogen deden hem anders doen.
Zijn lichaam liep als een marionet de cel in en vertelde de patiënt nogmaals dat hij ongelijk had en dat niemand hem probeerde te bedriegen.