"Michael..." soğuk ve cansız göğsüne başını yasladım. "Bugün çok kötü bir gündü."
Küt parmaklarıyla saçımı taradı. "Biliyorum. Oradaydım. Okulda, yanında."
"O zaman neden onları korkutmadın?"
"Olaylara müdahale edemiyorum."
"Biliyorum." Ağzına attığı patlamış mısırlar geri yatağa düştüğünde güldüm. "Beş ay önce öldüğünü ve hayaletlerin yemek yiyemediğini artık kabul etmen gerek."
Kafam yastığa düştüğünde gittiğini anladım.
Alıngan bir hayaletle uğraşmak zordu.