Birden bire heyecandan atan kalbim, biranda ritmini deli moduna almıştı.
Deli gibi çarpıyordu ve bu kadarı beni oldukça korkutmaya yetmişti.
Karanlığa doğru sürüklendiğimi sanıyordum.
2 ışık hüzmesi belirdi... Biri zifiri karanlık, diğeri ise aydınlık.. Ellerini uzatmış beni bekleyen insanlar karşımda duruyordu....
Ön safha da yerini alan çocuk, bana yalvarıyor "Anne uyan artık, lütfen " diyordu.
Minik eller hâlâ saçımda ve yüzümde, tatlı dokunuşlar bırakıyordu.
Bu yakarışa,cevap vermek istiyorken,
Ikinci, tanıdık tok bir ses"
Hadi oğlum, gitmemiz gerekiyor.
Anneni daha fazla yormayalım " diyerek Sevgiye yaklaşıp, alnına öpücük kondurdu.
Sevgi, alnına bırakılan öpücükten sonra var gücü ile haykırarak " Ben burdayım gitmeyin" demek istedi.
Tam o sırada Doktor içeri girip " Daha fazla burda duramazsınız.
Çıkmanız gerekiyor" dedi
Sevgi, bir seçim yapmak zorunda hissetti kendisi.
Ya karanlıkta kaybolacak, yada yakarışlara dayanamayan yüreğini dinleyip uyanacaktı.
Kendi kendine verdiği bu karar ile, çok az duyulan, cılız bir ses tonu ile
" Gitmeyin " dedi.
Dışarı çıkmakta olan Doktor içeriye göz gezdirdi.
Az önce duyduğu ses'ten emin olmak için biraz daha ilerleyip , Sevgi'ye yaklaştı.
Sevgi, odada birinin olduğunu hissedince, var gücü ile" Gitmeyin" diyerek sözünü tekrarlamıştı .
Doktor, Sevgi'nin elini sıkıca tutarak " Gitmiyorlar,rahat ol! " deyince Sevgi gülerek gözlerini tekrar yummuştu.
☆☆☆☆
2 Yıl sonra ; Sevgi'den
"Yaşarken kendini unutmak,Yaşadıklarımı hatırlamamak, yaşadıklarım onca şeyden sonra, kendimi dışardan izliyormuş izlenimine sebeb,komada oluşum imiş demek. O gün başıma gelen olaydan sonra, tek düşüncem oğlum Ateş oldu.
Ona, neler olacağını bilmeme korkusu, kimlerin eline düştüğümüzü ,Bize neler olacak belirsizliğini, beynim sel gibi düşünerek, sariselere çok korku sığdırmıştı.
Anne olmak, böyle bir şeydi demek.
Kısacık zaman dilimine,bir çok kaygıyı sığdırmıştı.
Sevgi,Herkesin uyuduğu bir saatte, Önünde uzanan masmavi sonu görünmeyen Denize bakarken , kaza gününü geçiriyordu kafasından...
Üstündeki Ağırlığın yerini huzura bıraktı.
Yaşadıkları zor günleri geride bırakmıştı artık.
Kendini çok mutlu hissediyordu.
"Bir Insan, sevdikleri yanında ise mutludur! Ben mutluluğun en güzelini yaşıyorum şimdi.
Komada iken gördüğüm rüyalar, yaşadıklarımı sergiledi, gösterdi bana.
Yine delirdigimi düşünüyordum, neden hatırlamıyorum derken, oğlumun yalvardığını, uyan anne dediğini duymak, karanlık dünyadan, aydınlığa çıkardı beni.
Oğlum Ateş'in, sesi beni hayata bağlayan tek nedendi sanki.
Kazanın olduğu gün, aklımda olan tek şey oğlumun ne olacağını bilmemekti.
Bazen , yataktan fırlayarak uyanıyorum.
Eskiye oran ile iyiyim. Gizem belası yok artık. Intihar ederek , hayatına son verdi.
Kullandığım unutkanlık ilaçları işe yarıyor.
Kolay kolay, hiç bir şeyi unutmuyorum artık.
Bu duyguyu tarif edemem.
Gerçeğiyle yaşamak ile , rüyadaymış gibi yaşamak arasında, dağlar kadar fark var.
Bunun mutluluğunu tarif edemem.
Kocam , çocuklarım, annem, kardeşim,dadım Ve diğer sevdiklerim hepsi , her zaman yanımda oldular.
Amcam, Türkiye ye kesin dönüş yaptı.
Bunu da benim için olduğunu söyledi.
Önceden 3 kişiydik..
Şimdi kocaman bir Ailem oldu.
Parmaklarımın sayısını geçiyor sayarken...
Evlerimiz yanyana .
Bütün sevdiklerim yanımda .
Çok mutlu ve huzurluyum.
Çocuklarım benim gibi yalnız büyümeyecek. Babası, Dayısı, yengesi, Anneannesi , dadısı, kuzenleri , dedesi ve babaannesi olacak.
Bunları bilerek, onlara bununla hitap ederek ve bunun mutluluğunu yaşayarak büyüyecekler.
Demir'im, Elif'im Ve Ateş'im...
Kocaman bir Aile ortamında büyüyecekler.
Cümbür cemaat,Dünya turuna çıktık.
Deniz de parlayan yakamozlar,
Herşey güzel olacak der gibi bana, göz kırpıyorlar sanki.
Arkamda ailemin olduğunu bilmek bana güç veriyor!
Kazanın ardından 2 yıl geçti.
Artık çok iyiyim.
Arada bir uyanmaları saymazsak.
Hepsi bitti geride kaldı.
Sevgi, orada 2 saat durduğunun zamanın nasıl geçtiğini fark etmemişti.
Kendisine hitap eden insanlara döndü.
"Karıcığım, Anne, Kızım, Sevgi!"
Sevgi, düşüncelerinden sıyrılıp,
Mutlulukla parlayan gözlerini, tek tek kendisine seslenen sevdiklerine çevirdi.
Hepsinin yüzü gülüyordu.
Koca bir tebessüm yayıldı yanaklarına....
Mikael'in saçları sarılsıklamdı.
Gözünden kaçmadı bu.
Mehmet, güldüğünü belli etmemek için ağzını elleriyle kapamıştı.
Fatma ona dönerek;
"Intikamını yıllar sonra aldın! Kızımıza teşekkür borçlusun!"
diyerek kocasına sevgiyle bakıp tebessüm etti.
Mikael, saçlarında ellerini gezdirerek;
"Kırk yıl düşünsem, Mehmet'in bunun intikamını alacağı aklıma gelmezdi.
Karıcığım, bütün suç senin! Neden odanın kapısını aralık bıraktın.
Sayende , sabah sabah soğuk duş yaptım "
Sevgi, şaşkınlık içinde kocasına bakarken Mehmet biraz öne gelerek;
"Sevgi , Kocan, her sabah soğuk duş ile yatağımdan uyandırırdı beni.
Bana her zaman "Sen önce erken kalkmasını öğren, ondan sonra aynını yaparsın derdi" Gel gör ki, çocuğum olduğundan beri erkenciyim.
Fırsat burda buldum ve değerlendirmek istedim.
Kocana sor bakalım, oda sıcaklığındaki su hiç soğuk olur mu? "
Mehmet , gülerek bunu söylediğinde
Mikael sinir ile ellerini saçlarında gezdirdi.
"Sen kızına dua et dostum . "
SON