Helen is 14 jaar oud zijn donkere kringen voelen aan alsof hij nog nooit genoeg heeft geslapen. Hij geeft niet om zijn rommelige zwarte haar, omdat hij niet graag teveel moeite doet om zichzelf opteruimen: het is onnodig.
Zijn stoel bevindt zich aan de achterkant van het klaslokaal, naast het raam: hij zit daar altijd stil te tekenen, het is zoals alles voor hem. Hij houdt niet van sociale contacten met mensen waardoor hij een eenzaam persoon wordt.
Er was een persoon die na school op de grond werd geduwd, dat is tom die altijd het slachtoffer is van pestten, niet omdat hij eerder iets heeft gedaan, het is gewoon de afkeer van mensen om hem heen. Deze dingen gebeuren vaak en Helen is er aan gewend.
Tijdens de pauze zegt jurdy dat ze haar horloge mist terwijl ze er naar zoekt. Helen, helpt haar niet, omdat het niks met hem temaken heeft. plotseling ziet iemand iets in Helen's zak knipperen.
"Wat is dit ?" zegt Tan terwijl hij zijn hand in de zak van Helen steekt en haald een horloge te voorschijn dat is afgewerkt met nep diamanten. Helen is erg verast om het te zien, omdat hij niet weet hoe het daar is gekomen. "Ah dat mijn horloge !" Jurdy ontvangt het horloge van Tan nadat ze de situatie heeft gezien. Beiden staren naar Helen met een rare blik. "Ik ben het niet" zegt Helen die nog steeds op zijn notitieboekje tekent zonder een beetje optestaan "ja juist" zegt jurdy en verlaat het klaslokaal met tom als ze besluit.
De volgende dag zit Helen zo als gewoonlijk aan zijn tafel hij merkt dat de sfeer om hem heen niet goed voeld. Mensen beginen over hem te fluisteren, en zelfs en paar noemen hem een dief, hij besluit niet voor zichzelf uit te leggen, omdat hij weet dat het nutteloos is omdat te doen.
Naarmate de tijd verstrijkt, wordt Helen het nieuwe doelwit van slachtoffer voor pesterijen; alles wat hij nu doet word overdreven. Hij vind het niet leuk maar toont geen verzet. Hij houdt de gevoelens in zijn hart en zwijgt.
Tot Tan op een dag naar hem toe kwam en zijn notitieboek greep met zijn onafgemakte tekening er op, "altijd deze zinloze dingen doen" zegt Tan terwijl ze een paar tekeningen Afschuurt en ze in stuken schuurt en Helen's reactie wil zien. In dit tempo barsten de gevoelens de gevoelens die hij heeft vast gehouden. Hij slaat Tan in haar gezicht en begint het gevecht. Helen is echter iet zo machtig, dus werd hij in een mum van tijd in elkaar geslagen, andere studenten gingen naar het gevecht kijken, zonder het te stopen sommige mensen stampten hem zelfs in zijn gezicht en maag.
Direct nadat de bel ging stopte iedereen met waar ze mee bezig waren, en gingen terug naar hun zit plaatsen, voordat de leeraar kwam. Helen keert terug naar zijn stoel, alsof er niks is gebeurd. De leeraar kwam binnen; "oh my otis Helen! Wat is er gebeurd ?" Helen heeft zo veel blauwe pleken dat de leeraar het merkt vlak nadat ze de kamer is binnen gegaan. Iedereen kijkt hem aan en wacht tot hij een reactie geeft terwijl, terwijl ze hem met een moorddadige blik aankijkt "ik viel van de trap mevrouw" Helen antwoord terwijl de bliken verdwijnen.
Na thuis komst van school vragen zijn ouders hem ook wat er is gebeurd en hij antwoord met het zelfde antwoord, de blauwe jas die hij draagt bedekt alle blauwe pleken anders dan die in zijn gezicht zijn ouders geloven het zonder twijvel meestal waneer Helen's ouders hem vragen hoe hij op school zit zegt hij altijd dat het goed is, hij loog zefs over het maken van een heleboel vrienden, elke dag een gelukig leven. Helen weigert zijn ouders de waarheid te vertellen want hij wil zijn ouders geen zorgen over hem laten maken.
Een paar maanden later is hij gewend geraakt aan de negatieve opmerkingen over hem, en is het een normale gebeurtenis voor hem om geraakt of vernederd teworden; hij is nu volledig immuun voor deze dingen. Wie heeft hem in de eerste plaats ingelijst ? Waarom deed de schuldige dit ? Dit doet er niet meer toe niets is nu meer van belang.
"Hoi jij daar ?" Helen ontvangt een bericht van een onbekende gebruiker op Facebook "wie ben je ?" Hij antwoord "ik ben Tom, je klasgenoot." Tom heeft nog nooit contact met hem gehad, dit veraste hem een beetje. "Hoe is het ?" Zegt helen. "Eh...gaat het ?" "Dat gaat je niks aan" Helen denkt na over de vraag van tom. Tom typt voordat hij verzint; "luister ik weet hoe je je nu voelt, je bevind je in dezelfde situatie als ik, ik wil je echt helpen, maar ik kan het niet ...sorry" nadien sms'en Tom en Helen elkaar lang, Helen voelt zich veel beter, nadat hij hem alle pijn en gevoelens heeft verteld die hij heeft meegemaakt. Hij kan zelfs Grapjes maken met tom vaak met ":)" om zijn geluk te tonen dit is de eerste keer dat hij denkt een vriend te hebben gemaakt.
Het is warm weer in de middag "kom me na de eerste ochtend middag op het dak ontmoetten, we moeten praten, vraag het me niet" mailde Tom gisteravond. Volgens zijn instructies ontmoet Helen Tom op het dak. Helen zwaait met zijn hand wn loopt naar hem toe terwijl hij zegt "hé Tom hoe gaat het vriend ?" "Eh...ik heb iers te zeggen... iets heel belangrijks." Zegt Tom met een ernsig gezicht. "Denk aan het horloge-diefstal-incident." Hoe kon Helen het vergeten? Dat is hoe hij begon te lijden ! Helen knikt om te laten weten dat hij het nog weet. "Ik was de schuldige." Tom keek naar beneden, bang om in zijn ogen te kijken. "Wat?!" Helen is geschokt. "Ik heb jurdy's horloge gestolen en je als de boosdoener verklaard" "waarom heb je dit gedaan ?" "Met jou als nieuw doelwit voor pesterijen is mijn leven veel beter." Tom grijnst. Het is echter waar dat waneer iedereen besluit om Helen te pesten, ze Tom niet meer lastig vallen, het is net als een verlaten stuk speelgoed. Voor hem is dat helemaal perfect. Zolang hij zwijgt, zal hij zijn school leven veilig en gezond kunnen leven. Hij is geslaagt: het plan was buiten gewoon perfect.
Helen grijpt de kraag van Tom zijn overhemd en na een tijdje rond geduwd te hebben,kwamen ze bij de rand van het dak uit. Tom glijd weg, en valt van het dak. Helen grijpt meteen zijn hand en probeert hem terug te treken, maar helen heeft niet genoeg kracht om dat tedoen.
"Het spijt me zo,Helen" Tom valt. Helen sluit zijn ogen, bang om te kijken naar wat er gaat gebeuren. Hij kan zich niet voorstellen wat er met Tom gaat gebeuren nadat hij van een 6 verdiepingen telend gebouw is gevallen.
Nadat de politieagenten arriveren hebben ze een interview met Helen. Hij was echer te geschokt door het ongeluk, om zelfs maar een woord te zeggen.
Nogmaals wordt Helen het onderwerp van discuseis's tussen studenten. Somige mensen denken dat helen Tom van het dak heeft geduwd, maar de meesten denken dat Tom zelfmoord heeft gepleegd en Helen heeft nagelaten hem te redden, omdat ze hem Tom's hand zagen grijpen voordat hij viel.
Die nacht was helen in zijn kamer, huilend, bibberend en hij kan niet voorkomen dat de schuld van binnen in hem groeit. Hij moet kalmeren en plotseling flitst een gedachten door zijn hoofd: "het is niet mijn schuld dat Tom stierf, hij verdiend het om te sterven !" Hier door voeld hij zich veel beter en neemt ook zijn schuld weg. Helen glimlacht griezelig, "Tom heeft zijn straf gehad...ik denk dat het voor de anderen ook tijd is om de hunne tehebben, is het niet ?" Zijn gescheeuw veranderd in donker gelach.
Helen's klasgenoten besluiten om een feest tehouden op de dag van halloween, maar het is niet om halloween tevieren, het is gewoon om hun vrienden samen telaten feesten, natuurlijk was Helen niet uitgenodigd op het feest, de avond voor de dag van halloween SMS'den jurdy en maggie elkaar op facebook. Ze slapen allebei in een slaapzaal van de school jurdy's kamer ligt naast Maggie.
09:03-jurdy: wie komen er op het feest van morgen ? Ik ben zo opgewonden :D
09:03-Maggie: de meesten van onze klas zullen er zijn. Maar ik heb zoveel keer een bericht gestuurd naar Tan, hoewel alle berichten die ik heb verzonden worden gelezen, antwoord zij gewoon nooit op mij, is de hel verkeerd met haar?
09:04-jurdy: ze werkt waarschijnlijk denk ik.
09:06-Maggie: er gebeurt iets raars...ik hoor al heel lang voetstappen bij mijn deur...ik denk dat er iemand rondloopt in de slaapzaal.
09:06-Maggie: wacht, ik ga het checken, (met behulp van het raampje in de deur zag Maggie iets ongewoons.)
09:07-Maggie: oh mijn god!!! Er is een vent buiten die een masker en een blauw jasje draagt, en hij houd een mes vast, en hij is helemaal bloederig!!!
09:07-Maggie: f**k! Hij klopt op mijn deur.
09:08-Maggie: oh mijn god,oh mijn god,oh mijn god,
09:08-jurdy: kalmer gewoon, en zoek een wapen of zo iets.
09:08-jurdy: bescherm je zelf !!!
09:09-Maggie: hij draait aan de deur knop, goedezaak dat ik het op slot deed.
09:09-Maggie: ik ben bang !!!
09:09-jurdy: Maggie ?
09:09-Maggie: wat moet ik doen ?
09:09-jurdy: Maggie,luister
09:09-Maggie: SAVE ME !!!
09:09-Jurdy: Maggie, kalmeer
09:09-jurdy: Maggie
09:10-jurdy: Maggie?
09:10-Jurdy: ben je daar ?
Het bericht wordt weergeven als gelezen,maar jurdy ziet het antwoord van Maggie gewoon niet. Plotseling hoor jurdy het geluid van het open gaan van haar kamer deur. Als ze haar Hoofd omdraait, voelt ze een vreselijke pijn op haar buik. Een bloederige persoon die een masker draagt, stormt de kamer in en steekt haar neer.
Die nacht werden alle studenten die in de slaapzaal waren vermoord. Niemand weet hoe de moordenaar het deed. De moordenaar gebruikte het bloed van de slachtoffers om op de muren van de slaapzaal te schilderen, waarbij de meeste schilderijen het gezicht ":)" waren. Veel van de lijken werden gehakt en gepurgeerd, mogelijk om meer 'pigmenten' te krijgen. De schuldige Helen Otis ontbreekt momenteel nog steeds.
In de chatroom waar jurdy en Maggie elkaar een sms stuurden, werd er een bericht geschreven dat reageerde op jurdy's eerste bericht om 09:03 uur
11:15-jurdy: Wees niet enthousiast over morgen :) omdat er geen morgen zal zijn.