Περπατάω στους δρόμους της Αθήνας εδώ και ώρα παρατηρώντας τους ανθρώπους που με προσπερνάνε αδιάφοροι.
Άλλοι χαρούμενοι και άλλοι θλιμμένοι.
Ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του. Στα πράγματα που έχει να κάνει. Σε αυτά που θεωρεί σημαντικά όμως δεν είναι.
Η ζωή είναι μικρή.
Δεν έχουμε όσο χρόνο χρειαζόμαστε για να την ζήσουμε. Όμως όταν καταλάβουμε την διάρκεια της θα ξεκινήσουμε να την ζούμε με την ολοκληρωτική έννοια της λέξης. Όταν καταλάβουμε πως η ζωή που μας δίνεται είναι μία και μοναδική οι ρόλοι αντιστρέφονται.
Όσα θεωρούμε σημαντικά γίνονται ασήμαντα και ότι θεωρούμε σπατάλη χρόνου γίνεται η ζωή μας.
Τότε είναι που η ζωή αποκτά το νόημα της.
Τόσο καιρό ήμουνα νεκρή. Πίστευα πως είχα ζήσει την ζωή μου. Πως δεν θα μπορούσα να ζήσω τίποτα άλλο.
Όμως μέσα σε μία μέρα κατάλαβα πως έχω πολλά να ζήσω ακόμα και πολλά να νιώσω. Η ζωή δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Μάλιστα, τώρα αρχίζει.
Θέλω να προλάβω να γεμίσω εμπειρίες και συναισθήματα πριν να είναι αργά. Θέλω να νιώθω το συναίσθημα που με ανέστησε μέσα μου ξανά και ξανά. Χωρίς σταματημό.
Οι νεκροί δεν μπορούν να αναστηθούν μας είπαν.
Τι κι αν μπορούν;
Έφτασα στην κορυφή του βουνού περπατώντας ανάμεσα στα ψηλά δέντρα που στολίζουν το δάσος. Η εικόνα της Αθήνας καταλαμβάνει την όραση μου.
Τα σπίτια, τα σοκάκια, οι δρόμοι, τα ψηλά κτήρια, οι άνθρωποι, μοιάζουν τόσο μικρά από εδώ πάνω όμως η εικόνα αυτή παραμένει μαγευτική.
Κάθομαι στην άκρη του γκρεμού όπως την τελευταία φορά.Ξαπλώνω στο πράσινο χορτάρι κοιτάζοντας τον ουρανό.
Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τους ήχους της φύσης να με χαλαρώσουν.Το τραγούδι των πτηνών, ο ήχος του αέρα και των φύλλων.
Βήματα ακούγονται από πίσω μου και σηκώνομαι απότομα για να δω ποιος είναι. Εκείνος γελάει με την αντίδραση μου την ώρα που κάθεται δίπλα μου σιωπηλός.Ξαπλώνω πάνω στο χορτάρι και κάνει το ίδιο. Κοιτάζουμε τον ουρανό σιωπηλοί.
Διάφορες σκέψεις, ερωτήσεις, απορίες καταλαμβάνουν το μυαλό μου όμως μία από αυτές κυριαρχεί βασανίζοντας το αλύπητα.
"Γιατί με έσωσες;" τον ρωτάω το πράγμα που βασανίζει το μυαλό μου εδώ και μέρες.
"Τι εννοείς;" ρωτάει κοιτάζοντας με.
"Θα μπορούσες να φύγεις" παίρνω μία ανάσα και τον κοιτάω"Δεν χρειαζόταν να κάνεις αυτό που έκανες.Να με σώσεις.Με έχεις σώσει τόσες φορές" κάνω μία παύση προσπαθώντας να συγγρατήσω τα δάκρυα μου και συνεχίζω"Γιατί το κάνεις αυτό;" ρωτάω με την φωνή μου να τρέμει την ώρα που κάθομαι στο γρασίδι.
Ξαφνιάζεται με την ερώτηση που του έθεσα και αντιγράφει τις κινήσεις μου αργά. Γυρίζει το κεφάλι του από την άλλη αποφεύγοντας το βλέμμα μου. Ένα μουρμουρητό ηχεί στα αυτιά μου πριν ακούσω την τρεμάμενη φωνή του.
"Δεν" πάει να πει αλλά κάνει μία παύση"Απλά" συνεχίζει με δυσκολία καθώς γυρνάει προς το μέρος μου"Απλά της μοιάζεις τόσο γαμημένα πολύ" η φωνή του ηχεί σαν ψίθυρος στα αυτιά μου"Δεν μπορώ να καταλάβω πως στο διάολο γίνεται αυτό αλλά της μοιάζεις"φωνάζει θυμωμένος πλέον την ώρα που ένα δάκρυ κυλάει στο πρόσωπο του.
Τον κοιτάζω αμίλητη καθώς σφίγγει τις γροθιές του κάνοντας τις φλέβες των χεριών του ευδιάκριτες.
"Την άφησα να φύγει το καταλαβαίνεις;" φωνάζει έξαλλος με την φωνή του να τρέμει"Εγώ φταίω" η γροθιά του προσγειώνεται δίπλα από το πόδι μου και τινάζομαι ελάχιστα.
Όχι, δεν τον φοβάμαι. Είναι πληγωμένος. Πονάει.
"Ποια;" τον κοιτάζω με απορία.
"Τι ποια;" ρωτάει γυρνώντας το κεφάλι του προς το μέρος μου βαριανασαίνοντας.
"Ποια σου θυμίζω;" ξεκαθαρίζω την ερώτηση μου και γουρλώνει τα μάτια του.
"Καμία" απαντάει κοφτά προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του.
"Κάποια σου θυμίζω" επιμένω αγανακτισμένη με το πείσμα του.
Θέλω να μάθω. Να μάθω πράγματα για εκείνον. Τρελό ε; Να θέλω να μάθω τον άνθρωπο που μισούσα πιο πολύ από οποιονδήποτε στον κόσμο. Όμως το χρειάζεται. Μπορώ να δω τον πόνο που καθρεφτίζεται στα μάτια του την ώρα που με παρατηρεί. Χρειάζεται κάποιον να τον ακούσει.
"Την Ιωάννα" η βραχνιασμένη του φωνή κάνει την εμφάνιση του, το βλέμμα του σκοτεινιάζει και τα μάτια του βουρκώνουν ελάχιστα. Γυρνάει να με κοιτάξει και μου χαμογελάει
"Είστε τόσο διαφορετικές όμως κάθε φορά που σε βλέπω είναι σαν να βλέπω εκείνη" λέει και παίρνει μία βαθιά ανάσα καθώς η φωνή του είναι έτοιμη να σπάσει
"Ήταν καινούργια στο σχολείο, μόλις είχε έρθει. Δεν είχε φίλες, όμως είχε το αγόρι της. Από την πρώτη στιγμή που την είδα ήθελα να την πλησιάσω.Η εικόνα της με έκανε να θέλω να την γνωρίσω.Ήθελα να γίνω ένα κομμάτι της ζωής της" ένα πικρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του "Της πρώην ζωής της" ψιθυρίζει κάνοντας με να τον κοιτάξω έκπληκτη.
"Ήταν όμορφη. Πολύ. Τα μαλλιά της έμοιαζαν με το χρυσάφι και το χρώμα των ματιών της με τον καλοκαιρινό ουρανό" λέει με τρεμάμενη φωνή χαμογελώντας γλυκά "Το χαμόγελο της.Θα ήθελα να το έβλεπα για μια ακόμη φορά" ένα ακόμα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο του. Τον κοιτάζω προσηλωμένη περιμένοντας να συνεχίσει.
"Την πλησίασα.Γίναμε φίλοι.Κι όμως αυτό δεν μου έφτανε.Δεν μπορούσα να την δω φιλικά.Την ήθελα δική μου και όσο την έβλεπα με αυτόν το μπάσταρδο" κάνει μία μικρή παύση ανασαίνοντας βαθιά "Την παράτησε. Την πλήγωσε. Της φερόταν σαν σκουπίδι.Άρχισε να με αποφεύγει. Δεν μου μιλούσε, δεν με κοιτούσε και λίγες μέρες μετά τον χωρισμό τους δεν ερχόταν στο σχολείο. Πήγαινα σπίτι της να δω πως είναι αλλά με έδιωχνε" βάζει τις παλάμες του μπροστά στο πρόσωπο του προσπαθώντας να ηρεμήσει. Πλησιάζω διστακτικά το χέρι μου στον ώμο του προσφέροντας του ένα απαλό χάδι. Με κοιτάζει και του χαρίζω ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο.
"Κάθε φορά που μου έλεγε ότι δεν θέλει να με ξαναδεί ένα κομμάτι της καρδιάς μου έσπαγε. Πονούσε. Πονούσε να σε διώχνει κάποιος που αγαπούσες" σκουπίζει τα δάκρυα του με το πίσω μέρος της παλάμης του και συνεχίζει με σπασμένη φωνή "Πέντε μέρες αργότερα μάθαμε πως αυτοκτόνησε" ψιθυρίζει άχρωμα. Τα μάτια του έχουν στεγνώσει και το μαύρο έχει κυριεύσει το πράσινο χρώμα τους.
"Την είδα. Εκείνη την ημέρα δεν με έδιωξε. Χάρηκα. Όμως όταν την βρήκα πεσμένη στο πάτωμα του δωματίου της με τα χέρια της βουτηγμένα στο αίμα πάγωσα" ένας λυγμός ελευθερώνεται από τα χείλη του "Δεν μπόρεσε να με διώξει. Θα προτιμούσα να με έδιωχνε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό αρκεί να ζούσε" λέει ξεψυχισμένα προσπαθώντας να συγκρατήσει τους λυγμούς του.
"Έφυγε. Δεν την πρόλαβα. Έπρεπε να το είχα καταλάβει. Έπρεπε να την βοηθήσω. Εγώ φταίω" τον κοιτάζω δακρυσμένη την ώρα που σηκώνεται όρθιος πλησιάζοντας τον γκρεμό.
"Εγώ φταίω" η δυνατή, βραχνιασμένη φωνή του ακούγεται στα αυτιά μου προκαλώντας ηχώ.
Πέφτει στα γόνατα χτυπώντας το έδαφος με μανία. Τον πλησιάζω και χωρίς να χάσω χρόνο τον αγκαλιάζω. Αγκαλιάζω τον άνθρωπο που μισούσα κάποτε. Εκείνον που θεωρούσα αναίσθητο. Όμως δεν είναι.
Είχε κρύψει όλα του τα συναισθήματα, όλα αυτό το πόνο μέσα του. Τόσο βαθιά που μόνο εκείνος μπορούσε να τα δει. Τώρα μπορούσα κι εγώ.
Νιώθω τα χέρια του να σφίγγουν την μέση μου πάνω του και οι πεταλούδες δεν αργούν να εμφανιστούν στο στομάχι μου. Χαϊδεύω τις άκρες των μαλλιών του με τα δάχτυλα μου.Το άρωμα του έχει πλημμυρίσει τις αισθήσεις μου. Χάνομαι μέσα στην αγκαλιά του.Νιώθω τόσο ασφαλής εδώ μέσα, τόσο ζωντανή.
Κλαίει με λυγμούς στην αγκαλιά μου και τον σφίγγω πάνω μου με όση δύναμη μου απομένει, καθώς κλαίω μαζί του σιωπηλά.
"Ηρέμησε" λέω απαλά "Δεν φταις εσύ.Έκανες ότι μπορούσες" κουνάει το κεφάλι του αρνητικά. Παίρνω τα μάγουλα του στα χέρια μου και σηκώνω το πρόσωπο του έτσι ώστε να βρίσκεται στο ίδιο ύψος με το δικό μου.
"Πίστεψε με. Δεν θα μπορούσες να κάνεις τίποτα για να την βοηθήσεις. Είχε πάρει την απόφαση της" παίρνω μία βαθιά ανάσα και συνεχίζω με δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου "Είναι δίπλα σου, κι ας μην την βλέπεις" του λέω προσπαθώντας να χαμογελάσω πράγμα αδύνατο στην όψη των δακρυσμένων του ματιών "Είμαι σίγουρη πως δεν σε έχει ξεχάσει. Δεν θα μπορούσε να το κάνει εξάλλου" συνεχίζω χαϊδεύοντας τα μάγουλα του στοργικά.
Γέρνει το κεφάλι του πάνω στο χέρι μου και νιώθω τα χείλη του να πιέζουν το δέρμα τον χεριών μου γλυκά. Παίρνει το χέρι που βρισκόταν ακουμπισμένο στο μάγουλο του στα χέρια του χαϊδεύοντας το δέρμα μου απαλά.
"Όταν σε" η τρεμάμενη φωνή του ηχεί στα αυτιά μου και εστιάζω την προσοχή μου στα μάτια του, τα οποία δεν έχουν σταματήσει να δακρύζουν.
"Όταν σε βρήκα στην ίδια κατάσταση" λέει με δυσκολία και ξεροκαταπίνει "ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει να χτυπά" το χέρι μου ακουμπάει το γυμνασμένο του στήθος εκεί όπου βρίσκεται η καρδιά του, με τα χέρια του να με κρατάνε σφιχτά.
"Εκείνη την ημέρα έζησα ξανά τον ίδιο εφιάλτη" τα χέρια του τρέμουν μαζί με την φωνή του, η οποία έχει βραχνιάσει "Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα τον άφηνα να κερδίσει" λέει έχοντας καρφώσει το βλέμμα του στα μάτια μου "Κατάφερα να μετατρέψω τον εφιάλτη μου σε ένα όνειρο" συνεχίζει χαμογελώντας αχνά.
"Το πιο όμορφο όνειρο" ψιθυρίζει την ώρα που πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου. Η καυτή ανάσα του χτυπάει το πρόσωπο μου προσφέροντας μου ρίγος. Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονται στέλνοντας τον χτύπο τους σε όλο μου το κορμί. Το άρωμα του που έχει καταλάβει τις αισθήσεις μου εδώ και ώρα γίνεται όλο και πιο έντονο.
Τα μάτια του. Αυτά τα πράσινα μάτια που δεν έχουν αποχωριστεί τα δικά μου κάνουν τη σπίθα μέσα μου να ανάβει.
Όσο με κοιτάζει τα σωθικά μου φλέγονται αφήνοντας πίσω μαύρη στάχτη και καταστροφή.
Όμως αυτή η καταστροφή, αυτή η γλυκιά καταστροφή μ'αρέσει.
Ξέρω. Ξέρω πως δεν θα αφήσει τίποτα ζωντανό μέσα μου, θέλω όμως να το απολαύσω κι ας είναι για ένα δευτερόλεπτο.
Πλησιάζει όλο και πιο πολύ δίχως να ξεκολλήσει τα μάτια του από τα δικά μου κάνοντας την σπίθα μέσα μου να φουντώνει, δημιουργώντας την πυρκαγιά.
Την πυρκαγιά της καταστροφής μου.
Χάνομαι στο πράσινο των ματιών του. Στα συναισθήματα που για πρώτη φορά καθρεφτίζονται στα μάτια του, όταν εκείνα κλείνουν και τα χείλη του ενώνονται με τα δικά μου.
|~|~|~|~|
Τι σας έχω εγώ;
Γεια σας γουατπαντερς μου.
Για να μην τα πολυλέω και σας κουράζω με τις ευχαριστίες κλπ. (είμαι πάντα ευγνώμων για την στήριξη σας αυτό δεν μπορεί να αλλάξει)
Θέλω γνώμη για το σημερινό κεφάλαιο, ελπίζω να σας άρεσε η εξέλιξη του και γενικά όλο το βιβλίο.
Επίσης. Έχω ανοίξει κοβερσοπ το οποίο θα βρείτε στο προφίλ μου. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ρίξει μια ματιά.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Μην ξεχνάτε εγώ είμαι εδώ ό,τι κι αν θελήσετε. Θα χαρώ πολύ να μιλήσω μαζί σας για οποιονδήποτε λόγο, απλά μην διστάσετε να μου στείλετε μήνυμα.
Τα λέμε σύντομα.
Νέλα🌹
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~