19.
ΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΙΔΡΩΝΟΥΝ.
Μου φτιάχνει τον γιακά της μπλούζας.
«Μαμα!Ελεος!Δεν είμαι μωρό...»της λέω.
«Δεν μπορούσες να φορέσεις κάτι άλλο;Κουστούμι ας πούμε...»λέει.
Τι ακούω...
«Γιατί;Γαμπρός θα γίνω;»ρωτάω.
«Καλά.Μην είσαι και τόσο σίγουρος...»λέει και γελάει.
Δεν θα ρωτήσω.Οχι.Καλυτερα να μην ξέρω.
Έχουμε έρθει σε αυτήν την φίλη της και μαντέψτε.Ειναι βίλα.Περιεργο έτσι;
«Παρη εχεις μεγαλώσει.Σε θυμόμουν έτρεχες με την πάνα από εδώ και από εκει...»λέει η κυρια Σωτηρία.
«Πριν 20 χρόνια αλλά οκ»λέω.
«Πως περνάνε έτσι τα χρόνια...»λεει.
Κοιταω την κόρη της απέναντι που με κοίταζε περίεργα.Σκιαζομαι λίγο.
Μου στέλνει φιλάκι.
Οκ...
«Η Ελένη μας από έδω...δεν είναι πολύ όμορφη;»λέει η μαμά μου.
Βασικά όχι.Η Λαουρα είναι όμορφη.Μπροστα της καμία δεν πιιανει μια.
Τι να κάνει άραγε;
«Ε γιε μου;»με ρωτάει.
«Ναι μαμά.Οτι πεις»λέω συμφωνωντας μαζί της αλλά δεν ξέρω σε ποιο πραγμα.
Δεν το πειστευω ότι νόμιζε ότι ντρεπόμουν για αυτήν.ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ;ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ;
Λες και υπάρχει κάτι πάνω της που θα μπορούσα να ντραπώ να πούμε.Ειναι τέλεια.Ολα πάνω της είναι τέλεια.Απο τα πανέμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της μέχρι το σώμα της,από τον χαρακτήρα της μέχρι το χαμόγελο που μπορεί να κάνει ακόμα και κάποιον σκληρό άντρα να μαλακώσει.
«Η κόρη μου κουράστηκε σήμερα...»λέει η φίλη της μαμάς μου.
«Ναι;Από τι;»ρωτάω.
«Ήταν όλοι μέρα στην πισίνα.Ηθελε να μαυρίσει για σένα...»απαντάει η μαμά της.
Γιατί δέχτηκα να έρθω εδώ;
Α σωστά.Δεν είχα επιλογή.
«Για μένα;Γιατί τι θα κάνω;Θα την πάρω στα καλλιστεία;»λέω και γελάω μόνος μου.Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν καταλάβαινουν το χιούμορ μου.
«Η Ελένη ήταν καλή στην χημεία.Οπως εσένα»λέει η μαμά μου.
Τόσο καλά με ξέρει.Καθολου δηλαδή.
«Μαθηματικά μαμά.Οχι χημεια.Μαθηματικα...»λέω.
«Σωστά..πως μπερδεύτηκα...»λέει.
Έλα μου ντε πως.
«Λατρευω τα μαθηματικά...»λέει η Ελένη και χτυπάει παλαμάκια χαρούμενη.
«Ωραια»απαντάω ξερα.
«Θέλεις να σου δειξω το δωμάτιο μου;»με ρωτάει.
Όχι.Ευχαριστω δεν θα πάρω.
«Καλά είμαι εδώ»λέω και νιώθω το πόδι της μαμάς μου να πατάει το δικό μου.
«Τι είπα;»λέω.
«Μιλά πιο ωραια»λεει σιγά.
«Μα αφού με τρομάζει.Κοιτα πως με κοιτάει»λέω και την κοιτάζω άλλη μια και μου κλεινει το ματι.
«Να είσαι καλός.Σε συμπάθησε...»
«Για αυτό τρομάζω»απαντάω και συνεχίσω να τρωω.
«Η Ελένη από εδώ δεν έχει αδέρφια»λέει η μαμά μου.
Δεν απορώ...
«Ούτε εγώ»λέω και ρίχνω ένα ψεύτικο χαμόγελο.
«Και ο μπαμπάς της...σου έχω πει για τον μπαμπά της;»με ρωταει.
«Όχι μαμά»λέω.
Μπορεί και να μου έχει πει αλλά δεν με νοιαζει αρα σιγά μην το θυμάμαι.
Στο κάτω κάτω ένα πραγμα έχω στο μυαλό μου το τελευταίο καιρό.
Την Λαουρα.
Και το γεγονός ότι ξύπνησα κρατώντας το χέρι της εκείνη την μέρα μετά την συζήτηση.Ενταξει εγώ έβαλα το χέρι μου στο χέρι της αλλά πάλι.
Πάλι καλά που κοιμόταν και δεν το κατάλαβε δηλαδή.
«Έχει την βιομηχανία Χατζηδημητριου»λέει η μαμά μου βγαζωντας με από τις σκέψεις μου.
«Πολύ συγκινητικό»λέω ειρωνικά.
«Και παράγει σακούλες»προσθέτει.
«Θα πρέπει να είναι η δουλειά των ονείρων του»λέω και γυρνάνε όλοι να με κοιτάξουν.
Θα μπορούσα να είμαι με την
Λαουρα τώρα και να της μαθαίνω κολύμπι.Τι κάνω εδώ;
«Παρη Γιε μου...μπορείς να μιλάς πιο ωραια...»λέει.
«Η Ελένη είναι πολύ καλό κορίτσι.Με πρικα και χωράφια και ότι άλλο θες»λέει η μαμά της.
Ότι άλλο θέλω;
Που κολλάω εγώ σε αυτό;
«Μόνη κληρονόμος δηλαδή...»λέει η μαμά μου και με σπρωχνει απαλά.
Τι;Δεν το πειστευω αυτό...
Σηκώνομαι και χτυπάω το πιρούνι δυνατά στο τραπέζι.
Νιώθω το αίμα μου να βράζει στις φλέβες μου.Φυσικα.Πως δεν το καταλάβα πιο πριν.
«Με έφερες εδώ για αυτήν;»της λέω.Σηκωνει το βλέμμα της ψηλά δήθεν μην ξέροντας τι λέω.
«Είσαι τραγική ώρες ώρες»λέω.
«Μα γιατί Παρη μου;Θα μπορούσες να κανείς πολλά πραγματα από την θέση που θα σου έδινε η κόρη μου.Θα είχες την βιομηχανία όλη δίκη σου»λέει η μαμά της.
«Και να βγάζω σακούλες;Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω!Καλυτερα να φυγω!»λέω και σπρωχνω την καρέκλα πίσω με τα πόδια μου και βγαίνω από το τραπέζι.
«Γιε μου.Αυτο δεν είναι πρέπον...»λέει η μαμά μου.
«Και αυτό που κανείς εσυ είναι;»της λέω.
«Εγώ ήθελα...»
«Να με μπλέξεις πάλι σε αυτήν την ζωή που την σιχαίνομαι.Δεν θα το ξανακάνω αυτό μαμά.Εχω δουλεια και δεν σκέφτομαι να παντρευτώ.Ειδικα κάποια που θες εσυ.»της λέω.
«Μα Παρη....»λέει η Ελένη τώρα.
«Δεν έχω κάτι μαζί σου οκ;Ούτε που σε ξέρω.Οτι και να σου είπαν για μένα είναι ψέμματα.Και δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ μαζί σου επειδή σε συμπαθεί η μαμά μου.Και η κοπέλα που θα είμαι μαζί της,θα την αντιπαθεί.Τοτε σημαίνει ότι έχω κάνει την σωστή επιλογή...»λέω.
«Παρη τι είναι αυτά που λες;»λέει νευριασμενα η μαμά μου.
«Την αλήθεια.Φευγω τώρα.Καλη συνέχεια»λέω.Μην ξεχνάμε τους τρόπους μας.
Και μετά αναρωτιέται γιατί δεν βγαίνω ποτέ μαζί της.Αυτος είναι ο λόγος.
***
Όταν μπαινω μέσα και την βλέπω κουλουριασμένη στον καναπέ με μια κουβέρτα ήθελα απλά να μπω και εγώ εκει μέσα.
«Νωρίς ήρθες...»λέει.
Βλέπει τηλεόραση.
Καθομαι διπλα της και μου δίνει την κουβέρτα.
Δε φρικαρω.Δεν.Φρικαρω.Ολα καλά.Απλα θα σκεπαστω με την ίδια κουβέρτα με εκείνη.Ολα καλά.Το ελενχω.
ΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΙΔΡΩΝΟΥΝ.
«Πως πήγε;»ρωτάει.
«Σκατα.Εννοω χάλια...»λέω.Γελαει διακριτικά αλλά φυσικά το πρόσεξα.
Ότι κάνει ότι λέει το προσέχω.Ακομα και ότι έκανε τα μαλλιά της κοτσίδα στο πλάι.Δεν το είχε ξανακάνει.
«Και πεινάω...»προσθέτω βγάζοντας ήχους η κοιλιά μου.
«Σε δείπνο δεν ήσουν;»
«Σύμφωνα με την μαμά μου μπορεί και αρραβώνας...»ψιθιριζω.
Δεν ξέρω γιατί μου φενεται περίεργο.Επρεπε να το περιμένω.Κατι τέτοια τα κάνει η κυρία Λουκια.
«Να...ζήσετε;!»λέει και δεν μπορώ να μην γελάσω με αυτό.
«Όχι.Ευχαριστω.Δεν θα πάρω...»λεω.
«Τι έγινε;»
«Η μαμά μου έγινε.Ηθελε να μου κάνει προξενείο.Το πειστευεις αυτό;Και εγώ νόμιζα θα φαμε με την φίλη της μόνο...»
«Σοβαρά τώρα;Γιατί;»
«Τι να πω.Δεν υπάρχει απάντηση με αυτήν...Ας αλλάξουμε θέμα.Εκνευριζομαι...»λέω.
Είχε το τηλεκοντρόλ στα χέρια και άλλαζε κανάλια.
«Δεν έχει τίποτα;»λέω και γυρνάει να με δει.Κανει μια χαριτωμένη γκριμάτσα και δείχνοντας τα δόντια της.Εκνευρισμενα μεν αλλά και χαριτωμένα.
Το έχει αυτό η Λαουρα.Κανει τα πάντα να φενονται χαριτωμένα.
«Κοιτά να δεις...»λέει και γυρνάει στην τηλεόραση.
Το βάζει στο ένα.Διαφημιση.
Το βάζει στο δυο.Διαφημιση.
Το βάζει στο τρία.Ταινια είναι αυτό;Α.Οχι.Διαφημιση και εδώ.
Το βάζει στο τέσσερα και μαντέψτε;Πάλι διαφήμιση.
«Το βλέπεις αυτό;Παντού διαφημίσεις.Δεν είναι σπαστικό;Όταν θες να δεις κάτι έχει διαφημίσεις.Οταν δεν εχεις χρονο βάζει όλες τις συναρπαστικές ταινίες...»λέει απογοητευμένα.
«Ναι.Εχει πολλές διαφημισεις...»λέω.
«Όλα τα ασήμαντα πραγματα...»λέει πιο σιγά και συνεχίζει να αλλάζει κανάλι.
«Τι εννοείς;»ρωτάω και αφηνει το τηλεκοντρόλ στα πόδια της.
«Διαφημίσεις.Μας λένε να πάρουμε εκείνο ή να πάρουμε το άλλο.Ολα αυτά που διαφημίζουν είναι ασήμαντα πραγματα.Πραγματα που δεν χρειαζόμαστε.Γιατι καίμα διαφήμιση δεν μας λέει να αναπνεύσουμε;Είναι σημαντικό έτσι;Κανείς δεν το λέει όμως.Ή να φαμε»λέει.
«Ή να ερωτευτούμε...»προσθέτω και ανοίγωκλείνει τα μάτια της λίγες φορές.
«Σωστό.Κανεις δεν λέει να ερωτευτούμε.Ειναι σημαντικό έτσι;»
«Είναι»λέω.
«Και όμως δεν το λένε.Και ξέρεις ποιο είναι το νόημα αυτουνου;»με ρωτάει.
«Ότι αν για κάτι υπάρχει διαφημίση δεν το χρειαζόμαστε πραγματικά;»ρωτάω.
«Ακριβώς!»λέει και γελάει.
Αυτό το χαμόγελο...
Είναι από εκείνα τα σπάνια που πρέπει να κανείς τα πάντα για να μείνει εκει.
Δεν έχει άδικο.Μαρεσει αυτό πάνω της.Που ξέρει τι λέει.Οι λέξεις βγάζουν αλλά νόημα όταν βγαίνουν από το στόμα της.Ξερει τι λέει και κάθε φορά θα σε συναρπάσει με κάτι που θα πει ή θα κάνει.
Δεν βαριέμαι ποτέ μαζί της.
Ακόμα και αν δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.Ακομα και τώρα που βλέπουμε μια ηλίθια διαφημίση για το Red Bull που δίνει φτερά (δεν δίνει!Το έχω δοκιμάσει!),ακόμα και τώρα δεν βαριέμαι.
Και θέλω να είμαι συνέχεια σπιτι.Για να είμαι μαζί της.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα κάνω όταν θα φύγει.
Νόμιζα ότι η Σαντα Ροζα είναι το μόνο μέρος που μου βγάζει αυτή την γαλήνη και την ηρεμία.Εκανα λάθος.
Η Λαουρα μου την βγάζει περισοτερο.