3.
Και φυσικά και αυτό το σπάνιο ξανθό μαλλί,με τα σπάνια πανέμορφα μάτια θα έχει και ένα σπάνιο όνομα.
Κάθεται στην κουζινα και δεν μιλάει.Μονο με κοιτάει.Εμενα και το τραπέζι με το πρωινό που μόλις εκανα.
Χθες επειδή είχε κλειστά τα μάτια της,δεν τα είδα.Ειναι γαλάζια.Και όχι σαν τα δικά μου.Καμια σχέση.Τα δικά της είναι πιο Ωραια.Ειναι γαλάζια αλλά γύρω γύρω είναι μπλε σκούρα.Σαν ψεύτικα φαίνονται.
Και φενεται όντως πιο μικρή τώρα.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΑΝΕ ΜΗΝ ΕΊΝΑΙ ΑΝΗΛΙΚΗ!
Κοιτάει πάλι το τραπέζι με το φαγητο.Μηπως πεινάει;
«Αν θες μπορείς να φας μαζί μου.Εχω κάνει πολύ...»της λέω.Με κοιτάει και κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.Κραταει δυνατά τα παπούτσια της μπροστά από το στήθος της.Ακομα δεν έχει μιλήσει.Μηπως δεν μιλάει;Όχι όχι αποκλείεται.Αφου χθες την άκουσα που μίλαγε σε εκείνους και τους έλεγε να σταματήσουν.
Απλά δεν θέλει να μιλήσει σε μένα.Λογικο.Ξυπνησε σε ένα σπιτι που δεν έχει ξαναδεί με έναν ξένο που πάλι δεν έχει ξαναδεί.
Ποιος ξέρει τι νομίζει ότι της έχω κάνει.
«Σίγουρα;Αποκλειεται να τα φάω όλα αυτά μόνος μου»λέω. «Μάλλον θα τα πετάξω αν μείνει τίποτα...»προσθέτω για να νιωσει τύψεις.
Γουρλώνει τα μάτια της με αυτό.
«Κάνω πολύ ωραια αυγά πάντως.Χανεις...»προσθέτω.
Εντάξει θα μπορούσα να τα φάω.Τρωω πολύ γενικά,αλλά Προφανως πεινάει.Το βλέπω.Μονο τα σάλια που δεν της τρέχουν.Και τα ρούχα της είναι λίγο βρώμικα.Δεν ξέρω αλλά μπορεί να μένει στον δρόμο;Εννοώ κοιμόταν στην άμμο.
Δεν ξέρω.Τι να πω.
Καθομαι στην μια καρέκλα και κάνω την άλλη πιο κοντά της μπας και αλλάξει γνώμη.Δεν το κάνει όμως.Καθεται εκει ακίνητη.
«Κάτσε και θα σου πω τι έγινε...»λέω.Παλι δεν κάθεται.
«Καλά.Τοτε δεν θα μάθεις ποτέ»λέω και πιάνω το πιάτο με τα αυγά μου και το μπέικον και ξεκιναω να τρωω.
Την βλέπω με την ακρη του ματιού μου να πλησιαζει με αργά βήματα και να κάθεται διπλα μου.Αφηνει τα παπούτσια της κάτω.
Με κοίταζε να της πω.Αφηνω κάτω το πιρούνι και αφού καταπίνω γυρνάω προς την μεριά της.
«Σε βρήκα στην παραλία.Τιποτα δεν έγινε.Ας φαμε πρωινό και θα σου πω.Τι λες;»λέω και σπρωχνω το πιάτο της κοντά της.
Στην αρχή δεν το άγγιξε.Απλα έκατσε εκει σιωπηλή.
«Το μπέικον είναι απίθανο.Λιωνει στο στόμα...»λέω μπας και.Συνηθως δεν θα με ενοιαζε αν έτρωγε.Δεν την ξέρω και ολας.Αλλα το βλέπω ότι πεινάει.
Ακόμα δεν τρώει έτσι τα παράτησα και εγώ και αφού σκουπίστηκα γυρισα για να της πω τα χθεσινά.
«Χθες το βράδυ ερχόμουν σπιτι.Σε είδα να κοιμάσαι στην άμμο.Δεν έδωσα σημασία στην αρχή.Στην Σαντα Ροζα συμβαίνουν και τρελα τέτοια.Μετα όμως ενώ μιλαγα στο τηλεφωνο είδα δυο άντρες να πλησιάζουν και να σε ενοχλούν.Συνηθως δεν δινω σημασία.Κοιταω την δουλειά μου.Αλλα άκουσα που ψιθιριζες να σε αφήσουν και έτσι επέμενα...»λέω.
Με κοιτάει φοβισμένη και ανοίγει το στόμα της.
«Όχι όχι μην ανχωνεσαι.Δεν έγινε κάτι.Απλα μετά μάλλον λυποθυμησες.Δεν μπορούσα να σε αφήσω εκει.Σε έφερα εδώ και απλά σε έβαλα να ξαπλωσεις στον ξένωνα.Τιποτα παραπάνω!»λεω.Μην νομίζει ότι την παρενόχλησα ή κάτι τέτοιο.
Δεν κοιτάει κάπου συγκεκριμένα και ένας θεός ξέρει που ταξιδεύει.
«Πάω να αλλάξω γιατί πρέπει να πάω στην δουλειά»λέω και σηκώνεται αμέσως.
«Μην.Ερχομαι.Φαε κάτι εσυ.Χαμενα θα πάνε...»λέω και μπαινω στο δωμάτιο μου να αλλάξω.Βαζω το μαύρο παντελόνι και μια πόλο μπλούζα.
Όταν μπαινω στην κουζινα την βλέπω να έτρωγε.Οχι μόνο έτρωγε,αλλά τα καταβρόχθιζε το ένα μετά το άλλο.Πριν μασήσει καλά καλά βάζει κάτι άλλο στο στόμα της.Απο τα αυγά πάει στη φρυγανιά με το μελλι μετά στο μπέικον και μετά στην κομμένη κομμάτια μπανάνα.
Φενεται μικροσκοπική.Που τα βάζει όλα αυτά;
Πειναγε.Σιγουρα πειναγε.Αλλα το θέμα είναι άλλο.Ποσο καιρό είχε να φάει;Γιατί δεν φενεται να είχε φάει χθες σίγουρα.Τρωει πολύ γρήγορα.Και χαριτωμένα μπορώ να πω.
Πως να την λένε άραγε;Γιατί δεν μιλάει;Δεν ΜΟΥ μιλάει βασικά;Που είναι οι γονείς της;
Άσκοπα σκέφτομαι όλα αυτά.Θα φύγει.Ειναι μια περαστική σίγουρα και θα φύγει.Οπως όλος ο κόσμος εδώ.
«Σου άρεσαν;»λέω και σταματάει να τρώει και προσπαθεί να καταπιεί γρήγορα και πνίγεται.Παιρνω γρήγορα ένα ποτήρι και βάζω νερό από την βρυση και της το δινω.Το παιρνει και το πεινει μονορούφι όλο σε δευτερα.
Διψαγε μάλλον.
«Ήρεμα ήρεμα δεν θα στα πάρω...»λέω.
Κουνάει το κεφάλι της.
«Συγνώμη...»λέει σιγά.Μιλησε...
«Μην ζητάς συγνώμη...»λέω.
«Μιλάς.Νομιζα δεν θα μου μιλήσεις...»λέω.
«Μιλάω.Ναι»είναι το μόνο που λέει.
Η φωνη της είναι γλυκιά.Οχι υπερβολικά γλυκιά σαν της Στέλλας.Οσο πρέπει γλυκιά.
«Με λένε Λαουρα...»λέει και μου δίνει το χέρι της.Της το δινω και εγώ.
Και φυσικά και αυτό το σπάνιο ξανθό μαλλί,με τα σπάνια πανέμορφα μάτια θα έχει και ένα σπάνιο όνομα.
Λαουρα...
«Χάρηκα Λαουρα»λέω και βγάζει το χέρι της.
«Ποσό χρόνων είσαι;Συγνώμη που ρωτάω αλλά φενεσαι μικρή..»λέω.Η απλά είσαι περίεργος Παρη...
«19.Θα φυγω όμως.Μην σε ενοχλώ»λέει και πάει να πάρει τα παπούτσια της από κάτω.
«Ξέρεις τι;Θα φυγω εγώ.Ετσι και αλλιώς πρέπει να πάω στην δουλειά.Κατσε εσυ»λέω και με κοιτάει περίεργα.Προφανως!
«Εννοώ μπορείς να κάτσεις να φας με την ησυχία σου και όταν τελειώσεις μπορείς να φύγεις.Ετσι και αλλιώς δεν έχω λεφτά εδώ μέσα αρα...»λέω για να λιώσω τον πάγο αλλά μάλλον δεν έπρεπε να το πω.
«Όχι ότι θα με κλέψεις ή τίποτα τέτοιο.Δεν εννοούσα αυτό...»συμπληρώνω.
Τώρα το έσωσες!
«Αρκετά προβλήματα δημιούργησα..»
«Όχι όχι.Τι προβλήματα.Σιγα.Κατσε αλήθεια.Απλα σπρώξε την πόρτα όταν φύγεις και όλα καλά»λέω.
Κουνάει το κεφάλι της μην σιγουρη αν θα κάτσει ή όχι.
«Φευγω.Μονο την τηλεόραση μην παρεις.Ακομα την πληρώνω...»λέω και γελάω.Μονος μου προφανως.
Και άλλη βλακεία.Μπραβο μου.Καλυτερα να σκάσω.Ναι.Ακουγεται τέλεια ιδέα.
«Καλή σου μέρα.Σε ότι κανείς»λέω και πάω να φυγω.
«Παρη;»ακούω και κάνω δυο βήματα πίσω για να την δω εκει που την άφησα.
«Ναι;»λέω.
«Σε ευχαριστώ.Για όλα.Αλλα ειδικά για χθες.Αν δεν είχες κάνει κάτι...ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω...»λέει και βάζει το χέρι της στο μέτωπο.
Πρώτη φορά μου μίλησε τόσο πολύ.
«Μην με ευχαριστείς.Δεν εκανα κάτι»λέω και γελάει.Οχι πολύ.Αλλα χαμογελάει.
«Χάρηκα που σε γνώρισα Λαουρα»λέω.
«Και εγώ Παρη»απαντάει και κλείνω την πόρτα πίσω μου ξερωντας ότι δεν θα την ξαναδώ.
Θα εξαφανιστεί το ίδιο αποτομα όπως εμφανίστηκε.Σαν όνειρο.