1.
«Και τώρα;Τι θα κάνω με εσένα τώρα;»
«Γιατί τέτοια μούτρα;»με ρωτάει και βάζει στο τραπέζι ένα ποτήρι.Κατι είχε μέσα αλλά δεν ξέρω τι.Ηταν κόκκινο και είχε πολλά παγάκια.
«Τι είναι αυτό;»τον ρωτάω.
Σηκώνει τους ωμους ψηλά.
«Δεν ξέρω ακριβώς αλλά έχει γίνει πολύ γνωστό.Το ζητάνε όλοι.Το εφτιαξε η Νεκταρια.Ειναι με γεύση καρπούζι αρα θα σαρεσει»είναι το μόνο που λέει και φεύγει.
Το κοιταω και το δοκιμάζω κατευθείαν.
Ωραίο είναι.
«Πάρουλη»ακούω και βλέπω την Αλεξάνδρα να πλησιαζει και να κάθεται απέναντι μου.Παιρνει το ποτήρι και το δοκιμάζει.
«Τι είναι αυτό;Είναι πολύ ωραίο»
«Με καρπούζι.Ο Στεφανος το έφερε»λέω.
Κοιταω γύρω.Δεν έχει τόσο κόσμο.Το περιμενα όμως.Εκτος ότι είναι αρχές Σεπτεμβρίου και οι τουρίστες εξαφανίζονται σιγά σιγά,είναι και βράδυ.
«Τι εχεις;Γιατί τέτοια μούτρα;»με ρωτάει και βάζει χούφτα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί.
«Τίποτα»λέω.
Το ότι με νευρίασε πάλι η μαμά μου δεν είναι κάτι το τραγικό ή το περίεργο.Συμβαινει συχνά.Σχεδον καθημερινά.
Πλησιαζει ο Μαριος και κοιτάει την Αλεξάνδρα.
«Πας καλά;Γιατί δεν με περίμενες;»της λέει και κάθεται και εκείνος.
«Εχω και ζωή ξέρεις.Δεν μπορώ να σε περιμένω να μιλάς με όλο το γυναικείο πληθυσμό της Σαντα Ροζα»λέει εκείνη και πίνει πάλι από το ποτήρι μου.
Φαντάζομαι το ποτό καρπούζι έγινε δικό της πλέον.
«Παρουκο;»λέει τώρα σε εμενα.
«Μην με ρωτήσεις τι έχω.Οχι και εσυ»του λέω.
Χασμουριέμαι.Ισως πρέπει να πάω σπιτι.
«Οκ»λέει και παιρνει το ποτήρι από την Αλεξάνδρα και πίνει.ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ.
Και αυτοί κύριες και κύριοι είναι οι φίλοι μου.Μυραζομαστε τα πάντα.ΤΑ ΠΑΝΤΑ.Φαγητο,ποτό,την κάρτα του γυμναστηρίου.
«Τι εχεις;»ρωτάει.Πολυ άντεξε.
«Τίποτα Μαριε.Η μαμά μου»είναι το μόνο που λέω και μετά κουνάνε τα κέφαλια τους πάνω κάτω.Και οι δυο.
Επειδή ξέρουν.Επειδη Καταλαβαίνουν.
Χτυπάει το κινητό μου.Παλι εκείνη.
«Φεύγω.Παω σπιτι.Ειμαι πτώμα.Τα λέμε αύριο εντάξει;»τους λέω.
«Καληνυχτα Παρουκο»λέει η Αλεξάνδρα και τους αφήνω εκει να μαλωνουν για το ποιος θα πιει το ποτό που άφησα εκει πάνω.Τυπικοι Μαριος και Αλεξάνδρα.
Βλέπω τον Στέφανο να μιλάει στο τηλεφωνο έτσι δεν τον καληνυχτιζω.Και αυτός έχει δύσκολες μέρες.Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια και ακόμα η μαμά του δεν έχει ξυπνησει.
Φοβαμαι ότι δεν θα το κάνει.
Βγαίνω από το μαγαζί και περπατάω μέχρι το σπιτι.Το τηλεφωνο χτυπάει ακόμα.Και ξέρω ότι θα συνεχίσει να το κάνει αν δεν το σηκώσω.
«Τι είναι πάλι μαμά;»της λέω.
«Γιατί μου το έκλεισες πριν έτσι;Σου μιλαγα;»λέει.
Έλα μου ντε.Γιατι;
«Μαμά είμαι κουρασμένος.Ημουν στην δουλειά μέχρι αργά και είμαι πτώμα.Θελω να πάω σπιτι να ξεκουραστώ για αυτό σε παρακαλώ πάρε με αύριο οκ;»της λέω.
«Δεν μπορεί να περιμένει...»λέει.
Τι τραβάω βραδιάτικα...
Καθώς προχωράω βλέπω μια παρέα να έχουν ανοίξει φωτιά στην άμμο.Ενας είχε και κιθάρα.Εχουμε καιρό να το κάνουμε αυτό.Τωρα που η παρέα μεγάλωσε θα μπορούσαμε να το κάνουμε.Να πω και στον Μάριο να φέρει την κιθάρα του.
Αν και την ξεκίνησε για να ρίχνει τα κορίτσια,έχει μάθει αρκετά καλά.
«Γιατί δεν θες να βγεις με την κοπέλα που σου λέω;Είναι από καλή οικογένεια και θα γίνει η κληρονόμος της οικογένειας κάποια μερά αφού δεν έχει αδέρφια και....»
Και θα με πριξει μέχρι να πω ναι.
Κοιταω μια κοπέλα που είναι στην άμμο ξαπλωμενη.Φοραει ένα σορτς άσπρο και μια ροζ μπλούζα.Τα μαλλιά της ήταν άνω κάτω.
Σίγουρα είναι καλά;
Ναι ναι μια χαρά θα είναι.Απλα δεν ξέρω, θα την πήρε ο ύπνος.
«...και είναι και όμορφη και αφού είσαι και εσυ ομορφος θα ταιριαζεται τέλεια»
«Μαμά.Δεν σκέφτομαι να παντρευτώ ακόμα.Ελεος δηλαδή.22 είμαι!»λέω.
«Ναι αλλά την τριγυρνάνε πολλη αυτήν»
«Εξαιτίας της περιουσίας;Ε τότε ας την έχουν.Εγω δεν ενδιαφέρομαι.»λέω.
Χαζός είμαι να βγω με κάποια του κύκλου της.ΤΗΣ γιατί μου δεν είναι.Και ποτέ δεν θα είναι.
Δεν λέω,ο Στεφανος γνώρισε την Άννα και όλα πήγαν καλά στο τέλος αλλά έτυχε.Οι περισοτερες δεν έχουν ούτε ένα εγκεφαλικό κύτταρο στο κεφάλι τους.
«Μα δεν την είδες ακόμα;!»λέει.
«Μαμά...»λέω και ξεκινάει πάλι την γκρίνια.
«Όχι...Άσε με...»ακούει μια γυναικεία φωνη και γυρνάω να δω από που βγαίνει.
Ήταν από την κοπέλα που ήταν ξαπλωμενη στην άμμο.Δυο άντρες ήταν κοντά της και την κράταγαν όρθια και της χάιδευαν τα μαλλιά.
Άκουσα καλά;Είπε Άσε με;
Δεν νομίζω.Ετσι και αλλιώς δεν μου πέφτει λόγος.Μπορει να της αρεσει.
«Παρη!Σοβαρολογω!Εισαι ίδιος ο μπαμπάς σου ώρες ώρες.Μερικες φορές αναρωτιέμαι αν όντως είσαι γιος μου»
«Και εγώ αυτό αναρωτιέμαι...»ψιθιριζω.
«Τι είπες;»
«Τίποτα μαμά.Πρεπει να κλείσω.Μιλαμε αυριο»λέω και το κλείνω πριν πει κάτι άλλο.
Η κυρία Λουκια και η επιμονή της..
Βάζω το κινητό στο τζιν και πάλι ακούω την ίδια φωνη.
«Μην...δεν θέλω...»έλεγε.
Γυρνάω πάλι και βλέπω ακόμα τους άντρες πάνω από την κοπέλα.Αυτην την φορά την έχουν ξαπλωσει κάτω.
Δεν θέλει;
Μάλλον δεν θέλει.
Αλλά γιατί δεν ξυπνάει να τους σταματήσει;Δεν καταλαβαίνω.
Πάω κοντά γρήγορα και γυρνάνε να με δουν.Δεν μένουν εδώ αφού δεν τους έχω ξαναδεί.
«Φύγετε!»φωνάζω και δειχνω με το δάχτυλο μου τον δρόμο.
«Ποιος είσαι εσυ μάγκα και μας το παίζεις κάποιος;!»λέει.
Τολμάνε και από πάνω και μιλάνε.
«Φύγετε τώρα πριν πάρω την αστυνομία!Εχετε πέντε δευτερα!»λέω.
Ο άλλον τον τραβάει από την μπλούζα.
«Έλα πάμε.Δεν αξίζει...»λέει και φεύγουν με μεγάλα βήματα από εκει.
Μαλακες.
Την βλέπω κάτω και την πλησιάζω.
«Κοπέλια;»λέω αλλά δεν ανοίγει τα μάτια της.Τωρα παρατηρω ότι έχει ξανθά μαλλιά μέχρι τον ώμο.Εχει δυο σκουλαρίκια στο ένα αυτί.Εχει ένα κολιέ γύρω από τον λαιμό της και την βλέπω να κουνιέται λίγο αλλά να μην έχει ανοίξει ακόμα τα μάτια της.
«Με ακούς;»της λέω αλλά σταματάει να κουνιέται τώρα.
Τέλεια.Ολα σήμερα!Ολα.Σήμερα!
Ξεφυσαω και κοιταω γύρω μου.
Τι να την κάνω;Πήγε αργά και δεν μπορώ να την αφήσω εδώ.Μονη.Το βράδυ ακόμα και η Σαντα Ροζα που δεν έχει εγκληματικότητα είναι επικίνδυνη.
Μήπως έπαθε κάτι;Πάω κοντά και βάζω το χέρι μου στην μύτη της.Αναπνευει.
Μήπως να πάρω την αστυνομία;
Κοιταω πάλι γύρω μου και βλέπω ο κόσμος όλο και να εξαφανίζεται από την θάλασσα.
Την κοιταω πάλι.Δεν έχω και πολλές επιλογές.
Σκύβω κάτω και με το ένα χέρι μου πιάνω την μέση της και με το άλλο τα πόδια της.Την σηκωνω σιγά σιγά και την φέρνω κοντά στο σώμα μου για να μην πέσει.
Τουλάχιστον δεν είναι βαριά.
Κάτι είναι και αυτό.
Την σηκωνω πια πάνω αλλά αυτό δεν την ξυπνάει.Την κάνει να περάσει το χέρι της γύρω από τον λαιμό μου και να βάλει το προσώπο της εκει.Νιωθω την ανάσα της στον λαιμό μου και μπορώ να πω ότι μου αρεσει.
«Και τώρα;Τι θα κάνω με εσένα τώρα;»της λεω αν και ξέρω ότι δεν θα μου απαντησει.
Περπατάω μέχρι το σπιτι πάλι,αυτήν την φορά όχι μόνος μου.
Και ναι ξέρω ότι είναι από εκείνες τις στιγμές που δεν ξέρεις τι να κανείς.Εννοω δεν μπορούσα να την αφήσω εκει.Ηδη δυο άντρες πήγαν να κάνουν ένας θεός ξέρει τι.Αλλα και αυτό που θα κάνω θα το μετανιώσω.
Αλλά είναι καλυτερο να ξυπνησει σπιτι μου παρα παρενόχλημενη.
Όταν φτάνω στο σπιτι ανοίγω με δυσκολία και μπαινω μέσα.Την βάζω στο δεύτερο δωμάτιο που έχω και την ακουμπαω στο κρεβάτι.Δεν έχει ξυπνησει ακόμα.Παιρνω τα μαλλιά της από το πρόσωπο και τα κάνω στην ακρη.Τωρα στο φως φενονται όλα τα χαρακτηρίστηκα Καλυτερα.Ειναι πολύ άσπρη στο πρόσωπο και τα χείλη της είναι ένα απαλό ροζ.Η μύτη της είναι πολύ μικρή και διακριτική και φενεται μικρή σε ηλικία .Πιο μικρή από ότι φενοταν έξω.
Ο θεε μου ελπίζω να μην με βάλουν μέσα για αυτό.
Της βγάζω τα αθλητικά και αν και τα ρούχα της ήταν βρώμικα δεν τα ακουμπαω.Μην κάνω χειρότερα τα πραγματα.Απλα την σκεπάζω με ένα σεντονι και κλείνω το φως.
Την κοιταω μια φορά ακόμα.
«Μην τρομάξεις πολύ αύριο.Σε παρακαλω...»
λέω και κλείνω την πορτα.
Κάνε το σωστό,όχι το εύκολο Παρη.
Όχι το εύκολο.