Ondertussen in Nederland.
POV. Rhys
Het gevecht heb ik wat uitgesteld, want we kregen wat problemen met rouges. Ik kijk uit het raam van het vliegtuig en zie de landingsbaan steeds sneller naderen. Een schok geeft aan dat de wielen de Nederlandse grond geraakt hebben. Ik zucht even opgelucht. Ik ben niet bang voor vliegen maar ben wel altijd blij als ik weer veilig op de grond sta. Geduldig wacht ik tot het lampje van de gordels uit gaat, maar schiet dan wel gelijk uit mijn stoel. Anders duurt het belachelijk lang en gaat iedereen duwen. Aangezien ik een van de eerste uit het vliegtuig ben hoef ik ook niet lang te wachten bij de controles. Die verlopen gelukkig soepel. Een bondgenoot zou me ophalen en ik zou daar ook een paar dagen kunnen logeren. Daarom is het handig om een bondgenoot te hebben in het buitenland. "Ik hou nog steeds niet van vliegen, mijn oren doen er zeer van." Moppert Shane."Wou jij lopen naar Nederland gaan dan? Dan moet je ook met de boot en daar hou je ook niet van. Dat wordt zwemmen maat." Antwoord ik daar grinnikend op. Dit vat hij niet zo goed op en gaat verder met mopperen. Ik besluit hem te negeren en zoek verder naar een bordje met mijn naam er op. Omdat ik zo druk bezig ben met het zoeken let ik niet zo goed op de rest van de mensen. Zo komt het dat ik tegen en vrouw op bots. "Ho, sorry!" roep ik verontschuldigend uit van schrik.Ik zie dat ze wat papieren heeft laten vallen door de botsing en help haar ze op rapen. Sinds wanneer ben ik zo aardig tegen vreemde mensen? Als ik de vrouw aankijk gaat er een schok door me heen. Ik weet niet waarom maar ik heb het gevoel dat ik haar ken. Hoe diep ik ook in geheugen graaf ik kom haar niet tegen. Toch heeft haar manier van bewegen iets vertrouwelijks net als haar lichte accent als ze zegt dat het niet uitmaakt. Ik neem haar geur op. Mens. Maar nog steeds komt ze bekent en vertrouwelijk over. "Wil u misschien een kopje koffie? Om het goed te maken." De vraag is er uit ik het me besef. Verrast kijkt ze me aan. "Nou zoiets kan ik natuurlijk niet afwijzen. Graag! Vind u het anders goed als ik even mijn man en zoon bel om te vragen of ze ook komen? Ze staan namelijk ergens te wachten met de rest van de koffers." "Tuurlijk is dat goed. En u hoeft me geen u te noemen hoor. Zo oud ben ik ook weer niet. Niet dat u oud bent ofzo hoor maar ik ben pas 21." Begin ik te ratelen. Wow, het lijkt wel alsof ik zenuwachtig ben. Waarom? Ze glimlacht en pakt haar telefoon terwijl ik alvast een plaatsje uitzoek in het café. Ik merk dat Shane contact probeert te maken. "Hey Shane." Zeg ik onschuldig. Hij laat een afkeurend geluid horen en zegt: "Wat ben je ooit aan het doen? "Ik kijk even haar kant op. "Eerlijk? Geen idee. Maar jij merkt het echt ook wel. Iets aan haar is vertrouwelijk." "Das waar." Geeft Shane toe. Ik kijk nog een keer haar kant op. Ze is net klaar met bellen en kijkt zoekend om zich heen. Ik verbreek het contact met Shane en wuif naar haar. Ze steekt haar duim op en loopt naar me toe. Een beetje opgelaten gaat ze tegenover me zitten. "Stel je is voor." Spreekt Shane me bestraffend toe. "Oh wat onbeschoft van me. Ik ben Rhys Demon." Zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteek. Als ze hem schud voelt die van haar zacht aan. "Ik ben.." Ze wordt onderbroken door een man en een jongen. "Hey schat, was je weer eens onhandig bezig." Zegt de man in het Nederlands tegen zijn vrouw. " Hey, u spreekt gewoon Nederlands." Zeg ik terwijl ik in het Nederlands overschakel. Op het moment dat ik een deal sloot met een Pack in Nederland ben ik het gaan leren. Is best wel handig. "Ja, jij blijkbaar ook." Zegt de vrouw grinnikend. "ik ben geboren en getogen in Nederland. Toen onze kinderen pubers werden zijn we naar Amerika verhuist. Maar niet voor lang. We wonen nu al 2 jaar weer in Nederland." Vertelt de vrouw. Ze zei kinderen, maar ik zie er maar 1. "Maar ik ben Laura van Wilgen en dit zijn David, mijn man en Austin mijn zoon." Ik zie de trots maar ook verdriet in haar ogen staan. Ook hen geef ik een hand en stel ik me op. Als het een tijdje stil ik spring ik op en zeg:" Ga maar lekker zitten dan haal ik koffie. Willen jullie ook wat? Op mijn kosten trouwens." Ze willen allebei ook koffie en zo zitten we even later alle 4 achter een dampende mok koffie. "Ik wil niet brutaal zijn maar u heeft nog een ander kind als ik het goed begrijp?" Breng ik zo voorzichtig mogelijk. Ja sorry, ben gewoon nieuwsgierig Ik zie dat er onderling blikken worden gewisseld. Oeps, moeilijk onderwerp denk ik. "Excuseer me, het was niet mijn bedoeling. "Verontschuldig ik me Laura staat op en loopt weg. Ik zie de tranen in haar ogen staan. "Laat haar maar even, het is niet jouw schuld. Het is gewoon lang geleden dat we er overgepraat hebben. "Stelt David me gerust. Na een tijdje komt ze weer terug en ik verontschuldig me nog een keer. "Het geeft niet. Het is juist wel goed dat er over gepraat word. Ooit zal ik me er overheen moeten zetten" Ze gaat weer zitten en neemt een slok van haar koffie. Ze haalt even diep adem en haar man legt zijn arm om haar heen. Austin legt een hand op haar schoot. 'Onze eerste kind was een dochter. We hebben haar geadopteerd op zeer jonge leeftijd. Een baby was ze nog. We vonden haar voor de deur van het weeshuis. We kregen toestemming om haar te adopteren. Ze groeide bij ons op van kleine baby tot volwassen vrouw. Haar naam was Avery"
gepubliceerd: 15-08-18