Cincuenta
Tagapagsalaysay
Gigil na gigil si Luke ng makita ang salamin ng kotse niya na basag basag pagkapunta niya sa parking lot ng ospital. Napasipa pa ito sa flat na gulong ng kanyang sports car.
Binasa niya agad ang isang itim na note na may bakas ng dugo na nakaipit sa wiper ng winasak na kotse.
"You still owe us a lot. We're warning you that we are only giving you a few months to settle your balance to the association or else. Let this serve as a warning that you shouldn't mess with our kind, Lucas Saavedra."
"Fucking shit!!" Galit na galit na pinunit niya ito pagkabasa. He's angry down to the core with what they did with his freaking expensive car!
Napakuyom siya ng palad. Matagal na siyang may utang sa underground society na 'yon. Nabayaran na niya ang dating utang dun ng makuha niya ang pera mula sa Tita ng ex bestfriend niyang si Migi. Bumili siya ng bahay dati galing dun pero ibinenta niya din 'yon agad.
Naging okay naman ang mga ito sa kanya at naging maayos ang relasyon niya sa mga 'to. He met them through a friend. Wala na dapat siyang utang pero masyado siyang nalulong sa pagsusugal.
Gambling is his hobby even before.
Gorgeous ladies. Gambling. Booze. Expensive cars.
Dun umiikot ang mundo ni Luke. Yes, Scarlett is his main chick but that's it. Nauto lang niya talaga ng husto ang babae noon. He's banging other girls on the side without Scarlett knowing. Magaling lang talaga siya magtago, kaya nga tuso siya diba.
At hindi niya basta basta pwedeng alisin si Scarlett sa buhay niya nung mga panahon na 'yon. She's the only one who stuck by his side no matter how crazy he is. But now, he changed his mind 'cause of Aura.
Kaya malaking pabor sa kanya ng magkagusto si Scarlett kay Theo. He can easily get rid of that woman and be with Aura. He likes Aura so bad.. Oh fuck! He's obsessed rather. Parang si Scarlett kay Theo ngayon.
He can't get rid of his gambling addiction. He's doing that for years already. He can't stop to the point na lumapit ulit siya sa underground society para mangutang ng napakaling halaga ng mapansin niyang konti na lang ang pera niya sa bangko.
He was known in the gambling association as a gamble king. He always win but because he's too confident about himself there was a time where he betted most of his money but unfortunately, lost. Fucking lost!
Malaki ang kumpyansa niya sa sarili nung mga panahon na 'yon na maibabalik niya agad ang inutang. But he was freaking wrong.
Ngayon ay hinahabol siya ng mga underground society na 'yon. Sumasakit din ng husto ang kanyang ulo dahil napakalaki ng interest nito. He already paid some but it isn't enough dahil grabe na pala ang laki ng interest nito dahil medyo matagal na niyang hindi nababayaran.
Knowing them, kung tuso siya, mas tuso at hangal ang kaluluwa ng mga 'yon. Hindi siya natatakot but he can't risk it.
He was already thinking of selling the whole hospital but Aura is working there. Ayaw niyang malayo sa babae kaya kinailangan na din niyang ibenta ang karamihan ng properties niya. Including the remaining condo units that are under his name where Aura's staying.
Ang ospital na lang ang kahit papaano ang intinira niya, kahit na hindi na siya ang main stockholder nito at least he still owns a part of it.
Kaya naman niya magbayad pero ng dahil sa time frame na ibinigay ng mga ito, tingin niya ay hindi pa niya mabibigay ng buo ang perang inutang niya.
"Putang inang buhay! Hindi makapaghintay ang mga gago." Luke gritted his teeth in so much anger.
"S-Sir Luke! Pasensya na po talaga! Nasira ho bigla ang cctv kaya hindi nakita kung sino ang may gawa nito.." Nanginginig na sabi ng isang guard. Natakot ito ng makita ang kulang na lang makakapatay na ang itsura ni Luke.
"Forget it! Just call someone to pick this up!" Singhal ni Luke sa kawawang guard.
Napatango naman ito ng ilang beses at dali daling ginawa ang kanyang pinaguutos.
Bumalik si Lucas sa opisina niya sa loob ng ospital. Kumuha siya ng isang bote ng whiskey at agad na nagsalin sa kopita. Nilagok niya ang buong laman ng isang inom lang sa sobrang stress.
Marahas niyang itong ibinato sa dingding sa sobrang inis. Lumikha ito ng malakas na ingay at nagkanda durog durog ang kawawang kopita. Why is this happening to him? Fuck this shit!
Pilit na pinapakalma ni Luke ang kanyang sarili. Napahilot siya sa kanyang sentido. Ang dami dami niyang problema at nagkasabay sabay pa. No way na maghihirap siya. He's Lucas Saavedra. He will not become poor again.. ever! Hindi niya hahayaan na mawala sa kanya ang lahat ng pinaghirapan.
Kailangan niya lang mabayaran ang lahat ng utang, get his girl and then finally live a peaceful and happy life and this time, he will try to stop his addiction and choose the wise choices in life after all of these shits.
"Fucking life."
Aura
Theo cleared his throat. Napalingon tuloy ako sa kanya. Nag dadrive siya ngayon papunta sa kanyang condo. Inabangan niya ako sa trabaho kanina pagka out ko.
"Why are you so quiet, baby? I'm not used to it." Theo broke the awkward silence inside his car. Kanina pa kasi ako hindi nagsasalita. I don't know what to say.
Umiling lang ako. "Wala po. Stressed lang talaga kasi madaming pinapagawa sa ospital ngayon.." Tanging sabi ko which is partly true pero alam naman natin ang totoo kung bakit ako ganito ngayon.
Humugot ito ng isang malalim na hininga. "Is that it? Alam kong may iba ka pang dahilan. I know you." He kind of accused.
Napakagat ako sa aking ibabang labi. Ganon ba ako ka transparent? I want to act like I'm okay and happy like I usually do pero hindi ko magawa. I'm still affected.
Hinawakan ko ang kamay nito na nakapatong sa stick gear. He slightly flinched when I suddenly touched his warm hand. Hindi kasi ito sanay na ako iyong unang humahawak sa kamay. He's the one who's always touchy between the two of us.
Napalingon ito sa akin. Mabuti na lang at red ang stoplight at nakahinto kami dahil delikado pag bigla nitong nilihis ang tingin. Binigyan ko siya ng isang matamis na ngiti.
"Totoo kasi.. Stressed lang talaga ako kaya pinatay ko muna ang phone ko kahapon dahil gusto ko munang magpahinga. Ang dami kasing pinapagawa sa amin. Pasensya na, ha?" Malambing na ani ko. I assured him, sort of.
Sinuklian nito ang aking ngiti at napatango na lang. "It's okay, baby. I can wait. For you, I can. Please don't stress yourself with work. Masama sa kalusagan iyon at baka magkasakit ka pa." Concerned nitong sambit.
"Opo, Mister.." I softly chuckled. Para kasi akong batang maliit na pinagsasabihan ng magulang.
Wala ng nagsalita pagkatapos. Now is the time na pwede kong itanong sa kanya ang mga katanungan na bumabagabag sa aking isip.
"Uhm.. Pwedeng magtanong??" Medyo nahihiya kong sabi.
Nakita ko ang pagkunot ng noo nito sa bigla kong sabi. "Okay? What is it, baby?"
Napalunok ako. Dali na, Aura! Mag tanong ka na! Diba nga sabi sa isang commercial,
"Wag mahihiyang magtanong..."
"Nasa opisina ka lang ba talaga hanggang gabi nung isang araw?" Walang preno kong tanong. Napakakuyom ako ng palad.
'Wag kang gagawa ng katangahan, Aura! Chill ka lang.' Bilin ko sa aking sarili.
Tinignan ko kung ano ang magiging reaction nito. Sumulyap ito saglit sa akin at agad din ibinalik ang tingin sa harapan. Nakita ko na napahigpit ang hawak nito sa manibela at mas lalong kumunot ang noo.
He suddenly looked serious. Ewan ko kung paranoid lang ako pero but he kind of looked guilty. My heart hurt because of that. So.. totoo nga talaga.
He heaved a deep sigh. "Okay, baby.. I don't want to hide things from you." He paused at mariing napapikit. "I went out to meet someone that night. Isang taong kailangan ko para sa inaasikaso ko.. But rest assured, I'm not doing any monkey business behind your back."
Theo explained. Should I believe him? I should, right? At least he didn't deny na wala siyang kinita. Alam ko na hindi niya ako magagawang lokohin.
"Ah.. okay. Uhm.. P-Pwede ko bang matanong kung sino?" I stuttered at the end. Sasabihin din ba ni Theo sa akin kung sino ito?
His face is impassive. Hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya.
"Just.. someone you don't know.." Theo said in a monotone voice.
Someone I don't know, huh? Bakit hindi mo na lang sabihin na isang babae ang kinita mo!? Kahit manlang iyon diba! Sinabi niya... pero hindi!
Hindi ko alam kung maiinis ako o hindi. I don't want to be nosy anymore. Ayoko ng magtanong dahil baka mainis ito sa akin. Hindi naman aamin 'yan kahit na ilang beses kong tanungin. Hindi aamin ang isang taong may tinatago.
"Ah, okay okay.." Napatango tango na lang ako. Hindi ko ipapakita kay Theo na nainis ako sa sinagot niya.
Hindi ko alam kung bakit hindi siya nagsabi ng totoo sa akin but I know one of these days, malalaman ko din eventually. Hindi pwedeng hindi dahil wala namang sikreto ang hindi nabubunyag. As of now, I'll just continue to trust him but at the same time, I'll guard my heart twice as much as what I did before.
Alam kong napansin niya ang reaction ko sa kanyang sinabi. I know that Theo had an idea kung bakit ako nagtatanong ngayon. Masyado akong transparent. Hindi ako ganon kagaling magtago ng totoong nararamdaman.
Nagulat ako ng bigla niyang kinuha ang aking kamay at marahang hinagkan. "I promise you that I'm just yours. Ako ay sayo at ikaw ay akin lang. I love you so much, baby and I wouldn't do anything to hurt you or break us apart.."
Parang bigla namang natunaw ang aking pagkainis dahil sa sinabi niya. Sweet naman talaga si Theo sa akin. Hindi ko alam kung matatawag ba akong marupok dahil mabilis niya akong napapaamo at alam na alam niya kung paano ako lalambingin.
Napaawang ang mga labi ko at namula. Oo na, ako na yung kinikilig pero syempre! Hindi ko iyon aaminin kay Theo at baka lumaki ang ulo. Iyong ulo sa ibabaw ah!
He's so good with words na nakakainis na minsan dahil nga ang bilis mawala ng galit o inis ko.
Pag dating namin sa penthouse niya ay nagpresinta ako na ako ang magluluto ng hapunan namin. Wala lang, gusto ko lang talaga ipagluto si Theo. Confident naman ako sa mga luto ko dahil tinuruan ako ni Nanay bata pa lang ako. Sabi niya, dapat kahit papaano ay marunong magluto ang mga babae dahil mas masarap sa pakiramdam pag pinagluluto mo ang magiging pamilya mo in the future.
Puno naman ang kanyang ref at pantry at kumpleto naman ang mga kakailanganin ko sa aking lulutuin.
I decided to cook pork sinigang. I asked Theo earlier kung ano favorite niyang Filipino dish and he said sinigang. Na excite nga ako dahil iyon ang specialty ko.
May naalala tuloy ako sa sinigang na 'yan...
Sinamahan ako ni Theo buong duration ng pagluluto ko. Nakaupo lang siya sa stool at nakapalumbaba sa may kitchen counter. Nag palit din ako ng damit ni Theo dahil ayokong magluto ng naka uniform ako.
I'm wearing a huge white shirt na abot hanggang kalahati ng hita ko and a pair of unused boxers daw. Namula nga ako ng husto kanina ng iabot niya sa akin iyon pero no choice naman ako. Puti ang uniform ko at mahihirapan akong alisin ang mancha pag nagkataon.
We have small talks every once in a while. He's looking at me lovingly and a bit amused. Don't tell me ngayon lang may babaeng nagluto for him?
"You know what.. you remind me of my late grandma. She likes to cook for me also when I was young." Sambit nito out of nowhere at napangiti na tila bang may naalalang magandang memorya habang iniintay ko na kumulo ang aking niluluto.
Nagpresinta si Theo na tumulong pero humindi ako. Ako nga ang dapat mahiya dahil pinapakielaman ko ang kitchen niya e.
Naniniwala ako kay Theo sa sinabi niya kanina. Dapat akong maniwala na ako lang. Ako lang.
"Talaga? Mahal na mahal ka talaga niya kung ganon.." Nakangiti kong sagot.
He nodded slowly. "Uh huh. You are the only one who cooked for me besides her, do you know that?" A grin slowly crept on his handsome face.
I suddenly blushed. Talaga ba? Impossible naman na walang naging girlfriend tong si Theo before. Hindi pa kasi namin napapagusapan ang past niya. Parang ayoko na din tanungin at baka maging ampalaya ang pakiramdam ko.
"Weh? Maniwala ako sa'yo..." Hindi makapaniwala kong ani. Pinaliitan ko siya ng mata but I kind of feeled honored kung totoo nga.
Mahina itong humalakhak. "It's true. My Grandmother loves me so much that's why she does these things for me and you're doing the same. Ibig sabihin ba non, mahal mo na ako?" Pabiro nitong aniya at nagtaas baba pa ng kilay. Mukhang tanga lang.
Nakangising aso na ito. Ang lakas talaga mang asar ng loko. Napakagat ako ng labi at nagiwas ng tingin. Mas lalo akong namula. Kainis siya!
My face frowned at napalabi ako.
"Ewan ko sa'yo! Ang dami mong alam lalaki ka." Binato ko siya ng hawak kong nirolyo na tissue paper and playfully rolled my eyes bago siya tinalikuran.
He let out a hearty laugh. Hindi ko na din napigilan na wag mangiti sa tamis ng tawa niya. Ang carefree niyang tignan. Not the usual serious Theo. He's laugh is starting to become music to my ears.
I always want to hear him laugh and be carefree.
For the first time, I imagined myself, Theo and me living in the same house, I'm preparing dinner for him and our kids. They're in the kitchen with me habang naglalaro and tumatawa.
Just a house full of pure love and happiness. With Theo I feel contented. I don't think I can wish for anything more if that happens in the future. Magiging worth it ang lahat.