Yedi kişilik bir ekip, Yarasalar. Hepsi de bir akıl hastası tarafından damgalanmış kimsesiz çocuklar.
Yıllar önce ölüm her birinin tenine kazındı ve yurttaki çocukların ölmeye başlaması ile ajanlar devreye girdi. Görev çok basitti; çocukları kendi himayelerine alıp asıl katil yakalanana kadar onları eğiterek kendilerini korumayı öğreteceklerdi.
Fakat Yarasalar kesinlikle umdukları gibi bir ekip değildi. Hepsi birbirinden nefret ediyor ve kendi çıkarlarını gözetliyordu.
Dostluk? Hepsi de ölmemek için diğerlerini ölüme bırakacak kadar dost canlısıydı.
Sadakat? İlk ölen kendileri olmadıkları sürece o katile bile sadakat yemini edebilirlerdi.
Sevgi? Evet her biri kendi hayatını çok seviyordu.
Aşk? İlk kural eğitmenine sakın aşık olma!
Birbirinden farklı yedi çaylağın ölüme karşı verdikleri trajikomik bir hikaye Yarasalar. Her birinin kendisine has farklı özelliğiyle biraraya geldikleri yedi kişilik ekip, zamanla birlikte birçok şeyin farkına varacaklardı.
"Kalk ve devam et!!"
"Yaralasar efendim."
"Yarasalar demek istedin sanırım?"
"Hayır Yaralasar efendim."
"Açıkla?"
"Kolumu kestin vicdansızın oğlu! Yaraladın bari sar! Yarala-sar!" diye bağırarak kanayan kolumu tuttum. Bu adamdan her geçen gün daha çok nefret ediyordum.