Indirect aangevraagd door een paar lezers van 20SMEJ na aanleiding van de epiloog.
Collins p.o.v.
'Dan gaan we nu naar 4havo4,' kondigt mevrouw Friekman aan, mijn klas. Haar ogen speuren de zaal af, op zoek naar degene die op haar papiertje staan. Ik vrees voor mijn leven. Alsjeblieft, spaar me een beetje. 'Er is één iemand die heel erg bekend is geweest in deze klas qua stemmen,' zegt ze en kijkt nog een keer de gezichten af. 'Mag ik Collin op het podium hebben?' Zegt ze dan en ik voel mijn hart in mijn keel kloppen. Nee, dit is niet wat ik wilde. Dit gaat verkeerd aflopen, sowieso.
'Oh God alsjeblieft niet,' mompel ik bang en loop dan twijfelend naar het podium. Ik wil er niet staan nu. Het open podium was mijn eigen keuze, nu is het gedwongen en ongepland. Dit is niet hoe ik had verwacht dat de avond zou aflopen. Ongemakkelijk loop ik de trap op en ga dan naar Friekman toe, die trots haar arm om me heen slaat. Geruststellend wrijft ze over zijn schouder.
'Het is niets ergs, het valt vast wel mee voor je,' fluistert ze. Ik knik klein. Ze weet de uitslag, ze zal het vast wel weten. Dus misschien valt het inderdaad wel mee. Ze kijkt weer naar de mensen in de zaal.
'Onze Collin kwam maar al te vaak voor op de briefjes. En er was nog een naam die in combinatie met die van hem vaak voorkwam op de papiertjes,' zegt ze en de zaal begint een opbouwende "oh" luid uit te stoten om spanning op te bouwen. Ik voel me steeds zenuwachtiger worden. Ik wil hier helemaal niet staan. 'Mag ik Kimberley op het podium hebben?' Zegt ze dan en mensen beginnen te roepen. Mijn hart zakt weg in mijn schoenen. Alsof het niet nog erger kon worden. Niet dat ik Kim niet mag, ze is mijn beste maatje, maar ik had gehoopt dat ik hier met iemand anders op het podium zou staan. En we weten allemaal dondersgoed wie.
Kim komt op het podium en loopt verlegen naar ons toe. Ik voel pure paniek door mijn lichaam gaan. Wat nou als Sven er iets verkeerds van denkt? Ik kijk naar de zaal en zie hem weglopen. Nee, dit mag niet gebeuren. Levi gaat achter hem aan. Hij mag niet gaan, dan is deze avond alleen maar nog erger verpest. Snel zie ik Levi zijn schouder vastpakken. Sven slaat zijn hand weg en loopt weer door. Ik ben er zo op gericht, dat ik niet eens doorheb wat er allemaal op het podium gebeurt. Alsjeblieft, laat hem blijven.
'Maar dat is niet de enige naam die vaak samen met die van Collin voorkwam,' klinkt er dan opeens door de boxen heen en stomverbaasd kijken Sven en ik tegelijkertijd om naar Friekman op het podium. Ik frons en kijk overdonderd naar Friekman. 'Sven kwam samen met Collin namelijk net zo vaak voor als Kim samen met Collin,' zegt ze en ik zie Sven verbaasd kijken. Levi zegt wat tegen hem, maar Sven blijft staan en kijkt me diep aan.
'Mag ik Sven op het podium hebben?' Klinkt Friekman enthousiast. Sven krijgt een zetje in zijn rug en loopt dan twijfelend richting het podium. Shit, hij wil helemaal niet met me op het podium staan! Het kon inderdaad dus nog erger. Hij komt aan de andere kant van me staan. Kim, Sven en ik kijken elkaar een keer aan, maar zeggen niets. 'Hoe toevallig dat het aantal stemmen precies ge...'
'Wacht, wacht!' Klinkt er opeens wanhopig vanaf de zijkant van de zaal en en ik herken de stem. Het is Mirre, die vanaf de zijkant van de zaal aan komt rennen.
'Hebben we bezwaar?' Klinkt Friekman verbaasd en kijkt Mirre aan, die haar een briefje geeft.
'Ik kon mijn stem niet inleveren omdat ik niet wist welke klas ze zaten,' klinkt ze zacht door de microfoon en Friekman komt omhoog. Mijn hart klopt in mijn keel. Friekman kijkt naar het papiertje en vouwt het open, kijkt dan naar ons.
'Oké, goed, dit is de doorslaggevende stem, dus hebben we een winnend koppel. Collin, aangezien het beide om jou gaat, wil je het weten of onbekend laten?' Vraagt ze.
'Nou ik hier toch al sta kan dat er ook nog wel bij,' mompel ik en Friekman glimlacht. Ze lijkt blij te zijn met deze keuze.
'Oké, met deze stem van de geliefde Mirre, is jouw partner die samen met je gewonnen heeft...' zegt ze en kijkt me even lang aan. Mijn hart begint steeds sneller te kloppen. Alsjeblieft, Mirre, heb het nou niet erger voor me gemaakt. 'Sven,' zegt ze dan en ik voel me zo ontzettend opgelucht.
'Veel plezier,' zegt Kim zacht en loopt het podium af.
'Gay,' hoor ik iemand niet al te hard roepen en ik weet meteen wie het is. Het steekt even in mijn hart, maar let er dan niet op. Ik heb gewonnen met Sven, dat is het enige wat er nu toe doet. We krijgen beiden een plastic kroontje en dan gaat Friekman door met de andere klassen. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik een keer naar Sven, die met een rood hoofd naar de grond kijkt. Ongelofelijk, ik heb met hem gewonnen. Misschien gaat het vanavond dan toch lukken.
Na nog een paar klassen komt ze bij die van Levi en Daniël. Haar glimlach is breed. Sven en ik worden beide alert. Sinds we op het podium staan, hebben we geen woord meer met elkaar gesproken. Misschien baalt hij er wel van dat hij nu hier met mij moet staan.
'We hebben hier een hele speciale klas voor mij. En ik ben ook blij dat ik dit koppeltje op het podium mag halen. Mag ik Felix en Levi hebben alsjeblieft?' Zegt ze. Verbaasd kijken Felix, Levi, Simon en Daniël elkaar aan en dan trekt mijn broer zijn vriendje achter zich aan naar het podium. Ze praten wat met elkaar en lopen hand in hand het podium op. Ik ben zo blij voor Levi.
'Homo's!' Hoor ik hard roepen en een klein aantal mensen beginnen te joelen. Ik kan horen waar het geluid vandaan komt en zie meteen Marc met zijn vrienden staan. Het was ook niet anders te verwachten.
Friekman kijkt naar een van de docenten en wijst naar Marc en de rest. 'Vuile flikkers!' Klinkt hij nu terwijl Levi en Felix ongestoord op Friekman af blijven lopen. Met zijn vrije hand wrijft Levi door mijn haren wanneer hij achterlangs me komt gelopen. Ik blijf toekijken hoe Marc en wat van zijn vrienden de zaal uit gehaald worden.
'Laat die vuile nichten maar op het podium staan terwijl er een normaal mens uit wordt gezet! Levi, homo! Jij smerige aarsridder!' Ik voel een dolk in mijn hart steken. Dit is wat mensen van mij denken. Enkel omdat ik op jongens val.
'En dan is er natuurlijk nog een koppeltje dat totaal niet zou mogen ontbreken op dit podium. Mag ik Simon en Daniël op het podium, die quitte hebben gespeeld met Levi en Felix?' Zegt Friekman door de microfoon heen en ik zie hoe Simon en Daniël ietwat onzeker het podium op komen. Met de meest gulle glimlach ooit kijkt Friekman hen aan. Alle vier krijgen we een kroontje en dan gaat ze weer door naar een andere klas. Het was te verwachten, maar ook zeker verdiend. Deze vier jongens zijn zo geweldig bij elkaar en hebben elkaar zo hard geholpen in alles.
Levi lacht om Felix, die een beetje beschaamd wegkijkt. Ik kijk om naar Sven en heb de neiging om zijn hand vast te pakken, maar doe het niet.
Dan moeten we het podium af en krijgen we de dansvloer voor onszelf. En ook al vind ik het helemaal niet erg, toch had ik het liever niet gewild. Ik vind het zo geweldig om dit met Sven te kunnen doen, wat als hij juist precies het tegenovergestelde denkt? Ik kijk toe hoe elk koppeltje arm in arm gaat staan. Ongemakkelijk kijk ik om naar Sven en lach nerveus. Hij lacht ook een beetje en slaat dan zijn armen om mijn nek heen. Mijn wangen kleuren knalrood. Langzame, romantische muziek komt op. Ik sla mijn armen om Svens middel, begin ongemakkelijk met hem een beetje te slowen.
Diep kijk ik Sven aan in zijn blauwe ogen met groene vlekjes. Hij is zo mooi. En hij ziet er werkelijk wonderbaarlijk uit in zijn pak. Man, ik ben zo verliefd op hem. Ik wil hem echt zoenen, heel graag. Zou dit een gepast moment zijn? Wat nou als ik het doe en Sven dat helemaal niet wilde, dan heb ik echt heel de stemming veranderd en is onze vriendschap ook absoluut niet meer hetzelfde. Mijn ogen gaan van zijn ogen naar zijn lippen. Het ziet er zo verleidelijk uit. Ik kijk hem weer aan en voel mijn wangen branden.
Plotseling zie ik een schim in mijn ooghoek verschijnen en voordat ik weet schiet mijn hoofd op dat van Sven af. Onze lippen knallen hard op elkaar en ik voel een scherpe pijn in mijn onderlip. Ik trek meteen weg zodra de hand op mijn achterhoofd is verdwenen. Gepijnigd grijp ik naar mijn onderlip.
'Au, fuck,' mompel ik beduusd. Wow, mijn eerste zoen met Sven, met überhaupt iemand ooit, is nu verpest.
'Oh, oeps,' stamelt Felix bezorgd, maar ik let op Sven, die zijn hand op mijn schouder legt en er zo voor zorgt dat ik naar hem opkijk. Zijn ogen gaan naar mijn lippen.
'Gaat het?' Vraagt hij en voelt zelf aan zijn eigen lip, die licht gezwollen is. Geweldig, de avond was nog niet gek genoeg verlopen of zo. Beduusd haal ik mijn hand weg en laat dan mijn lip zien, voel het bloed wegstromen. Svens gezicht wordt bleekjes.
'Oh, sorry, dat was niet mijn bedoeling,' zegt Felix stomverbaasd en vol spijt. Stiekem is dit misschien wel om te lachen. Daarom schud ik mijn hoofd maar.
'Geeft niets,' slis ik door de dikke onderlip. Mijn ogen blijven gericht op Sven.
'Kom, we gaan het even afdoen in de wc,' zegt hij dan en ik knik instemmend, loop met mijn hand onder mijn kin weg om te voorkomen dat ik alles onder druppel met mijn bloed. Ik voel Svens bezorgde blik in me branden. Ik kan gewoon niet geloven dat Felix dit heeft gedaan en ik weet niet of ik boos moet zijn of niet. Sven en ik gaan de aula uit en hij houdt de deur van de wc's voor me open.
'Bedankt,' mompel ik en loop dan naar de wasbakken met Sven achter me aan. Ik pak een tissue en dep hem op mijn lip, houd hem er tegenaan om hopelijk het bloeden te stoppen.
'Dat was echt lomp,' stamelt Sven en ik lach nu. Hij lacht ook wat.
'Felix met zijn streken altijd,' zeg ik. Sven knikt.
'Maar ik ben wel blij voor hem en Levi,' reageert Sven daarop.
'Ja, en dit was weer typisch Felix. Ik ben blij weer typisch Felix te zien,' ik ben een beetje lastig te verstaan. Ik haal de tissue weg om mijn beurse, pijnlijke lip te bekijken. Overal is bloed. Sven wordt lijkbleek, trekt in één beweging een wc-hokje open en ik hoor hem overgeven. Ik spoel mijn mond een beetje af en dep hem droog terwijl ik me omdraai naar Sven en mijn hand op zijn rug leg.
'Gaat het een beetje?' Vraag ik. Sven spuugt nog een beetje slijm uit en knikt dan. Hij spoelt de wc door en klautert omhoog. Ik probeer de bloed doordrenkte tissue voor hem te verbergen. Ik kijk toe hoe hij zijn mond spoelt en wat water in zijn gezicht gooit, het daarna afdroogt. Hij is zo mooi en kalm tijdens al zijn acties. Ik begin te rommelen in de jaszak van mijn pak en haal er dan een doosje smintjes uit, en bied er dan een aan Sven aan. Verlegen lacht hij.
'Bedankt,' mompelt hij en pakt er eentje. Eigenlijk had ik de pepermuntjes voor een hele andere reden meegebracht.
Terwijl hij op zijn snoepje zuigt, laat hij zijn ogen over mijn gezicht gaan. Voorzichtig pakt hij mijn pols vast.
'Laat me je lip eens zien,' zegt hij zacht en met beleid haal ik het doekje weg. Stilletjes kijkt Sven naar mijn onderlip, maar reageert er niet meer zo heftig op als net. 'Het bloedt alleen nog een klein beetje,' zegt hij zacht en kijkt dan met een kleine glimlach naar me op. Serieus, deze avond kon niet nog erger eindigen.
'Ja, het is niet zo dat ik dood ga of zo, dus het maakt niet uit. Het kon altijd nog veel erger. Doet jouw lip pijn?' Vraag ik dan. Ongelofelijk dat ik mijn lippen op die van Sven heb gehad. Sven haalt zijn schouders op.
'Die van jou wel, lijkt me,' zegt hij.
'Het doet inderdaad wel een beetje zeer,' geef ik dan eerlijk toe. Sven begint flauw en verlegen te lachen.
'Kusje erop?' Doet hij die ene reclame na. Ik lach ook, maar voel mijn hart razen om die vraag.
'Graag,' probeer ik grappend te zeggen en lach met Sven mee.
Ik kijk nog een keer naar mijn tissue en veeg dan nog een keer over mijn onderlip ermee, zie er niet veel bloed meer bij komen. Ik haal de tissue weg en kijk er goed naar. Ik heb net gewoon toegegeven dat ik graag wil dat Sven me zoent, hoe dom.
Dan voel ik plotseling Svens lippen op de mijne, waardoor mijn ogen opensperren en stomverbaasd naar Svens gesloten ogen kijken. Ik voel mijn bloed door mijn lichaam bruisen, mijn wangen branden, mijn lippen tintelen, mijn hart bonzen en de haartjes op mijn armen optrekken. Na een paar tellen trekt hij weg en kijkt me aan met zijn hoofd zo rood als een tomaat. Ik voel mijn handen trillen. Moet ik hem nu terugkussen? Was het maar een grapje?
Net op het moment dat ik naar hem toe wil leunen om hem terug te zoenen, komt er een onbekende jongen de wc's in en stop ik abrupt. Paniekerig kijkt Sven een keer om, kijkt dan terug naar mij en grijpt dan mijn pols vast.
'Kom, we gaan terug naar de aula, je lip bloedt al niet meer,' zegt hij en trekt me dan beschaamd achter zich aan de ruimte uit. Ik volg hem met tegenzin. Ik wilde daar blijven zonder dat die jongen binnen was gekomen, zodat ik Svens actie in return kon doen.
Al snel staan we weer op de dansvloer. Er speelt nog een traag nummer, maar ondertussen mogen nu ook de andere leerlingen meedoen, in plaats van enkel de leerlingen die gewonnen hebben. Sven zoekt een plekje tussen onbekende mensen. Met een kleine glimlach leg ik deze keer mijn armen om zijn schouders, en hij legt twijfelend zijn handen op mijn heupen. Ik twijfel om hem nu nog te zoenen, maar dan zullen er sowieso mensen zijn die het zien, en dat wil ik niet. Dus ik doe niets, blijf met hem dansen. En ook al ging er nog zoveel mis deze avond, ik ben toch ergen tevreden met hoe hij afgelopen is.