ดวงตาเรียวมองไปยังคู่โซลโมทของตัวเองที่กำลังเล่นกีฬาลูกหนังกับเพื่อนในสนามและส่งยิ้มไปให้ยามที่หมอกมองหาตัวเอง
การนั่งคอยหมอกออกกำลังกายและไปทานอาหารเย็นก่อนที่อัลฟ่าจะขับรถไปส่งเขาที่บ้านกลายเป็นเรื่องประจำของปาร์คจีมินไปเสียแล้ว
หากวันไหนที่เวลาไม่ตรงกันอาหารเย็นอาจจะถูกขยับเป็นอาหารเช้าหรืออาหารกลางวัน แต่สิ่งนึงที่หมอกทำสม่ำเสมอตั้งแต่วันแรกที่เขาตอบตกลงคบกันคือการไปรับไปส่ง
ถึงแม้ว่าจะยุ่งเพราะตอนนี้รุ่นพี่ที่เป็นโซลเมทขึ้นปี4แล้วแต่ทุกครั้งที่มีวันหยุดหรือเวลาว่างหมอกมักพาเขาไปทานข้าวนอกบ้าน หรือหาหนังสักเรื่องดูแก้เบื่อกัน
นับว่ามันเป็นสิ่งที่จีมินไม่เคยทำกับใคร และไม่เคยมีใครทำให้เขาได้มีมุมใหม่ๆ ความรู้สึกใหม่ๆแบบนี้
"หิวหรือยัง"
ฝ่ามือใหญ่วางลงไปบนเส้นผมนุ่มของรุ่นน้องพ่วงด้วยตำแหน่งโซลเมทของตัวเองและส่งยิ้มไปให้จีมิน
"นิดหน่อยครับ"
ปรางหน้าหวานเงยมองชายร่างกายสูงใหญ่ที่ยืนบังตัวเองจนมิดก่อนยิ้มตอบ เขาเห็นหมอกหันไปตะโกนคุยกับเพื่อนที่เคยเตะบอลกันก่อนหน้านี้สองสามคำก่อนชายหนุ่มจะหันมาหาเขาอีกที
"เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน เราไปรอที่รถนะ"
ฝ่ามือใหญ่ยื่นกุญแจรถยนต์ของตัวเองให้จีมินเพื่อให้รุ่นน้องไปรอตนที่รถระหว่างเปลี่ยนชุด ซึ่งโอเมก้าก็พยักหน้าและเก็บของเข้ากระเป๋าโดยมีเขาช่วยก่อนหมอกจะรีบไปชำระร่างกายเพราะกลัวว่าคนรอจะหิวเอาเสียก่อน
เรียวขาสองข้างของเจ้าของร่างสีน้ำนมเดินทอดน่องมายังรถของหมอกซึ่งจอดอยู่ลาดจอดรถอย่างไม่เร่งรีบนัก
ขณะที่กำลังเอื้อมมือไปเพื่อเปิดประตูรถอาการหน้ามืดและใจสั่นก็ตีขึ้นมาจนจีมินต้องเซตัวไปพิงประตูรถประคองตัวเองไว้ไม่ให้ล้ม
สายตาโอเมก้าพร่าเบลอจนมองภาพตรงหน้าไม่ชัด เขาพยายามควบคุมลมหายใจตัวเองอยู่ครู่นึงก่อนอาการเหล่านั้นจะหายไป
-
"ง่วงเหรอ ?"
"เปล่าครับ...พี่หมอก จีมินเป็นอะไรไม่รู้"
"หืม ? เป็นอะไร ?"
"จีมินเป็นเหมือนตอนที่เจอพี่ครั้งแรกเลย"
คนตัวเล็กบอกเล่าอาการของตนเองให้โซลเมทฟังหลังจากหมอกนั่งในรถ อัลฟ่ามองหน้าแฟนตัวเองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
"เป็นเหมือนตอนเจอพี่ครั้งแรก ?"
"ใช่"
ฝ่ามือใหญ่สองข้างเอื้อมไปจับใบหน้าโอเมก้าที่คิ้วแทบผูกกันเป็นโบว์ให้หันมามองตัวเอง หมอกใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงกลางระหว่างคิ้วของแฟนรุ่นน้องก่อนจะได้รับเสียงหัวเราะจากคนตัวเล็กกลับมา
"อากาศร้อนไปหรือเปล่า เมื่อหลายวันก่อนเราก็บอกพี่ว่าเป็นแบบนี้หนิ หรืออยากไปหาหมอมั้ย ?"
"ไม่หรอกครับ คงจะอากาศร้อนแบบที่พี่หมอกบอกก็ได้ ขอโทษที่ทำให้คิดมากนะครับ"
จีมินเอื้อมมือไปจับต้นแขนรุ่นพี่ก่อนจะส่งสายตาขอโทษไปให้ ชายหนุ่มทำเพียงแค่ยีหัวเขาเป็นการตอบก่อนจะบอกให้จีมินนอนได้ถ้าง่วง หากถึงร้านอาหารหมอกจะปลุกเจ้าตัวเอง
ทั้งคู่เลือกร้านอาหารเล็กๆที่เป็นร้านประจำของหมอกและจีมินตั้งแต่พวกเขาเริ่มคบกัน ผ่านมาหลายเดือนแล้วสำหรับความสัมพันธ์ที่พัฒนาขึ้นจากรุ่นพี่และรุ่นน้องที่แปรเปลี่ยนมาเป็นคู่รัก
หมอกตัดสินใจขอจีมินคบ3เดือนหลังจากที่พวกเขาคุยกัน ซึ่งโอเมก้าก็ตอบตกลงอย่างที่เขาคิดไว้ ทุกอย่างดูราบรื่นมาจนถึงวันนี้ และจีมินเป็นคนที่น่ารักในสายตาหมอกเหมือนวันแรกที่เจอเสมอ
"จีมิน"
"ครับ ?"
"หยุดยาวนี้ไปเที่ยวกันมั้ย ?"
"ไปเที่ยวที่ไหนครับ พี่หมอกอยากไปเหรอ ?"
"พี่อยากไปเที่ยวกับเราสองคน"
"..."
"ไปเที่ยวกันมั้ย วันเกิดเราพอดีเลย"
"อ่า..."
ดูเหมือนคนตัวเล็กพึ่งนึกได้ว่านี่ใกล้จะถึงวันเกิดตัวเองแล้ว จีมินยังไม่นึกเลยว่าเขาจะทำอะไรในวันเกิดปีที่20
"ว่ายังไง ไปเที่ยวกันมั้ย ?"
"จีมินคงต้องขอคุณพ่อก่อนน่ะครับ"
"ให้พี่ไปขอพ่อเราให้มั้ย พี่เป็นคนพาเราไปเดี๋ยวพี่ไปขอพ่อเราเอง"
หมอกบอกพร้อมกับตักชิ้นกุ้งไปวางไว้ในจานโอเมก้า ชั่วครู่เขาเห็นสีหน้าลังเลของจีมินก่อนมันจะหายไป
"จีมินขอเองดีกว่าครับ"
"ไม่อยากให้พี่เจอพ่อเราเหรอ ตั้งแต่คบกันพี่ยังไม่เคยเจอพ่อเราจริงๆจังๆสักครั้งเลยนะ"
ชายหนุ่มพูดติดขำพร้อมกับนั่งมองคนตัวเล็กที่ตักอาหารเข้าปาก เขาอยากเจอพ่อของโซลเมทตัวเองสักครั้ง
หมอกอยากทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง และเขาอยากทำให้จีมินรู้ว่าเขานั้นจริงจังกับความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่
แต่ถ้าจีมินยังไม่พร้อมเขาก็รอได้ ถึงยังไงซะเขากับคนตัวเล็กก็เป็นคู่กันอยู่แล้ว
-
คุณหนูของบ้านยืนอยู่หน้าบานประตูห้องทำงานของคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อ จีมินยืนมองมันอยู่แบบนี้นานหลายนาทีแล้ว
เขายังจำครั้งล่าสุดที่เขาเข้ามาในห้องนี้ได้ดีถึงแม้จะผ่านมากี่เดือนก็ตาม
เหตุผลที่ทำให้ร่างกายเขาไม่ยอมขยับตามสมองสั่งเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้คุยกับพ่อหลายเดือนแล้ว...จีมินไม่รู้ว่าเขาต้องเริ่มยังไง
แต่ในที่สุดโอเมก้าก็พาตัวเองมาอยู่ในห้องทำงานของอัลฟ่าเสียแล้ว
"จีมิน..."
ชายหนุ่มดูแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นลูกชายยืนอยู่ตรงหน้าในเวลานี้ จอนจองกุกทำท่าจะลุกไปหาเด็กน้อยแต่การก้าวถอยหลังของจีมินกลับทำลายความตั้งใจของเขา
"คุณพ่อ จีมินอยากขอไปเที่ยวต่างจังหวัดครับ"
"กับแทฮยองเหรอ"
"กับพี่หมอก...หมายถึง แฟนจีมินน่ะครับ"
"...ไปกี่วัน ไปกันแค่2คนเหรอ ?"
"3วัน2คืน ไปกัน2คนครับ"
สีหน้าที่ไม่มีแม้แต่ความลังเล จนถึงน้ำเสียงที่มั่นใจของลูกชายทำให้คนเป็นพ่อเงียบไปพักใหญ่
จองกุกกำลังคิดว่าจีมินนั้นโตพอที่จะไปเที่ยวสองต่อสอง...กับผู้ชายได้แล้วอย่างงั้นเหรอ ?
"มันเป็นวันเกิดของผม เราเลยอยากไปฉลองวันเกิดที่นั่น"
จริงสินะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของจีมิน
ราวกับว่าเขาพึ่งจะจัดงานวันเกิดครั้งล่าสุดให้ลูกชายเมื่อวานนี้นี่เอง...เราไม่ได้คุยกันนานขนาดนี้แล้วอย่างงั้นเหรอ
"จีมินขอไปได้มั้ยครับ"
"เธออยากไปเหรอ"
"ครับ จีมินอยากไป"
คนอายุมากกวาทำเพียงแค่ส่งยิ้มไปให้เด็กน้อย มันเป็นยิ้มที่จริงจังใจที่สุดตั้งแต่เขาเคยยิ้มให้ลูกชาย
มันคือรอยยิ้มที่บอกว่าเขาอนุญาต
และมันคือรอยยิ้มที่บอกว่าเขาพร้อมปล่อยคนตรงหน้าไปแล้ว
"ขอบคุณนะครับ ที่ปล่อยให้จีมินไป"
ทั้งคู่ต่างรู้ความหมายของประโยคที่อีกฝ่ายพูด
มันไม่ใช่เพียงการขอให้จองกุกปล่อยเขาไปเที่ยว
แต่มันคือการขอร้องให้พ่อปลดปล่อยเขาจากความรู้สึกมายมายพวกนี้เสียที
จีมินพร้อมจะเดินออกมาจากความรู้สึกเดิมๆแล้ว
-
ความร้อนของแสงแดดที่แผดเผาผิว ลมเหนียวของทะเลที่พัดอยู่ตลอดเวลา เสียงคลื่นกระทบฝั่งที่ดังจนกลบเสียงของผู้คนริมหาด
ทุกอย่างมันยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
เพียงแค่ข้างกายของเด็กหนุ่มอายุ20ปีเต็มไม่มีจอนจองกุกอีกแล้ว
คนที่ยืนข้างกายของเขาจริงๆนั้นกลับเป็นหมอก หมอกที่ดึงจีมินออกมาจากหลุมดำภายในใจตัวเอง หมอกที่ไม่ลังเลในการกุมมือเขาไว้ในทุกที่ที่เราไปด้วยกันโดยไม่ต้องเอ่ยขอ
หมอกที่เป็นโซลเมทของเขา
"จีมินไม่เคยมาค้างคืนที่ต่างจังหวัดแบบนี้กับใครนอกจากกับครอบครัวเลยครับ"
"ดีใจจังที่พี่เป็นคนแรก"
เจ้าของใบหน้าน่ารักที่แก้มสองข้างขึ้นสีจัดเพราะความร้อนหันไปมองอัลฟ่าก่อนจะส่งยิ้มให้ ความอุ่นของฝ่ามือที่กุมมือเขาไว้มันทำให้จีมินรู้สึกสบายใจจนไม่อยากปล่อยมือ
ทะเลแห่งนี้มีถ้ำอยู่ที่หนึ่ง หมอกบอกเขาว่ามันเป็นถ้ำที่น้ำทะเลเข้าถึง จากการดูด้วยตาในรูปบนอินเตอร์เน็ตมันสวยมากเลยทีเดียว
หากจะเรียกว่าถ้ำคงไม่ถูกนัก มันเหมือนเป็นอุโมงค์ที่หัวท้ายทะลุให้แสงและน้ำทะเลเข้าไปไปได้เสียมากกว่า
และพวกเขากำลังจะเดินไปชมมันด้วยตา
ใช้เวลาราว10นาทีกับการเดินย่ำผืนทรายมายังสถานที่ที่ตั้งใจมา สิ่งแรกที่สร้างความประทับใจให้จีมินมันคือน้ำทะเลสีเขียวที่ส่องประกายยามโดนแสงแดด
ขาสองข้างก้าวเข้าไปในตัวถ้ำที่มีผู้คนมากมายมาเก็บความทรงจำไม่ต่างกับพวกเขา จีมินยิ้มกว้างและมองไปรอบๆตัว
มันคุ้มกับการเดินตากแดดเกือบสิบนาทีกับภาพที่สมองเขากำลังจดจำตอนนี้ รอยยิ้มของหมอก และเสียงหัวเราะของพวกเขาทั้งสองมันคือเครื่องยืนยัน
"จีมิน"
"ครับ ?"
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ"
เจ้าของวันเกิดยิ้มรับและกระชับมือที่กุมกัน ใบหน้าแดงซ่านจากความร้อนพยักขึ้นลงให้หมอก
"ขอบคุณนะครับพี่หมอก"
"พี่รักเรานะ"
รอยยิ้มกว้างจากจีมินมันคือการตอบรับความรู้สึกของหมอก ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าของรุ่นน้องก่อนเขาจะประคองแก้มสองข้างเอาไว้
ดวงตาสีนิลของจีมินมองคู่โซลเมทตัวเองพร้อมกับระบายยิ้ม
หมอกตัดสินใจโน้มหน้าลงไปจูบบนริมฝีปากที่ฉีกยิ้มให้ตัวเอง เขาไม่ได้ทำอะไรไปมากกวาการประทับปากลงไป
จีมินยืนตัวแข็งทื่อ โอเมก้าไม่ได้ผลักโซลเมทออก แต่จีมินก็ไม่ได้ดึงโซลเมทมาหา ร่างบางยืนนิ่งอยู่แบบนั้นจนรุ่นพี่ผละออกมา เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป เพียงแค่หัวสมองของเขามันว่างเปล่า
"พี่ขอโทษ"
อัลฟ่าถึงกลับหน้าเสียไม่น้อยที่เห็นว่ารอยยิ้มนั้นหายไปหลังจากเขาจูบเจ้าตัว ตั้งแต่คบกันมาเขาไม่เคยทำอะไรมากไปกว่าการจับมือ
และหมอกคงคิดน้อยไป จูบแรกของพวกเขามันไม่น่าประทับใจนักดูจากสีหน้าจีมินตอนนี้
"จีมินว่าเรากลับกันดีกว่ามั้ยครับ เหมือนฝนจะตกเลย คนเขาทยอยออกไปแล้วด้วย"
ร่างบางพยายามทำสถานการณ์ให้มันกลับมาปกติเหมือนก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้ตั้งใจให้เสียบรรยากาศ
ทั้งคู่ตัดสินใจเดินกลับที่พัก แต่อากาศที่ไม่เป็นใจทำให้เม็ดฝนกระหน่ำลงมาทั้งๆที่ท้องฟ้ายังสว่างเจิดจ้า
ร่างกายของโอเมก้าเปียกไปทั้งตัว ดวงตาเรียวมองมือของตนที่ถูกกุมไว้ ก่อนเขาจะตัดสินใจหยุดก้าวเท้า
หมอกหันกลับไปมองโซลเมทตัวเอง เขาเห็นเส้นผมที่ตัวเองชอบยีมันเปียกลู่ไปด้วยน้ำฝน ใบหน้าน่ารักนั่นยังคงยิ้มให้เขา
แต่แรงคลายจากมือที่กุมกันนั้นทำให้ทุกอย่างดูแปลกไป
"ผมเดินต่อไปไม่ได้แล้วครับพี่หมอก"
"เพราะฝนเหรอ เราไปหลบอยู่ตรงนั้นกันก่อนก็ได้นะ"
"ไม่ใช่เพราะฝน เพราะผมเอง"
ทั้งคู่ยืนมองหน้ากันท่ามกล่างเม็ดฝนที่เพิ่มขนาดขึ้นเรื่อยๆ จีมินมองคนที่ดีกับตัวเองมาโดยตลอด
เขาสบายใจเวลาอยู่กับหมอก
เขารู้สึกดีที่รู้ว่าตัวเองมีโซลเมท
หลายๆความทรงจำที่มันไม่เคยเกิดขึ้นคนคนนี้กลับทำให้มันเกิด
แต่ความสบายใจมันไม่ใช่ความรัก
จีมินเดินต่อไปไม่ได้ ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนๆ ต่อให้คนตรงหน้าเป็นหมอกแต่คนอยู่ในใจเขามันคือจองกุก
มันคือจองกุกมาตลอด
และมันไม่เคยเปลี่ยน
"เพราะเจ้าของสร้อยบนคอเราเหรอ"
"..."
รุ่นพี่ยกมือขึ้นสางเส้นผมตัวเองที่มันเปียกฝน เขาดูออกมาตลอดว่าจีมินยังคงไม่ลืมคนเก่า จีมินไม่เคยเล่า แต่หมอกรู้สึกได้
เขาพยายามทุกอย่างเพื่อหวังเอาตัวเองเข้าไปใส่ไว้ในความทรงจำโซลเมท ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีที่เหลือให้เขาเป็นความทรงจำของจีมินแล้วก็ตาม
"จีมินรู้สึกดีตอนที่อยู่กับพี่นะครับ"
"..."
"แต่จีมินรู้สึกดีไปกับพี่มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว"
"..."
"จีมินขอโทษ จีมินไม่อยากให้พี่เสียเวลากับจีมินไปมากกว่านี้"
"พี่ไม่เคยคิดว่าการอยู่กับเรามันเสียเวลา"
"จีมินไม่อยากทำร้ายความรู้สึกพี่ไปมากกว่านี้ จีมินรู้ดีว่าการเป็นฝ่ายวิ่งตามมันเหนื่อยขนาดไหน"
"แล้วเราจะกลับไปวิ่งตามคนที่ไม่เคยหยุดเพื่อเราเหรอ"
"ขอโทษนะครับพี่หมอก"
"ใจร้ายจังเลย"
ชายหนุ่มเดินเข้าไปกอดเจ้าของไหล่เล็กที่สั่นไหวเพราะกำลังร้องไห้ ต่อให้น้ำตาของจีมินถูกกลบด้วยฝนเขาก็รู้
ต่อให้เขาพยายามขนาดไหนคนคนนี้ก็ไม่เปิดรับเขาเลย
"เลิกกันเถอะนะครับ อย่าให้จีมินทำร้ายพี่มากไปกว่านี้"
-
แทฮยองมองเพื่อนสนิทที่นั่งเงียบหลังจากเล่าเรื่องของตัวเอง เขาได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านตอนเที่ยงคืน และพบกับเพื่อนตัวเองที่ถือกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบเหมือนจะไปเที่ยว ข้างกายมีคนที่จีมินเคยเล่าให้ฟังว่าคือโซลเมทตัวเองยืนอยู่
ในตอนแรกเขาคิดว่า2คนนี้ทะเลาะกัน หากแต่เพื่อนเขากลับสร้างความทรงจำน่าประทับใจให้อัลฟ่าด้วยการไปเที่ยวทะเลในวันเกิดครบรอบ20ปีและบอกเลิกท่ามกลางสายฝน
นี่ได้ความใจร้ายมาจากพ่อของตัวเองหรือยังไงนะ
"คืนนี้ ขอนอนนี่ได้มั้ย จีมินไม่อยากกลับบ้านตอนนี้น่ะ มันดึกแล้ว"
"อืม เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปส่งเอง มึงกินอะไรมาหรือยัง หิวมั้ย"
"ไม่หรอก ขอบคุณนะ"
"งั้นคุณพาเพื่อนเข้าไปนอนในห้องนะ เดี๋ยวผมออกมานอนที่โซฟาข้างนอกก็ได้"
"อื้อ"
ขณะที่เหม่อเลย ดวงตาสีน้ำเงินราวกับท้องทะเลของแทฮยองที่นั่งตรงข้ามก็ทำให้จีมินเกิดความสงสัย
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเพื่อนเขาสามารถเปลี่ยนสีดวงตาได้ ทำไมที่ผ่านมาจีมินไม่เคยเห็นมันนะ ?
"ทำไม...ตา"
"อะไรนะ ?"
"ทำไมตาของแทเป็นสีนั้น"
ดวงตากลมโตที่ยังคงเป็นสีน้ำเงินกลอกมองบนก่อนที่แทฮยองจะพยักเพยิดหน้าไปหาโซลเมทตัวเอง
และนั่นมันยิ่งทำให้เด็กหนุ่มสงสัยมากกว่าเดิมเมื่อเห็นดวงตาของอดีตอาจารย์กลายเป็นสีทอง จีมินตกอยู่ในอาการงงงวยและสับสนจนแทฮยองอดขำไม่ได้ยามเห็นคิ้วนั่นแทบจะผูกเป็นปมได้
"มึงก็เคยเป็นกับโซลเมทตัวเองแล้วหนิ"
"ไม่ เราไม่เคยเป็น"
คำตอบนั้นทำให้แทฮยองเงียบไป แม้แต่ซอกจินก็ยังคงทำสีหน้าเหมือนโซลเมทตัวเอง ชายหนุ่มมองหน้าอดีตลูกศิษย์อย่างแปลกใจ
"คุณไม่เคยเป็นเหรอครับ ?"
"ทำไมต้องเป็นด้วยเหรอครับ ? ผมไม่เคยเป็น"
"มันคืออาการตอนที่เราเจอโซลเมทครั้งแรก หลังจากนั้นอยู่ใกล้โซลเมทมันก็จะเกิดอาการแบบนี้ไปเรื่อยๆ"
"..."
"ไหนมึงบอกมึงเจอโซลเมทมึงแล้วไงจีมิน"
"อาจารย์ ผมอยากรู้ตัวแปร"
"ตัวแปรอะไรครับ"
"ตัวแปรของการเจอโซลเมท มันต้องใช้ตัวแปรอะไร"
"...ก็ อย่างที่เรารู้ คือชนิด อย่างอัลฟ่า โอเมก้า ระยะทางที่อยู่ใกล้กันมากพอ อืม...ส่วนอันสุดท้ายคงเป็นอายุ"
"..."
"บางครั้งร่างกายของเราต่อให้โตเต็มวัยมันก็ยังต้องรอช่วงเวลาของอายุที่เหมาะ-"
"พาผมไปส่งบ้านได้มั้ยครับ"
-
แทฮยองและซอกจินมองรั้วบ้านหลังใหญ่ของปาร์คจีมินพร้อมกับมองเจ้าตัวที่บอกให้พวกเขามาส่งแต่กลับนั่งนิ่งไม่ยอมเข้าบ้านทั้งที่มาถึงราวครึ่งชั่วโมงได้แล้ว
"มึงมั่นใจมากมั้ย"
"ไม่"
"กลัวเหรอ"
"ใช่ จีมินกลัว"
"เพื่อนกูที่รุกหาพ่อเลี้ยงตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าเขา แกล้งจมน้ำให้เขาจูบ คือมึง...ทำทุกอย่างจนมาเล่าให้กูฟังว่าตัวเองรักพ่อ มึงกล้าทำมาขนาดนั้นมึงมากลัวเรื่องแค่นี้เหรอ ?"
"มันไม่เกี่ยวกับผมหรอกนะครับ แต่จีมินดูโตขึ้นจากเมื่อก่อน ผมหมายถึงคุณมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น"
"..."
"เมื่อก่อนคุณไม่สนใจอะไรกับการเข้าหาพ่อตัวเอง แต่วันนี้คุณกังวลแค่การเดินเข้าบ้านไปหาเขา ผมว่าคุณกำลังรู้จักแคร์คนอื่น"
"กลัวอะไรวะ โซลเมทปลอมๆตัวเองมึงก็บอกเลิกมาแล้ว ไปให้สุดดิ"
โอเมก้าก้มมองเบอร์สิบหลักของจอนจองกุกด้วยหัวใจที่เต้นแรง เขาอยากลองพยายามดูอีกสักครั้ง ถ้าพลาดอีกครั้งเขาคงเสียใจกว่านี้ไม่ได้แล้ว
"คุณพ่อ นอนหรือยัง"
"จีมินอยู่หน้าบ้าน...ออกมารับจีมินได้มั้ย"
-
อัลฟ่ายืนอยู่ชานบันไดเพื่อรอลูกชายตัวเองเข้าบ้านหลังจากเขาได้รับสายจากจีมินกลางดึกเมื่อครู่ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโอเมก้ามั้ยถึงกลับบ้านกลางดึกทั้งที่ตอนแรกบอกเขาว่าไปค้างคืน
ยอมรับว่าเขาห่วง ถ้าจีมินไม่มีเรื่องด่วนเด็กนั่นคงไม่โทรให้เขาลงมารับกลางดึกแบบนี้อย่างแน่นอน
ไฟทั้งบ้านยังคงเปิดสว่างแม้ทุกคนเข้านอนไปหมดแล้ว เสียงประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของจีมินที่ปรากฎสู่สายตาชายหนุ่ม
กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวยังคงลอยมาตามลมให้ชายหนุ่มได้สูดดม
เขาเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นมองมายังตัวเอง เด็กน้อยไม่ยอมก้าวเดิน จีมินเอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้นและมองหน้าเขา
ชั่ววูบเขารู้สึกว่าก้อนเนื้อที่หน้าอกข้างซ้ายมันเริ่มเต้นด้วยจังหวะไม่ปกติ ประสาทการรับรู้ของจอนจองกุกรวนจนเจ้าของมันแยกไม่ออก
เขาได้กลิ่นจีมินเหมือนเด็กนั่นยืนอยู่ตรงหน้าทั้งที่เจ้าตัวอยู่หน้าประตู
เขาได้ยินเสียงหัวใจของโอเมก้าที่เต้นแรงจนแทบนับจังหวะไม่ได้
ฉับพลันดวงตาที่เคยมองเขาด้วยความผิดหวังนับครั้งไม่ถ้วนมันกลับเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินดึงให้คนมองจมลงไปในนั้นเฉกเช่นท้องทะเลยามกลางคืน
และเขารับรู้ได้ทันทีว่าปาร์คจีมินนั้น...
คือโซลเมทของเขา
เขาไม่ได้รอให้เด็กน้อยวิ่งมาหาเหมือนกับทุกครั้ง แต่คราวนี้จองกุกเป็นฝ่ายก้าวไปหาลูกชาย และยิ่งก้าวไปใกล้เท่าไหร่
เสียงหัวใจของโอเมก้ายิ่งดังขึ้นชัดในโสตประสาท
ดังขึ้น
และดังขึ้น
จนมันเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับหัวใจของเขา
"คุณพ่อ...ใช่ ใช่คุณพ่อจริงๆด้วย คุณพ่อ"
การรอให้จองกุกเดินมาถึงตัวมันช่างช้าเหลือเกินสำหรับจีมิน เขาวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มก่อนจะซุกตัวลงไปบนแผ่นอกนั้น
เขาไม่สนแล้วว่าจองกุกจะผลักไสเขาออกมั้ย
แรงจากอ้อมแขนที่โอบกอดตัวเองเอาไว้ทำให้เด็กน้อยร้องไห้ออกมา
เขารู้แล้ว
จีมินรู้แล้ว
เขาเข้าใจแล้วว่าทุกอย่างต้องรอเวลา
เขาไม่ได้ฝันไป อ้อมกอดของจองกุกที่กอดเขาไว้มันคือของจริง กลิ่นของคุณพ่อที่เขาคิดถึงมันยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่ได้ฝันไป
ดวงตาสีทองที่กำลังทอดมองเขามันคือคำตอบทุกอย่าง
เราสองคนใจร้อนและเข้าใจผิดมาตลอด
"จีมินโตพอหรือยัง โตพอที่จะรักคุณพ่อได้มั้ย ฮึก คุณพ่อ จะ จะรักจีมินได้หรือยัง"
"ชู่ว์"
นิ้วหัวแม่มืออัลฟ่าทาบลงไปที่ปากอิ่มไม่ให้คนตรงหน้าพูดอะไรอีก เขามองใบหน้าของจีมินราวกับอยากเก็บความทรงจำตอนนี้ไว้ให้นานเท่านานเท่าที่จะทำได้
อัลฟ่าที่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครตลอด31ปีที่ผ่านมากำลังร้องไห้ไม่ต่างกับเด็กอายุ20ปีที่เป็นโซลเมทของตัวเองราวกับเด็กๆตอนนี้
พวกเขาดูเหมือนคนสติไม่ดีที่ร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกัน ร่างสูงแนบหน้าผากของตัวเองลงกับหน้าผากเหม่งๆของเด็กน้อยที่ร้องไห้จนใบหน้ามอมแมมเหมือนลูกหมาตกน้ำ
เปลือกตาของทั้งคู่หลับลงเพื่อซึมซับความรู้สึกของกันและกัน มันเหมือนพายุลูกใหญ่ที่โหมกระหน่ำกำลังจะผ่านไป
เขาอยากกอดจีมินเอาไว้แบบนี้ เขาอยากจูบจีมินได้ตามใจนึก เขามีอะไรมากมายที่อยากทำกับเด็กแก่แดดนี่จนนับไม่ได้ด้วยซ้ำ
"ไม่ต้องพยายามโตเพื่อฉันแล้วนะ ไม่ต้องพยายามอีกแล้ว"
"..."
"เพราะต่อให้เธอไม่พยายามยังไงมันก็คือเธอ เข้าใจมั้ย"
ใบหน้าเปรอะน้ำตาพยักขึ้นลงระรัว จีมินแทบแยกไม่ได้ว่าเขาควรร้องไห้หรือยิ้มดี ความรู้สึกมากมายมันจุกอยู่ในอกของเขา
แต่ยามที่ฝ่ามือใหญ่นั้นวางข้างแก้มมันเหมือนกับความรู้สึกพวกนั้นถูกแบ่งไปหาจองกุกครึ่งนึง
"เธอเคยถามว่าฉันเคยรักเธอบ้างมั้ย"
"แล้วคุณพ่อรักมั้ย"
"คิดดีๆสิเด็กโง่"
เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบข้างหูมันเหมือนเสียงที่ไปกระตุ้นความทรงจำในหัวโอเมก้า ภาพหนึ่งภาพลอยอยู่ในหัวของเด็กน้อย
"คุณพ่อแค่พูดว่าคุณพ่อชอบจีมินก็จบแล้ว"
"เด็กโง่ ใครเขาชอบเธอ"
"..."
"เขาเรียกว่ารักต่างหาก"
ใช่ จีมินจำได้แล้ว คุณพ่อเคยพูดว่ารักเขาตอนที่เราไปบ้านพักต่างอากาศ
ยิ่งนึกได้แบบนั้นโอเมก้าก็ยิ่งร้องไห้ออกมา เขามองอะไรใกล้ไป ในบางครั้งเขาต้องเดินออกมาเพื่อที่จะมองมันทุกมุม
"คุณพ่ออย่าหันหลังให้จีมินอีกนะ คุณพ่อรู้มั้ยมันเจ็บแค่ไหนที่ความทรงจำของจีมินมันมีแต่คุณพ่อ"
"รู้อะไรมั้ย...เลิกถามได้แล้วว่าถ้าเธอไม่ใช่ลูกฉันเราจะรักกันได้มั้ย ถ้าเธอโตเป็นผู้ใหญ่เราจะรักกันได้หรือเปล่า"
"..."
"ต่อให้เราไม่ใช่พ่อลูกกัน เธอเป็นเด็กแก่แดดแบบนี้ เธอไม่ใช่โซลเมทฉัน ฉันก็รักเธอ"
"..."
"ฉันรักเธอที่เธอเป็นเธอ ต่อให้เธอไม่พยายามยังไงมันก็คือเธอ ฉันเลือกให้เธอโตเป็นผู้ใหญ่และมองโลกแบบฉันไม่ได้"
"..."
"ฉันเลือกอะไรไม่ได้เลย แต่อย่างนึงที่ฉันเลือกได้ คือไม่ว่าเป็นยังไงฉันก็จะเลือกรักเธอ"
"คุณพ่อเป็นของขวัญชิ้นแรกในรอบ20ปีของจีมินเลยนะ"
"เธอน่ะ...เป็นของฉันตั้งแต่เธอลืมตามาบนโลกแล้วเด็กโง่"
เหมือนกับจองกุกก็ได้คำตอบที่ว่า
ต่อไปนี้เขาจะทำให้ความทรงจำของเด็กแก่แดดมีแค่เขาเพียงคนเดียวจนไม่สามารถเอาคนอื่นมาแทรกได้
_____
TALK TALK
ของขวัญชิ้นแรกเนื่องในโอกาสอายุครบรอบ20ปีบริบูรณ์ของน้องจีมินค่า
หน้าตารูปเล่ม #ลูกเลี้ยงจีมิน
รายละเอียด
- ขนาดA5
- ปกด้าน
- 20ตอนจบ
- มีตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บ สามารถอ่านได้แค่ในเล่ม
- จำนวนเนื้อหา300+หน้า
ใครสนใจอยากมีเด็กแก่แดดกับคุณพ่อเก็บไว้สามารถสั่งจองได้ที่ https://goo.gl/forms/2pRTgqFYWjJzfSik2 หรือลิ้งก์ท่ถูกปักหมุดไว้หน้าทวิตเตอร์ ELTEN_twt ได้ค่ะ
- จะไม่ลงตอนจบในเว็บจนกว่าจะจัดส่งฟิคให้คนสั่งซื้อครบแล้ว *โอนได้ตั้งแต่วันที่14ก.ค. - 14ส.ค.*
สกรีม #ลูกเลี้ยงจีมิน
PS. เนื่องจากลูกเลี้ยงจีมินใกล้จะเดินทางมาถึงตอนจบ แต่เราจะไม่ลงตอนจบในเว็บจนกว่าจะจัดส่งนิยายให้คนที่สั่งซื้อครบทุกคนแล้ว
เราจึงได้ทำการรีไรท์นิยายเรื่อง [REWRIE] STALKER [KOOKMIN FT.JINV] #กุกมินสตก ฝากเรื่องเก่ารีไรท์ใหม่ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ //ไหว้ย่อ
1คอมเมนท์ = 10กำลังใจล้นนนๆ