Τότε ο Αντρε σηκώθηκε από την καρέκλα και γονάτισε μπροστά μου. Έβγαλε από την τσέπη του ένα κόκκινο κουτάκι και το άνοιξε. Είχε μέσα ένα μονοπετρο...
"Ερικα; Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου; Θέλεις να με παντρευτεις;"
***************************
Στην υπηρεσία την ίδια στιγμή:
"Mister S κοιτάξτε αυτα τα έγγραφα και το φωτογραφικό υλικό" αποκρίθηκε ο Σαμ
"Ωπα πως γίνεται αυτό; Υποτίθεται ότι η οικογένεια αυτού είχε πεθάνει. Τώρα όχι μόνο ζει αλλά είναι μαζί του;" Αποκρίθηκε ξαφνιασμένος αυτός
"Ε ήρθε η ώρα να πληρώσει για τους θανάτους που έχει προκαλέσει αδερφέ" απάντησε ο επιθεωρητής " Μα ποια είναι η οικογένεια του;"
Είπε και κοίταξε προσεκτικά τις φωτογραφίες
"Μα αυτό είναι αδύνατο..."
"Φαίνεται πως κι άλλοι ξέρουν να αλλάζουν ταυτότητες" είπε ο S
"Εκτός του παιδιού. Ήταν μικρό τότε και είναι φυσιολογικό να άλλαξε."
"Και να πήγε με τη μεριά του πατέρα" συμπλήρωσε ο αδερφός του
"Μα για ποιους μιλάτε;" Ρώτησε ο Χ και οι δύο άντρες του έδειξαν τις φωτογραφίες και έμεινε να τις κοιτά.
"Πρέπει να ειδοποιησουμε τον Speed. Μπορεί να κινδυνεύει. Η Ερικα; Και τους φίλους της επίσης" αποκρίθηκε αυτός εν τέλει και πήγε να πάρει το τηλέφωνο
"Δεν θα κάνεις τίποτα." Είπε ο mister S
"Μα δεν θα αφήσω την οικογένεια μου έτσι. Να εκδοθεί αμέσως ένταλμα σύλληψης."
"Δεν έχουμε στοιχεία και μάθαμε και ποιοι δικοί μας είναι μπλεγμένοι... Χθες αυτός έφυγε μέσα από τα χέρια μας. Δύο άτομα δικά μας ειναι στην εντατική. Θα πληρώσει για όλα. Για τον πράκτορα Summer, την ομάδα του, τους αθώους πολίτες και για τους συναδέλφους μας τώρα." Απάντησε ο mister S
"X, άκουσε τον. Έχει δίκιο. Τώρα που έμαθαν ότι είμαστε εδώ, κάτι ετοιμάζουν. Γι αυτό θα δρασουμε σαν να μην τρέχει τίποτα. Όλοι θα είναι υπό την προστασία μας. Καταλαβες;"
Πετάχτηκε ο επιθεωρητής
"Μάλιστα" αποκρίθηκε ο Χ και κάθισε στη θέση του.
***************************
Την ίδια στιγμή στο εστιατόριο:
"Ερικα με ακούς; Θα με παντρευτεις;" Ρώτησε ανυπόμονα ο Αντρε άλλη μία φορά την Ερικα που είχε μείνει να τον κοιτά
"Αντρε αυτό είναι σοβαρό. Το εννοεις;" Ρώτησε αυτή και του έπιασε το χέρι
"Μα φυσικά αγάπη μου. Θέλω να γίνεις γυναίκα μου. Μία απάντηση σου φτάνει."
"Είμαστε ελάχιστο καιρό μαζί Αντρε... Πως γνωρίζεις ότι δεν είναι κάτι εφήμερο;"
Καλά ε; Σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου.... Τι ζω τώρα; Τι να του πω; Μπορώ να κάνω ένα τόσο μεγάλο βήμα;
"Απλά το ξέρω. Το νοιώθω."
"Μα Αντρε μου..."
Τότε ο Αντρε με μία απότομη κίνηση σηκώθηκε όρθιος και πήρε το πρόσωπο της Ερικας στα χέρια του, αναγκάζοντάς την, να τον κοιτάξει κατάματα.
"Ερικα με αγαπάς; Απάντησε μου απλά σε αυτήν την ερώτηση"
"Αντρε.."
"Πες μου με αγαπάς;" Επέμεινε αυτός, τώρα με περισσότερο νεύρο.
"Σε νοιαζομαι... Είναι νωρίς..." Πήγε εκείνη να πει μα αυτός την διέκοψε
"Πολύ καλά λοιπόν. Πηρα την απάντηση μου" της είπε και κάθισε ξανά στην καρέκλα του
"Φάε να φύγουμε"
"Πού να πάμε;" Τον ρώτησε η Ερικα και πραγματικά δεν τον είχε δει πιο νευριασμενο ξανά.
"Στο σπίτι σου. Να πάρω τα πράγματα μου. Απ'ότι φαίνεται δεν γίνεται με εμάς τους δύο."
"Αντρε παραλογιζεσαι"
"Πάψε! Για εμένα είναι οριστικό."
***************************
Μετά από αυτό, κανείς δεν μιλούσε. Στο γεύμα, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, κανείς... Η Ερικα, καθόταν στον πάγκο της κουζίνας μαζί με ένα ποτήρι κρασί. Δεν ήξερε τι ένοιωθε. Ήταν κενή, δεν έκλαιγε, δεν είχε νεύρα... Ήταν σαν να μην είχε τελικά συναισθήματα για τον Αντρε. Τουλάχιστον όχι ερωτικά...
Ξαφνικά ο Αντρε παγωμένος εισήλθε στο δωμάτιο, με μία βαλίτσα στο χέρι.
"Πήρα τα πράγματα μου. Δεν έχουμε κάτι να πούμε"
"Αντρε σε παρακαλώ σταμάτα. Δεν αξίζει να τα διαλυσουμε όλα για κάτι τέτοιο." είπε η Ερικα και πήγε κοντά του προσπαθώντας να τον αγγίξει.
"Δεν είναι κάτι απλό Ερικα. Εγώ νοιωθω πράγματα για σένα. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Εσύ όμως;"
"Και εγώ έχω αισθήματα για εσένα. Απλά ειναι νωρίς ακόμα για να σου πω το σ'αγαπω. Δεν το καταλαβαίνεις;"
"Όχι γιατί σε ξέρω. Σε ξέρω ακόμα και από τα μάτια δικών σου ατόμων. Αν με ήθελες θα ελεγες ναι"
"Δεν είναι έτσι"
"Αν ήμουν ο Rex; Τι θα απαντουσες;"
"Σταμάτα να συγκρίνεις τον εαυτό σου μαζί του. Είναι νεκρός. Έχει βγει από τη ζωή μου μα θα υπάρχει πάντα κάπου στις αναμνήσεις μου, εσύ όμως είσαι εδώ. Μαζί μου. "
"Κατάλαβα! Ή μάλλον έχω καταλάβει." Είπε ο Αντρε και πήγε να ανοίξει την πόρτα.
"Και τι θα γίνει τώρα ρε Αντρε; Χωρίζουμε; Η σχέση μας; Η δουλειά μας;"
" Χωρίζουμε. Τώρα που είναι νωρίς. Θα είναι πιο εύκολο και για τους δυο μας έτσι. Δεν υπάρχει σχέση μεταξύ μας πιά! Όλα τέλειωσαν. Η δουλειά απλά θα είναι δουλειά. Σε ευχαριστώ για τις ωραίες αναμνήσεις."
"Αντρε.."
"Αντίο Ερικα"
Είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
***************************
Έφυγε και εγώ κάθομαι μπερδεμένη στον καναπέ. Τι στο διάολο έχω πάθει; Μπορούσα να του αλλάξω γνώμη, μπορούσα να τον σταματήσω, μα όχι, δεν έκανα τίποτα. Νοιωθω ότι δεν με πείραξε, ότι έπαιξα μαζί του, όμως τον νοιαζομαι. Ενοχές με κατακλύζουν ξανά. Το μυαλό μου όμως δεν τρέχει σε αυτόν, αλλά στη νύχτα που χωρίσαμε με τον Rex. Τελικά αυτός ο άνθρωπος, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει, έχει τη δύναμη να με στοιχειώνει.
7 χρόνια πριν:
Ήταν βράδυ. Οι καταρράκτες του ουρανού άνοιξαν και εγώ περίμενα τον Rex να γυρίσει από μία συνάντηση που είχε. Από την προηγούμενη μέρα, ήταν απόμακρος, κάτι τον προβληματιζε και οποιαδήποτε αναφορά στους δικούς του, την απέκρουσε με φωνές. Δεν ήξερα τι είχε πάθει. Προσπαθούσα να τον βοηθήσω, μα ήταν λες και μιλούσα σε τοίχο.
Η πόρτα άνοιξε και μπήκε βρεγμενος μέσα στο σπίτι.
Και πάλι το βλέμμα του ήταν σκοτεινό. Μα τον αγαπούσα. Για αυτό ήμουν βέβαιη.
"Αγάπη μου καλώς ορισες" είπα και πήγα να του δώσω ένα φιλί, μα γύρισε το κεφάλι του "Πως είσαι έτσι; Πήγαινε να αλλαξεις, θα κρυώσεις"
"Θα κάνω ότι θέλω" μου είπε απότομα και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο μας.
Δεν μου άρεσε αυτό. Ποτέ δεν μου μιλούσε απότομα. Ποτέ δεν γύριζε το κεφάλι του στο φιλί μας. Κάτι συμβαίνει σκέφτηκα, κι έτσι οδηγήθηκα και εγώ στο δωμάτιο. Εκείνη την ώρα, έβαζε την μπλούζα του και ειλικρινά για εμένα, δεν υπήρχε κάτι πιο sexy, από το να τον βλέπω ημίγυμνο και να είναι σοβαρός από πάνω. Όμως άλλοι ήταν οι σκοποί μου εκείνη τη νύχτα. Έπρεπε να μάθω τι συμβαίνει.
"Rex τι έχεις και είσαι έτσι από χθες;" Τον ρώτησα και αυτός με κοίταξε σχεδόν με μίσος.
Αντί να μου απαντήσει, πήγε στην ντουλάπα, έβγαλε το στρατιωτικό του σακίδιο και άρχισε να ανοίγει τα συρτάρια του.
"Τι κάνεις εκεί;" Είπα και μπήκα μπροστά του μα αυτός δεν μου μίλησε. Ούτε καν με κοίταξε. Τότε τον ανάγκασα να με κοιτάξει, η ανάσα του μύριζε αλκοόλ και άρχισα να φωνάζω
"Σου μιλάω! Δεν ακούς; Τι έχεις ρε γαμωτο; Τι κάνεις; Γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι από χθες; Γιατί ερχεσαι και έχεις πιεί;"
"Γιατί; Ρωτάς γιατί; Και εσύ με το μέρος των δικών μου είσαι! Τι υποστήριξη είναι αυτή; Κάθεσαι εδώ σαν γυναικουλα του κέρατα και τι κάνεις; Τίποτα!"
Εκείνη την στιγμή, του έδωσα ένα δυνατό χαστούκι με αποτέλεσμα να γυρίσει τον λαιμό του. Παρατήρησα ένα σημάδι. Μία πιπιλια που δεν ήταν δικιά μου.
"Τι είναι αυτό;"
"Σε νοιάζει;"
"Ποια σου έκανε αυτό το σημάδι;"
"Καμιά"
"Λεγε" είπα και τον χτύπησα στο στέρνο. Αυτός μου έπιασε τα χέρια και τα γύρισε στον τοίχο. Έβλεπα στα μάτια του πως είχε εξαγριωθει.
"Ρωτάς κοπέλα μου; Πάντως όχι ένα τρόπαιο. Ένα φτηνό γυναικακι. Ένα πουτανακι. Μα μία γυναίκα αληθινή"
Είχα μείνει να τον κοιτώ. Δεν πίστευα στα αφτιά μου πως ο άντρας που αγαπούσα, έλεγε αυτά τα πράγματα...
"Rex ακούς τι λες;"
"Πολύ καλά μάλιστα..."
"Τα πιστεύεις;"
"Τι να κάνουμε αγάπη μου; Κάποτε μας τελειώνουν όλα... Έτσι και με εμάς... Τι να κάνουμε; Μία καβλα ήσουν που μου έφυγε"
Με αυτά που ακουγα, δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια μου. Αυτός που αγαπούσα, που θα έδινα και τη ζωή μου για αυτόν, που ήταν η ζωή μου, μου έλεγε αυτά τα πράγματα.
"Αγάπη μου, κοιτά με σε παρακαλώ... Τι πας να κάνεις; Που θα πας;"
"Δεν σου είμαι τίποτα πια... Τελειώσαμε... Όπου θέλω θα πάω, ότι θέλω θα κάνω και με όποια θέλω."
"Μωρό μου γιατί;"
"Γιατί; Με στηριζεις; Που κανείς κόμμα μαζί με τους δικούς μου. Πας και χορευεις με αυτόν τον Ιαν;"
"Πρέπει όμως να τα βρείτε Rex. Δικοί σου είναι. Όντως οδηγας επικίνδυναΔεν τρέχει τίποτα με τον Ιαν. Ξέρεις τι είναι... Εγώ εσένα αγαπάω ρε μωρό μου. Εσένα θέλω."
Πήγα να τον πάρω αγκαλιά μα με απέφυγε... Συνέχισε να βάζει ρούχα στο σάκο.
"Μας τελείωσε Ερικα. Παραδεξου το"
Δεν αντεχα να τον ακούω. Να τον βλέπω έτσι. Να με κοιτά έτσι. Αυτός δεν ήταν ο άντρας που αγάπησα. Δεν ήταν ο Rex. Δεν θα μου έλεγε ποτέ τέτοια λόγια.
Δεν άντεξα και κατέβηκα στο σαλόνι. Πηγαινα να τρελαθω. Ποια ήταν αυτή; Που θα πήγαινε; Τι θα έκανε;
Μετά από ένα δεκάλεπτο, κατέβηκε με αργά βήματα τις σκάλες. Ο σάκος του ήταν έτοιμος και εγώ μέσα από δάκρυα τον κοίταζα.
"Rex"
"Ότι είχαμε να πούμε Ερικα το είπαμε. Αντίο."
Είπε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Δεν άντεξα και ετρεξα κοντά του... Τον μπλοκαρα ανάμεσα σε εμένα και την πόρτα και άρχισα να τον φιλαω. Τον αγαπούσα παρά τα λόγια και τις πράξεις του... Για κάποιον περίεργο λόγο, αυτός χαλάρωσε και ανταποκρίθηκε στο φιλί μας. Γινόταν όλο και πιο βαθύ. Πλέον οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί και εγω βρισκόμουν στη θέση του. Έμοιαζε να με θέλει πάρα τα λόγια του. Αυτό με μπερδευε πιο πολύ. Όμως ξαφνικά αυτός διέκοψε το φιλί.
"Αγάπη μην το κάνεις πιο δύσκολο για σένα" μου είπε ξεπνοα και άνοιξε την πόρτα.
"Rex... Σε αγαπάω ψυχή μου... Να προσέχεις." Του είπα με δάκρυα στα μάτια, μέσα στη βροχή και του έδωσα ένα πεταχτο φιλί στα χείλη μαζί με το φυλαχτό μου... Ένα ξύλινο σταυρό... Από τα τελευταία δώρα που μου έκανε ο πατέρας μου...
"Μην τα πιστεύεις αυτά που λες... Για το καλό σου." Είπε, μπήκε στο αυτοκίνητό και έφυγε...
Εγώ έμεινα να κοιτώ τον δρόμο... Εκλαιγα με λυγμούς... Φωναζα το όνομά του... Δεν θυμάμαι πόση ώρα καθόμουν έξω από το σπίτι μου και έκλαιγα... Μονο ότι ετρεμα και βρέθηκα από τη μία στιγμή στην άλλη, στην αγκαλιά της Μαιρης και τον ζητούσα... Όμως πότε δεν γύρισε. Ποτέ δεν τον είδα από κοντά ( μόνο σε εκείνη τη βίντεο κλήση), ποτέ δεν τον ξαναειδα... Τουλάχιστον όχι όπως τον ήξερα.
***************************
Οι αναμνήσεις μου προκάλεσαν ταραχή. Το σπίτι με έπνιγε και με μιας βρέθηκα να περπατω στους γνώριμους δρόμους του Παρισιου. Θλίψη πλημμυρίζει την καρδιά μου, μα όχι για τον Αντρε (ή μάλλον ελάχιστα για αυτόν)... Για την αναδρομή μου στο παρελθόν. Είχα καιρό να την κάνω... Είχα καιρό να σκεφτώ...
Καθώς περπατουσα, ζευγάρια έβλεπα να περνούν πιασμένα χέρι χέρι. Ερωτευμένα. Τελικά ίσως και να είναι εύκολο πράγμα ο έρωτας...
Ξάφνου, στο δρομάκι που είναι πάνω από το μουσείο του Λουβρου, μία γνώριμη σιλουέτα εμφανίστηκε μπροστά μου... Ήταν ο Χ... Μα δεν ήταν μόνος... Τον κρατούσε μία γυναίκα από το μπράτσο και αυτή δεν ήταν άλλη από την υπεύθυνη των ηλεκτρονικών συστημάτων της υπηρεσίας του... Γελούσαν, γελούσε και φαινόταν χαρούμενος και εκείνη σε κάποια φάση του άγγιξε το μάγουλο... Ποτέ δεν τον είχα δει έτσι... Μαζί μου φοβόταν, ήταν επιφυλακτικος... Τώρα τουλάχιστον φαίνεται χαρούμενος... Εστριψα εγκαίρως πριν με δεί... Δεν ήθελα να με δει, να χαλάσει η χαρά του. Εξάλλου τι είμαι εγώ; Ένα τίποτα. Μία ξένη γι αυτόν που απλά τον πονά... Και δεν θέλω η καρδιά μου να πονά, να υποφέρει. Μόνο το χαμόγελο του, την ευτυχία του... Κι ας σημαίνει αυτό, το να σαπιζω εγώ στη δυστυχία... Δεν με νοιάζει... Τίποτα δεν με νοιάζει πια...
***************************
Παράλληλα σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο, μία γιαφκα:
Πέντε άτομα βρίσκονταν σε ένα τραπέζι... Όλοι με κουκούλες και ελάχιστο φώς γύρω τους.
Αρχηγός αυτών ήταν ο Roben... Ο νούμερο ένα καταζητούμενος των S.I. και υπεύθυνος για τον θάνατο 15 ανδρών, ανάμεσά τους και ο πατέρας της Ερικας. Ήταν γύρω στα 58. Όμως ικανότατος, παμπονηρος, μοχθηρος και διαβολικός. Πρόδωσε την υπηρεσία του και κάνει το χειρότερο στον κοσμο. Όλοι τον είχαν για νεκρό. Και αυτόν και την οικογένειά του. Όμως έκαναν λάθος.
"Τι εχεις να πεις τελικά; Αλλαξες γνώμη;" Ρώτησε έναν εκ των κουκουλοφόρων κρατώντας ένα ακριβό πούρο στο χέρι.
"Μάλιστα. Είμαι μαζί σας! Ας τους δείξουμε τι θα πει καταστροφή πατέρα. Ας καταστρεψουμε τους ίδιους." Είπε ψυχρά εκείνη η φωνή
"Επιτέλους εβαλες μυαλό παιδί μου" αυτή τη φορά ακούστηκε μία γυναικεία φωνή. Η γυναίκα του Roben, η Σαρα. Ήταν μελαχρινή μα τώρα είναι αλλιώς... Κανείς δεν ξέρει πως...
"Ναι μητέρα έκανα λάθος."
"Πολύ καλά λοιπόν οικογένεια. Τα πάντα προχωρούν. Αρχίζει η παράσταση του πόνου." Είπε ο Roben και ένα διαβολικό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του!
"Ακριβώς αύριο. Ειδικά το βράδυ μετά τον αγώνα. Η μια ακαδημία χορού κάνει δεξίωση. Θα είναι όλοι οι πράκτορες εκεί σε επιφυλακή, οδηγοί, χορευτές... Όλοι... Αυτή θα είναι η μεγάλη μας ευκαιρία για να τους καταστρεψουμε." Είπε η γυναίκα αυτή
"Ακριβώς γυναίκα... Θα πέσουν στην παγίδα μας. Αντίο S.I., αντίο επιθεωρητή... Θα σας στείλω στους συνεργάτες σας. Πράκτορα Summer, θα σου φέρω παρέα. Θα σου φέρω την κόρη σου!" Είπε ο μοχθηρος δολοφόνος και όλοι έβαλαν τα γέλια.
***************************
Όλα τα είχε αυτό το μέρος... Χωρισμούς, flash back, αναπάντεχες συναντήσεις, συνωμοσίες και παγίδες... Τι θα γίνει όμως στο επόμενο;
Η αγωνία κορυφώνεται και σιγά σιγά φτάνουμε στο τέλος, το πολύ περίπου σε 5-6 κεφάλαια😘
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω την
_youths για το υπέροχο εξώφυλλο που μου έφτιαξε!!! Είσαι υπέροχη😘