Yine somurtmuş suratım ve önüme düşen sarı saçlarımla sınıftan çıktım. Elimde kalem ve defterimle düşüncelere dalmıştım.
Acaba ben onu engelledikten sonra üzüldü mü?
Ah kimi kandırıyorum ki?Mutlu bile olmuştur.
Bahçede onu göremeyince arka bahçeye yönlendirdim adımlarımı.
Genelde orası sessiz sakin olurdu çünkü benden başka çok nadir birileri gelirdi.Bu yüzdende orası gayet iyi bir yerdi çizim yapmak için.
Kapişonumun şapkasını düzeltip arka bahçeye gittim.Başımı kaldırmamla,mavi gözlerimin dolması bir oldu.
Demir'le İris..Her gün oturup onu düşünerek çizim yaptığım bankta,öpüşüyorlardı.
Elimde defter e kalemin düşmesiyle Demir,İris'ten ayrıldı. Hemen arkamı döndüm ve koşarak içeri girdim.
Beni neyse ki görmemişti. Dolan gözlerimi saklayarak sınıfa girdim.Elimi yüzümü yıkamak için lavaboya gittim,ama dönüşte Demirle İris'in hararetli bir şekilde konuştğunu gördüm.
Sınıfa girecek iken,hocanın girdiğini gördüm.
Matematik dersi için kural 1;Asla ama asla Mahmut Hoca'dan sonra girme!
Çaresizce merdivenlerde oturdum.Fakat bu sefer dolan gözlerimi saklamadım ve ağlamaya başladım.
Hıçkırıklarım sesimi yutarken,bir çift ayak gördüm önümde.Başımı kaldırdığımda ayakların Demir'e ait olduğunu gördüm.
Yanıma oturdu ve kafamı göğüsüne yasladı. Ben şaşkınlıktan küçük dilimi yutmuşken,"Neden?" Diye sordu bana."Neden,Neden bu kadar ağlıyorsun?"
"Acıttılar canımı."
"Peki sen niye yaranı üflemeyi bırakıp 'acımadı anne' demiyorsun?"
"Belki diyecek bir annem yoktur?" Derin bir nefes aldım ve "Diyecek hiçkemsem yok." diye mırıldandım.
"Diyecek hiçkimsen yokmuş gibi konuşuyorsun."
"Çünkü,öyle"
"Hangi şerefsiz için ağlıyorsun?" Dedi dediklerimi umursamadan.
'Sen!Kalbimi en çok sen acıtıyorsun!' Diye avazım çıktığı kadar bağırmak istesem de sustum.
Tekrardan ağlamaya başlayınca,içimi;içimi acıtan kişiye dökmeye karar verdim.
"Herşeyimi kaybettim.Kimse sevmedi ki beni annemden başka.Ben,Sadece beni sevsin istemiştim. O sevsin bari demiştim. Ben kendimi ona adadım.Fakat o beni sildi. Hem de, hiç yazmamışken.."
"Sonra o beni hayallerin sadece..." elimi yumruk şeklinde yapıp kafama vurdum ve devam ettim, "...Burada olduğunu gösterdi.'Hayaller sadece orası içindir. Gerçek hayatla ilgisi yoktur'.Hayaller sadece orda güzel. Hayallerim bu dünya için fazla temiz ve safmış meğersem. Bu yüzden asla gerçekleşmeyecekler."
Gözlerimi sımsıkı kapattım gözyaşlarımın daha fazla akmaması için,fakat yanıldım.
"Asla kimse beni sevmeyecek.Niye herkes öldü ki?"
"Yetim misin?"
Buruk bir tebessüm gönderdim ona.
"Bazıları içimde öldü.Çünkü o bazıları da beni içinde öldürdü."
"Annem öldükten 2 hafta sonra babam bir kadın getirdi, ve dedi ki,'Bu senin yeni annen' 1 ay odamdan dışarı çıkmadım. Annemden kalan son şeylere sarıldım ve kokusunu haftalarca içime çektim. Kokusunu her köşeme yazdım,ve biliyor musun?"
Bir çiçeğin kokusunu içime çekiyormuş gibi derin bir nefes aldım devam ettim,"Annem'in kokusunu hala hatırlıyorum.Mezarında alıyorum kokusunu.Ama babamın kokusunu 5 yaşımdayken unuttum.Bir daha hatırlamamak üzere."
Yeşilin en mükemmel tonunda ki gözlerine baktım. Burnumu çekerken sertçe yutkundu. Elini dudağımda ki kabuk tutmuş yara da gezdirdi. Ve yüzünü buruşturdu.
"O kadın tarafından ilk dayağım 5 yaşımdayken oldu.Babama baktım yardım et diye. Ulan 5 yaşında,küçücük bir veletken babamın kokusunu sildim ben!"
"Unuttum o kokusunu.Güven verirdi o koku bana. Hatırlıyorum da korktuğum zaman babama sarılırdım. Şimdiyse tüm korkularımı yendim biliyor musun kendi kendime."
"Her korktuğumda annemin ölmeden önce odama yapıştırdığı yıldızlara baktım,annemin verdiği geceliğe ve fotoğrafına sarıldım,ve sonra dedim ki, 'Annen seni bu yıldızlardan izliyor.Bu gecelikte onun huzur ve güven veren kokusu var, bu fotoğrafta ise seninle güldüğü anlardan biri var."
"Korkarsan annen üzülür.Bu yüzden karanlıktan ya da örümceklerden korkma' dedim hep."
"Sonra onu sevdim işte.O kadar güzel kokusu var ki, ne kokusu tarif edilemez.Gözlerini izlemek yıldızları izlemekten daha güzel mesela.Ben onu o kadar sevmeme rağmen.."
Sözlerimi devam ettiremedim,çünkü pot kırmak istemiyordum.
Ya da hiç haberi olmadan ona onu anlatmak acıttığı için.
"Bir kız da beni çok sevdi.İnanmadım sevgisine ilk. Herkes gibi beni yakışıklı bulduğu için elde etmeye çalıştığını düşündüm.Ama sonra inandım biliyor musun sevildiğimi.O kadar güzel bir şey ki gerçekten sevildiğini hissetmek.."
"O'nu sakın üzme tamam mı?"
Mavi gözlerimi yeşilleriyle buluşturdu ve derin derin baktı.Nefes alamadım bir süre. Nutkum tutuldu yeşillerine bakarken,tekrar aşık oldum ona
"Geç kaldın be Sema.Onun kalbini çok kırdım. O gitti biliyor musun?Beni seven tek insan da beni bıraktı.Sabaha kadar içtim ve ağladım.."
Gözlerinin kızarmışlığından ve göz altlarının morarmış olmasından anlıyordun zaten bunu.
"..Belki unutturur diye İris'i öptüm.Ama bir şey değiştirmedi.Beni gördü. Defterini düşürdü. İki sayfaya da beni çizmiş,ve..A3'e,güldüğüm bir resmimi çizmiş,altına da 'Niye bu kadar az gülüyorsun?Neden beni mahrum bırakıyorsun bu güzellikten?Ya da gülme. Benden başka kimse görmesin senin içinde ki çocuğu." Yazmış,"
Bilmez miyim?
"Yağmur,sana Sema diyebilir miyim?Lacivert gözlerinde ki pırıltı aynı gece gökyüzü gibi."
Adımı bildiğine sevinsem mi?Yoksa bana 3. Bir kişinin Sema demesine izin versem mi?
"Bana Sema diyen herkes öldü Demir,"
"Ben ölmem,Ölsem de bişey kaybetmem."
Ben yaşama nedenimi kaybederim ama Zehir gözlüm?
"Pekala."
"Ha,bu arada.Bence o şerefsizi sevmekten vazgeç. Kendimden biliyorum,bu yaşta hiçbir erkek bağlanmaz."
**
Odamda ki banyoda aynanın karşısında, elimde makas, uzun saçlarıma bakıyordum.
'O şerefsizi sevmekten vazgeç. Kendimden biliyorum, bu yaşta hiç bir erkek bağlanmaz'
Aklımda dönen bu iki cümle ile tekrar gözlerim dolarken saçlarımdan kalın bir tutam aldım ve kestim.
Her bir tutamımı kesişimde o iki cümle geçiyordu aklımdan.
Kadınlar niçin acı çekince saçlarını keserler biliyor musunuz? Çünkü kadınlar en çok saçlarına önem verir.Bakım yaparlar,her gün tararlar,düzenli kestirirler..Eğer güçlü bir kadınsanız, giden saçlarınızın dertlerinizle birlikte yok olmsını istediğiniz için kestirirsiniz büyük ihtimalle.
Fakat eğer benim gibi düştüğünüz yerden kalkamıyorsanız,üzüldüğünüz şeye saçlarınızdan daha çok önem verdiğiniz içindir.
Ben hem güçsüzdüm,hem de her kadın gibi saçlarıma çok önem verirdim. Ama artık,kalçamı geçen saçlarım omuzlarımdaydı.
Yerde saçlarımın üzerine çöküp ağlamaya başladım.Herşey gitmişti. Zamanla kazanamadıklarım da gidecekti.
Peki ya geri gelirlerse?