Anonim|Nepenthe|

1.0

Yine somurtmuş suratım ve önüme düşen sarı saçlarımla sınıftan çıktım. Elimde kalem ve defterimle düşüncelere dalmıştım.
Acaba ben onu engelledikten sonra üzüldü mü?
Ah kimi kandırıyorum ki?Mutlu bile olmuştur.
Bahçede onu göremeyince arka bahçeye yönlendirdim adımlarımı.

Genelde orası sessiz sakin olurdu çünkü benden başka çok nadir birileri gelirdi.Bu yüzdende orası gayet iyi bir yerdi çizim yapmak için.

Kapişonumun şapkasını düzeltip arka bahçeye gittim.Başımı kaldırmamla,mavi gözlerimin dolması bir oldu.

Demir'le İris..Her gün oturup onu düşünerek çizim yaptığım bankta,öpüşüyorlardı.

Elimde defter e kalemin düşmesiyle Demir,İris'ten ayrıldı. Hemen arkamı döndüm ve koşarak içeri girdim.

Beni neyse ki görmemişti. Dolan gözlerimi saklayarak sınıfa girdim.Elimi yüzümü yıkamak için lavaboya gittim,ama dönüşte Demirle İris'in hararetli bir şekilde konuştğunu gördüm.

Sınıfa girecek iken,hocanın girdiğini gördüm.

Matematik dersi için kural 1;Asla ama asla Mahmut Hoca'dan sonra girme!

Çaresizce merdivenlerde oturdum.Fakat bu sefer dolan gözlerimi saklamadım ve ağlamaya başladım.

Hıçkırıklarım sesimi yutarken,bir çift ayak gördüm önümde.Başımı kaldırdığımda ayakların Demir'e ait olduğunu gördüm.

Yanıma oturdu ve kafamı göğüsüne yasladı. Ben şaşkınlıktan küçük dilimi yutmuşken,"Neden?" Diye sordu bana."Neden,Neden bu kadar ağlıyorsun?"

"Acıttılar canımı."

"Peki sen niye yaranı üflemeyi bırakıp 'acımadı anne' demiyorsun?"

"Belki diyecek bir annem yoktur?" Derin bir nefes aldım ve "Diyecek hiçkemsem yok." diye mırıldandım.

"Diyecek hiçkimsen yokmuş gibi konuşuyorsun."

"Çünkü,öyle"

"Hangi şerefsiz için ağlıyorsun?" Dedi dediklerimi umursamadan.

'Sen!Kalbimi en çok sen acıtıyorsun!' Diye avazım çıktığı kadar bağırmak istesem de sustum.

Tekrardan ağlamaya başlayınca,içimi;içimi acıtan kişiye dökmeye karar verdim.

"Herşeyimi kaybettim.Kimse sevmedi ki beni annemden başka.Ben,Sadece beni sevsin istemiştim. O sevsin bari demiştim. Ben kendimi ona adadım.Fakat o beni sildi. Hem de, hiç yazmamışken.."

"Sonra o beni hayallerin sadece..." elimi yumruk şeklinde yapıp kafama vurdum ve devam ettim, "...Burada olduğunu gösterdi.'Hayaller sadece orası içindir. Gerçek hayatla ilgisi yoktur'.Hayaller sadece orda güzel. Hayallerim bu dünya için fazla temiz ve safmış meğersem. Bu yüzden asla gerçekleşmeyecekler."

Gözlerimi sımsıkı kapattım gözyaşlarımın daha fazla akmaması için,fakat yanıldım.

"Asla kimse beni sevmeyecek.Niye herkes öldü ki?"

"Yetim misin?"

Buruk bir tebessüm gönderdim ona.

"Bazıları içimde öldü.Çünkü o bazıları da beni içinde öldürdü."

"Annem öldükten 2 hafta sonra babam bir kadın getirdi, ve dedi ki,'Bu senin yeni annen' 1 ay odamdan dışarı çıkmadım. Annemden kalan son şeylere sarıldım ve kokusunu haftalarca içime çektim. Kokusunu her köşeme yazdım,ve biliyor musun?"