Chapter 2: The Persistent Vampire Hunter
Ice Ashton’s POV
“Are you still not in the mood?” Shin asked with a smirk on his face the moment we entered our classroom.
Hindi ako umimik. Wala talaga ako sa mood ngayon at baka kung ano pa ang magawa ko sa magaling kong pinsan.
Natigilan naman sa kanya-kanya nilang ginagawa ang mga kaklase namin bago napalingon sa direksyon namin. I don’t really know what’s up with them. Sa tuwing nakikita kasi nila kami ay para bang ito palang ang unang pagkakataon na nakilala nila kami.
Inilibot ko ang tingin sa paligid. Nakatungo ang lahat ng mga bampirang estudyante rito tanda ng paggalang sa ’kin. Ang mga may lahing witch na estudyante naman ay nakatungo sa kambal.
I shook my head. I don’t really want this royalty thing, but it can’t be helped. My father is the current king of our race, and we are one of the last few members of a Pureblood vampire that is still alive.
Kaya pagkasilang ko pa lang sa mundong ito ay kaakibat na ng pangalan ko ang titulong Prinsipe.
Napatingin ako sa kambal nang marinig ko na naman silang nagbabangayan sa tabi ko. Kahit hindi rin nila gusto ay parte rin sila ng pagiging isang royalty. After all, Auntie Athena is the Princess of the White Witch Coven.
But at the same time, they’re protectors. Uncle Gino was one of those skilled protectors up until now. Their duty is to protect the assigned Pureblood and aristocrat vampires, no matter what happens.
Believe it or not, Shin is not just my cousin. He’s my personal protector as well. The same goes for Sherwood to Flame. Though when the right time comes, Sherwood’s responsibility will change.
Ang kambal ay ilan lang sa mga mag-aaral na half bloods dito. They’re half human, half witch.
I put my hands inside my pocket, then stride towards my usual seat near the window. The two of them followed, and Shin sat on the chair in front of me. Beside him was Sherwood, who still looked pissed at him.
It seems that these two will not really change.
“Man, bakit ba kasi hindi mo bigyan ng pagkakataon ang hunter na ’yon? Dapat nga ay magpasalamat ka pa dahil may nagtitiyaga sa ’yo.” Nilingon ako ni Shin na seryoso pa ang mukha.
I groaned in annoyance. I thought he wouldn’t bug me with that kind of question again.
Sherwood chuckled and turned to me as well with her Cheshire cat smile. Mukhang nakalimutan na niya ang inis sa kakambal at ako na rin ang naisipan na pagtripan.
Mortal silang magkaaway kapag may hindi napagkakasunduan. Pero matibay ang alyansa na nabubuo nila kapag pareho sila ng napagdiskitahan.
Unfortunately, I am their target right now. Kung bakit naman kasi itong dalawa pa ang naging kasabayan ko.
Walang gana ko silang tiningnan. “Just shut up, Shin! Hindi ko siya inobliga na halos araw-araw akong sundan at kulitin. It’s her choice. Besides, I already made it clear to her from the very start that she wouldn’t get anything from me.”
That’s true. Ilang beses ko na siyang sinabihan na wala naman siyang mapapala sa ’kin hanggang sa ako na lang ang nagsawa at umiwas.
She’s a girl, and she should act like one. Hindi ’yong siya ang habol ng habol sa lalaki. It irritates the hell out of me. To think that she’s even a hunter.
Kung puwede ko lang sana siyang gamitan ng kapangyarihan ko para masindak naman siya kahit papaano ay ginawa ko na.
Pero hindi puwede. Ni hindi ko nga siya mapakitaan ng pangil ko.
Damn those rules!
Kung nababasa lang ni Papa ang iniisip ko ngayon ay paniguradong malalagot na naman ako.
Mariin kong pinagdikit ang mga labi ko. Nagsimula lang naman ang lahat ng ito noong gabi na iniligtas ko siya. Pero kahit ganoon ay hindi ko naman pinagsisisihan ang ginawa ko ng mga panahon na ’yon. Hindi ko lang talaga akalain na hahantong ang lahat sa ganito.
Napailing si Shin. “Oh, please, my dear cousin. Wag kang magsasalita ng tapos. Who knows? You might eat your own words someday. What’s worst is that if you have even swallowed it hard.” He wiggled his eyebrows.
I was about to retort when Sir Craig, our History teacher and class adviser, entered the room. Natahimik naman ang lahat at napaayos ng upo.
Sa wakas ay matatahimik na rin ang mundo ko mula sa panggugulo ng dalawang ’to.
Madalas ay tungkol sa kasaysayan ng vampires, hunters, protectors at witches ang pinag-aaralan namin sa subject na ’to. Lalo na ang mga nagdaang giyera kung saan magkakalaban pa ang lahat hanggang sa kung paano ang mga ito naging magkakakampi ngayon.
Bukod doon ay normal naman ang iba pa naming mga subjects dito. Dahil sa oras na makapagtapos na kami ay makikihalubilo rin naman kami sa mga tao.
“Good morning, class. I hope that all of you had a great summer vacation,” nakangiti niyang bati habang inililibot ng tingin ang buong klase.
Pero bahagya siyang yumuko nang mapadako ang mga mata niya sa kinaroroonan ko.
“Good morning, Prince Ice,” he greeted with a low voice, and I just shrugged it off.
Nagkanya-kanya namang sigaw ang mga kaklase namin. Ang iba sa kanila ay nagsimula ng magkuwento sa kung ano ang ginawa nila at saan sila pumunta last summer.
I muted them to my ears and looked outside the window. I am not interested in hearing them babbling about something. Dumako ang tingin ko sa mga naglalakihang puno na mayroong nahuhulog na mga dahon.
Makulimlim naman ang kalangitan. Ito ay sa kadahilanang hindi gaanong nasisikatan ng araw ang academy.
“Okay. Enough of that. So before we start, I just want all of you to know that you’ll be having a new set of classmates for this last school year. They’re originally from the other section, but the dean instructed that they should be moving in here because of their impressive grades and skills,” Sir Craig explained.
What he said caught my attention.
Ano kaya ang naisipan ni Auntie Reiri at kung kailan last school year na ay saka pa siya nagpalipat?
Nagsimula na namang magbulungan na parang bubuyog ang mga kaklase ko. Lahat ay interesadong malaman kung sinu-sino ba ang tinutukoy ni Sir Craig.
Mayamaya pa ay lumabas siya at tila mayroong tinawag. Nang makabalik ay para bang naging slow motion ang lahat sa paligid nang pumasok ang tatlong pamilyar na tao sa ’kin.
Ramdam ko na napalingon sa ’kin ang kambal pero hindi ko sila pinansin.
Nanatili lang akong nakatingin sa unahan. The moment our eyes met, I already knew that my not-so-peaceful life would be worse than ever.
“So, here are the three of them. Would you kindly introduce yourself to us?” Sir Craig smiled at them and motioned his hand in the middle.
Unang nagpakilala ang babaeng mayroong kulay brown at mahabang buhok. Sumunod naman sa kanya ang lalaki na nakasuot ng makapal na salamin. Kung hindi ako nagkakamali ay matalik niyang kaibigan ang dalawa.
They both looked familiar to me because they’re always with her. Hindi ko na gaanong inintindi ang mga sinabi nila dahil nakatuon na ngayon ang atensyon ko sa babaeng sumira ng araw ko.
But hell, she didn’t even blink as her golden eyes stared back at me.
When it was finally her turn, she took a step forward with her eyes still locked into mine.
“Good morning, everyone! My name is Hailey Stewart,” she said without breaking our eye contact. By the looks of it, it seems that she has introduced herself more to me.
“Hailey’s name suits her. Beautiful,” Shin muttered. “I’m sure that Auntie Nicole will scream in delight once she finds out about her.”
That made me fall out of my trance, and I glared at him. “Don’t you dare.”
“Of course we dare. This will be so exciting!” Sherwood giggled.
I was about to speak again when I noticed that the hunter was now walking in my direction.
What the fuck?
I heard a loud gasp and panicking words around me when she innocently took the chair beside mine.
Well, I can’t blame them for having such a reaction. For the many years that I have been here, no one has ever dared to sit beside me.
This girl smiling at me right now as if we’re close is the one and only who has the fucking guts.
Napansin ko ang pagpipigil ng tawa ng dalawa sa harap ko. How I want to freeze them at the moment! Damn it!
Hindi nagtagal ay nagsimula na ang klase at pinanatili ko lang ang atensyon sa harap. Wala akong pakielam kahit tila sirang plaka na salita ng salita ang babaeng nasa tabi ko at nagkukuwento ng mga bagay na hindi naman ako interesado at mas lalong hindi ko naman itinatanong. Nasa bandang likod naman ang dalawang kaibigan niya.
After how many hours of feeling like forever, finally, the bell rang. Isa ako sa nagmadaling tumayo para makalayo agad sa lugar na ’to.
Hindi naman masikip ang espasyo ng classroom namin. Mas lalong hindi rin naman kami crowded. But the moment she took the seat next to mine, I suddenly found it hard to breathe, and I felt like I was trapped in between the thick walls. Idagdag mo pa ang nakakarindi niyang boses kakasalita.
Ang buong akala ko ay malinaw na sa kanya ang sinabi ko kanina. Pero hindi ata talaga uso sa babaeng ’yon ang sumuko.
Hindi ko tuloy maiwasan ang mapaisip sa kung ano ba ang magiging reaksyon ng papa niya sa oras na malaman nito ang mga kalokohan niya rito.
Palabas na sana ako ng pinto nang may maramdaman akong bumunggo sa ’kin mula sa likod.
Yeah. I know that it is intentional.
“What the—” I took a step back the moment I turned around when I noticed that her face was just an inch away from mine.
Biglang natigilan ang lahat ng nakapaligid sa ’min at nagsimulang magbulungan. Ang ilan ay napailing at mayroon ding masama ang tingin sa kanya. Pero ang karamihan sa kanila ay may takot at pag-aalalang makikita sa kanilang mga mata.
Tila balewala naman sa kanya ang mga atensyon na nakukuha namin. Because she was just smirking as she looked at my lips. Hindi kaagad ako nakagalaw nang dahil sa sobrang gulat nang bigla na lang niyang ilapat ang hintuturo niya sa mga labi ko.
“You know what? I really wonder how it feels to press my lips against yours,” she said in a seductive tone, then bit her lower lip.
That made me stay still, but before I could even react, her friends were already pulling her away from me.
“What the hell, Hailey? Are you for real?” The girl with a brown-colored eye scolded and glared at her, then she turned to me and gave me an apologetic smile.
“Kami na ang humihingi ng pasensya sa ginawa ng kaibigan namin sa ’yo, Ice,” she said before they walked away from me.
Narinig ko pa ang sermon ng kaibigan niyang babae sa kanya hanggang sa tuluyan na silang nawala sa paningin ko.
I balled my fist. Damn that woman! Bakit ba ang hilig-hilig niya gumawa ng eksena?
“Woah! That’s so hot!”
I gave Shin a deadly glare, but he just smirked at me. Nanunudyo pa ang tingin niya sa ’kin.
“You know what? I am starting to like her already. Siya pa lang ang kaisa-isang babae na naglakas ng loob para tratuhin ka ng ganoon.” Sherwood tugged up the side of her lips as she played with the tips of her hair.
“To think that she’s a human and a hunter,” Shin added.
I shook my head and started to walk away. All I want is to get out of this place. I don’t have time for arguments right now.
Halos lahat ng nadaraanan ko ay awtomatikong nahahawi. Ang iba ay nakatungo na para bang natatakot. I don’t want to get pissed, but I just can’t stop myself. Alam kong hindi na maipinta ang mukha ko ngayon at kailangan kong pakalmahin ang sarili ko bago pa ako makagawa ng isang bagay na pagsisisihan ko.
“Kuya! May problema ba?”
Natigilan ako at napaangat ng tingin kay Flame na nakakunot ang noong nakatunghay sa ’kin.
I took a loud breath. “Nothing. I just want to have some rest. Magpahinga ka na rin muna sa kuwarto mo.” I narrowed my eyes at her. “Don’t go anywhere without me knowing, okay?”
Mahilig kasing gumala sa kung saan-saan ang magaling kong kapatid. Dinaig pa ako.
Umakto siyang nakasaludo. “Aye! Aye! Captain!”
Ginulo ko ang buhok niya. “Okay, good. See you around 7 pm in the dining hall for dinner later. Anyway, where’s Harry?” I looked around, but there’s no sign of him.
Sila kasi ang magkaedad ni Harry kaya pareho sila ng grade level. Same with Yuki. They’re classmates at the same time.
Bigla naman siyang napasimangot. “Nasaan pa ba? Ayun at naharang ng fangirls niya.”
Napangiwi ako. “May pinagmanahan talaga.”
She rolled her eyes. “Yeah. Anyway, I’ll just go to the library. Bye!”
I just nodded at her and continued to walk. The moment I reached my room and stepped in, I threw myself on the bed. This has been a long day. Wala pa namang gaanong ginawa pero pakiramdam ko ay ang dami ng nangyari ngayong araw na ’to.
But out of the blue, the image of her flashed in my mind. Her playful look, seductive smile, and damn, even the way she bit her lip.
I mentally cursed and shook my head to clear my thoughts away.
I shouldn’t think of her.
No. I won’t let her enter my system. I won’t let anyone awaken that damn feeling that I have buried in the deepest part of me again.
Not now. Not never.
With that thought in mind, I closed my eyes and let myself fall asleep.
***
Nagising ako nang maramdaman na may pumasok sa loob ng kuwarto ko. Hindi ko na kailangan pang isipin kung sino ito nang dahil sa pamilyar niyang amoy.
I opened my eyes and saw her standing at the side of my bed.
In an instant, I’m already pinning her to the wall as I glare at her.
“What the hell are you doing here?” I shouted and tightened my grip on her. Ramdam ko na nanginginig na rin ako nang dahil sa halu-halong emosyon.
Seriously, what’s with her little head? Ganoon na ba siya kadesperada at talagang nagawa na niyang pasukin pati ang kuwarto ko?
Hindi man lang ba talaga siya natatakot sa ’kin? I can kill her in an instant if I want to.
I looked at her in disbelief when she smiled. That seductive smile again!
Damn! What’s with this woman?
She leaned in closer and whispered in the back of my ear.
“Don’t worry. I just came here to tell you some good news.”
Kumunot ang noo ko. Basta may kinalaman sa babaeng ’to ay nasisiguro ko na walang maganda sa balitang ihahatid niya.
Hindi ako umimik at hinintay siyang magsalita ulit. Dahan-dahan siyang kumawala mula sa pagkakahawak ko at natulala na lang ako nang bigla siyang yumuko.
“I’m going to be at your service soon, your highness.”
Napakurap ako. Ano raw?
“What do you mean?”
She looked up and winked at me. “I was appointed by the king to become your personal hunter.”
That made my mouth hang open. I have never felt this irritated on the first day of school.