Nakagat ko ang pang-ibabang labi nang ma-realize ang pwesto naming iyon ni Calvin; parang nakita ko na 'to. Naalala ko na, ganitong-ganito rin iyong posisyon namin noong unang punta namin dito sa Isla Mercedes Bridge.
Ako na nakaupo sa nguso ng kaniyang kotse at siya na naroon sa harapan ko. Napapagitnaan siya ng dalawang hita ko habang ang mga kamay naman niya ay naroon sa magkabilaan kong gilid, literal na ikinukulong ako.
Pigil-pigil ko ang hininga ko dahil ilang dangkal lang ang layo ng mukha namin sa isa't-isa. Ewan ko ba kung bakit hindi ako nakapagreklamo kanina. Nadadala ako masyado sa mga sinabi ni Calvin.
Kung magpaliwanag siya sa akin ay akala mong girlfriend niya ako. Pero sa totoo lang? Doon ko napagtanto na may halaga pa ako, na importante rin pala ako para sa ibang tao— kay Calvin ko naramdamang I am worth more than second thoughts and maybes.
Hindi lang ako pang-second option, hindi pampalipas oras at hindi pang-rebound. Para sa isang Calvin Frias, isa ako sa top priority niya. At hindi ko alam kung paano ko ba iyon masusuklian. Posible bang magmahal ulit pagkatapos ng isa?
Higit sa lahat, kaya ko na bang masaktan ulit? Alam ko naman na kapag nagmahal ka, dapat handa kang masaktan. Dapat ay alam mo ang mga bagay na kailangan mong isuko kapag minahal mo ang isang tao.
Sabi nga nila, kaakibat ng pagmamahal ang salitang sakit. Walang madali. Kasama iyon bilang pagsubok para mapatibay ang dalawang taong nagmamahalan. Ang tanong; kaya ko na bang buksan ulit ang puso para tanggapin si Calvin?
Honestly, hindi siya mahirap na magustuhan. Kung ihihilera siya sa isang daang lalaki ay siya ang mamumukod tangi. Mas maraming pipila sa kaniya. Bukod sa angking kagwapuhan niya, katalinuhan at kakisigan, tunay pang mabuti ang puso niya.
Natatandaan ko na minsan kong sinabi, kung siya lang marahil ang una kong nakilala, baka hindi ko rin nararamdaman iyong sakit na naiwan at nakaukit dito sa puso ko ngayon. Baka hindi ako brokenhearted.
"So tell me about him, Verra," untag ni Calvin dahilan para mabalik ako sa reyalidad.
Nangunot ang noo ko at dagli siyang tinitigan. "Huh?"
"Kwentuhan mo ako tungkol sa lalaking minahal mo, o kahit sa mga bagay na lang na gusto mong ikwento. What do you like? Your favorite color, food or most unforgettable moment," malambing niyang pahayag. "So I can get to know you more. I want to know where my girl is coming from."
Umawang ang labi ko. My girl? Humalakhak ako. Napangiti naman siya habang pinapanood ang paniningkit ng mga mata ko dahil sa pagkakatawa. Kalaunan nang tumikhim ako at nagseryoso.
"His name is Andrew Evangelista. And I have this so-called bestfriend named Elsa Adsuara. Pareho ko silang katrabaho, pareho ring malapit sa akin. Little did I know, may past pala sila. Hindi nila sinabi sa akin. Kaya I felt betrayed. They've been together for almost five years, may anak din sila. Masakit iyong katotohanan na naloko nila ako, but then, pinipilit ko ngayon na tanggapin na lang. Ano pang magagawa ko 'di ba? Nangyari na. At gusto ko nang sumaya na nagkabalikan na ulit sila, na nahanap na nila iyong totoong kasiyahan sa isa't-isa."
Tumango-tango si Calvin, tila ba bawat binibigkas kong salita ay buong atensyon niyang pinakikinggan at iniintindi. Nakatitig lang siya sa akin, kaya hindi ko rin matagalan na tingnan siya.
Saglit pa akong napapitlag nang hawakan niya ang buhok ko. Ang ilang takas na nakadikit sa pisngi ko ay kaniyang inaalis at inilalagay sa likod ng tainga ko. Napakurap-kurap ako at bumuntong hininga.
"Sa ngayon ay hindi ko masabi kung naka-move on na ba ako. May kirot pa rin sa puso ko, pero syempre ay hindi na ganoon kasakit. Siguro dahil natatakot na lang ulit ako na masaktan," dagdag ko habang nakatanaw sa malayo.
"Hmm..." ani Calvin, kasabay nang paghaplos niya sa pisngi ko. "You're such a brave girl, Verra. And I am so proud of you."
Umalpas ang ngiti sa labi ko dahil sa sinabi niyang iyon. Tila pa may humaplos sa puso ko na naging mitsa para mag-umapaw ang damdamin ko. Naiiyak ako sa reyalisasyong nandito siya para sa akin, para iparamdam sa akin ang lahat ng ito.
Napapatanong ako kung deserve ko ba ito? O kung hanggang kailan naman kaya ito magtatagal sa akin? Kung may katapusan man ay sana pwede pang mabago, sana ay may extension pa.
"Thank you," buntong hininga ko. "For staying with me, for making me feel at peace. Thank you, Calvin."
Tuluyan ko na siyang tiningnan. Mabilis na nagtagpo ang mga mata naming dalawa. Tumitig kami sa isa't-isa habang ang mga labi ay naroon nakaukit ang mumunting ngiti.
"You're always welcome, Verra. If ever man na bibigyan mo ako ng chance, sabihan mo ako, pakakasalan kita kaagad."
Napanguso ako, pinipigil na huwag tumawa. Bahagya ko pa siyang itinulak sa kaniyang balikat para mas matitigan siya nang maayos. Yumuko ako para dungawin siya. Samantala ay nakaabang lang siya sa kung ano man ang sunod kong gagawin.
"All right, noted, Cop. Frias," nangingiti kong wika dahilan para matawa siya.
"Drop the formality. You can just call me ‘baby’ or ‘mahal’," sambit niya kaya tuluyan na rin akong tumawa.
Hinampas ko pa ito sa kaniyang dibdib.
"Ang corny."
Ngumisi si Calvin. Hindi na siya nagsalita at nakuntento na lamang sa paninitig sa akin. Abala rin niyang inaayos ang buhok ko, panay ang hawi niya sa ilang takas mula sa magkabilaan kong balikat.
Ilang minuto kaming nanatili sa ganoong posisyon. Sa ginagawa ni Calvin at sa pagiging abala niya ay saglit akong nagbaba ng tingin sa kaniyang labi. Babagya iyong nakaawang. At kahit medyo madilim ay kitang-kita ko ang pagkapula no'n.
Kahit sa tingin pa lang ay malalaman mo ng malambot iyon. Sino bang mag-aakala na nahalikan na ako ng labing 'yan? Isa ako sa magpapatunay kung gaano iyan kasarap, kalambot at kagaling humalik.
Sa mga naiisip ko ay bulgar na bumagsak ang panga ko. Lihim akong napalunok. Nang mag-angat pa ng tingin kay Calvin ay nakita kong nakamasid ito. Nanlaki ang mga mata ko nang matantong naabutan niya ang pagpapantasya ko sa labi niya.
Gumalaw ako para lumayo sa kaniya ngunit maagap niya akong ikinulong sa dalawang braso niya, tipong ayaw nang pakawalan pa. Yakap-yakap na niya ako kung kaya ay halos maghingalo ako.
Malakas na tumatambol ang puso ko at hindi ko malaman kung paano pa ako aakto sa harapan niya. Lumikot ang mga mata ko, pero madali lang niya iyong nahuli nang hawakan nito ang magkabilaan kong pisngi.
"If you want to kiss me, Verra, go ahead. Hindi kita pipigilan. Kahit magdamag mo pa akong halikan, hindi ako magrereklamo," malamyos niyang sinabi habang kitang-kita ko ang multo ng ngiti sa labi niya.
"Hindi—"
Kaagad na naputol ang kung ano mang sasabihin ko nang wala na ring pakundangan na inilapit niya ang sariling mukha sa akin. Para bang siya na mismo ang naghahain ng sarili niya sa akin.
Naramdaman ko ang labi niya sa labi ko. Tumagal iyon ng gano'n, tila ba pinakikiramdaman muna niya kung papalag ako ngunit nang wala naman akong reaksyon bukod sa gulat ay nagpatuloy siya.
Bumagsak ang mga kamay ko sa suot niyang polo. Humigpit ang pagkakakapit ko roon nang mas lumalim ang paghalik niya sa akin. Gumagalaw ang kaniyang sa labi sa ritmong kaya ko pang suklian.
Bawat halik niya ay sinusundan ko. Bawat tagilid ng kaniyang ulo ay sinasalungatan ko. Kinakapos man din ng hangin ay hindi iyon naging alintana sa akin. Ilang sandali nang ikawit ko ang mga kamay sa leeg niya.
Samantala ay tuluyan nang nawala ang espasyo sa gitna namin nang mas yakapin niya ako. Umamba siyang bubuhatin ako kung kaya ay naghanda ako. Pinalibot ko ang dalawang binti sa kaniyang baywang.
Naglakad siya habang panay pa rin ang paghahalikan namin. Gamit ang isang kamay niya ay madali lang niyang nabuksan ang pinto sa passenger's seat. Pareho naman kaming nahirapan na makapasok doon ng sabay, pero hindi iyon naging balakid.
Si Calvin ang naupo, ako naman ay bumagsak sa kaniyang kandungan. Inayos niya saglit ang upuan at bahagyang inihilig habang nananatili pa ring magkadikit ang aming mga labi. Walang pakundangan sa pagpapalitan ng laway.
Mahalaga ang bawat patak ng segundo kung kaya ay wala kaming sinasayang. Sa pagkakataon pang iyon, mula sa pagiging banayad ay biglang naging marahas na. May kasama ng pwersa ang paghalik ni Calvin— but I'm still lovin' it.
Ebidensya roon na nakakaya ko iyong tapatan. Mayamaya nang maramdaman ko ang mga kamay niyang isa-isa nang tinatanggal ang butones sa suot kong blouse. Nang tuluyang mahubad ay sinunod niyang tanggalin ang hook ng bra ko.
Dahan-dahan pang humaplos ang kaniyang mga daliri sa balikat ko, pababa sa kabuuan ng braso ko kasama ang strap ng bra ko. Napasinghap ako nang mabilis niyang nakapa ang dalawang dibdib ko.
Nakagat ko ang kaniyang labi, kasabay nang pagpisil niya roon. Nang hindi makayanan ay saglit akong umahon para lumanghap ng hangin, siya namang yuko niya at saka walang sabi-sabing ipinasok sa bibig niya ang naninigas kong korona.
"Calvin..." mahinang pukaw ko rito, hindi alam kung itutulak ba siya o ano.
Bandang huli nang manghina ako sa kung paano paglaruan ng kaniyang dila ang nípples ko. Bolta-boltahe ng kuryenta ang dumaloy sa mga ugat ko. Lalo akong nag-init at para na akong lalagnatin.
Panay ang pagsinghap ko, pati ang mumunting ungol ko ay unti-unti nang lumalakas. Napahawak ako sa headrest ng kinauupuan ni Calvin upang doon kumuha ng lakas. Tumingala naman ako para mas magkaroon siya ng access sa balikat at leeg ko nang umangat ang labi niya roon.
Iyon naman ang pinagdiskitan ng magaling niyang labi. Bawat madaanan niyang balat ay kaniyang kinakagat, kapagkuwan ay animo'y bampirang sumisipsip. Damang-dama ko ang kirot doon, hindi hamak na mag-iiwan iyon ng marka kinabukasan.
"Calvin," muli kong pagtawag nang lumikot ang mga kamay niya sa tiyan ko.
Ngayon ay abala na niyang tinatanggal ang pagkakabutones ng suot kong trouser. Sa posisyon naming iyon ay nahirapan kaming dalawa. Naghanap ako ng pwedeng mahawakan at 'di sinasadya ay nabuksan ko ang stereo speakers.
Bumungad sa amin ang intro ng isang kantang mas nagpadagdag sa sensasyong lumulukob sa amin. Ilang sandali ay tuluyan na ngang natanggal ni Calvin ang trouser ko. Sinunod niya ang kaniya. Sa isang iglap ay pareho na kaming nakahubo't hubad.
Be my lady
Come to me and take my hand and be my lady
Truly, I must let you know that I'm in love with you
All I want is you, how I need you, so please
Saglit kaming nagkatitigan, na kahit walang ilaw maliban sa street lights na naroon sa hindi kalayuan ay tanaw na tanaw ko ang pagkinang ng mga mata ni Calvin. Punung-puno iyon ng pagnanasa, at the same time, pagmamahal.
Malambing akong ngumiti. Yumuko rin ako at ako na mismo ang umangkin sa labi niya. Mabilis siyang gumalaw at ngayon ay sabay kami ulit naghihingalo sa walang katapusan naming paghahalikan.
Be my lady
Maybe you could lose the pain if you just tell me
Say the words you long to whisper that I want to hear
Something's on your mind, is it hidden in your smile?
Naalala kong ganitong-ganito rin iyong nangyari noong unang may mangyari sa amin. Dito rin mismo sa Isla Mercedes Bridge. Ang kaibahan nga lang, lasing ako noon. Kaya dalang-dala ako at hindi na maalala kung paano ang bawat eksena.
Ngayon na nasa tamang pag-iisip ako ay hindi hamak na tatatak ito sa isipan ko, hindi lang bukas kung 'di habambuhay. Ngayon ko rin na-realize, mas masarap ito na nasa katinuan ako. Mas doble iyong kagustuhan at kagalakan sa puso ko.
Be my lady
Just forget the past, it's time to mend your broken heart
No walls divide us now, so dry the tears in your eyes
Nothing can stop us now, I'll give you all I have
Marahan akong inangat ni Calvin sa ere. Kasabay nang paghawak nito sa kaniyang sandata, itinutok niya iyon sa bukana ko kung saan ay bukal sa puso kong tinanggap. Dahan-dahan siyang pumasok, pero ganoon na lamang manuot sa akin ang sakit na kaagad ding napalitan ng kakaibang sarap.
Be my lady
You're the one that I adore, so please believe me
I can never find the courage to resist your charm
Nothing's more divine than each moment, you are mine
"Ahh! Calvin..." impit kong ungol nang maging sunud-sunod ang pag-angat at baba niya sa balakang ko, na sumasabay din ang marahas na pag-alog ng dibdib ko.
Maagap namang sinalo iyon ni Calvin gamit ang kaniyang mainit na bibig. Mas lalo akong nabaliw. Mariin ang pagkakapikit ko habang mahigpit siyang hawak sa magkabilaan niyang balikat.
Halos bumaon doon ang mga kuko ko ngunit walang naging pakialam doon si Calvin. Hawak niya ako sa baywang ko at paulit-ulit akong iginigiya paangat sa ere at pababa sa kandungan niya kung saan doon nagtatagpo ang mga kaselanan namin dalawa.
Be my lady
Just forget the past, it's time to mend your broken heart
No walls divide us now, so dry the tears in your eyes
Nothing can stop us now, I'll give you all I have
Kagat-kagat ko ang pang-ibabang lapit, pero ano man ding pigil kong huwag umungol ay sadyang hindi ko lang talaga kaya. Kasabay ng musika ay ang malalakas kong halinghing na pumupuno sa loob ng kotse.
Sa kahibangan at kabaliwan ay wala na rin kaming naging pakialam sa ilang kotseng dumaraan. Ang mahalaga sa amin ay ang pag-abot sa rurok ng kaligayahan, sa parehong minimithi ng aming damdamin. Hindi nagtagal nang maramdaman ko ang pamumuo sa puson ko.
Be my lady
Let the sun shine through your heart and make a brand new start
Stay with me each night and day through the rest of my life
Just like a work of art, my love will last until forever
Sa pagtatapos ng kanta ay ang pagsabog sa kaibuturan ko. Napasinghap ako at napaliyad. Kaagad din namang sumunod si Calvin at walang pag-aalinlangan na pinuno niya ng katas ang pagkabàbae ko.
"Calvin..."
Just like a work of art, my love will last forever