Anna's POV
Περπαταμε εδω και αρκετη ωρα και μπορει να μην εχω τον καλητερο προσανατολισμό αλλα τουλαχιστον ξερω οτι θα επρεπε να ειχαμε φτασει ηδη.
"Σινεμα δεν σινεμα;"ρωτησα μετα απο λιγο αρχιζοντας να αγχονομαι.Ειναι καινουργιος στην πολη μπορει να ξεχασε τον δρόμο...και να χαθουμε...Τουλαχιστον θα μπορω να αντεπιτιθομαι οταν αναφερει την πρωτη φορα που βγηκαμε βολτα....
"Ναι...αυτο ηταν το αρχικο σχεδιο..."ειπε με ενα αμηχανο γελιο.
"Αλλα;"ρωτησα και εστρεψε το βλεμμα μου στο δικο του...το οποιο ηταν στραμμένο σε εμενα.Με κοιταξε για αρκετη ωρα χαμογελοντας γλυκα.
"Το σχεδιο αλλαξε,οποτε μην αγχώνεσαι δεν μας εχασα."μου ειπε αφου γελασε λιγο...
"...Οποτε που θα παμε;" μπορει να τον εχω πριξει λιγακι αλλα δεν φταίω...πρεπει να ξερω που παω....
"Θα δεις."ή μπορω και οχι,μπορω απλα να παω οπου με παει ο αλλος...γιατι τον εμπιστεύομαι τόσο...τον ξερω ελάχιστα...
Τωρα που το θυμήθηκα πριν λιγο μιλουσε στο τηλέφωνο...ήμουν πολυ απασχολημένη αγχώνοντας για το που παμε για να τον ρωτησω αλλα τωρα που εχω την ευκαιριααα γιατι οχι;"Jimin,εμμμ...με ποιον μιλουσες πριν λιγο;"
"Ζηλευεις~;"με ρωτησε έχοντας μια χαρούμενη φατσα κολλημενη στο προσωπο του.
Δεν γινεται να θες να φιλήσεις καποιον τοσο πολυ και την ιδια στιγμη να τον βαρεσεις...
Αντι να το αρνηθώ απλα κοκκινισε το προσωπο μου και οταν προσπαθησα να μιλησω με διεκοψε
"Με τον Taehyung του ζητησα κατι και πριν ρωτησεις τι...οχι δεν θα σου πω τωρα~."ειπε με εναν τραγουδιστο τονο.
"Δεν σε συμπαθω καθολου."Νομιζω ακουστικα πειστική.
"Κριμα εμενα μου αρεσεις πολυ"
Wow νομιζα οτι δεν γινεται να κοκκινίσω περισσοτερο σημερα αλλα για δες...ολο εκπλήξεις σήμερα...και μου εδωσε μια μικρη χαρα αυτο αλλα....
"Μην τα λες αυτα τοσο ευκολα...."
"Γιατι;"με ρωτησε ενω με κοιταξε στα ματια
"...επειδη μου φέρνεις ψευτικες ελπιδες"ειπα ψυθιριστα...η μικρη μου χαρα δεν κρατησε για πολυ...επειδη εχω και τις ανασφαλειες μου...ο Jimin απλα το ειπε για πλακα και εγω πειρα ελπιδες...ηλίθιες ελπίδες...αλλα δεν το καταλαβενω λενε οτι του αρεσω αλλα εγω...εγω δεν μπορω να δω κατι τετοιο και ισως...ισως να θελω να ειχαν δικιο οι αλλοι...
Ο Jimin με ακουσε και με διεκοψε απο τις σκεψεις μου..."...Αμα σου ελεγα οτι ειναι αληθινες η ελπιδες σου;"
"Ε;"τον κοιταξα ξαφνιασμενη και σταματησα να περπαταω και αμεσως σταματησε και αυτος...και απλα τον κοιτουσα σαν χαζο...αυτος με κοιτουσε ενω ειχε το χαμογελο που αγαπαω τοσο.
"Δωσε μου το χερι σου.Περπατας αργα..."εβαλε το χερι του μπροστα μου ζητοντας το χερι μου
"...Αφου περπαταμε διπλα διπλα"και τοσοι ωρα περπαταμε με τον ιδιο ρυθμο...
"Απλα θελω να κρατησω το χερι σου"χαμογελασε με κλειστα ματια και η φαση που αρνιομουνα οτι μου αρεσει τελειωσε.
Νομιζω καθε φορα που χαμογελάει πεθαίνω λιγο μεσα μου...
Του έδωσα το χερι μου και συνεχισαμε τον δρομο.
Jimin's POV
Ειχαμε φτασει επιτελους.Η αληθεια ειναι οτι δεν ειναι πρωτη φορα που ερχομαι σε αυτην την πολη...για νσ ειμαι ειλικρινείς ηξερα ακριβώς που ειμασταν οταν ειχαμε "χαθει"απλα....δεν ξερω ισως να ειμαι κακος...
Καμια φορα οταν μου σπαγανε,οι κολλητοί μου,τα νευρα ενω ήμασταν σε αυτην την περιοχη ερχομουν σε αυτο το σημειο...το οποιο ηταν πολυ ομορφο.
Ειναι πολυ συνηθισμένο μερος αν το σκεφτω αλλα...
Η Αννα ειχε ενθουσιαστεί.
Οποτε δεν με ενδιαφέρει τιποτα αλλο.
Πριν λιγο εκανε ολοκληρη φωτογράφηση και σε μια φαση αρχισε να βγαζει φωτογραφιες και εμενα.
Που είμαστε;Ειναι ενα από τα μικρα δασακια που εχει αυτη η πολη.Στο σημειο που ημαστε ειχε ελαχιστα δεντρα ώστε να μπορεις να βλεπεις τον ουρανο αλλα αρκετα για να μας δωσει σκιά.Εχει μια ξύλινη γεφυρα την οποια η Αννα χρησιμοποίησε για την φωτογραφιση της.
Εχει και μια μικρη λιμνη στην οποια προσπαθησα να την ρίξω αλλα το κοριτσι εχει ισορροπία...βασικα με αγκαλιασε για να μην πεσει αλλα πεσαμε και οι δυο.
Ναι...ειμασταν μουσκεμα και οι δυο.Ειχαμε ομως ακομα τον ηλιο απο πανω μας.Ξερω οτι και παλι θα αρρωστησουμε.Οσο δεν με εννοιαζε για εμενα,με εννοιαζε για την Αννα.Η κοπελα ειναι πεισματάρα ομως.
Τωρα...είμαστε ξαπλωμένοι στο πράσινο χορτάρι και γελούσαμε σαν μικρα παιδια.
Οταν σταματήσαμε να γελαμε αρχισαμε να μιλάμε για οτι διποτε ερχοταν στα κεφαλια μας.
Αννα'ς POV
Ισως ειμαι cliche ανθρωπος αλλα ποιος νοιαζεται.Τωρα ήμουν χαρούμενη.
Και ο Jimin φαινοταν να ηταν χαρούμενος.
Κατάλληλη στιγμη να μιλήσω για την δουλεια ετσι;
"Jiminie~"τον φωναξα κάνοντας την φωνη μου πιο γλυκιά.
"...Οχ"ειπε και σηκώθηκε-και τωρα καθοταν στο γρασίδι
"Κοιτα...στα αληθεια χρειαζομαι αναγκεως να βρω δουλειά..."νιωθω ασχημα να του το ζητησω...αλλα...."Σε παρακαλω δεν θα καταστρεψω τιποτα το υποσχομαι"δεν εχω επιλογή
"...Καλα"
"Ελα ρε τι μπο-Α!Σοβαρα;Τοσο ευκολο ηταν;Ευχαριστω!."ειπα και σηκωθηκα και εγω καθιστή και τον αγκαλιασα.
Με αγκαλιασε και αυτος,μετα απο λιγο ομως απομακρυνθηκαμε.Ο Jimin σηκωθηκε και πειρε το χερι μου και με συκωσε απο το γρασίδι
"Ο ηλιος αρχισε να διει.Παμε"
"Οκ~"αυτην την φορα δεν τον ρωτησα που παμε...ξερω οτι δεν θα με σκοτωσει οποτε ειμαι ασφαλης.
"Ακομα ημαστε μουσκεμα." Ειπα γελώντας
"Συγγνωμη εγω φταιω "ειπε με λυπημενο χαμογελο
"Ναι και με πειραξε και πολυ.Ηρεμισε περασα ωραια αυτο εχει σημασια~"
"Δεν τελειωσε το ραντεβου ομως ~"ειπε με ενα πονηρο χαμόγελο. "Εχουμε να παμε και αλλου και ακομα δεν παραδέχτηκα οτι μου αρεσεις~"
"Που αλλου-Ε....;"
"Ελα~Θα παμε στην καφετέρια περπατα πιο γρήγορα θα χασουμε το λεωφορείο~"ειπε και πειρε το χερι μου στο χερι του και αρχισε να τρεχει.
Δεν ειχα αλλη επιλογη αλλα να τρεξω και εγω αν και ημουν αρκετα μπερδεμένη.