"Δεν ξέρω. Δεν νομίζω να πάω."
Λέω στην Ρανια καθώς απολαμβάνουμε το μεσημεριανό μας σε μια μικρή πιτσαρία κοντά στην εταιρεία.
"Δεν περίμενα να ακούσω να βγει κατι τέτοιο απο το στόμα μου αλλά.. μηπως πρέπει να πας;"
Στην αρχή παραξενευομαι αλλά αργότερα χαλαρώνω στην μικρή άσπρη καρέκλα.
"Νιώθω ότι θα τα κάνω σκατα παλι"
Λέω και δαγκώνω ένα κομμάτι από την ζεστή πιτσα μου.
Πίνω λίγο από το λευκό μου κρασί και αφήνω το κολωνατο ποτήρι στο τραπέζι καθώς ακούω χαρακτηριστικό ήχο μηνύματος.
Με γρήγορες κινήσεις βγάζω το smartphone μου από την τσέπη του jean μου και πληκτρολογώ άτσαλα το pin μέχρι να βρεθώ αντιμέτωπη με το μήνυμα του.
"Μου έστειλε." Λέω στην Ρανια και αφήνω κάτω το κινητό μου.
"Και τι το αφήνεις; Δεν θα απαντησεις; τι γράφει;".
Με ρωτάει να ανασηκωνω τους ώμους μου
Σέρνει την καρέκλα τις πιο κοντά στην δική μου και σκύβει πάνω από το κινητό.
Απο: Βίκτωρ
69********
Θα σε περιμένω στις δέκα απόψε εξω απο το σπιτι σου. Ελπίζω να μου δώσεις μια ευκαιρία και να σου αποδείξω.
"Θα πας;" με ρωτάει κοιτάζοντας παλι το μήνυμα.
"Πάντως δεν έχεις να χάσεις κατι αν πας." Προσθέτει και γυρνάει στην θέση τις.
"Θα παω"
λεω και εμφανιζω ενα αδύναμο χαμόγελο
Εξάλλου όντως τι εχω να χασω;