Ήμασταν στο διήμερο camping με τη μαμά σου στο Long Beach. Δεν είσαι καλά. Σε κοιτάζω κάθε τόσο και κοιτάς το μαύρο της θάλασσας λες και περιμένεις να σου απαντήσει. Θέλω να σε ρωτήσω τι έχεις, αν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις.
Ίσως είναι επειδή ξέρω πόσο πολύ το μισείς αυτό.
Τα μαλλιά σου είναι πλεγμένα σε δύο μακριά ξανθές πλεξούδες και πέφτουν στη πλάτη σου. Είσαι μισοβρεγμένη και μυρίζεις θαλασσινό αλάτι. Θέλω να σε φιλήσω μόνο για να δοκιμάσω το αλάτι από τα χείλη σου.
Πίνεις μπύρα και καπνίζεις. Νόμιζα ότι το είχες σταματήσει. Προφανώς όχι. Ξανά, δε λέω τίποτα. Σκέφτομαι ότι αν θες να μιλήσεις θα το κάνεις.
Και το κάνεις, τελικά.
«Έχω κακοηθή καρκίνο του τραχήλου, στάδιο δύο,» είπες και για μια στιγμή απλά νόμισα πως δεν άκουσα καλά.
«Ορίστε;»
«Έχω όγκο στους ιστούς του τραχήλου της μήτρας. Θα εξαπλωθεί σε λίγο καιρό. Οι αιτίες είναι άγνωστες όπως κάθε καρκίνου. Έκανα το τεστ ΠΑΠ και βγήκε θετικό. Το ήξερες ότι στη Νέα Νότια Ουαλία 200 γυναίκες ετησίως εμφανίζουν αυτό το είδος καρκίνου;»
Ήσουν νευρική και το κατάλαβα επειδή παραμιλούσες. Και αισθάνθηκα τόσο ηλίθιος που δεν ήξερα τι να κάνω· θα έπρεπε να ξέρω τι να κάνω, είμαι ο καλύτερος σου φίλος για όνομα του Θεού!
Δεν έκανα τίποτα όμως. Είχα μείνει στήλη άλατος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι η κολλητή μου, η κοπέλα με την οποία είμαι ερωτευμένος, έχει καρκίνο και δεν υπάρχει επιστροφή. Σκέφτηκα ότι ήταν άδικο, έπειτα ότι μου έκανες πλάκα (ότι όλα ήταν ένα κακόγουστο αστείο και θα μου το έλεγες από στιγμή σε στιγμή· δεν ήταν) Μετά θύμωσα. Δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω έτσι, η μαμά σου το ήξερε;
Ένιωθα πως η θάλασσα ερχόταν κατά πάνω μου έτοιμη να με καταβροχθίσει στο πέρασμα της για την υπόλοιπη California. Ο κόσμος περνούσε κρίση. Γιατί αποκλείεται ο κόσμος να ήταν εντάξει με σένα να έχεις καρκίνο. Δεν το αξίζεις, δεν είναι δίκαιο.
Και θα μπορούσα να το σκέφτομαι αυτό όλη την υπόλοιπη ζωή μου αλλά είχες όντως καρκίνο (δεν μπορούσα να συνηθίσω την γεύση της λέξης στο στόμα μου) και πέθαινες και δεν είχα ιδέα μέχρι πριν λίγο και πόσο καιρό πριν εμφανίστηκε; Για να έχει φτάσει στο δεύτερο στάδιο θα έχει περάσει αρκετός καιρός.
Δεν είχαμε καιρό. Η συνειδητοποιήση αυτού ήταν το χειρότερο.
«Μην φρικάρεις, εντάξει; Δεν είναι τρομερό.» Και μετά γέλασες, και δεν υπήρχε τίποτα αστείο με την κατάσταση. Θύμωσα πολύ μαζί σου. «Δεν υπάρχει λαμπρότητα στην αρρώστια. Δεν έχει κανένα νόημα. Δεν υπάρχει τιμή στο να πεθαίνεις από κάτι τέτοιο.»
Το είχες αποδεκτεί, κατάλαβα. Το είχες αποδεκτεί και δεν σου άρεσε καθόλου. Δεν περίμενα να σου αρέσει, δεν βρισκόμασταν σε βιβλίο όπου ο χαρακτήρας αποδέχεται την αρρώστια σου σαν δώρο. Αυτή ήταν η πραγματικότητα, αυτό ήταν τώρα και ήταν απαίσιο. Και το καταλάβαινες, αλλά δεν ήθελες να το μεγαλοποιήσεις.
Και αυτό ήταν εντάξει με μένα γιατί δεν ήθελα να το ξανά ακούσω ποτέ στη ζωή μου.
*
«Είσαι σίγουρη πως μπορείς να σκαρφαλώσεις;»
«Είμαι αρκετά δυνατή για να ανεβώ πέντε κλαδιά, Justin, αλήθεια.»
«Συγγνώμη που νοιάζομαι.»
Μένοντας από πίσω της για παν ενδεχόμενο, κάναμε λίγη ώρα μέχρι να φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο του δέντρου. Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που έμαθα.
Επίσης ανακάλυψα ότι αυτό του είδος του καρκίνου κολλάει. Που σημαίνει ότι η Arabella δεν ήταν πια παρθένα και εγώ δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο μαλάκας που φταίει για όλα αυτά.
«Πού πιστεύεις ότι θα πάω;» με ρώτησε μετά από ώρα.
Ο ήλιος έδυε και ο ουρανός έμοιαζε με μία παλέτα ενός πολύ εμπνευσμένου ζωγράφου. Η Arabella έμοιαζε χαρούμενη, φορούσε το χαμόγελό που τόσο λάτρευα να βλέπω πάνω της. Ήταν ωραίο να ξέρω ότι μπορούσα να το καταφέρω αυτό.
«Στον Παράδεισο φυσικά. Πού αλλού θα μπορούσες να πας;» Χαμογέλασα.
Χαμογέλασε και εκείνη κουνώντας τα πόδια της μπρος πίσω. Είχα να την δω από τότε που γυρίσαμε από το camping. Αρνιόταν να βγει μαζί μου και θέλω να την ρωτήσω γιατί. Αλλά φοβάμαι.
Φοβάμαι πολύ αυτές τις μέρες.
«Εγώ πιστεύω ότι δεν πάμε πουθενά. Σαπίζουμε στο φέρετρο που μας βάζουν 6 μέτρα κάτω από το έδαφος και υπάρχει μόνο σκοτάδι και υγρασία. Το πνεύμα μας γίνεται αόρατη σκόνη και ένα με τον αέρα και ίσως πέσω πάνω σου κάποια στιγμή,» γέλασε χωρίς χιούμορ. «Ωραίο θα ήταν αυτό, έτσι;»
«Δεν ακούγεται και πολύ διασκεδαστικό,» μουρμούρισα.
«Δεν θα έπρεπε να περιμένεις να είναι,» αποκρίθηκε.
Την κοίταξα. Τα μαλλιά της ήταν ξανά πιασμένα σε δύο μακριές πλεξούδες και τα μάγουλα της ήταν κόκκινα. Ήταν πανέμορφη.
«Γιατί δεν ήθελες να σε δω;»
Με κοίταξε, αλλά δεν με έβλεπε. Η ματιά της τρύπησε μέσα από μένα και βγήκε από την άλλη πλευρά. Συνοφρυώθηκα.
«Έχω ασυνήθιστη απώλεια αίματος από τον κόλπο,» Όταν είδε το πρόσωπό μου είπε: «Δεν εννοώ απλά την περίοδο μου, Justin. Σημαίνει ότι τα ανώμαλα κύτταρα έγιναν καρκινικά. Ο καρκίνος εξελίσσεται.»
«Μα πέρασαν μόνο μερικές μέρες. Δεν μπορεί να εξελίσσεται τόσο γρήγορα;»
«Μπορεί.» Κοίταξα τα πόδια της που πήγαιναν μπρος πίσω, μπρος πίσω... «Δεν θα έπρεπε να ήμουν τόσο μεγάλη πουτάνα, προφανώς.»
Έσμιξα τα φρύδια μου, νιώθοντας μία τσιμπιά στην καρδιά. Ένιωθα πως ο πόνος δεν ήταν φανταστικός, συνέβαινε μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Πότε έχασα την Arabella; Πότε σταμάτησε να είναι η Arabella μου;
«Πόσοι ήταν;» ψιθύρισα.
«Αρκετοί,» απάντησε και σκούπισε τα μάτια της. «Καλύτερα να πηγαίνουμε. Βραδιάζει,» κατέβηκε από το κλαδί.
Ξαφνικά ήθελα να ξέρω τα πάντα για τον καρκίνο της.
*
Αγαπητή Arabella,
Δεν είμαι σίγουρος.
Δεν είμαι σίγουρος αν σε έχω συγχωρήσει.
Δεν ήξερες, και δεν θα έπρεπε να σε κατηγορώ, αλλά δεν το άξιζα. Ήμουν καλός φίλος, ήμουν πάντα εκεί και σε λάτρευα.
Και υπήρξαν αρκετοί... Υπήρξαν περισσότεροι από αρκετοί για να σε συγχωρήσω. Προσπάθησα.
Προσπάθησα να το κάνω, αλλά πονάει, ξέρεις; Πονάει. Δεν θα έπρεπε να γίνει έτσι.
Το κορίτσι που αγαπώ δεν θα έπρεπε να πεθάνει από καρκίνο, δεν ήμαστε σε σαχλή νουβέλα.
Ήταν η πραγματικότητα και δεν θα έπρεπε να σε χάσω. Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν τόσο απλά.
Η σιωπή μου δεν με προστάτευσε. Η σιωπή μου δεν προστάτευσε ούτε εσένα. Μπορεί απλά να φταίω. Μόνο εγώ. Αν σου είχα πει ότι ήμουν ερωτευμένος μαζί σου, μπορεί και να έμενες μαζί μου. Δεν θα πήγαινες με όλους αυτούς, δεν θα σε έχανα, και δεν θα πέθαινες από καρκίνο.
Είχες δίκαιο, ξανά. Ο καρκίνος δεν ήταν τιμή, δεν είχε νόημα. Είχε βαρύτητα και είχε συμπτώματα όμως. Και τα πέρασα όλα. Και τα πέρασες και εσύ.
Τα περνούσαμε ξεχωριστά.
Είχες κατάθλιψη αλλά αυτό ήταν παρενέργεια. Αυτό ήταν σαν κλείσιμο, ή σαν ξεπούλημα όπου κοιτάς όσα έχεις αγοράσει στη ζωή και θυμάσαι πόσα σήμαιναν για σένα και τώρα τους βάζεις μία γελοία τιμή και τα αγοράζουν και τους βλέπεις να φεύγουν με αυτά. Έτσι έμοιαζε, έτσι το αισθανόμουν.
Ο καρκίνος σε έπαιρνε μακριά μου και εγώ μπορούσα μόνο να σε κοιτάζω να φεύγεις μαζί με όλα όσα έχω περάσει μαζί σου, και η δικιά μου πλευρά της ιστορίας δεν έχει κανένα νόημα χωρίς εσένα να τη συνεχίσεις.
Η δικιά μου πλευρά της ιστορίας είναι απαίσια και καταθλιπτική και μου λείπεις.
Μου λείπεις τόσο πολύ, Θεέ μου.
(Δικός σου,)
Justin.
_______________________
Μην με σκοτώσετε, ξανά. Ναι, τον πλήγωσε αλλά duh. Πέθανε.
Όπως και να'χει έχουν μείνει άλλα δύο part. Σχολιάστε και πείτε μου τι πιστεύετε, τι σκέφτεστε και όλα αυτά. :)