Aangevraagd door: livijne
Met spoed nog gemaakt voor de verjaardag van sjakiela.
Simons p.o.v.
Daniël en ik stappen op van het bankje bij de bushalte en lopen de bus in die we moeten hebben. Ik scan mijn ov en Daniël koopt een retourtje. Dan lopen we naar de achterkant van de bus en een paar mensen kijken ons na. De bus zit niet heel erg vol, wat me oplucht. Op een of andere manier word ik onprettig van volle bussen. Daniël pakt mijn hand vast en ik kijk met een brede glimlach naar hem om terwijl ik door blijf lopen. Bijna helemaal achterin de bus gaan we zitten; ik bij het raam, Daniël naast me.
Snel drukt hij een kusje op mijn slaap en ik bloos lichtjes erdoor. Het maakt niet uit dat Daniël en ik nu al zo lang verkering hebben, hij maakt me nog altijd aan het blozen. Tevreden leg ik mijn hoofd op zijn schouder en kijk uit het raam terwijl de bus wegrijdt bij de halte. Het is acht uur 's avonds, tegen de tijd dat we bij de kermis aankomen zal het ongeveer half negen zijn. Dan hebben we nog anderhalf uur totdat de zon onder zal zijn en kunnen we over een romantisch verlichtte kermis lopen.
Eigenlijk was het het idee dat we naar de Roze Maandag zouden gaan met z'n tweeën, maar ik besloot toch een andere dag te kiezen, want ook al ben ik zelf homoseksueel, toch zag ik mezelf daar niet snel tussen lopen. Dat vind ik toch net iets te eng en net iets te veel. Het is niet typisch Daniël en ik om zoiets te doen, dus was het beter om het maar over te slaan.
Ik ben degene die Daniël heeft meegevraagd naar de kermis, niet andersom. Normaal is het eigenlijk zowat altijd Daniël die de dates regelt en mij vraagt, maar ik wilde het een keer voor hem terug doen en niet met een standaard date zoals uiteten aankomen. Toen ik me bedacht dat het bijna kermis was, besloot ik hem al een paar weken van tevoren te vragen of hij deze dag vrij kon houden zodat hij met me mee kon als afspraakje. En ook al hebben Daniël en ik verkering, toch vond ik het heel spannend hem mee te vragen op date.
Daniëls hand strijkt door mijn haar en er komt een glimlach op mijn gezicht te staan. Ik kijk naar hem op en zie zijn groene ogen over mijn gezicht gaan. Ik kijk of niemand in de bus op ons let en zodra ik geen ogen in onze richting zie, druk ik snel mijn lippen op de van Daniël. Maar Daniël wil het niet bij een snel kusje laten en pakt mijn hoofd vast, drukt zijn lippen opnieuw op die van mij en ik beweeg maar met hem mee. Mijn wangen worden rood en ik voel heel mijn lijf tintelen. Daniël laat zijn tong mijn mond ingaan en ik zoen hem terug. Na nog een zoen breek ik van hem los en kijk hem met een glimlach aan. Daniël is zo geweldig.
'Goh, je kan altijd zo lekker schaapachtig en verliefd kijken,' zegt hij lachend en woelt door mijn haren heen, ik lach met hem mee. Dan trekt hij me in een strakke knuffel en ik leg mijn wang op zijn borst. 'Ik houd zoveel van je,' zegt hij dan en weer begin ik te blozen. Daniël heeft er wel heel veel zin in vandaag.
'Ik nog meer van jou,' zeg ik en leg mijn armen nu om zijn middel heen. Ik sluit mijn ogen en luister naar zijn hart terwijl Daniël met mijn haar begint te spelen.
We maken er geen discussie van, wie meer van de ander houdt, dat hebben we met elkaar afgesproken omdat het anders eeuwig door kan gaan. De ene keer zegt hij dat hij meer van mij houdt dan ik van hem, de andere keer zeg ik dat ik meer van hem houd dan hij van mij en zo werkt het voor ons.
Na iets van twintig minuten komen we aan in de stad en stappen we uit de bus. Nadat ik mijn ov heb gescand, lopen Daniël en ik weg en gaan op het geluid af. Er klinkt al veel lawaai van de muziek en de lachende en krijsende mensen. We komen aan op de kermis en ik kijk overal rond om me heen. Dan voel ik opeens dat Daniël mijn hand vastpakt en blozend kijk ik hem aan. Ik kan nog steeds niet geloven dat Daniël mijn vriendje is.
'Waar wil je als eerst heen?' Vraagt hij en glimlacht. Deze jongen is echt te geweldig.
'Hé, ik heb jou op date gevraagd. Dat zou ik moeten vragen,' schrik ik dan op en Daniël lacht. 'Sorry, ik ben echt een slecht vriendje,' mopper ik en leg mijn voorhoofd tegen zijn borstkas. Daniël lacht opnieuw en wrijft over mijn rug met zijn vrije hand.
'Nee, dat ben je niet,' gaat hij tegen me in. Ik kijk naar hem op en voel me heel schuldig.
'Jij bent altijd die de dates regelt, Daan. Ik voel me echt schuldig daarvoor. En nu regel ik een date, en vrijwel meteen laat ik jou de touwtjes in handen nemen en alles regelen alsof het weer was dat jij mij had meegevraagd,' stamel ik en wil eigenlijk een beetje huilen. 'Ik heb het gevoel dat ik er niet genoeg moeite in steek.' Daniël kijkt me diep aan en pakt dan mijn hoofd vast bij mijn kaak, strijkt met zijn duim over mijn wang.
'Siem, doe niet zo onzeker. Sure, je bent niet zo van het regelen van dates, maar je probeert het toch? Dat is voor mij al genoeg, Simon,' zegt hij en kust me lang. Mijn lippen tintelen ervan en ik voel ook weer allerlei kriebels door mijn buik schieten. Daniël maakt zijn lippen van me los en kijkt met een tevreden glimlach naar mijn knalrode wangen. 'Je hebt me al hier mee naartoe gevraagd en geregeld hoe we hier zouden komen, dat ik nu dan aan jou vraag waar je heen wilt, hoeft toch niet te betekenen dat ik de touwtjes in handen neem?'
'Ik voel me er echt heel lullig over, Daan, maar laten we erover ophouden en een rondje lopen. Dan kan je kijken of je ergens in wil,' zeg ik en Daniël grijnst klein, drukt dan vlug een kusje op mijn lippen.
'Kijk, hier regel je toch al genoeg?' Zegt hij en trekt me dan achter zich aan, zodat ik niet langer kan blijven staan piekeren over hoe slecht ik ben.
Snel vergeet ik de gedachte en pak Daniëls hand nu vast. Mijn ogen dwalen over allerlei attracties, die allemaal, stuk voor stuk, met gekleurd licht flitsen en harde muziek spelen.
'Waar wil je in?' Vraag ik dan en kijk Daniël dromerig aan in zijn groene ogen. Hij is zo ontzettend knap. Hij glimlacht lief en ik voel mijn hart nog sneller kloppen. Ik wil hem zoenen tot zijn lippen van zijn gezicht vallen en hem omhelzen tot we aan elkaar vastgegroeid zitten, maar ik doe geen van beide.
'Ik dacht aan de botsauto's,' zegt hij dan met een speelse grijns. Ik grijns nu ook.
'Dan gaan we op zoek naar de botsauto's,' zeg ik en knijp zachtjes in zijn hand. Samen lopen we de kermis af en kijken langs elke attractie, kijken een beetje naar de gezichten om te zien wat een slimme zet is om na de botsauto's te maken. Achter ons hoor ik een paar woorden vallen over Roze Maandag en ik weet dat het naar ons gericht is, maar doe mijn best er niet op te letten.
'Daniël,' zeg ik dan en verbaasd kijkt hij naar me om, weet me nog altijd te betoveren met zijn glimlach. Hij slaat me van mijn voeten af en ik weet niet meer zo goed wat ik wilde zeggen.
'Ja?' Vraagt hij en zijn groene ogen stralen.
'Ik weet niet meer zo goed wat ik wilde zeggen, maar ik houd echt heel erg veel van je,' stamel ik zonder enige controle over mijn woorden. 'En ik hoop dat je de date leuk gaat vinden en dat je me niet gaat haten als je het eigenlijk helemaal niet zo leuk hebt gehad. Ik hoop gewoon heel erg dat je van deze avond gaat genieten...' alles was er al uit voordat ik er erg in had. Daniël zucht zacht en lacht dan.
'Siem, me meenemen naar de kermis was serieus waar het beste idee waar je mee kon komen en natuurlijk ga ik van deze avond genieten. En al helemaal in jouw bijzijn. En nu houden we op met je onzekere gedoe, want dat is absoluut niet nodig, Simon, echt niet,' is zijn reactie en ik weet te glimlachen.
'Ik hoop het en ik zal mijn best doen,' zeg ik en druk dan een kusje op zijn wang.
We komen aan op een pleintje van de kermis en dan zie ik de botsauto's. Meteen wijs ik ernaar terwijl ik omkijk naar Daniël, die mijn vinger volgt.
'Daar heb je ze!' Roep ik enthousiast en ren erop af, Daniël achter me aan trekkend. Hij moet lachen en ik voel kriebels van vrolijkheid door mijn buik kietelen.
Meteen loop ik door naar het hokje om muntjes te kopen en Daniël volgt me op de voet. De dikkere man achter de kassa kijkt naar me om.
'Tien muntjes, alstublieft,' zeg ik en leg een briefje van twintig neer. Daniël legt zijn hand op mijn schouder en verbaasd kijk ik naar hem om.
'Ho joh, tien? Wat ben je allemaal van plan?' Vraagt hij met een frons op zijn voorhoofd.
'Vijf voor jou en vijf voor mij..?' Stamel ik en Daniël kijkt me stomverbaasd aan.
'Dat hoef je toch helemaal niet voor mij te betalen?' Zegt hij tegen mij. 'Maak er maar vijf van,' zegt hij dan tegen de man. Ik leg echter mijn hand op mijn geld en kijk de man nu aan.
'Nee, ik wil er tien,' zeg ik en kijk dan Daniël strak aan. 'Kom op, Daniël, ik heb jou toch uitgevraagd? Laat me nou voor je betalen,' zeg ik en kijk dan de man weer aan. 'Tien muntjes, alstublieft,' zeg ik zonder op reactie van Daniël te wachten en laat hem mijn geld pakken. Ik krijg tien felgele muntjes en een muntje van twee terug vanwege de actie 10 halen, 9 betalen.
'Is dit waar jongens om vechten in een relatie?' Vraagt de man dan een beetje lachend en ik schaam me opeens dood, omdat hij net letterlijk een van de weinige ruzies tussen Daniël en mij heeft meegekregen op nog geen meter afstand van hem.
'Deze jongen wel,' antwoord ik en de man lacht weer.
'Nou, dat is dan wel een stuk makkelijker dan de ruzies met een vrouw. Jullie twee jongemannen hebben het goed bekeken,' zegt hij en knipoogt. Ik moet erom glimlachen. 'Veel plezier, heren,' zegt hij dan.
'Dankuwel,' zeg ik. Ik mag die man wel.
Met Daniël naast me kijk ik een keer om en loop dan naar de zijkant van de baan. We stoppen naast de lege botsauto's en dan geef ik Daniël vijf van de muntjes. Overrompeld neemt hij ze aan en stopt ze dan in zijn jaszak.
'Dat had je echt niet hoeven doen,' zegt hij alsnog en ik schud mijn hoofd.
'Misschien niet, maar ik wilde het wel graag,' zeg ik koppig en Daniël lacht erom. Ik houd van zijn lach.
De autootjes komen tot stilstand en een paar mensen stappen uit, Daniël en ik nemen ieder apart plek in een vrijgekomen auto. Tegelijkertijd stoppen we een muntje in de voorkant van de auto's. Daniël kijkt me met een grijns aan en wijst dan met twee vingers in zijn ogen en daarna in die van mij. Ik grijns terug en steek mijn middelvinger op en steek mijn tong uit terwijl ik wegrijd nadat de muziek opnieuw begonnen is. Kriskras ga ik over de baan heen en knal zo nu en dan op een paar mensen, probeer niet te hard te botsen op de jonge kindjes en de oude mensen.
Zoekend kijk ik de baan langs en net op het moment dat ik Daniël in mijn vizier krijg, is het al te laat; hard knalt hij op de zijkant van mijn wagentje en ik moet lachen; Daniël lacht ook. Zo snel mogelijk rijd ik weg bij hem en doe vervolgens zelf een poging op hem te botsen, maar hij weet me te ontwijken. Ik voel een enorme glimlach op mijn gezicht staan en weet dat hij voor een groot deel van de avond niet zal verdwijnen.
Op een gegeven moment rijd ik mezelf een beetje klem in de baan en probeer achteruit eruit te komen, maar zowel dat als vooruit gaan lukt me niet. Een rijbewijs voor mij zou niet echt een slim plan zijn, want ik denk echt dat ik de grootste brokkenpiloot ooit zal zijn. Ik kijk de baan rond terwijl ik mezelf weer weg weet te rijden en zie dan Daniël, die een dramatische uitstoot doet terwijl een jongetje van iets van zeven jaar tegen hem opbotst, waardoor het jongetje moet lachen. Ik krijg de grootste glimlach ooit op mijn gezicht. Dat Daniël goed was met kinderen bewees hij wel met Jorg, maar het verwondert me iedere keer weer hoe hij het altijd kan blijven doen.
Ik krijg een klap op de linkerzijde en niet veel later daarna op de rechterzijde, maar ik blijf op Daniël af rijden, die het nu opmerkt en lachend naar me omkijkt. Ik knal op zijn achterkant en moet ook lachen. Ik houd teveel van deze jongen. Dan stoppen de autootjes en is het ritje voorbij. Zonder enige twijfel doen Daniël en ik meteen een nieuw muntje in het wagentje en ik kijk met een grijns op naar Daniël.
'Dit is niet eerlijk, jij hebt dadelijk meteen een voorsprong,' zegt hij en duidt zo op mijn wagentje, dat praktisch al tegen dat van hem staat. Ik haal triomfantelijk mijn schouders op.
Na een paar tellen beginnen de wagentjes weer en ook al probeert Daniël er nog aan te ontkomen, meteen knal ik hard op de achterkant van zijn karretje. Hij lacht.
'Klootzak,' sist hij en rijdt dan vlug weg. Ik ga achter een willekeurig iemand aan en bots tegen iedereen op die op mijn pad komt. Zo nu en dan kruisen mijn wegen ook met Daniël. Mijn ogen zijn veel op hem gevestigd. In dit gekleurde licht ziet hij er alleen maar nog betoverender uit.
Na een paar minuten is het weer voorbij en dan zie ik een paar bekende gezichten langs de kant; Levi en Felix hadden blijkbaar ook het idee om samen naar de kermis te gaan. Ze merken ons ook op en rennen snel naar twee lege wagentjes, gaan allebei zitten bij ons in de buurt.
'Hé, wat doen jullie hier?' Vraagt Levi met een grote glimlach en ik vrolijk op van het zien van zijn springerige oranje krullen. We hebben elkaar nu al een tijdje niet meer gezien vanwege de vakantie, dus ik vind het echt mega leuk om hen hier zo aan te treffen.
'Siem heeft me meegevraagd op date,' antwoordt Daniël met een troste glimlach en ik voel hoe ik bloos wanneer het koppeltje hun ogen op me richt. We stoppen allemaal een muntje in de kar.
'Mega leuk!' Zegt Felix. 'Levi heeft mij ook meegevraagd,' zegt hij en begint dan al zijn stuur te draaien. 'Maar jullie gaan eraan, jongens, ik ben expert op het gebied botsauto's,' zegt hij en daarmee rijden we allemaal weg, knal ik vrijwel meteen achterop Levi.
Dan scheiden we onze wegen en zoeken allemaal slachtoffers, maar we doen allemaal ons best om zo vaak mogelijk op elkaar te knallen. Het komt op een gegeven moment zelfs zo ver dat we met z'n vieren op elkaar staan en niet echt meer een kant op kunnen. Maar Felix weet zich eruit te werken en daaruit blijkt dat hij inderdaad wel weet hoe de botsauto in elkaar steekt.
'What the fuck, die dingen kunnen achteruit?' Brengt Levi verrast uit en draait dan zijn stuur helemaal om, en komt los van Daniëls wagentje en dat van mij en kijkt ons met een speelse grijns aan. 'Challas, sukkels,' zegt hij en gaat door met op andere mensen botsen.
Ik lach en rijd dan weg nu mijn baan weer vrij is. Wanneer ik iets harder dan verwacht op een paar jongetjes bots, verontschuldig ik mezelf en kies Levi als mijn volgende slachtoffer, omdat hij met zijn grote en brede lichaam waarschijnlijk wel tegen een harde klap kan. Neus naar neus rijden we zonder genade op elkaar af en bij de harde knal tussen ons twee vliegen we allebei even van het stoeltje af. Ik lach hard wanneer Levi weer achteruit wegrijdt, trots op de nieuwe truc die hij geleerd heeft. Het rondje eindigt niet veel later.
'Oké, team up!' Roept Levi en rent over de baan heen, regelrecht naar zijn vriendje Felix. Hij glimlacht breed naar hem en gaat naast hem zitten. Ik spring ook uit mijn wagentje en ga bij die van Daniël zitten. Ik doe mijn muntje in het wagentje en dan kijk ik Daniël vragend aan. Zijn groene ogen zien paars in dit licht.
'Jij mag rijden,' zegt hij en ik glimlach. Opnieuw beginnen de wagentjes te rijden en zowel Levi als ik zoeken elkaar op. We botsen op elkaar en het is alleen maar gelach.
'Kom op, Leviworst, maak ze in,' klinkt Felix en ik kijk om me heen terwijl Levi zich vliegensvlug omdraait en weer regelrecht op ons afkomt. Met een abrupte bocht naar links weet ik hem echter af te schudden en Daniël lacht ze uit. We gaan door op onze baan en deze keer spaar ik niemand, maar het andere koppeltje op de baan blijft natuurlijk het grootste mikpunt. Daniël naast me blijft maar lachen en ik denk dat dit een van mijn vrolijkste momenten ooit is, naar onze eerste zoen en het moment dat we aan elkaar hadden toegegeven dat we andere dingen voor elkaar waren gaan voelen door het experiment.
De wagentjes stoppen weer na een tijdje en het percentage Fevi tegen Simniël is helaas aanzienlijk hoger dan andersom.
'Wisselen!' Roept Levi dan en staat op uit zijn karretje en komt naar ons toe. Ik sta ook op en loop naar Felix toe, die met een grote grijns naar de andere twee kijkt.
'Jullie krijgen een schop onder jullie reet, jongens!' Roept hij naar ze en ik stop lachend mijn laatste muntje in het karretje.
'Rijd jij maar, ik kan hier echt niets van,' zeg ik dan en Felix lacht.
'Deal, we're gonna get their asses kicked,' zegt hij tevreden en ik lach met hem mee. Na een paar tellen wachten beginnen alle autootjes weer te rijden.
Felix sjeest over de baan alsof hij het dagelijks doet en weet keer op keer op mijn vriendje en zijn vriendje te botsen. Misschien was het niet al te slim om de twee grote en gespierde jongens uit beide relaties bij elkaar te zetten en de twee kleinere jongens bij elkaar, maar met Felix' rijkunsten maakt het niet zo veel uit uiteindelijk. Ik kijk even naar zijn onderarmen, waar donkere littekens afsteken op zijn bleke huid. Felix lijkt zoveel gelukkiger nu in vergelijking met een paar maanden terug, en dat laat me oprecht goed voelen. Na een paar tellen kijk ik weg, omdat staren ernaar onbeleefd is. Hopelijk heeft hij het niet opgemerkt.
'Shit, ik ben ze kwijt,' zegt hij dan en ik kijk om, zie ze meteen en nog binnen geen twee tellen knallen ze achterop ons. Levi lacht triomfantelijk. Felix weet echter met een paar rare bochten zijn weg al terug naar heb te maken en knalt weer bovenop ze. Hij is er echt goed in.
'Waarom heb je net niet gereden?' Vraag ik.
'Ik heb Levi laten rijden,' zegt hij en kijkt dan met een glimlach kort naar me om, maar vestigt dan weer zijn blik op onze vriendjes en ramt op ze in, 'omdat ik jullie wilde sparen,' zegt hij en ik lach. Een laatste keer wordt er op ons gebotst en dan is het ritje weer voorbij. Ik sta op uit het wagentje en zie hoe Daniël hetzelfde doet.
'Mijn muntjes zijn op,' zegt hij snik knik.
'Die van mij ook,' reageer ik daarop. Daniël kijkt naar Levi en dan naar Felix.
'We gaan ergens anders heen, misschien komen we jullie nog wel tegen ergens,' zegt hij. We geven elkaar allemaal een high-five en dan gaan Daniël en ik de baan af na ze gedag gezegd te hebben. Op de stoep pakt Daniël mijn hand weer vast en ik weet niet of mijn wangen rood zijn van het harde lachen of door Daniël. Waarschijnlijk spelen allebei een grote rol.
'Waar wil je nu heen?' Vraag ik en Daniël knijpt in mijn hand.
'Je doet het echt geweldig,' zegt hij en nu weet ik zeker dat ik aan het blozen ben.
'Bedankt,' zeg ik verlegen. Daniël laat zijn ogen over het plein gaan.
'Wat dacht je ervan als we een paar grijpautomaten proberen?' Zeg ik en ik knik.
'Deal,' stem ik in.
We lopen langs de automaten en kiezen eentje waar we leuke knuffels in vinden zitten; personages van Mario Kart. Daniël stopt er twee euro in en krijgt zo drie kansen om te grijpen. Zijn ogen gaan over de knuffels.
'Welke vind je het leukst?' Vraagt hij. Fronsend kijk ik naar hem, maar zijn ogen blijven op de kast gericht.
'Wat? Nee,' antwoord ik en Daniël scant met zijn ogen de knuffels.
'Toad,' fluistert hij en weet zo inderdaad mijn favoriete personage te raden.
Na de grijphaak één keer naar voren bewogen te hebben en één keer naar rechts, grijpt hij naar de Toad en weet hem wel op te pakken, maar de knuffel glipt tussen de klem uit. Dan kijkt hij naar mij om.
'Wil je ook proberen?' Zegt hij dan.
'Als dat mag...' antwoord ik zacht en Daniël stapt opzij, als teken dat ik zijn plek mag overnemen. Ik doe een poging op dezelfde Toad, maar ook bij mij valt hij eruit. Daniël doet nog een laatste poging, weet de haak onder de rand van zijn hoofd te klemmen en haalt zo de Toad uit de automaat, die op zijn weg naar het prijzengat alsnog bijna viel. Daniël graait hem eruit en geeft hem dan aan mij.
'Nee, Daniël, dat hoeft echt niet. Dit is een date speciaal voor jou,' zeg ik en duw de knuffel terug tegen zijn borst. Daniël duwt hem echter net zo hard terug.
'Siem, als ik jou gelukkig kan maken op een date, dan ben ik ook blij,' zegt hij en drukt een kus op mijn wang. Ik bloos en leg mijn wang tegen zijn borst aan.
'Ik houd zoveel van je,' zegt ik zacht. Daniël strijkt door mijn haar.
'Ik meer van jou,' zegt hij en ik schud klein mijn hoofd.
'Nee, dat doe je niet,' zeg ik en ga zo voor één keer tegen onze regels in, maar Daniël houdt zich eraan en geeft als enige reactie een kusje op mijn haar.
Ik kom los uit zijn armen en kijk hem met een glimlach aan. Ik pak zijn hand vast en knijp er zachtjes in.
'Nu jij een prijs gewonnen hebt, ga ik er ook eentje voor jou winnen,' zeg ik en trek hem achter me aan. Ergens had ik al blikkenwerpen gezien, dus ga ik daar mijn kans grijpen om de actie voor Daniël terug te doen.
'Jij bent al mijn prijs,' zegt hij en ik kijk oogrollend naar hem om.
'Wauw, Daniël, die was echt heel cliché,' zeg ik en hij lacht. We komen bij het tentje aan en ik kijk even langs de prijzen. Er zit genoeg tussen voor Daniël.
'Goedenavond, heren,' zegt de man in de wagen en ik kijk hem aan.
'Hoi,' zeg ik terwijl ik naar de prijzen kijk. 'Drie balletjes, alstublieft,' zeg ik dan en geef hem een briefje van vijf. De man knikt en geeft me drie van de kleine, plastieken balletjes. Ik kijk naar de grootste teddybeer die er hangt – groter dan ikzelf – en weet dat ik hem nooit ga kunnen winnen met mijn gooikunsten en ook door het feit dat de balletjes waarschijnlijk net te licht zijn om fatsoenlijk de metalen blikjes om te gooien.
Ik focus me op de blikjes die voor me opgesteld staan; vijf op de onderste rij, vier op die daarop en ga zo maar door, tot de vijfde rij met maar één blikje als top van de piramide. Ik probeer zo hard mogelijk een balletje op de piramide te gooien en mis de toren fataal. Ik lach mezelf hit en achter me kan ik horen dat Daniël zijn best doet zijn lach in te houden. Ik duw mijn hand in zijn gezicht.
'Stil, ik moet me concentreren,' zeg ik en nu lacht Daniël. Ik gooi nog een keer, gemikt op het midden van de piramide, maar gooi recht op het bovenste soepblik en na wat wankelen, kukelt het toch eindelijk van de toren.
Mijn laatste worp gaat net over de blikjes heen en raakt de houten achterwand.
'Ah, balen,' zegt Daniël zacht.
'Wat kan je krijgen voor één blik?' Vraag ik aan de man voor me en hij moet er ook stiekem een beetje om lachen.
'Eigenlijk vrijwel niets,' zegt hij terwijl hij naar de rij kleine knuffels die boven ons hangt wijst. Nee, Daniël verdient beter dan dat.
'En twee?' Vraag ik dan.
'Eigenlijk niet veel meer dan dat, maar omdat jij het bent, laat ik je van de tweede rij kiezen als het je lukt met één bal,' zegt hij. Ik knik.
'Deal,' zeg ik en leg de twee euro – de prijs van één balletje – voor hem neer. Lachend geeft de man me een nieuw plastic balletje en wonder boven wonder weet ik nog een blik van de toren om te stoten, neem er zelfs nog eentje extra bij mee. De man lacht.
'Knap hoor. Nou, vertel het, jongeman, welke mag het zijn?' Vraagt hij en ik kijk de knuffels langs. Wanneer ik een koala zie hangen, weet ik meteen dat ik voor die moet gaan.
'Die koala!' Zeg ik dan ook en wijs ernaar. De man knikt lachend en haalt met een lange stok de koala van het trosje knuffels af.
'Kijk eens aan,' zegt hij en geeft me het beestje aan, maar meteen duw ik het in Daniëls handen terwijl mijn hoofd rood kleurt. Liever had ik het niet recht voor de neus van deze man gedaan, maar aan de andere kant schaam ik me niet voor wat Daniël en ik hebben. Het was gewoon romantischer geweest als hij er niet bij had gestaan.
'Alsjeblieft,' mompel ik verlegen en kan hem niet meer aankijken. Wat als ik de verkeerde knuffel heb uitgekozen.
'Houd nog eens even vast?' Zegt Daniël en ik neem de knuffel van hem aan en voel een bitter gevoel in me nestelen. Hij is er niet tevreden mee.
Ik kijk op en zie hoe Daniël op het barretje van de wagen leunt. Dan wijst hij naar de grote beer die ik zo graag voor hem had willen winnen. De man volgt zijn blik en ik voel me lullig nu ik hier met zowel mijn knuffel als die van Daniël sta.
'Wat moet je doen om die grote knuffel te winnen?' Zegt hij. De man lacht nu weer en schudt zijn hoofd.
'Dat is gekkenwerk, dat gaat je echt nooit lukken. Dan moet je drie keer zo'n hele toren helemaal omgooien, elk blikje,' antwoordt de man hikkend. 'Dat is nog nooit iemand gelukt, waarom denk je anders dat er een slot om die beer zit dat verroest is?'
'Ik wil graag drie balletjes,' zegt hij zonder zich iets van de woorden van de man aan te trekken en legt zelfverzekerd een briefje van vijf voor de man neer.
'Oh, we hebben iemand met zelfvertrouwen,' zegt de man en neemt het geld weg.
'Tuurlijk,' antwoordt Daniël en stelt zich ietwat arrogant op tegen de man terwijl hij de drie roze plastic balletjes aanneemt, wat me wel doet lachen. Daniël richt zijn arm op en mikt op de bekertjes. Loeihard gooit hij de bal en weet in één keer heel te stapel op de twee buitenste blikjes na om te gooien, maar dat is niet het enige: er is een harde klap te horen en ik zie de bal openbreken. In het achterschotje van hout zit een enorme deuk van waar Daniël de bal heeft gegooid. Zijn handbalgeschiedenis is hier de aanstichter van.
'Holy shit,' mompelt de man en loopt ernaar toe om te zien of dat zojuist werkelijk gebeurd is. Hij raapt de kapotte bal op en wrijft vervolgens door de deuk heen. 'Je krijgt hem zo wel, ik geloof het allemaal wel. Straks sloop je heel de tent,' zegt hij dan luid lachend en Daniël lacht ongemakkelijk.
'Sorry, dat was nou ook weer niet mijn bedoeling,' mompelt hij en de man schudt lachend zijn hoofd.
'Geeft niets, jongen. Maak ik hier ook nog eens een keer wat mee,' zegt hij, loopt de wagen uit en pakt een ladder, knipt het slot open en geeft de enorme teddybeer aan Daniël.
'Goed gedaan, vent,' zegt hij en Daniël lacht. 'Wacht, je mag dat balletje ook wel meenemen, voor als je het aan vrienden wil vertellen en je het wil bewijzen. Ik kan er toch niets meer mee,' zeg hij en geeft de bal waar nu een enorme spleet in zit. Daniël lacht.
'Echt mega bedankt,' zegt hij.
'Geen probleem, knul.' Daniël knikt en keert zich dan naar mij, maar ik kan haast niets meer zien door de beer die hij voor zich draagt. Hij steekt hem in mijn richting.
'Voor jou,' zegt hij en kijkt me met een speelse grijns aan. Overdonderd neem ik hem aan en laat hem mijn wang kussen. Ik geef hem zijn koalabeer terug.
'Nou is die van mij echt heel suf...' mompel ik van achter de beer en Daniël lacht hard. Hij klemt de kapotte bal op de neus van zijn koalaknuffel alsof het een clownsneus is. Hij lacht.
'Dat maakt mij niet uit,' zegt hij en begint weg te lopen van het kraampje. 'Bedankt, hè,' zegt hij nog een keer.
'Geen probleem, heren. Fijne avond nog,' zegt hij. Moeilijk weet ik te zwaaien en loop dan achter Daniël aan, de grote beer in mijn armen geklemd en de Toad stevig in mijn hand.
'Nu gaan we suikerspinnen halen,' zeg ik en Daniël lacht instemmend. Bij het eerste beste kraampje koop ik de grootste die ze hebben voor Daniël en een kleinere voor mezelf. Op een bankje eten we ze op, zet de grote beer naast me. Daniël kijkt me scheef aan.
'Mag ik een foto van je nemen zo?' Vraagt hij en ik begin te blozen.
'Waarom zou je?' Vraag ik en stop een stuk suikerspin in mijn mond.
'Omdat je er goed uit ziet en die beer naast je ook wel stiekem,' zegt hij met een speelse grijns.
Hij staat op van het bankje, gaat op een paar meter afstand van me staan en richt dan zijn telefoon op me. Verlegen verberg ik me achter mijn suikerspin.
'Kom op, Siem, haal die suikerspin voor je gezicht weg en laat je knappe koppie zien,' zegt hij en met een rood hoofd laat ik de roze wolk zakken. Ik zie Daniël breed glimlachen achter zijn mobiel en begin er automatisch ook een beetje van te glimlachen. Na een paar keer op zijn scherm getikt te hebben, loopt hij weer naar me terug en gaat zitten.
'Is je telefoon niet gecrasht?' Vraag ik wanneer hij een kusje op mijn wang drukt.
'Natuurlijk niet,' zegt hij en neemt dan een hap van zijn suikerspin. Dan strekt hij zijn arm met zijn telefoon uit en slaat zijn andere arm om me heen, maakt zo een paar foto's samen met me en ik kan ze hele tijd alleen maar op mijn knappe vriendje op zijn schermpje letten. Tevreden sluit Daniël zijn telefoon.
'Ik denk dat we na die suikerspinnen maar weer naar de bus gaan, of niet?' Stelt Daniël dan voor en ik knik. Het begint al donker te worden en mijn energie begint op te raken. Daarbij lijkt het me niet handig om nog veel verder over de kermis te lopen met die enorms knuffel in mijn armen.
Bij de bushalte hoeven we maar een kleine vijf minuten te wachten en dan kunnen we al instappen. Helemaal achterin gaan we weer zitten en geven nu ook een plek aan mijn beer en Toad op één stoel, maar Daniël houdt zijn eigen knuffel met kapotte bal stevig vast. Vermoeid leg ik mijn hoofd op zijn schouder en kijk toe hoe de bus wegrijdt.
'Dit was echt fantastisch, Simon,' klinkt Daniël. Ik glimlach en voel dan mijn ogen zwaar worden. Na nog geen twee minuten ben ik al in slaap gevallen. Daniël stelt me nog altijd gerust en weet me kalm in slaap te krijgen.
!!! HEB JE EEN IDEE/SUGGESTIE: A.U.B. ALLEEN BIJ HET HOOFDSTUK "00. De verzoeken voor de one shots" VERZOEKEN PLAATSEN !!!