Οι μέρες περνούσαν αργά.. αργά και βαρετά. Έπιανα τον εαυτό μου να τον σκέφτεται.. να κοιτάζει την πλέον άδεια κατοικία.. Ίσως και να μου έλειψε που ασχολούνταν το μυαλό μου κάπως.
Για τέταρτη φορά τράβηξα την λευκή μου κουρτίνα και κοίταξα απ έξω.
Μα το ήξερα πως θα αντίκρισα παλι ενα άδειο σπίτι. Έσυρα την κουρτίνα στην θέση τις και ξάπλωσα πίσω στο κρεβάτι. Απλά επειδή όσο κι αν τον έχω "κόψει" φοβάμαι να μην έχει μπλεχτεί πουθενα. Και προπαντός να μην έχει πάθει κάτι.
_________________________
Κάποιοι δυνατοί ήχοι απ έξω με ξαφνιασαν. Ίσως και να χάρηκα απο μέσα μου με την ελπίδα ότι θα ήταν αυτό. Δεν ξέρω πόση ώρα έκατσα βλέποντας Netflix πάντως τελευταία φορά που κοίταξα ο ουρανός ήταν καθαρός και γαλανός ενω τώρα εχει αντικατασταθεί με ενα βαθύ μπλε σχεδόν μαύρο και κάποια σύννεφα έχουν αρχίσει να εμφανίζονται.
Σηκώνομαι ξεσκονιζοντας τα ψυχούλα απο τα doritos και βάζω τις χνουδοτες μου παντόφλες.
Με μια τυχαία αφορμή υποτίθεται να δω κάτι έξω ,άνοιξα την εξώπορτα.
Κράτησα το χαμόγελο μου όταν είδα την μαυροφορεμένη φιγούρα να στέκεται στην πορτα. Αφήνει την βαλίτσα του κάτω και ξεκλειδώνει την πόρτα. Χαμογελάω όταν γυρίσω να τον κοιτάξω αλλά μόλις με βλέπει κάνει μια γκριμάτσα και μπαίνει κλείνοντας δυνατά την πόρτα.
Τι έκανα;