Ο φόβος με κυριεύει αυτην την στιγμή. Ελέγχω συνεχώς την ανάσα του.
"Με ακούς; σε παρακαλώ πες μου πως είσαι καλα"
Ψιθυρίζω δίπλα στο αυτί του.
το0ν σέρνω ελάχιστο απο τους ώμους προς την μοναδική κολόνα με το φως.
Τον ξεχωρίζω καλύτερα κάτω απο το φως και η αλήθεια είναι ότι ειναι πολύ όμορφος και αντικειμενικα όσο καλός δείχνει τόσο πιο επικίνδυνος είναι.
Και το καλύτερο θα ήταν να σταματήσω μετά απο εδώ κάθε επαφή που είχα μαζί του. Είτε είναι γείτονας είτε ότιδηποτε.
Τον σηκώνω λιγότερο αγαρμπα αυτή την φορά και τοίχο τοίχο προσπαθώ να τον πάω στο σπίτι μου.
Ο φόβος δεν φεύγει από πάνω μου λεπτό γιατί η περίπτωση να μπλέξω και εγω είναι μεγάλη. Στηρίζω καλύτερα το χέρι του στον ώμο μου καθώς ψάχνω για τα κλειδιά μου.
Αφού ανοίξω την πόρτα φέρνω το ένα χερι μου στο ύψος της μέσης του και το άλλο ανά σηκώνω το χέρι τού σπρώχνοντας τον μέσα και κλείνοντας την πόρτα με το πόδι.
Τον ξαπλώνω απαλά στον καναπέ και τρέχω προς το ντουλάπι με τις πρώτες βοήθειες.
Όταν φτάνω στο ύψος του βλέπω τα μάτια του να ειναι ανοιχτά και δακρυσμενα.
"Πώς νιώθεις;"
"Πονάω" είπε και έσφιξε τα μάτια του ως ένδειξη πόνου.
"Που ακριβώς πονάς"
Σε δεύτερα ένιωσα την μεγάλη του ιδωμένη παλάμη να κατευθύνει το χέρι μου προς τις πληγές. Μου έδειξε το δεξί μπράτσο και ένα μέρος σχεδόν στο στομάχι.
Εξακουλουθοντας να βογγαει απο πόνο.
Τράβηξα σχεδόν την μπλούζα του με όση δύναμη είχα και του εσκισα ενα μερος το οποίο μπορούσα να δω τις πληγές του
Όμως το θέαμα δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Ο ώμος του είχε καλύψει από αίμα καθώς και μια μεγάλη χαρακιά υπήρχε σε αυτόν πιθανόν απο την σφαίρα.
Δεν ήταν βαθιά πολύ οπότε δεν θα χρειαζόταν ράμματα.
Έβαλα λίγο οξυζενέ σε μια καθαρή γαζα και καθάρισα την περίμετρο του χεριού του.
Η παλάμη του μεταφέρθηκε στο γόνατο μου και μου το πίεζε απαλα . Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν έξαλλη αλλά τώρα που αντιλαμβανομαι τον πονο του ξεφυσαω.
Τυλίγω εναν επιδεσμο γύρω του. Έπειτα το στομάχι του έχει μια μεγάλη μελάνια. Βάζω πάνω του λίγο πάγο και νιώθω την παρουσία του να αναπηδά. Με τεράστια δυσκολία γυριζω επίσης ενα μεγάλο επιδεσμο στο ύψος του σταμαχιου και
τέλος καθαρίζω κάποιες πληγές στο πρόσωπο του.
Οι ζαρωσεις του προσώπου του ηταν εμφανές. Ηταν πολύ ταλαιπωρημενος.
Τον ξάπλωσα ανάσκελα και τον σκεπασα με μια κουβέρτα. Επιστρεψα τα πράγματα πίσω και καθώς πήγαινα στο δωμάτιο μου άκουσα την φωνή του.
"Συγγνώμη"