Our Real Love
Chapter 23: "Real Love Remains..."
4.2 of 5
JAMES
"Are you going somewhere?"
I turned and saw Lolo na kapapasok lang from the back door of our house. Dito ako ngayon sa bahay nag-stay instead na sa hotel.
Just like what my father have told me, pumunta ako para kay Lolo dahil nami-miss niya na kaming maging kumpleto. So I spend the rest of my day catching up with him.
I feel sad about him, wala siyang alam sa nangyayari. He also doesn't know what his son is doing. Kung alam lang nito, at malakas pa ang pangangatawan niya, alam kong hindi niya hahayaang gawin 'yun ni Dad.
"No, Lo. Actually, kararating ko lang po. Umalis ako nang tulog pa kayo kanina."
"May pinuntahan lang po kami ni Tamara."
We went to the hospital kung sa'n naka-base ang dati kong doctor dito sa Philippines nang mag-stay ako rito sandali. Tamara insisted me to take some test dahil nakikita niyang hindi na talaga gumaganda ang pakiramdam ko these past few days.
I know...
My body is slowly getting weaker.
Parang naghihintay na lang ng final blow.
"I see. Wala pa ang Dad mo?"
Naglakad ako palapit kay Lolo.
"On the way na po. Ahm... Nag-lunch na kayo, Lo?"
"Yes. Tapos na. Kausap ko si Rey kanina. Magkasama sila ni Jarret."
Nakwento sa 'kin ni Lolo 'yung tungkol sa pagpapapunta niya kay Rey kay Jarret. It's his way to make sure he's doing fine. And even if you ask me, mas gusto kong may kasama si Jarret ngayon na mapapagkatiwalaan niya.
Though limited ang alam ni Lolo...
He doesn't know na sa resort ko naka-stay si Jarret at nagkita rin sila ni Adeline.
Kahit na nagalit siya kay Jarret nang malaman niyang naghiwalay sila ni Adeline, alam kong si Jarret pa rin ang paboritong apo. Hey, I'm not even complaining. Sa totoo, natutuwa pa nga ako.
"Nasa hotel na raw sila ngayon naka-stay na dalawa."
Hotel?
"Matatapos na raw ang trabaho ni Jarret. Aalis na naman ang batang iyon. Hindi mo ba pwedeng kausapin ang isang 'yon na kahit sandali...magkasama-sama naman tayo. Breakfast, lunch, dinner, I'm fine. I just want to see all of you together bago man lang ako mawala."
"Don't say that, Lo. You'll outlive me, I'm sure."
He smirked. "I won't allow you to outlive me, son. You stay here and do great things. I'm too tired trying to do just that, you know. Enough with me. Just try na mabuo kayong magkakapatid, okay?"
"I'll do what I can, Lo. Mmm?"
"Okay. You know that I trust you, right?"
I smiled at him appreciatively.
"I know, Lo."
**
Nagpalit ako ng damit at saka inayos ang gamit ko.
Nakakaramdam ako na kapag natapos kaming mag-usap ni Dad, I would want to go away from here as soon as possible.
When I heard the arriving cars outside our house, alam kong nandiyan na si Dad.
It also feels like that my greatest nightmare is about to happen.
Bumaba ako to see him pero sinabihan ako ng house assistant namin na dumiretso ito sa kuwarto niya to change clothes. That's why when I saw his assistant waiting outside, I took that chance to face him.
Nagulat siya nang makita niya 'ko.
I walked towards him at saka huminto when I reached his side.
"Mr, James."
He greeted me first despite of being flustered.
"Hey. How are you, Dean? I didn't have the time na kamustahin ka nang magkita tayo yesterday."
"I'm great, Sir. Thank you."
"I see," I nodded. "Well... With your loaded back account because of my Dad's tough jobs for you, somehow, you deserved it."
In that instant, Dean's face becomes blank sa if he's blocking what I'd just said. Umiwas siya ng tingin sa 'kin. If I am not mistaken, he mastered this face to hide all my Dad's illicit works.
"Can I tell you something you don't want to hear?" I asked.
Of course, he didn't respond.
"You will not get away from this..."
Hotel?
"Matatapos na raw ang trabaho ni Jarret. Aalis na naman ang batang iyon. Hindi mo ba pwedeng kausapin ang isang 'yon na kahit sandali...magkasama-sama naman tayo. Breakfast, lunch, dinner, I'm fine. I just want to see all of you together bago man lang ako mawala."
"Don't say that, Lo. You'll outlive me, I'm sure."
He smirked. "I won't allow you to outlive me, son. You stay here and do great things. I'm too tired trying to do just that, you know. Enough with me. Just try na mabuo kayong magkakapatid, okay?"
"I'll do what I can, Lo. Mmm?"
"Every pieces of dirt who played God with our lives, me – my wife – and my brother, I will make sure that there will be a hell to pay."
I saw his face went pale.
"Do you think Dad will protect you?" I smirked. "Hindi mo pa ba naiintindihan that after you become useless to him, he'll throw you like a trash."
I shook my head.
"Just a piece of advice, Dean. You better watch your back."
After saying those things, umalis siya sa tabi ko at saka bumalik sa sasakyan para umalis. I think he needs time to weigh his chance on surviving his career with no glitch.
Tinawagan ko kaagad si Tamara after that.
<PHONECALL>
TAMARA: Yes, James?
"It's time. You know what to do. And whatever happens, don't ever stop."
TAMARA: Is that your final decision? You know the consequences, right?
"I know..."
sp;
"Don't say that, Lo. You'll outlive me, I'm sure."
He smirked. "I won't allow you to outlive me, son. You stay here and do great things. I'm too tired trying to do just that, you know. Enough with me. Just try na mabuo kayong magkakapatid, okay?"
"I'll do what I can, Lo. Mmm?"
"If I'm right about Dad, he will know what to do. Afterall, his assets is first on his list, always.
**
When I got inside, nagpunta na 'ko kaagad sa study room ni Dad. I know that he'll be there, waiting for me.
I knocked twice bago ko binuksan ang pintuan at saka pumasok.
Seeing him seated on his chair while reading a newspaper, it really looks like he's not bothered at all.
Habang pagkatapos nang pag-uusap namin, hindi ko na halos makausap si Adeline sa phone. It's hard to accept na pamilya ko ang may kasalanan kung bakit kailangan niyang masaktan for five years.
I stood in front of his desk.
"Dad."
Tumingin siya sa 'kin at saka sinara ang binabasang diyaryo. He placed it on top of his desk saka umayos ng upo.
"You want to talk to me," he said as if we're just talking about business. "Akala ko nagkaintindihan na tayo kahapon. Ano pang gusto mong malaman?"
"You're not even bothered at all admitting to that crime?!"
Who is this man? Siya ba talaga si Dad na ang alam ko lang ay workaholic at dedicated?
These things were driving me mad.
Tumayo ito paalis sa kinauupuan niya at saka naglakad papunta sa harapan ko.
"I am not, James. Is that what you wanted to hear from me?"
"No, Dad. I'm hoping na lahat 'to hindi totoo. That you didn't hire bunch of cronies just to put Jarret and Adeline's life in hell."
He shook his head while staring straight at me.
"I didn't hire them for those two..."
Don't say it.
Please, don't say it Dad.
Don't make my assumptions real.
"I hired them for you. I did that, that what you so-called a crime, because of you."
"What the hell are you saying?! Are you out of your mind, Dad!?"
"Maybe, I am. But you should have expected this."
"Expected!? The fck with that!? I should have expected my brother to be beaten to death!? Or Adeline to be clinically depressed because of what happened!? You want me to expecte that!?"
He sighed as if I don't get him.
"You know that from the three...you're the most capable candidate to run the company. I'm planning to trust everything to you, so you can continue our legacy."
LEGACY!? He still has the nerves to talk abot legacy???
"Who cares about legacy when you tried to kill my brother!!?"
"So, you really knew..."
I was stunned when he said that.
"Just like that? Are you crazy, Dad? That is a damn crime! And of all people, to your son!?"
"He never became my son. Since the day I took him in, I know na hindi mangyayari 'yun. But Dad insisted na kunin siya. So, I did. Pero may sungay ang isang 'yun hanggang ngayon na pinalitan pa ang apeliydo niya. That ungrateful bastard. I don't need him."
"Kaya ginawa mo 'yun sa kaniya dahil hindi mo siya kailangan!? I can't believe na nasasabi mo 'yan... You're really out of your mind!"
I placed my hand on top of my chest to massage it. Naninikip ang dibdib ko sa mga nalalaman ko.
"He is not dead, for Christ' sake, James! I let him live, right!? If you want to blame someone sa mga nangyari, then blame yourself. What am I suppose to do that time when you're not getting any treatment for yourself? You are my heir. You are destined to inherit all of it!"
He raised his both hands to prove his point.
"And you're putting all my efforts to waste. And what? Because of that woman?"
"Be careful. He is my wife."
"Is she?"
My hands were trembling with anger and agony at the same time.
"I'm not wrong when I said that women ruin things. Remember, Rhian's mother? How she ruined our family."
And here I thought na nakalimutan na niya ang lahat ng tngkol dito.
"And then my wife who died without living anything. And now, that woman you're trying to protect. Rhian's daughter—."
"AND YOUR OWN BLOOD, TOO!"
"Hindi mo ba naiisip 'yun, Dad? Kaming tatlo, ako! Hindi mo kami kadugo, but Adeline!? She is! How can you do that to her??? You have no fcking idea what selfish brain of yours did to her and to her daughter. I don't even want to call you my father because of that. I'm not even sure if you consider me and my brothers your sons, or were just merely pawns to your own damn games. I wonder how you sleep at night having all these evil thoughts you are playing. You're mad! I don't think you're even afraid of God's wrath."
He looked away from me.
"God's wrath? I'm waiting for it, too. I'm waiting for it so I can blame Him for everything that I turn out to be."
Dad turned his eyes back to me.
"He did nothing to save my mother, James. God isn't real," he laughed. "He is not real. Thousands of innocent people die every minute and he's not doing anything! Why!? Why would that god do that to his people?! Maybe he is insane. So why would I be afraid of someone who's insane and existence is still uncertain? Why would I be afraid of that so-called god's wrath?"
He took a deep breath and released it heavily.
"Kaya alam kong tama lang ang ginawa ko. Kung noon, I have no control over my life... I won't allow it this time."
With the way I see it...
His pain in the past was so deep, hindi ko na alam kung pa'no ko siya tutulungang gamutin 'yun.
"Then you left me no choice, Dad. I won't let this pass. If this is just about me, I can turn a blind eye forever. But we're talking about the life you ruined because of me."
"Alam kong sasabihin mo 'yan. Afterall, you're dying. There'll be no use of you in the future. We can cut our ties right now."
It's like he punched me on the face when said that. Can I say that he's such a certified assh*le?
"Ryder will take your place. He is more than capable to do the job."
I shook my head in disbelief.
"You will not," I firmly said. "This is enough. Ryder's out of the picture. You can never do anything to hurt my family again. I'll be the one to end this..."
I'm ending it for you, Dad.
"Do you think I don't know you, James? Just like what you'd said... You won't allow your family to get hurt."
"Then you don't know me at all. I do what I say. And I'm putting my A-game to this last project."
"Last project!?"
Kinuha ko ang resignation letter ko mula sa back pocket ng pants ko.
I placed it on top of his desk.
"I don't care what happened to the company. I did what I can. It's time for you to do your part if you want to save your ownlegacy, Mr. Albert Martinez."
I raised my hand to offer a hand shake but he didn't take it since he looks rattled sa sinabi ko.
"It's nice working with you, Sir."
Tumalikod ako at saka binuksan ang pintuan. Pagkalabas ko, bigla akong napalingon sa gilid ko.
"Lo?!"
He's standing beside the door as if someone knocked him up. Then he looked at me.
"Y-You heard it, Lo?"
"The necessary things," he said calmly. "Yes."
Ipinikit niya ang mga mata niya as if he's calming himself. Nang imulat niya ulit 'to, his eyes became stable.
"Go now, son. Don't fail this old man. Gawin mo ang tingin mong tama para sa pamilyang 'to."
He gave me a fierced hug and tapped my back.
"We'll talk some other time." Lolo unwrapped his arms around me. "Thank you... And I am deeply sorry, James. If I just know na mangyayari ito, hindi ko na sana hinayaang kunin kayong tatlo," he said regretfully.
I shook my head.
"I wouldn't change it even if you give me a chance. I love you, Lo. Remember that."
**
Tamara was waiting outside nang makalabas ako.
Tahimik kaming umalis sa harapan ng bahay naming after that.
I told her na mamaya ko na aalamin 'yung new report ng investigator na kinuha ko para mag-imbestiga sa mga nangyari at hanapin ang mga taong involved.
What should I do now..?
Lolo is expecting me to do what is right.
Then...telling her what truly happened five years ago is the right thing to do, correct?
Pero pa'no ko gagawin 'yun kung alam kong...iiwan niya 'ko pagkatapos?
I felt a hand grasped mined. When I opened my eyes, tumingin ako kay Tamara na katabi ko sa backseat.
"Everything will be okay, James."
I nodded. "I hope so. I really do."
But when I answered Adeline's call minutes later, it is like reminding me that everything will not be that easy. Kailangan kong madiliin ang lahat kahit hindi ko pa gusto.
I owe it to my wife who gave me reason to live.
**************************
ADELINE
"Andrea?" Lumingon ito sa 'kin with sad eyes. "Let's go?"
She didn't say anything at basta tumayo na from the couch. Pupunta kami ngayon sa doctor na nakausap
ko para tingnan si Andrea. I received a text message from James na pabalik na siya ng resort ngayon.
Kamusta kaya nag naging pag-uusap nila ni Dad?
Napalingon ako kay Andrea while we're walking side by side. Hindi pa rin maganda ang mood niya simula nang malaman niyang umalis na si Jarret. Sometimes nakikita ko siyang tumatawa kapag kasama sina Ricky, but most of the time - I know pakiramdam niya ay basta na lang siya iniwan ni Jarret.
I despised him because of that.
"What do you want to eat after nating pumunta sa hospital?" I asked. "We can have icecream. Okay lang sa 'kin."
She shook her head.
"Can we go to Mr. Jarriit, Mommy?" She looked up to me. "I want to eat waffles with him."
"Waffles? Uhm... I'm not sure if he's okay for us to visit him."
Mas lalong na-disappoint ang expression niya.
"Because he's busy?"
"Maybe?"
Umiwas na ito ng tingin sa 'kin at saka kami nagtuloy-tuloy maglakad.
"May ibibigay pa naman ako..." I heard her say.
**
Just as we reached the car park, nakita kong bumaba from his car si Jarret.
Andrea beat me to it at saka ito tinawag.
"MISTER JARRIIIT!!!"
She run towards him kasabay nang paglingon ni Jarret sa kaniya. It's terrifying to see that moment na tumatakbo palayo sa 'kin si Andrea papunta kay Jarret. Will she leave me like that kapag nalaman niya ang tungkol sa real relationship nilang dalawa?
Nakitakong yumakap si Andrea sa kaniya at hinawakan naman siya nito sa balikat to steady her. Then habang palapit ako sa kanila, nagtatatalon sa tuwa si Andrea.
"I knew it! Darating ka!"
Nagkatinginan kami sandali ni Jarret. And just one glance, alam ko ng hindi dahil kay Andrea kung bakit siya nandito.
"Oh, wait! I have something for you, Mister Jarriit. Wait me here, please."
Biglang tumakbo si Andrea palayo sa 'min. Good thing na parating na rin si Mike na sasamhana kami dapat sa hospital. Sandali siyang kinausap ni Andrea at saka siya hinatak nito pabalik sa loob. Tumingin sa 'kin si Mike at saka naman ako tumango to alow them na bumalik.
Then I turned my face back to him.
"You're not here for Andrea, right?"
Nakatitig siya sa 'kin.
"Nandito ako para sa end of contract ko. I received your lawyer's email about the completion of my work. Tatapusin namin 'yun ngayon kaya ako nandito."
"Tss! Of course. What more do I expect?! Wala ka naman talagang pakialam kay Andrea." I heavily sighed."Don't ever show your face after this."
"Iyon ang balak ko, 'wag ka mag-alala."
I can't read his expression. Hindi tulad noon. Ngayon, parang may nakaharang na sa kaniya kaya hindi ko siya makita.
"At 'wag mo na rin ibigay 'yung ginawa mong kama para sa kaniya. I don't want my daughter to have any reason para maalala ka pa niya. Throw it, burn it, break it, I don't care. Just don't give it to her."
Kumunot ang noo niya as if he doesn't like the idea.
"Ikaw ang gumawa," he answered.
"What!?"
"Kung gusto mong itapon, sirain, o sunugin, ikaw ang gumawa no'n. Trabaho lang ang akin, pero hindi ko gagawin ang sinabi mo."
"I will not. I want to prove her that you're not the kind of man na nakilala niya. You're a heartless man who manipulated her innocence. Go! Tapusin mo na 'yung gagawin mo, and stay away from my daughter," I hissed.
"Sure!" He nodded. "Wala naman akong plano magtagal."
"I am not surprised at all—"
"Are you arguing because of me??!"
Sabay kaming napalingon ni Jarret sa boses ni Andrea. Namumula ito at nangingiyak na habang nakatingin sa 'ming dalawa. Hawak niya 'yung mga gawa nila ni Ricky na mga origami. Hinanap ko si Mike at nakita ko siyang may kausap sa phone sa 'di kalayuan. For sure, humiwalay sa kaniya si Andrea.
"Baby, it's not because of you—."
I stopped nang umatras ito nang lalapitan ko siya.
"You don't want me to see Mr. Jariit, Mommy," she choked.
Then tumingin siya kay Jarret.
"And you don't want to see me!" she cried.
Tears fell down from her cheeks.
"I want my Daddy!"
"Andrea, wait!" sigaw ko nang bigla siyang tumakbo palayo sa 'min.
Tumakbo siya palabas ng resort.
And everything became so fast after that...
Lumingon lang ako kay Jarret sandali to glare at him bago ko sana habulin si Andrea, but when Jarret yelled Andrea's name with panic visible in his face, inalis ko kaagad ang tingin ko sa kaniya.
"ANDREA!!!" he yelled.
Paglingon ko sa direction ng daughter ko, may biglang sasakyan na pumasok sa car park na kasabay nang paglabas ni Andrea.
Tumakbo ako kaagad kasabay ng mga sigaw ko.
"NO!!!!! ANDREA! OH, GOD!"
It seems like everything became blank. Ang nag-register lang sa utak ko ay nabangga si Andrea at ngayon ay nakahiga ito sa lapag sa harapan ng sasakyan.
Para akong lumulutang sa pag-aalala.
Nakita kong nauna na sa 'kin sina Jarret at Mike. Nasa tabi na sila kaagad ni Andrea na nasa lapag ngayon. Sa paligid ni Andrea, nakita ko 'yung mga gawa niyang origami para kay Jarret.
Nakitako rin ang young couple na bumaba ng sasakyan to see what happened.
They looked alarmed but I don't care.
Nanghihina akong lumuhod sa tabi ni Jarret habang nakatingin kay Andrea.
Wala akong marinig sa paligid.
Not until I heard Jarret's voice na tinatawag ang pangalan ko sabay tapik sa pisngi ko as if he's waking me up.
"Adeline!? Adeline! Umayos ka!"
"Jarret..." I weakly said.
Dahan-dahan akong tumingin kay Andrea. Wala siyang malay na nakahiga doon.
Hindi ko na napigilang 'wag umiyak.
Hahawakan ko sana ang anak ko ng pigilan ako ni Mike.
"No, Ma'am. Medics are on their way. Mas alam nila ang tamang gawin."
"But—."
Naramdaman kong may umakbay sa balikat ko. Nang lumingon ako, it's Jarret.
"Parating na sila. She's okay. She's breathing. Malakas si Andrea kaya 'wag ka mag-alala. Ayaw nating may magalaw tayo sa kaniya na hindi dapat."
Hinawakan nito ang isang kamay ko, at doon ko lang naramdamang na nanginginig din siya tulad ko.
He's afraid, too, for our daughter.
At tulad nga nang sinabi nila, dumating na ang paramedics para asikasuhin si Andrea. Hindi ako iniwan ni Jarret habang nakatingin ako sa daughter ko. Magkahawak ang mga kamay naming as if we're giving each other strength.
But despite of it all, I know na parehas pa rin naming sinisisi ang isa't isa sa nangyari.
"Sino pong sasama sa ambulance car?"
"Me!"
Umalis ako kaagad sa tabi ni Jarret at saka sumakay sa ambulance car. Nasa loob na si Andrea habang inaasikaso ng isa sa mga paramedics.
Sandali akong tumingin sa labas nang umandar ang sasakyan.
I saw Jarret na patakbo na rin sa sasakyan nito.
Nang ibalik ako ang tingin kay Andrea, napaiyak na lang ako out of helplessness.
Then I called James...
JAMES: Adeline?
"A-Andrea got hit by a car, James. I—We're bringing her to..." I swallowed and look for the hospital name na nakasulat sa loob ng ambulance car. "St. Peter Hospital." Napahawak ako sa ulunan ko. "I am sorry... It's my fault."
JAMES: Sssh. It's not. Don't be sorry. Everything will be fine. Stay calm. Papunta na 'ko diyan. Who's with you?
I nodded as if he can see me.
"I'm alone in the ambulance car but Mike and...and Jarret, nakasunod sila sa 'min."
JAMES: Okay. I'll call him.
*****************************
JARRET
Hindi gumagana ang utak ko kanina habang nakasunod ako sa ambulance car.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig at namanhid ang utak ko pagkakita ng sasakyang babangga kay Andrea.
Wala akong magawa nang makita ko siyang walang malay. Pakiramdam ko ay may malaking parte sa 'kin na pwedeng mawala kung may mangyari kay Andrea. Hindi ko maipaliwanag kung bakit. Nang lingunin ko si Adeline, alam kong hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyari sa anak nila ni James.
"Adeline," tawag ko sa kaniya nang puntahan ko siya sa emergency room.
Nakatayo siya sa labas na halatang nag-aalala. Hinawakan ko kaagad ang kamay niya para bigyan siya ng lakas ng loob. Pero sa totoo, kailangan ko ring palakasin ang loob ko dahil kinakabahan ako sa pwedeng mangyari.
"She's still inside," sabi niya sabay punas sa luha nito. "She needs to be okay, Jarret. I can't afford to lose her."
Tumango ako sa kaniya. "Hindi siya mawawala, ano ka ba. Mana sa 'yo 'yan, 'di ba? Hindi sumusuko. She'll be fine. I know."
Parehas kaming umupo pero hindi pa rin naghihiwalay ang mga kamay. Alam kong kahit hindi namin ipaalam sa isa't isa, sabay kaming nagdadasal para kay Andrea.
Nagsisisi akong nangyari 'yun dahil din sa 'kin.
"Relatives of Andrea Martinez?"
Sabay kaming napatayo ni Adeline para harapin ang lumabas sa emergency room na naka-scrub suit.
"Parents?"
Sasabihin ko pa lang sana na si Adeline ang mother ni Andrea at ako ang Tito ni nang sagutin ito kaagad ni Adeline ng...
"Yes. Yes, we are. How's my daughter!?"
Hindi ko nagawang bigyan pa 'yun ng iba pang kahulugan dahil mas inintindi ko ang sasabihin ng kaharap naming tungkol kay Andrea.
"She's out of the danger now. Hindi n'yo na po kailangan mag-alala pa. The patient just suffered slight concussion. No stitches needed. Just little bruises on her both arms. Dadalhin na po namin siya to her room so she can rest. Under observation ang patient for twenty-four hours and then we'll run some test after that. Kapag nakita nating wala na tayong dapat ipag-alala, she's free to go back home with Mommy and Daddy."
Tiningnan niya kami parehas at saka ngumiti.
"Pakalmahin n'yo na po ang inyo wife. Everything is fine now."
Sandali lang kaming nagkatinginan ni Adeline pero hindi na naming tinama 'yung sinabi ng kausap namin. Maybe dala ng pagod sa nangyari o pweedeng wala na kaming pakialam as long as wala na sa peligro si Andrea.
**
Hinayaan ko munang ma-solo ni Adeline ang anak nito sa kuwarto.
Nasa labas lang ako ng kuwarto naghihintay. Ang malaman na wala na kaming dapat ipag-alala, ayos na sa 'kin 'yun.
"Jarret!"
Lumingon ako at nakita si James na patakbo sa direksyon kasama si Tamara. Tumayo ako kaagad at saka sila sinalubong.
"Sa loob," agad na sabi ko. "Nagpapahinga."
Agad na kumalma ang mukha ni James pagkarinig sa sagot ko. Aakalain mong ngayon lang niya nalamang wala na sa kapahamakan ang anak niya. Tinawagan ko siya kanina para sabihing hindi na niya kailangan mag-alala.
Kung sabagay, kung ako nga e nanginginig pa rin ang mga kamay.
Ano pa si James na Daddy ni Andrea?
"Pumasok ka na," sabi ko sa kaniya. "Nasa loob si Adeline."
Tumango lang siya at saka pumasok sa kuwarto. Nagpaiwan sa labas ang assistant nitong si Tamara.
"Haven't seen you in a while..." bati niya sa 'kin.
Tulad pa rin ng dati, all formal.
Tumango ako. "Ikaw din."
Tumingin ulit ako sa may pintuan sa huling pagkakataon bago ako nagsalita.
"Pakisabi na lang na umalis na 'ko."
Maglalakad na sana ako paalis nang magsalita si Tamara.
"Just like that? Aalis ka na lang?"
Lumingon ako sa kaniya. "Ano'ng ibig mong sabihin? Malamang aalis na 'ko. Tingin mo ba kailangan pa 'ko rito?" Umismik ako. "Di ba ikaw pa nga 'tong may gustong lumayo ako sa kanila noon? Nangyari ng gusto mo. Maayos na lahat."
Kumunot ang noo niya.
"Yes, I admit that I told you before to leave Adeline for your brother's sake. But that was because I didn't know then that Adeline was already preganant with your baby. Kung alam ako lang, I wouldn't ask you to do that for your brother. I am not that heartless."
Hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko. Nakatitig lang ako sa kaniya na para bang naglakabay ang buong utak ko ngayon dahil sa mga sinabi niya.
"Jarret, are you okay? You look pale—."
Napakapit ako sa malapit na dingding dahil saa pakiramdam kong nanghina ang mga tuhod ko.
"Ano'ng...sinabi mo? S-Si Adeline??? Buntis si Adeline sa baby ko?"
Hindi siya kaagad nakasagot na parang hindi niya maintindihan ang tanong ko. Pero makalipas ng ilang segundo,nakita kong nanlaki ang mga mata niya na parang naintindihan na niya ang mga sinabi ko.
"Oh, God. You didn't know!?" tanong niya.
Napapikit ako dahil sa namumuong sama ng pakiramdam ko. Para akong nasusuka na nahihilo.
"Andrea is your daughter, Jarret."
"Diyos ko..." bulong ko sa sarili ko sabay takip sa mukha ko. Binalik ko ang tingin ko kay Tamara. "Wala akong alam. Hindi ko alam."
Hindi ko magawang lakasan ang boses ko dahil nasa loob lang ng kuwarto sina Adeline at James.
Maging si Andrea...my daughter.
Kaya ba gano'n ang sagot ni Adeline kanina nang hanapin ang magulang ni Andrea?
Kaya ba gano'n na lang ang galit niya sa 'kin?
Akala niya... Akala niya iniwan ko siya dahil nabuntis ko siya?
"Ang alam namin, hindi ka bumalik because of Adeline's pregnancy. Pati si James, hindi niya alam. Nang hindi ka bumalik, Adeline asked him to marry her because she was so afraid that time. Most especially about her father, Mr. Smith. She was not only afraid for herself...but she was also afraid for you, too. Alam niyang hindi titigil si Mr. Smith to get evenwith you that's why pinalabas nila ni James na sa kaniya ang baby."
Nakatingin na 'ko sa kawalan. Umaasang may mga sagot ang sangkaterbang tanong sa utak ko.
"Si Andrea..."
Kaya pala. Kaya pala sobrang gaang ng loob ko sa kaniya.
Dahan-dahang naglakad ang mga paa ko paalis sa kinatatayuan namin. Hawak-hawak ko ang aking dibdib na para bang kakawala na lang 'to anomang oras.
Anak ko si Andrea...
Anak ko siya...
Anak naming siya ni Adeline.
"Where are you going, Jarret!?"
Hindi ko siya sinagot. Kailangan kong mapag-isa saandali. Kailangan...
Bago ako mawalan ng control at basta pasukin na lang ang kuwartong iyon kung nasaan ang lahat ng inagaw sa 'kin.
Pumunta ako sa mga C.R. ng mga lalaki at saka naghilamos ng mukha. Pero ni katiting, hindi no'n nawala ang bigat na nararamdama ko sa dibdib ko.
Si Andrea...
Anak ko siya...
Anak naming siya...
Paulit-ulit ko lang 'yun na sinasabi sa utak ko na para bang pwede iyong magbago ng hindi ko na naman namamalayan.
Anak ko siya. Panahon na... Panahon na para kunin ang akin. Akin...
Nang hindi na 'ko makatiis, naglakad ako pabalik sa kuwarto ng anak ko. Hindi ako kumatok para ipaalam ang pagdating ko at basta na lamang ako dahan-dahang pumasok.
Wala si Adeline doon. Nakita ko lang si James na nakaupo malapit sa kama ni Andrea na natutulog pa hanggang ngayon. Napalingon sa 'kin si James pero hindi ko inalis ang tingin ko sa mukha ni Andrea...
Nang anak ko.
Diyos ko... Anak ko siya.
Tinaboy ko ang anak ko.
Dahan-dahan akong lumapit sa kama ni Andrea. Pinipigilan ang sarili na huwag umiyak na lang basta sa harapan niya.
"Jarret?"
Hindi ko pinansin si James at basta lumapit kay Andrea. Pinadulas ko ang isang kamay ko sa pisngi nito. At doon, hindi ko na napigilan ang aking sarili ko na huwag umiyak.
"Jarret—."
Lumingon ako sa kaniya. "Sino'ng may gawa?!"
Kumunot ang noo nito sa tanong ko.
"Ano'ng sinong—."
Umalis ako sa tabi ni Andrea at saka naglakad palapit kay James.
"Alam mo kung ano ang tinatanong ko. Sino ang may pakana nang nangyari sa 'kin five years ago, James. Simpleng tanong, simpleng sagot. Sino—."
"Hindi ko alam," diretsong sabi niya.
At parang umakyat sa ulunan ko ang init ng dugo ko kaya bigla ko siyang kinwelyuhan at saka itinulak sa malapit na pader. Hindi siya lumaban at basta lang tinitigan ako.
"Alam kong alam mo. Gusto mo bang sabihin ko kung sinong hinala ko? Ah, James!?"
Si Dad. Kung tama pa rin bang tawagin ko siyang gano'n matapos nang nangyari sa 'kin.
"Kaya baa yaw mong sabihin sa 'kin!? Dahil siya??? Pinoprotektahan mo siya, James!?"
"Hindi gano'n. Pinoprotektahan kita—."
Tinulak ko siya palayo sa 'kin at saka ako humakbang palayo sa kaniya. Napatumba siya nang bahagya sa gilid nito sa ginawa ko pero nakatayo rin siya kaagad.
"Ako? Pinoprotektahan mo? O pirnoprotektahan mo lahat ng akin na napunta sa 'yo, James?"
Humarap siya sa 'kin na may mas seryosong mukha.
"Kapag nalaman mo, ano'ng gagawin mo?" tanong niya. "Ano, Jarret?!"
"Papatayin ko siya."
Umismik ito saka nagsalita. "Alam kong gagawin mo 'yan kaya hindi. Hindi kita mapo-protektahan kung ganyan ang gagawin mo. Pa'no si Andrea kapag ginawa mo 'yan, ah?"
"Si Andrea? Bakit? Hand aka bang malaman na niyang ako talaga ang tatay niya, James?"
"I'm not gonna stop you if that's what you want," mahinahong sagot nito.
"Daddy???"
Pagkarinig ko no'n, agad akong lumingon sa direksyon ni Andrea. Mabilis akong lumapit sa kaniya at saka hinawakan ang magkabilang mukha nito.
"Andrea? Okay ka na? May masakit pa ba sa 'yo, ah?"
Tumingin siya sa 'kin. May kunot sa noo nito.
"You're here..." bulong niya.
Tumango naman ako at saka pinunasan ang luha ko.
"Yes, Andrea. Nandito na 'ko. Sorry, ah? Sorry kasi ngayon lang ako."
"It's okay..."
At hindi ko napansing inangat niya ang kamay nito sa pisngi ko para punasan ang 'di ko na namalayang luha ko.
"Don't cry na, please."
Tumango ako pero hindi ko mapigilan ang pag-iyak ko. Gusto kong malaman na niya kung sino talaga ako sa kaniya.
"Andrea? May sasabihin ako sa 'yo." Lumunok ako para alisin ang kaba ko. "Ako talagang—."
"Daddy?"
Napahinto ako.
"H-Huh?"
Tiningnan ko ang mga mata niya pero hindi ito nakatingin sa 'kin. Nang sundan ko kung saan ito nakatingin, halos madurog ang puso ko.
"Daddy? Why are you crying?"
Si James...
Si James ang tinutukoy niya at hindi ako.
Hindi ako ang tinatawag niyang Daddy.
Itinaas ni Andrea ang magkabilang kamay niya sa direksyon ni James na tila nagpapabuhat ito sa kaniya.
"Daddy, carry me, please???"
Tumingin ako kay James. Parehas kaming may mga luha sa mga mata.
Ako dahil sa kagustuhan kong maging tatay na ni Andrea.
At si James na gusto pa ring maging tatay niya tulad noong una.
Parehas kaming humihingi ng pagkakataon sa isa't isa para sa titulong hindi ko alam kung sino ang may karapatang humawak. Tumingin ako kay Andrea, nakatingin siya kay James na halatang nag-aalala.
Hindi sa 'kin...
Hindi na sa 'kin.
Hahawakan ko sana ang kamay niya pero pinigilan ko ang sarili ko. Dahil sa pagkakataong ito, hindi ko alam kung maiintindihan niya. Tumingin ako kay James na hindi pa rin inaalis ang tingin sa 'kin.
Dala ang sama ng loob sa dibdib ko...
Tumango ako sa kaniya bilang pagpapaubaya.
"Daddy..."
Hindi siya nagdalawang-isip at saka lumapit kay Andrea para kargahin ito. Kumapit sa kaniya nang mahigpit si Andrea at saka pinadulas sa likuran ni James ang mga kamay niya na akala mo pinatatahan sa pag-iyak ang kapatid ko.
At sa mga oras na 'yun, sobrang nainggit ako sa kanila.
Hindi ako makahinga na para bang sasabog ang dibdib ko sa lungkot at sama ng loob.
Tumalikod ako sa kanila at saka sana maglalakad na palabas ng kuwarto nang tawagin ako ni Andrea sa pangalang hindi ko na gusting marinig sa labi ng anak ko.
"Mister Jariiit? Aalis ka na???"
Tumango at saka kinagat ang labi upang hindi humikbi sa pag-iyak. Huminga ako nang malalim para kalmahin ang sarili ko. Humarap ako sa kanila na nakatingin na parehas sa 'kin.
Ngumiti ako kay Andrea.
"Babalik ako... Promise."
"Are you sure???"
"Very sure."
"Pinky promise?"
Itinaass niya ang hinliit nito sa direksyon ko. Lumapit ako sa kanila at saka ikinabit ang sarili kong hinliliit kay Andrea.
"Pinky promise."
At hindi ko na napigilan ang sarili ko at binigyan ng halik sa noo ang baby ko.
"Daddy? We owe Mr. Jarrit," biglang sabi ni Andrea.
"Ah?" naguguluhang sagot ni James.
"Daddy... You have to pay him up for me." Tumingin sa 'kin si Andrea. "Right, Mister Jariit?"
Isinara ko nang mahigpit ang mga kamao ko.
No. Ayoko. Ayokong bayaran nila 'ko para kay Andrea.
"Daddy, please? You have to pay him just as promised. Pretty, please?"
Nakita kong huminga nang malalim si James at saka inupo muna sa kama si Andrea. May kinuha siya sa kaniyang bulsa at nakita kong pitaka ito.
Huwag... Please.
Kumuha siya ng nakita kong isaang llibo sa pitaka nito at bahagyang napahinto.
"Daddy?"
"Yes, Andrea."
Tumingin sa 'kin si James at saka inangat ang one thousand bill sa direksyon ko.
"I don't know how much we owe you..."
Nakatitig ako sa perang hawak nito.
Magkano? Hindi ko rin alam.
"Tingin ko..." pauna ko. "I owe you something too," sagot ko.
For taking care of them for me...
Kaya labag man sa loob ko, inangat ko ang aking kamay upang kunin ang inaangat niyang one thousand bill sa 'kin. Mahigpit ang kapit ko rito at saka niya binitawan.
"Yay! Ikaw na lang, Mister Jarrit. You owe me something, right?"
Tumingin ako kay Andrea at saka tumango.
I owe you a lot.
Nang tumalikod ako para umalis, narinig ko si Andrea.
"Bye, Mister Jarrit."
Babalikan kita... Pangako 'yan.
**
Nang maakalabas ako, naabutan ko si Adeline na papasok pa lang sa kuwarto ni Andrea.
Halatang nagulat siya pagkakita sa 'kin.
"Jarret."
Gusto kong umiyak sa harapan niya pero pinigilan ko lang muli ang sarili ko.
"Pwede ba tayo mag-usap?" tanong ko. "Sandali lang sana."
Halatang nagdadalawang-isip siya.
"Kahit last na, Adeline. Please?"
Napakunot siya sa pagsabi ko no'n sa kaniya.
"Sandali lang..." sagot niya.
At tumango lang ako.
Naglakad kami papunta sa isa sa mga waiting area ang ospital kung saan walang tao.
"Let's make this quick. Kailangan daw akong kausapin ng doctor ni Andrea," paalala nito sa 'kin.
Tumango ako habang nakatingin sa kaniya. Diretso lang ang tingin niya sa mga naglalakad na tao sa harapan namin.
"What do you want?" tanong niya habang nakaiwas ng tingin sa 'kin.
Ikaw.
Si Andrea.
Kayong dalawa.
Sa buhay ko.
Pwede ba?
Pwede pa ba?
"Hindi kaba pwedeng tumingin sa 'kin sandali habang nag-uusap tayo?"
Miss na miss ko na 'yung mga tingin mo sa 'kin noon.
Nami-miss ko na 'yung mga ngiti mong ako ang dahilan.
Miss na miss na kita, Adeline.
Lumingon siya sa 'kin saka ako matipid na ngumiti.
"Si Andrea?" tanong ko.
"I think you know kung ano'ng lagay niya since kalalabas mo lang kanina sa kwuarto niya, right? James was there so I have nothing to worry about."
Gusto kong marinig na sabihin mo sa 'kin kung kamusta na si Andrea na parang may karapatan akong malaman.
Gusto kong pagkatiwalaan mo rin ako na ako ang kasama ng anak natin at hindi si James.
Gusto kitang yakapin, alam mo ba?
Gusto ko kayong kunin. Itakas sa malayong-malayo.
"Ano ba talagang pag-uusapan natin, Jarret?"
"I'm sorry," bigla ko na lang sinabi. "I'm sorry."
"It's not only your fault. It's my fault, too, kaya tumakbo si—."
"Hindi lang dahil diyan." Tinitigan ko siya sa mga mata niya. "Sorry sa lahat, Adeline. Sorry sa ginawa ko, sorry sa hindi ko nagawa, at sorry din sa hindi ko pa magagawa para sa inyo ni Andrea."
Hindi siya nagsalita at bigla na lang tumayo. Gano'n din ang ginawa ko.
"I don't want to talk about this now. Sorry. And besides, nakapag-usap na tayo noon. I think...okay na 'yun, Jarret." Halatang naapektuhan pa ri siya sa mga salita ko kaya gusto niyang tumakas at lumayo."Sorry, I have to go—."
"May hihilingin ako." Tumayo rin ako.
"Okay lang ba?"
Halatang naguguluhan siya.
"Jarret..."
"Ano bang—."
Hindi ko na siya pinatapos magsalita at basta niyakap na lang siya.
"Jarret?"
"Ten seconds lang..."
"Kahit ten seconds lang."
Hindi ko alam kung paano ako bukas o sa mga susunod pang bukas.
Hindi ko rin alam kung pa'no ko kalilimutan sandali ang karapatan ko kay Andrea.
Hindi ko rin alam kung makakaya ko bang hindi sabihin sa kaniya na hindi ko alam na buntis siya noon kung kapalit no'n ang pagsisisi sa mga nangyari ngayon.
At mas lalong hindi ko alam kung paanong gagawin ko kapag tuluyang wala na sila sa tabi ko.
Inalis ko ang mga braso kong nakayakap sa kaniya. Mas lumalim ang pagkakunot ng noo nito pagkarinig sa 'kin. Gusto kong ngumiti pero mahirap.
"Mag-iingat kayong dalawa." Tumango ako. "Bye... Adeline."
Sandali pa niya 'kong pinagmasdan bago siya tumalikod para umalis.
Gustuhin ko man siyang pigilan...
Hindi ko na magawa.
*************************
JAMES
"Daddy? Are you still crying?"
Inihiga ko na ulit si Andrea sa kaniyang kama pagtapos ng ilang minuto pag-alis ni Jarret.
I shook my head.
"Nope, princess. I'm not crying anymore..."
She pouted her lips as if she doesn't believe me.
Kanina, hindi ko napigilan ang sarili ko. Nang makita ko sa mga mata ni Jarret na desidido na siyang sabihin kay Andrea ang lahat, nakaramdama ako nang matinding takot sa dibdib ko. Pakiramdam ko mawawala na sa 'kin ng tuluyan ang anak ko.
Oo, anak ko.
Kahit hindi ko siya tunay na anak, anak ko pa rin siya.
Natatakot ako na sa limang taong pagmamahal ko sa kaniya, kakalimutan na lang niya 'ko ng basta 'pag nalaman niya ang totoo.
Oh, God.
How can I do what is right tulad nang inaasahan ni Lolo sa 'kin kung natatakot akong mawalan?
Kung natatakot akong mag-isa...
Mawala na lang ng wala sila.
Gusto ko silang ipagdamot kay Jarret pero hindi rin ako makaramdam ng saya dahil alam ko ang nararamdaman niya bilang isang ama.
Ano ba ang tama???
Ano nga ba ang mali???
"Mister Jarriiit looks so sad, don't you think?"
Tumingin ako kay Andrea.
"Sabi niya sa 'kin... He wants a daughter like me. Maybe...he really needs a daughter, Daddy, para hindi na siya sad."
I brushed her hair using my hand saka ngumiti...
Blocking all the pain na nararamdaman ko sa dibdib ko, I asked her.
"What if... Andrea... What if si Mr. Jarret, siya ang daddy mo?"
"Eh?" She frowned. "But you ae my daddy, Daddy."
I am...
I am her daddy.
Am I?
"Daddy, you're crying again. Please, don't cry."
I nodded and hug her to hide my devastated eyes.
I am not your Daddy, Andrea.
Even if I wanted to be.
I am not.
***************PROCEEED TO LAST PART**************