Έκλεισα την πόρτα τόσο δυνατά και κύλισα πάνω τις. Ήξερα πως θα γελούσε με αυτήν την αντίδραση και θα με κορόιδευε αλλά το μόνο που θα ήθελα ήταν η παλάμη μου να γίνει μια με το μάγουλο του.
Κατευθύνομαι στον καναπέ και ξαπλώνω πίσω κλείνοντας τα μάτια μου.
-----------------------------
Η ώρα εχει πάει πλέον έντεκα το βράδυ και έχω αρχίσει να ετοιμάζομαι. Συμφωνήσαμε με την Ρανια να βγαίναμε έξω για ενα χαλαρό ποτο καθώς θα χρειάζονταν λίγο ξεκούραση απο όλη την ταλαιπωρία μας.
Ρίχνω μια τελευταία μάτια στον ολόσωμο καθρέπτη και κλειδωνω πίσω μου την πόρτα.
Περπατάω γοργά μέχρι το σημείο συνάντησης και από εκεί θα φεύγαμε με αυτοκίνητο ομως στρίβοντας την προσοχή μου τράβηξαν δυο σκιές καθώς και φωνές.
Ευγνωμονώ τον Θεό που δεν φοράω τακούνια και δεν αποτελώ κάποιο είδος προσοχής. Το δίλλημα μου ήταν προφανές.
Πρώτον φεύγω με ησυχία ,κρύβομαι μέχρι να φύγουν ή τέλος πλησιάζω να ακούσω τι συμβαίνει.
Ένας ήχος από ένα μπουκάλι γυάλινο που έσπασε με έκανε να αναπηδησω.
Ο φόβος που ρέει στις φλέβες μου δεν μπορεί να περιγραφεί. Οι τρίχες μου εχουν σηκωθεί και μια ανατριχίλα με κατακλύζει.
Πισω-πατω και κρύβομαι στον κάδο κρατώντας την ανάσα μου. Κλείνω βιαστικά το κινητό.
Τα μάτια μου γουρλωνουν και είναι έτοιμα να βουρκωσουν οταν ακούω μια μισητή φωνή.
Δεν ξέρω ποιον να αναθεματισω πρώτο. Εμένα που μπλεκομαι η αυτόν που τον πετυχαίνω παντού;
Νιώθω ενα δάκρυ να κυλάει καθώς ο τρομακτικός ήχος ενός πυροβολισμού κατέχει τα αυτιά μου. Η επιθυμία να ουρλιάξω-όχι μόνο από φόβο- δυναμώνει. Ένα πτώμα πιθανόν να είναι αιμόφυρτο ακόμη νεκρό και εγώ είμαι μάρτυρας σε αυτό.
Η μια σκιά επιτελους εξαφανιζετε και τρέχω προς το πεσμένο σώμα στο πεζοδρομιο.Τα δάκρυα πολλαπλασιάζονται καθώς αναγνωρίζω το άτομο από το λιγοστό φώς που πέφτει πάνω του.
Οι ανάσες του είναι κοφτές και το πρόσωπο του γυαλίζει.
Κατευθείαν πέφτω δίπλα του. Οι παλμοί του ολο και λιγοστεύουν
"Όχι ρε Βίκτωρ γαμωτο."