Kazumi/Eloise's POV
Three weeks has passed and we're here in the bench. It's already our breaktime.
"Tulala ka na naman." Napatingin ako kay Steph-chan.
"Eh kasi naman eh~"
"Like duh? Three weeks na ang nakakalipas and you're still can't get over it. Want me to sabunot you?"
"Ang galing niya kasi." mahinang sabi ko at tumungo sa desk.
"Iba na 'yan." sabi ni Steph-chan tsaka kumagat ng cupcake na binili niya. Umayos ako ng upo.
"Chloe-chan, sayo na lang 'tong pagkain ko. Di ka pa kumakain eh."
"No, thanks. I'm on a diet." she said while her attention is still on her phone.
"Ahh, okay."
'Hayy, ano ba ang pwedeng magawa?'
Napatingin ako sa kabilang side ko at sa di kalayuan ay nakita ko siya. Eh kung sundan ko kaya siya? Hehe.
Tumayo ako. "Guys, may pupuntahan lang ako. Sige~" Umalis na ko agad.
"Sa--"
Hindi ko na narinig ang sinabi ni Steph-chan dahil tumakbo na ako agad. Okay, nasaan na kaya siya?
'Ayun!'
Nakita ko siyang naglalakad papunta sa kabilang building. Anong gagawin niya do'n?
Sinundan ko siya. Medyo malayo ang pagitan ko sa kanya dahil baka mahalata niya na may sumusunod sa kanya.
Nakarating na kami sa building pero instead sa loob ng building siya pumunta, sa likod siya dumiretso. There's a garden behind that where you can rest. Sinundan ko ulit siya hanggang sa makarating kami sa likod ng building. Nagtago muna ako dito sa may pader. Kami lang ang nandito. Pinagmasdan ko siyang humiga sa may damuhan at tiningnan ang kalangitan. Napatingin di ako sa kalangitan at binalik ang tingin ko sa kanya. Ano kaya ang iniisip niya? May problema kaya siya? I want to ask him those questions pero baka layuan niya lang ako dahil do'n, hindi naman kasi niya ako kilala eh. Ako lang ang nakakakilala sa kanya.
Nasa kalangitan lang nakatuon ang mga paningin niya habang nagbubunot ng damo at nilalagay niya sa kabilang side. Medyo kakaiba. Pinagmasdan ko lang siya mula dito sa pwesto ko. Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito sa tuwing nakikita ko siya. Hayy, will he notice me someday?
'Parang malabo.'
I took my phone and I opened my camera. I took a picture of him from here. Remembrance man lang hehe. Nang mapansin kong natutulog na siya, naghintay muna ako ng ilang minuto bago ako umalis sa pwesto ko at lumapit sa kanya.
Pagkalapit ko nakita ko siyang mahimbing na natutulog. Nakita ko ang mukha niya ng malapitan. Bakit hanggang sa pagtulog niya ang gwapo niya pa rin?
Pinagmasdan ko lang siya. One time ko lang siya nakitang ngumiti pro madalang ko lang siya makitang may kasama, kadalasan nakikita ko lang siya na mag-isa. Wala ba siyang taong ka-close niya rito? Tapos medyo napapansin kong nilalayuan ka ng ibang mga tao. Bakit may nagawa ka ba? Hindi ka rin naman ganun kapayat, tama lang pero never kong nakita kang nakipag-usap sa babae. May problema ka ba? Okay ka lang ba? At ang tanong bakit ang dami kong tanong? Nababaliw na ba ako? Hayy, nababaliw na siguro ako.
His POV
Nagmulat ako ng mata nang maramdaman kong parang may nagmamasdan sakin pero wala naman akong nadatnang tao sa harap. Pakiramdam ko lang ata. Makatulog na nga lang ulit.
Kazumi's POV
Muntikan na 'yon! Akala ko mahuhuli niya na ko! Buti na lang nakaalis na ko do'n kaagad bago pa siya magising. Nandito ulit ako sa pwesto ko kanina. Pinagmasdan ko ulit siya tsaka tumayo. Tiningnan ko muna siya bago magpasya na umalis na. Naglakad na ko pabalik sa room at kasabay na tumunog ang bell hudyat na mag-uumpisa na ang klase.
Malapit na ko sa room nang bigla ako makaramdam ng gutom. "Nagugutom pa ko. *pout*"
Napahawak ako sa leeg ko. Teka, parang may iba? Parang... Y-Yung kwintas ko nawala! Omo. Hala, nasaan na 'yon? Di pwede mawala 'yon. Bigay sakin ni dad 'yon. Hala.
Tiningnan ko ang leeg ko. Nawala talaga! Naku, paano na 'yan?
'Balikan ko kaya lahat ng pinuntahan ko kanina? I'm sure na dito lang sa school nawala iyon but it's already time. A-Ano...! Mamaya na nga lang! Sana mahanap ko pa.'
Pumasok na ko sa room habang iniisip ko pa rin ang kwintas ko. Ayokong mawala iyon, mahalaga 'yon sakin.
Nang matapos na ang klase ay dali-dali akong tumakbo papalabas ng room upang balikan ang mga pinuntahan ko kanina rito. Nagpunta na ko sa canteen, sa bench pati sa hallway at kahit yung mga lugar na di ko pa napuntahan ay wala akong mahanap na kwintas. Hindi kaya...
Dali-dali akong tumakbo papunta sa garden sa likod ng building na pinuntahan ko kanina. Pagkarating ko doon ay agad kong hinanap ang
kwintas ko roon. Nagbabakasakaling makita ko iyon dito.
"Where is it? I hope it's here." Halos nilibot ko na ang lahat pero di ko pa rin makita yung kwintas. Paano na 'yan?
*sniff*
Nanlulumong tumayo ako at napagpasyahan kong umuwi na lang. Umalis na ko sa garden at habang naglalakad ako papuntang gate ay hindi pa rin mawala sa isip ko yung kwintas ko. Kung may makapulot man 'yon, sana isauli niya. Napakaimportante no'n sakin.
'Sana...'
"Eloise? May problema ba?" Napaangat ako ng ulo. Pagkakita ko sa kanya, gusto kong maiyak.
Niyakap niya ko. "S-Steph-chan."
"Hey, what's the matter? Did something happen?" Umiling lang ako at umalis ako sa pagkakayakap niya sakin.
"Wala naman. I'm okay." ngumiti lang ako sa kanya.
"Steph-chan, mauna na ko ha? I'm not feeling well and I want to rest na."
"It's okay. Take care. Get well soon."
"Yeah. I will. Thanks. Ja ne." I waved my hand before I leave.
Pagkalabas ko sa gate nandoon na si dad na naghihintay sakin.
"Hey, is there a problem?" he asked.
"Nothing." ngumiti ako.
"You sure?" sabi niya na di kumbinsido sa sagot ko.
"Yes dad. It's nothing. Let's go na po? I want to take a rest. This is a tiring day for me."
"Okay." Sumakay na si dad sa kotse kasunod ako. Pagkatapos ay pinaandar na ni dad ang kotse saka umalis.
"Hey, you seems quiet. It's very unusual. Are you sure that you're okay?"
"Yes dad. Don't worry about me. I'm really okay." I smiled at him to prove him that I'm really okay but not inside. Hayy...
Pagkarating namin ay agad akong bumaba sa kotse at pumasok ng bahay. Sinalubong ako ni mom.
"Tadaima." I kissed her cheeks and went upstairs after that.
Pagkapasok ko sa kwarto ko ay agad akong sumalampak sa kama ko. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang kwintas na bigay sakin ni dad. Unting-unti nagsipatakan ang mga luha ko. This is one of I hate. I hate losing things that are very important to me whether it is expensive or not as long as it's from someone that I love, I'll keep it as my treasure.
*sniff*
*knock* *knock*
Napaayos ako ng posisyon ko at pinunas ang mga luha ko. "Po?"
"Sweetie, si mom mo 'to. Can I come in?" sabi niya mula sa labas ng pinto.
"H-Ha? Y-Yes, of course."
Binuksan ni mom ang pinto at pumasok na. Nakatingin siya sakin habang papalapit sakin. Nag-iwas ako ng tingin. Naupo siya sa tabi ko.
"May problema ba? Napapansin ko parang ang lungkot mo. May nangyari ba? Tell me. Don't hesitate to tell us your problem. Pati dad mo, napansin niya na ang lungkot mo nag-aalala siya sayo."
"I'm okay mom. Don't worry."
"I'm your mother at hindi mo ako maloloko." Pagdating talaga kay mom nalalaman niya agad.
"May problema ba? Tell me." dagdag na sabi niya.
"Ahh...ehh...ano po kasi...y-yung kwintas na binigay sakin ni dad...n-nawala ko...*sniff*" niyakap ako ni mom.
"Hush sweetie. Makikita mo rin 'yon. Tahan na. Hindi naman magagalit ang dad mo 'pag nalaman niya. He will understand. Ayaw niya na nakikita kang malungkot."
"D-Demo..."
"Kung may nakapulot man no'n, sigurado akong may mabuting tao ang magsasauli no'n sayo dahil alam niya kung gaano kahalaga sayo ang kwintas na bigay ng dad mo." I looked at her. She smiled.
"H-Hontou ni?"
"Yes. I assure you that." I hugged her.
"Thanks mom." I smiled.
"Anything for my daughter. Want me to help you to find it at your school?" she looked at me.
"No, thanks mom but I can do it and I don't want to disturb you."
"Okay lang. Hindi ka naman nakakaistorbo sakin. I'm willing to help you."
"No mom. It's really okay."
"Sige, if that's what you want but kung may problema ka, don't hesitate to tell us okay?"
"Okay mom." Niyakap niya ko.
"Magpahinga ka na. Goodnight." she kissed me on my forehead.
"Goodnight mom." Lumabas na siya ng kwarto after that.
Pagkalabas ni mom sa kwarto ay tumayo na ako para maglinis na ng sarili at pagkatapos no'n ay nahiga na ko sa kama. Ramdam ko ang pagod ko dahil sa paghahanap ko sa kwintas ko. Napahawak ako sa leeg ko. Hindi ako sanay na hindi ko suot ang kwintas na bigay sakin ni dad.
'Sana maibalik sakin ang kwintas ko...'
Someone's POV
"Kuya! Para sa akin po ba 'yang necklace?" Lumapit siya sakin.
"Nope. This is not mine either."
"Eh kanino po 'yan?"
"I don't know..." sabi ko at tiningnan ang nakasulat sa pendant.
Kazumi.
~*~
A/N:
Tadaima= I'm home.
Demo= but
Hontou ni?= Really?