Maar nu ben ik weer terug. Ik laat jou en Anna niet meer alleen tot jullie terug naar Zweinstein gaan.
Toen Anna en Mare tegen het einde van de zomervakantie om zeer persoonlijke redenen naar de familie Wemel werden gestuurd, hadden Anna en Mare niet verwacht om Harry Potter daar aan te treffen, ondanks het feit dat ze zich later bedachten dat ze dat wel hadden kunnen zien aankomen. In het huis van de Wemels was alles even vreemd en onverwachts.
De twee grootste verschillen met wat Anna en Mare gewoon waren was; de geest op zolder die jammerde en met stukken pijp smeet als hij het te stil vond worden en de kleine explosie's op de kamer van Fred en George die als normaal werden beschouwd, wat Anna meteen geweldig vond. Mevrouw Wemel stopte hun sokken en probeerde hen bij elke maaltijd vier keer op te scheppen. Meneer Wemel had graag dat Anna, Harry en Mare rond hem zaten tijdens het avondeten zodat hij hen kon uithoren over het leven van dreuzels en ze hem konden uitleggen hoe dingen als zekeringen en posterijen werkte. 'Fascinerend!' Zei Meneer Wemel toen Harry beschreef hoe een telefoon werkte. 'Echt ingenieus wat dreuzels allemaal bedacht hebben om een leven zonder toverkunst toch draaglijk te maken.'
Op een zonnige morgen, een paar dagen na Anna's en Mare's aankomst, kreeg iedereen bericht van Zweinstein. Toen Ron en Harry beneden kwamen, zaten Mare, Ginny, Meneer en Mevrouw Wemel al aan het ontbijt. Zodra ze Harry zag, stootte Ginny haar bord met havermout om, dat met luid gerinkel op de grond viel. Ginny stootte vaak dingen om al Harry binnen kwam. Ze dook onder de tafel om het bord te pakken met de hoofd als een biet. Harry deed alsof hij het niet zag en pakte de toast aan de Mevrouw Wemel hem gaf. 'Brieven van school.' Zei Meneer Wemel toen hij Harry en Ron twee identieke enveloppen gaf van geelig perkament met het adres in groene inkt. 'Perkamentus weet dat je hier bent, Harry, er ontgaat die man niks. Voor jullie zijn er ook brieven.' Voegde hij eraan toe toen Fred en George in pyjama de keuken kwamen binnenshokken, met Anna daarachter die, zoals gewoonlijk, totaal immuun leek te zijn voor ochtendhumeur. Een paar minuten was het stil terwijl ze hun brieven lazen. Harry moest op 1 september de Zweinsteinexpres nemen in Londen, en zoals gewoonlijk zat er een lijst bij met alle boeken die ze dit jaar nodig zouden hebben:
Tweedejaars studenten zullen het komende jaar de volgende werken nodig hebben:
Het standaard spreukenboek niveau II door Miranda Wiggelaar
Zwerven met zombies door Gladianus Smalhart
Gekuier met geesten door Gladianus Smalhart
Flaneren met feeksen door Gladianus Smalhart
Tripjes met trollen door Gladianus Smalhart
Vakanties met vampiers door Gladianus Smalhart
Wandelingen met weerwolven door Gladianus Smalhart
Een jaar met de yeti door Gladianus Smalhart
Fred, die zijn eigen lijstje had bekeken, keek naar dat van Harry. 'Moet je ook al die boeken van Smalhart kopen?' Zei hij. 'De nieuwe leeraar verweer tegen de zwarte kunsten moet wel een fan van hem zijn, ik wed dat het een heks is.' Fred zag de blik van zijn moeder en concentreerde zich snel op zijn marmelade, maar Anna liet het niet rusten.
'Deal,' zei ze, 'ik wed dat het een man is.'
'Een man?' Vroeg George.
'Ja een man.'
'Dat gaat geld kosten,' zei George, 'net als die boeken.' Hij keek even naar zijn ouders en vervolgde: 'die boeken van Smalhart zijn peperduur.'
'Oh, het zal wel lukken.' Zei Mevrouw Wemel, maar ze leek nogal ongerust. 'Hopelijk kunnen we voor Ginny veel dingen tweedehands krijgen.'
'Ga jij dit jaar voor het eerst naar Zweinstein?' Vroeg Harry aan Ginny. Ze knikte, werd rood tot aan de wortels van haar toch al voorrode haar en plante haar elleboog in de botervloot. Gelukkig zag alleen Harry het, want op dat moment kwam Percy binnen, Ron's oudere broer. Hij was al aangekleed en zijn klassenoudstebadge glom op zijn gebreide spencer.
'Morgen,' zei Percy energiek. 'Wat een schitterend weer.' Hij ging op de enige overgebleven stoel zitten, maar sprong direct weer overeind en griste een soort grijze plumeau die in de rui was onder zich vandaan - of dat dacht Harry tenminste, tot hij merkte dat het ding ademhaalde.
'Egidius!' Zei Ron, die de slappe uil aanpakte en een brief vanonder zijn vleugel haalde. 'Eindelijk, hij heeft een brief van Hermelien. Ik had geschreven dat we je zouden proberen redden uit de klauwen van de duffelingen.' Hij liep naar de vogelstok bij de achterdeur en probeerde Egidius erop te zetten, maar de uil viel meteen weer op de grond. Ron legde hem maar op het aanrecht, mompelde: 'waardeloos beest!', scheurde de brief open en las hem hardop voor.
Beste Ron, en Harry als jij er ook bent,
Ik hoop dat het goed gegaan is en dat alles oké is met Harry en dat je niks illegaals gedaan hebt om hem te bevrijden omdat Harry dan ook in moeilijkheden komt. Ik maak me echt zorgen dus laat me zo snel mogelijk weten of alles goed is met Harry, maar misschien kun je beter een andere uil nemen, want ik denk niet dat deze het overleeft als hij nog een brief moet bezorgen. - Klinkt als Egbert zonder pinda's. Kwam Anna er tussendoor.-
Ik heb het natuurlijk heel druk voor school- Hoe kan dat? Zei Ron bol afschuw. We hebben vakantie!- en volgende week gaan we naar London om nieuwe boeken te kopen. Waarom spreken we niet af op de wegisweg?
Laat me zo snel mogelijk weten wat er gebeurd is.
Veel Liefs,
Hermelien
'Nou, dat zou goed uitkomen. Dan kunnen we meteen jullie nieuwe spullen halen.' Zei Mevrouw Wemel, die begon af te ruimen. 'En wat gaan jullie vandaag doen?'
Harry, Ron, Fred en George waren van plan om naar een klein weiland boven op een heuvel te gaan, dat ook van de Wemels was. Het werd omringd door hoge bomen, zodat het onzichtbaar was vanuit het dorp aan de voet van de heuvel en ze daar zwerkbaltrainingen konden houden als ze niet te hoog vlogen. Ze gebruikten geen echt zwerkballen, die moeilijk te verklaren geweest zouden zijn moesten ze ontsnappen en over het dorp vliegen. In plaats daarvan gooide ze appels naar elkaar, die ze moesten proberen vangen. Ze gebruikten om de beurt Harry's Nimbus die verreweg de beste bezem was. Ron's stokoude vallende ster werd vaak ingehaald door voorbijfladderende vlinders. Anna en Mare hadden geen bezem, maar keken wel graag toe. 'Als jullie je zwerkwbal technieken verbeteren, dan verbeter ik mijn observatie technieken.' Zei Anna. Mare vond Zwerkbal gewoon een interessante sport. Vroeger had ze er vaak van gedroomd om professionele zwerkballer te worden, maar ze had vorig jaar tijdens de vlieglessen gemerkt dat ze toch liever haar voeten op de grond hield.
Later reisden de Wemels, Harry, Anna en Mare naar de wegisweg met brandstof waarbij ze Harry verloren aan de verdonkeremaansteeg. Hij kwam terug met Hagrid. 'Harry!' Zei Meneer Wemel hijgend toen ze met z'n allen aan kwamen hollen. 'We hoopten dat je maar één haard te ver was uitgestapt.' Hij veegde zijn bezwete kale kruin af. 'Molly had het niet meer. Ze komt eraan.'
'Waar ben je uitgestapt?' Vroeg Ron. 'De verdonkeremaansteeg.' Zei Hagrid grimmig.
'Fantastisch!' Zeiden Fred en George in koor.
'Gaaf!' Vond Anna.
'Heb je een feeks gezien?' Vroeg Mare.
'Daar mogen wij nooit komen.' Zei Ron jaloers.
'Dat lijkt mijn ook niet, nee.' Gromde Hagrid.
Mevrouw Wemel kwam aandraven, met in de ene hand een wildslingerende tas en aan de andere Ginny, die zich met moeite kon vasthouden.
'Oh Harry, Oh liefje. Je had wel ik weet niet waar terecht kunnen komen.' Nog druk naar lucht happend haalde ze een grote kleerborstel uit haar tas en begon ze het roet af te vegen dat Hagrid nog niet had losgeklopt, terwijl Anna zich heel hard afvroeg waarom je in hemelsnaam een kleerborstel in je tas zou hebben zitten. Meneer Wemel pakte Harry's bril, tikte erop met zijn toverstok en gaf hem zo goed als nieuw terug.
'Nou, ik most maar weer es gaan.' Zei Hagrid, wiens hand lang en vurig geschud werd door Mevouw Wemel. (De verdonkeremaansteeg! Als jij hem niet had gevonden, Hagrid.) 'Tot ziens op Zweinstein!' Hij beende weg en stak met kop en schouders boven de andere mensen in de straat uit.
'Raad eens wie ik gezien heb bij Odium & Oorlof?' Vroeg Harry aan Ron en Hermelien toen ze het bordes van Goudgrijp op liepen.
'Einstein.' Antwoordde Anna bloedserieus.
'Malfidus en zijn vader!' Zei Harry.
'Dat klinkt inderdaad logischer.' Zei Mare.
'Heeft Lucius Malfidus iets gekocht?' Vroeg Meneer Wemel, die achter hen liep, op scherpe toon.
'Nee, hij wilde juist dingen verkopen.'
'Dus hij begint ongerust te worden.' Zei Meneer Wemel grimmig maar zelfvoldaan. 'Oh wat zou ik Lucius Malfidus er graag bij lappen.'
'Wees nou maar voorzichtig, Arthur.' Zei Mevrouw Wemel vinnig terwijl een buigende kobold de deuren van de bank open deed. 'Dat is altijd al een gevaarlijke familie geweest. Neem alsjeblieft niet te veel hooi op je vork.'
'Dus jij denk dat ik niet tegen Lucius Malfidus op kan?' Zei Meneer Wemel verontwaardigd, maar hij werd vrijwel meteen weer afgeleid door de aanblik van Hermeliens ouders, die nerveus aan de balie stonden die over de volle lengte van de enorme marmeren zaal liep en wachtte tot Hermelien hen zou voorstellen.
'Jullie zijn dreuzels!' Zei Meneer Wemel opgetogen. 'We moeten samen eens iets gaan drinken! Wat hebben jullie daar? Oh, jullie wisselen dreuzelgeld. Kijk, Molly!' Hij wees opgewonden op de briefjes van tien de Meneer Griffel in zijn hand had.
'Dat gaat lang duren.' Besloot Anna.
'Ik zie je dadelijk wel.' Zei Ron tegen Hermelien, terwijl de Wemels, Harry en Anna door een andere kobold naar hun kluizen werden gebracht.
De kluizen waren alleen bereikbaar met kleine, door kobold bestuurde karretjes die over een miniatuurspoorweg door de onderaardse tunnels van de bank raasden. Anna ging niet mee met het excuus dat ze misselijk werd in alles dat bewoog en niet door haar bestuurd werd. Mare zou haar geld wel meenemen.
Daarna ging het gezelschap naar Klieder & Vlek voor de boeken. Harry kreeg onnodig veel aandacht van Smalhart, wat meteen ook werd opgemerkt door Draco Malfidus.
'Dat vond je vast geweldig, he Potter?' Zei hij. 'De beroemde Harry Potter. Zelfs als hij een boekhandel binnenstapt is dat meteen voorpaginanieuws.'
'Laat hem met rust. Hij heeft er helemaal niet om gevraagd!' Zei Ginny en ze keek Malfidus woedend aan. Het was de eerste keer dat ze iets gezegd had als Harry erbij was.
'Aha, Potter, dus je hebt nu ook een vriendinnetje!' Zei Malfidus lijzig. Ginny werd vuurrood, maar op dat moment kwamen Anna en Mare aan. 'Ben je jaloers, Malfidus?' Vroeg Anna. 'Dat mag best hoor. Ginny is namelijk heel leuk en veel te goed voor jou. Ik zou het goed begrijpen als je jaloers was.'
'Ik ben niet jaloers.' Zei Malfidus met een driftige ondertoon.
'Nee? Je bent anders wel heel erg geïnteresseerd in Harry. Je wandelt achter hem aan als een verschopt hondje opzoek naar een nieuwe baas die hem ziet staan, ondanks het feit dat hij zo klein en zwak is.'
Nu wurmden Ron en Hermelien zich tussen de mensen door, met grote stapels boeken van Smalhart in hun armen.
'Oh, ben jij het?' Zei Ron, die Malfidus aankeek alsof hij iets smerigs op zijn schoenzool was. 'Je bent vast wel verbaasd om Harry hier te zien, hè?'
'Niet zo verbaasd als ik ben om jou in een winkel te zien, Wemel.' Antwoordde Malfidus, die meteen de kans nam om niet op Anna in te gaan. 'Je ouders zullen wel een maand droog brood moeten eten om dat allemaal te kunnen betalen.'
Ron werd even rood als Ginny. Hij smeet zijn boeken in de ketel en stapte op Malfidus af, maar Harry en Hermelien grepen hem bij zijn jas.
'Wij zijn ook verbaasd om jou hier te zien, Malfidus. Zei Anna met een poeslieve stem waarvan Harry meteen wenste dat ze hem nooit tegen hem zou gebruiken. 'Jou familie pakt toch meestal gewoon wat ze nodig hebben?'
'Ron!' Zei Meneer Wemel, die zich samen met Fred en George door de menigte wrong, Anna doorbrekend. 'Wat moet dat? Het is hier een gekkenhuis, laten we naar buiten gaan.'
'Wel wel wel, Arthur Wemel.' Het was Meneer Malfidus. Hij legde zijn hand op Draco's schouder, met precies dezelfde schampere grijns als zijn zoon.
'Lucius.' Zei Meneer Wemel met een kil, afgemeten knikje.
'Jullie hebben het maar druk op het ministerie, hoor ik.' Zei Meneer Malfidus. 'Met al die invallen... Ik hoop dat ze overuren uitbetalen?' Hij stak zijn hand in Ginny's ketel en haalde een heel oud, gehavend exemplaar van Transfiguratie voor beginners tussen de glanzende nieuwe boeken van Smalhart uit. 'Nee zo te zien niet.' Zei hij. 'Lieve hemel, wat heeft het voor zin om de naam van tovenaar ten schande te maken als je er niet eens goed voor betaald krijgt?'
Meneer Wemel werd nog roder dan Ron of Ginny.
'Hoor wie het zegt!' Riep Mare woedend.
'Wij hebben heel verschillende opvattingen van hoe je de naam van tovenaar ten schande maakt, Malfidus.' Zei Meneer Wemel.
'Dat blijkt.' Zei Meneer Malfidus en zijn bleke ogen dwaalden af naar Meneer en Mevrouw Griffel, die nerveus toekeken. 'De mensen met wie je je inlaat, Wemel... en ik dacht nog wel dat je familie niet lager kon zinken.'
'We kunnen nu eenmaal niet allemaal onderaan staan op de lijst van een sociaal leven of een nul halen halen bij de beleefdheidsfactor, Meneer, dat begrijpt u toch wel? Wij laten die eer graag aan u over.' De toon van Anna was zó beleefd dat het gewoon ongeloofwaardig en spottend werd. Meneer Malfidus keek haar langdurig aan, smeet het boek terug in Ginny's ketel en liep weg met zijn zoon.
'Weet je,' Zei Anna, 'Ik heb twee opmerkingen. Allereerst: die man had niet Lucius maar Lucifer moeten heten. En als tweede: ik weet niet waarom, maar ik lijk altijd het effect op mensen te hebben dat ervoor zorgt dat ze geen idee hebben wat ze met me aanmoeten. En als ik heel eerlijk ben, dan vind ik het gewèldig.'