A/N: Hi ✌✌✌✌
xxx
Chapter Seventy-Four
BRIE
Paglabas ko ng kusina, nagulat ako at mabilis na tumakbo upang daluhan si Aicel. Nakaupo ito sa sahig at nakatitig sa kawalan habang umiiyak.
“Aicel, why are you crying?” Pilit ko itong tinayo at pinaupo sa sofa. I tried to calm her. “Aicel, tell me! Sinong nagpaiyak sayo? Sino?!”
“S-Sage.” She stared at me at tuloy-tuloy ay pagtulo ng luha niya. “S-Sage.”
“SI SAGE?!” I startled when Brian hurriedly run to our place. “PINAIYAK KA NI SAGE? ABA’T! NASAAN SIYA?! BUBUGBUGIN KO YUN!”
“Brian! Shut up at kumuha ka na lang ng water!” Utos ko sa kanya.
Padabog itong pumunta sa kusina at kumuha ng tubig. Pagbalik niya, pinainom ko ang tubig kay Aicel at hinagod ko ang likod niya upang kumalma. She’s still crying.
“Aicel, inhale. Exhale.” She did the same. “Now tell me, why are you crying? Inindiyan ka ba ni Sage sa date niyo? Sabihin mo lang. Kakalbuhin ko yun!”
“ANONG GINAWA SAYO NI SAGE? BABANGASAN KO PAGMUMUKA NG LOKONG YON!” Sigaw ulit ni Brian.
“Hey, you’re not helping!” Saway ko dito. Kunut-noong tumahimik na lang siya.
“T-Tumawag si Sage. Nagso-sorry siya k-kasi na-late siya sa d-date namin.” She sobbed.
“TAPOS ANO? ANONG GINAWA HA?!” Sigaw ulit ni Brian.
Sinamaan ko ito ng tingin. “Isa pang sigaw mo, sisikmuraan na kita!!”
Aicel continued her story. “S-Sabi niya, nag-usap daw sila ni K-Kuya. T-Tapos.. tapos.. narinig ko.. Brie, I heard it. I heard a loud screech. Brie.. Na-aksidente siya.”
“WHAAAAAAT?!!!!” Sabay na sigaw namin ni Brian.
*bzzt bzzt* *bzzt bzzt*
Agad na kinuha ni Aicel ang cellphone niya at sinagot ang tawag.
“Hello?” Tahimik itong nakinig at umiyak. “S-Sige. Pupunta na ako diyan.”
xxx
PATCH
Nandito na kami nila Mama, Papa at Brent sa airport. Ilang minuto na lang at tuluyan na kaming magpapa-alam. Alam kong malungkot kasi ilang taon na naman kaming mangungulila, pero kailangan e. We need this so we have to endure it.
“Ma, magc-cr lang ako. Hindi ko na ata kayang pigilin to.”
Tumango si mama. “Sige, bilisan mo lang. Baka maiwan ka ng eroplano.”
Pinagmasdan ko na lang si Papa na naglalakad palayo patungong CR.
Ilang taon na naman siyang mawawala sa tabi namin. Nakakalungkot talaga. Kailangan din kasi niyang tapusin ang kontrata niya sa kompanyang pinagtatrabahuhan niya para maisagawa na namin dito sa Pinas ang business na matagal na niyang gusto.
“P-Patch..” Someone murmured my name but it was enough for me to hear it.
Lumingon ako kung saan nanggaling ang boses na iyon and I was shocked to see Lewis here. Anong ginagawa niya dito? And why does he look so wasted? Ang gulo ng buhok niya, pinagpapawisan siya at parang kagagaling lang niya sa pag-iyak.
“Lewis?” Tumayo ako upang lapitan siya. “Anong ginagawa—”
I suddenly felt his arms wrapped around me. Bigla niya akong niyakap at sinubsob niya ang kanyang muka sa balikat ko. Naramdaman ko na lang na nababasa na ang damit ko, at naririnig ko ang paghikbi niya.
(o.o) Umiiyak siya? Bakit naman siya iiyak?
“Thank God! Thank God, naabutan kita Patch.” Umiiyak na sabi nito.
Naguguluhan ako. “Ano bang sinasabi mo diyan?”
“Wag mo akong iwan, please. Wag mo akong iwan.” Lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Pero naguguluhan ako. Bakit ko siya iiwan? Sinong may sabing iiwan ko siya?
“Lewis.” Kumalas ako sa pagkakayap niya. “Lewis, ano ka—Uy! Tumayo ka nga diyan!!”
Nagulat na lang ako ng bigla siyang lumuhod at niyakap ako sa bewang. Pilit ko siyang pinapatayo pero ayaw niyang sumunod.
“Lewis, tumayo ka na diyan! Nakakahiya!” Sabi ko.
“Hindi ako tatayo. Hindi. Hangga’t hindi mo sa aking sinasabi na hindi ka aalis. Hindi mo ako iiwan. Hindi ka pupuntang Australia.”
“A-Australia? Anong Australia?” I gathered all my might para itayo siya. Buti naman, sumunod na sa akin. “Anong sinasabi mong aalis ako? Lewis, hindi ako aalis.”
“A-Ano? P-Pero bakit—” May kinuha siya sa bulsa niya at ipinakita iyon sa akin. Nanlaki ang mata ko nang makita ang kwintas na hawak niya. “Bakit mo isinoli sa akin to?”
“Who gave you this?” Inagaw ko sa kanya ang kwintas. “Alam mo bang kanina ko pa hinahanap ang kwintas na to? Akala ko nga naiwan ko sa resort dahil ang natatandaan ko, ipinatong ko siya sa table ng kwarto namin ni Reine.” (-___-)
“Pero si Carlo—” As if on cue, tinawag kami ni Carlo. Kasama sila Bench, Pen, Zion at Patrick.
“Lewis! Nagkita na pala kayo—” Natigilan siya ng samaan ko ito ng tingin. “Ow. Hi Patch! Hehe! Balik na kami sa Pacific ha. Bye! Hehehe.”
“Bye Guys! Hehehe!” Nagsitakbuhan na palayo ang lima bago ko pa sila batuhin ng maleta ni Papa. Sasapakin ko talaga sila, lalo na si Carlo, pag nagkita kami! (-__-’)
Napakamot na lang ng ulo si Lewis. “Patch, anong—hindi ko maintindihan.”
“Malakas ang pakiramdam ko, pinagtitripan tayo nang limang yon.” I frowned.
“Hindi nila tayo pinagtitripan.” Hinawakan ni Lewis ang kamay ko. I felt his hands shaking. “Ito nga oh, nasa airport tayo. Aalis ka na hindi man lang nagpapaalam sa akin. Ito ba yung sinasabi mong until tomorrow? Patch naman e!”
Nagsimula na namang tumulo ang mga luha niya. “Wala akong pakialam kung ligawan kita ulit, suyuin ng paulit-ulit. Wala akong pakialam kung saktan mo ako. Bugbugin mo pa ako kung gusto mo. Pero wag naman ganito. Wag mo naman akong iwan. Kung kailangan mo ng space and time, ibibigay ko sayo yun. Pero hindi mo naman kailangang umalis. If you want to find yourself, hanapin mo na lang sarili mo dito sa puso ko. Please, don’t leave me. Going to Australia is not a solution. Please.”
Gusto kong matawa sa mga sinasabi niya. But at the same time, hindi ko mapigilang kiligin. He’s so sincere at ramdam na ramdam kong mahal niya ako.
Nginitian ko ito. “Ang lalim ng hugot mo. Hashtag Senti Sunday.” (^^.)
“Patch, I’m serious. It’s not the ti—”
“Lewis?!” Agad na lumapit si Papa sa amin. “Lewisito! Namiss kita ah! Ang tagal mong nawala. Buti nakaabot ka. Paalis na rin ako e.”
Papa gave him a manly hug. Matagal na rin silang hindi nagkita at lagi nga niya akong kinukulit na papuntuhin ko daw si Lewis sa bahay. Sige Pa, siya na anak niyo. =__=
Nagulat ito. “Ha? S-Saan po kayo pupunta?” Tanong ni Lewis dito.
“Sa Saudi. Malapit na ang flight ko. Mabuti na lang pala at dumating ka dito. Kakausapin kita tungkol sa anak ko. Tara!” Hinigit na ni Papa si Lewis paupo sa waiting shed.
Napa-buntong hininga na lang ako. Ang rason kung bakit sinabi kong mag-intay si Lewis hanggang ngayon ay dahil gusto ko munang kausapin si Papa tungkol sa desisyon ko. Sinabi ko sa kanya ang plano kong pag-sagot kay Lewis. Nangako kasi ako sa kanyang sasabihan ko muna siya kung sasagutin ko na ba si Lewis e. Yun ang dahilan.
Ewan ko ba dito kay Lewisito, biglang susugod dito, mukang baliw na iiyak at yayakapin ako at sasabihan na huwag umalis. Lagot talaga sa akin si Carlo! (-__-)
Sumunod ako sa kanila at umupo sa tabi ni Papa. Bale nasa gitna namin si Papa.
“Lewis, pumapayag na ako.” Sabi nito.
We looked at him, confused. “A-Ano po?”
“Nagpaalam na sa akin ang anak ko.” Tumingin sila sa aking dalawa. Napalunok na lang ako. “Pumapayag na akong maging kasintahan ka ni Patch.”
Lewis’ eyes widened. (o.o) “Huh? T-Totoo po ba—”
“Huwag mong sasaktan ang anak ko. Dahil kapag nalaman kong pinaiyak mo si Patch, hindi ako magdadalwang isip na bumalik dito at habulin ka ng taga.”
It took him seconds bago ma-digest ang ibig sabihin ni Papa.
“Slow mo, dude.” Inis na sabi ko. Tagal maka-gets e. Tss!
I saw a smile slowly forming on his lips. “I can’t promise you anything, sir. But I will do my best to make her happy. Kung iiyak man siya, I’ll make sure it’s tears of joy.”
It’s my turn to smile. Bakit ba napaka-swerte ko sa lalaking to? (-__-)
“Pinagkakatiwalaan ko kayong dalawa at alam kong alam niyo ang limitasyon niyo.” Kinuha ni Papa ang kamay ko, ganun rin ang kay Lewis at ipinagsalikop iyon. “Take care of my daughter, Lewis. Ikaw na muna ang bahala sa kanya habang wala ako.”
“Makaka-asa po kayo.” Sabi ni Lewis habang nakatingin sa akin.
“Pa!” Tawag ni Mama. Umalis si Papa sa gitna namin ni Lewis at niyakap niya ng mahigpit si Mama. Nagsimula na itong maiyak. “Aalis ka na.”
“Paano, I have to leave. Baka maiwan ako ng eroplano e.” Niyakap niya ako at hinalikan sa pisngi. Ganun din ang ginawa niya kay Brent na naiiyak na din.
“Papa, don’t forget my Superman Action Figures and please buy me lots of chocolates when you got home. Okay?” Bilin ni Brent.
“Okay, Kuya Brent. Basta mag-aaral ka ng mabuti.” Binalingan naman ako ni Papa. “Patch, ikaw ba walang habilin sa akin?”
“Basta po mag-iingat kayo. I love you, Pa.” I hugged and kissed him for the last time saka ito hinatid ni Mama at Brent. Nagpa-iwan na lang ako at baka magkaroon pa ng teleserye doon e.
“Akala ko aalis ka.” Sabi ni Lewis sa akin at hinawakan niya ang kamay ko.
Natawa ako. “Oo nga e. Ang drama mo pa naman kanina. Akala ko nga may shooting tayo ng isang romantic movie. Haha! Yung airport scene.”
He scowled. “Gago yun si Carlo! Pinagtitripan ako. Alam mo bang halos paliparin ko na ang kotse kanina makarating lang dito. Tapos may pakanta-kanta pa siyang nalalaman. Yung apat naman, umiiyak pa. Sarap batukan e! Artista na yan!”
I playfully ruffled his hair. “I never thought I would risk the chance of getting hurt again. But for some reason when I’m with you, it all seems worth it.”
He flashed his breathtaking smile. “Girlfriend na kita ha. Sinagot na ako ni Papa.”
“Papa ka diyan!” Pabiro ko itong tinulak.
“Oh, bakit? Totoo naman ah.” Lumapit ito sa akin at kinabig ako sa bewang. “Girlfriend na kita.”
Napangiti ako. “Oo na. Girlfriend mo na ako at akin ka na.”
“Thank you, Patch. At iyo naman talaga ako.” Mabilis niya akong hinalikan sa labi. “I love you.”
I smiled back and placed a quick peck on his lips. “I love you too.”
Obvious na nagulat siya sa ginawa ko dahil nanlaki ang mata niya at napa-hawak pa sa labi niya. Ang OA talaga mag-react nito. Siya nga, nagnanakaw din ng halik sa akin e. Hahaha! Ow! Nasabi ko na bang ang cute ni Lewis kapag nagba-blush? Hahahaha!
When you love someone, you don’t look for faults, you don’t look for answers, and you don’t look for mistakes. Instead, you fight the mistakes. You accept the faults and overlook the excuses. Sa mga pinagdaanan namin ni Lewis, I must say na lahat ng sakit, worth it.
xxx
AICEL
Binaba ko agad ang tawag ni Patrick at nagtatakbo ako sa labas ng bahay. Sinabi niya sa akin ang ospital kung nasaan si Sage.
“Hey, Aicel. Where are you going?” Tanong ni Brie. Sumunod pala sila sa akin.
“Sa Ospital!” I answered back.
“Hintayin niyo ako dito. I’ll get my keys.” Sabi ni Raven at tumakbo ito pabalik sa bahay upang kunin ang susi ng kotse niya. Oo nga pala, may kotse ang pinsan ko.
I tried to calm myself. Ang bilis bilis ng tibok ng puso ko at hindi ko mapigilang umiyak. Paulit-ulit sa tenga ko ang huling pag-uusap namin ni Sage bago mangyari ang aksidente.
“Brie, please tell me he’s fine.” Umiiyak na sabi ko kay Brie.
She hugged me. “He’s fine. He’ll be fine. Para sayo magiging okay siya, Aicel. Kaya wag ka ng umiyak.”
I followed her advice. On the way to the hospital, I kept on mouthing my prayers. Lord, please. Sana walang nangyaring masama kay Sage.
It took us 30 minutes bago makarating sa ospital. Tinanong ko agad sa admin kung anong room ni Sage Padilla. Pagkasabi nila sa akin, nagtatakbo na agad ako papunta don.
Hingal na hingal ako.
Kinakabahan.
Natataranta.
Nanginginig.
Natatakot.
I hope he’s fine. Sana okay lang siya.
Naabutan ko si Carlo na nakasandal sa pader na katabi ng pinto ng kwarto ni Sage. Nakatungo ito at hindi ko man lang siya makitaan ng kahit anong emosyon.
I called him. “C-Carlo..”
Tinignan niya ako and I saw sadness behind his eyes. “A-Aicel, you’re here.” His voice cracked. Carlo bit his lower lip as if he’s trying to avoid his self from crying.
“K-Kamusta si Sage?” Nagsisimula na namang magtubig ang mga mata ko.
“N-Nagtamo siya ng head injury. H-Hindi niya kasi alam na may paparating na kotse kaya nagkasalubong sila. T-Tumilapon si Sage at tumama ang ulo niya sa poste. H-Hindi tumigil ang pagdurugo ng ulo niya. A-Aicel.. Aicel, he’s.. Sage is..” Napatakip si Carlo ng kamay sa bibig niya at humagulgol. Hindi ko na rin napigilan ang sarili ko sa pag-iyak. Parang tinutusok ang puso ko sa narinig kong sinapit ni Sage.
“C-Carlo, please tell me h-he’s fine.”
Tumungo si Carlo at umiyak. But the next sentence he uttered made my heart shattered into pieces. “I’m sorry, Aicel. The doctors did their best.”
“Why are you sorry? Just tell me he's fine!!”
“I'm sorry but, h-he’s gone.” At tulou tuloy lang sa pagtulo ang luha ni Carlo.
“A-Ano?” It was all I could say.
Binuksan ni Carlo ang pintuan ng kwarto at nakita ko sila Bench, Pen, Patrick, at Zion na nakaupo sa may couch. Nakatungo silang lahat at nang makapasok ako ay nakasalubong ko ang mga mata nilang puno ng lungkot.
Lalo lang akong naiyak dahil sa background music. Bakit ganito?
Crowded hallways are the loneliest places
For outcasts and rebels
Or anyone who just dares to be different
And you’ve been trying for so long
To find out where your place is
But in their narrow minds
There’s no room for anyone who dares to do something different
Oh, but listen for a minute
Napatingin ako sa kama at nakita ko si Sage. May nakatakip na puting kumot dito. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko na humagulgol.
“S-Sage..” I slowly removed the white blanket.
Napatakip na lang ako sa bibig ko nang makita ko siyang naka-pikit.
Ayaw kong maniwala. Hindi totoo to. Natutulog lang siya! Mamaya, gigising na siya at maririnig ko na ang boses niya. He’s still alive. I know, he will never leave me.
“SAGEEEEEEEE!!!!!” Bench cried. Akmang lalapit na ito sa katawan ni Sage nang pigilan siya nila Zion.
Iyak lang sila ng iyak. It’s the first time I saw them like this.
Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Niyakap ko na lang siya ng sobrang higpit. Patuloy pa rin ang pag-agos ng luha ko. May magagawa pa ba ang pag-iyak ko?
“Sage! Pottie! Gumising ka naman oh! Huwag mo naman akong iwan.” I almost broke down and sobbed. “H-Hindi ko pa nga sayo nasasabing mahal kita e. Iiwan mo na agad ako? Wag ka namang madaya! B-Bumangon ka na diyan.”
Trust the one
Who’s been where you are wishing all it was
Was sticks and stones
Those words cut deep but they don’t mean you’re all alone
And you’re not invisible
Hear me out,
There’s so much more to life than what you’re feeling now
Someday you'll look back on all these days
And all this pain is gonna be invisible
Oh, invisible
“SAGE, GUMISING KA NA DIYAN!!! WALA TAYONG IWANAN DIBA?! BAKIT BA NAPAKA-DYAHE MO?!!” This time, it was Patrick’s turn to yell.
“Pare, calm down.” Pilit na pinapakalma nila Zion si Patrick.
I held his hand. “Mahal na mahal kita, Sage. G-Gumising ka na.”
Hindi ko namalayang nasa tabi ko na pala si Zion. He placed his hands on my shoulders. “Aicel, wala na tayong magagawa. He’s gone. Iniwan na niya tayo. Wala na siya.” Bakas ang lungkot sa tono ng boses niya.
Lumapit sa amin ni Zion sila Bench, Pen at Patrick upang alalayan akong umupo sa couch na inuupuan nila kanina. Nasa labas pa rin pala sila Brie, Raven at Carlo.
“W-We have to accept it, Aicel.” Sabi ni Pen.
Ngunit, subalit, datapwa’t.. ang sumunod na nangyari ang pinaka-hindi ko inaasahan.
Tumigil ang pagtibok ng aking puso.
Tumigil ang aking paghinga.
Pakiramdam ko’y nauubusan ako ng hangin.
Totoo ba talaga to?! (o.o)
“Ano bang ingay yon?” (-____-)
O_______O
“SAGE!!!!” Pen, Zion, Bench and Patrick said in unison. Lumapit sila kay Sage at masuyong niyakap ito. Natigilan ako sa kinatatayuan ko.
“AKALA NAMIN WALA KA NA!!!”
I looked back to see them. “I-I thought h-he’s gone?”
“Hehehehe. Reincarnation? Hehe.” Their laughs gave me creeps. “Peace, Aicel!”
“A-Ano to? Na-Janine Martinez ako?” Papalit-palit ang tingin ko sa kanilang lima. At nang magets ko ang mga pangyayari, sinugod ko ang apat at pinagbabatukan sila.
“Mga walang hiya kayo!! Pinaglolo-loko niyo ako!! Ano bang mga trip niyo ha?! May pa-background background music pa kayong nalalaman diyan!! Akala niyo ba nakakatuwa?!”
“Ito ang teleserye ng totoong buhay, Aicel!” Depensa nila Patrick, Bench, Pen at Zion.
I didn’t mind their rants. Busy ako sa pambubugbog, pambabatok, pananabunot sa kanilang apat. Aba!! Hindi sila nakakatuwa!
“Aicel! Aicel! Huwag yang buhok ko!” Saway ni Bench. Ngunit mas lalo ko siyang sinabunutan.
“Aray ko, Aicel! Kay Carlo ka magalit. It was his plan!” Reklamo ni Patrick.
“Badtrip yung gagong yon! Kaya pala wala dito, nagtatago!” Inis na sabi ni Pen.
“Grabe kang manabunot Aicel. Nalagas buhok ko!” Daing ni Zion.
“BUTI NGA SAINYO!! KULANG PA YAN!!!” Sigaw ko sa kanilang apat.
“AHHHHH! AICEL, TAMA NA!! HUHUHU!!”
Masaya ako dahil buhay si Sage at walang masamang nangyari sa kanya pero hindi ko papalagpasin ang trip nilang to. This is not funny! (~~.)
“IKAW!” Sigaw ko kay Sage na natatawa. “ANO TO HA? LAKAS MO MANG-TRIP AH! AKALA MO NAKAKATUWA?! HALOS MAMATAY AKO SA BAHAY SA SOBRANG PAG-AALALA SAYO TAPOS LOLOKOHIN NIYO LANG AKO?!”
Mukang nagulat si Sage sa ginawa kong pag-sigaw sa kanya.
He slightly smiled at me. But the next thing he said caused my heart to halt.
O_______O
Please tell me this is just another prank.
“S-Sorry, miss. P-Pero sino ka?”
xxx
A/N: 45 Votes bago ko i-post ang next chapter. Hehe. Mukang matatagalan ang update ah. Kaya niyo yan! Aja! (^.^)