WARNING: DON'T READ THIS STORY IF YOU CAN'T HANDLE DEPRESSION OR SENSITIVE TOPICS OR MATURE CONTENT.
PROLOGUE
MALAKAS NA napaigtad habang impit na umiiyak ang batang babaeng nakaluhod sa sahig habang pinapalo ng sinturon ng kanyang ama. Pilit nitong pinipigilan ang hikbi na gustong kumawala sa bibig nito pero hindi nito magawa 'yo.
Ang walang imik nitong pag-iyak ay nauwi sa mahinang hikbi at pagkalipas ng ilang segundo, pumalahaw na sa iyak ang bata dahil hindi na sinturon ang pinalo sa kanya kung 'di mahabang pamalo na gawa sa kawayan.
Bawat hampas ng kawayan sa katawan ng bata ay nagbibigay ng hindi matatawarang sakit. Bawat hampas ay palakas nang palakas hanggang sa nag-umpisang manlabo ang mata ng bata.
"Hindi ba sinabi ko na sa 'yo!" Malakas na pinalo ang bata sa hita gamit ang kawayan. "Huwag na huwag kang lalabas ng bahay! Ilang beses ko bang dapat sabihin 'yon sa 'yo para makinig ka?!"
Nakakuyom ang kamao ng batang umiiyak habang hilam ng luha ang mukha na umiiling. "H-Hindi p-po ako l-lumabas, D-Daddy." Humihikbing sagot niya. "H-Hindi ko po k-kayo s-sinuway—"
Isang malakas na hampas ng kawayan sa mga binti ng bata ang nagpatigil dito sa pagsasalita. "Sinungaling! How many times do I have to tell you not to lie to me, huh?!"
"B-but D-Daddy—"
"Shut up! Shut up!"
Mariin na lang na ipinikit ng bata ang mga mata na hilam ng luha at sakit habang humahampas sa musmos nitong katawan ang kawayan.
Sa hita. Sa paa. Sa likod. At sa mga braso. Nakapagtataka kung bakit nakakaya pa ng bata na mabuhay pagkatapos saktan ng sarili nitong ama.
"S-sorry, Daddy," umiiyak at nangangatal ang boses ng batang humihingi ng tawad. "Sorry, Daddy. S-sorry. S-sorry."
Pero bingi ang ama nito sa paghingi ng tawad ng anak na walang awa nitong sinasaktan. Bulag din ang ama sa mga sugat na natamo ng bata dahil sa kawayan na hinahampas dito. Walang pakialam ang ama sa dugong dumadaloy mula sa mga sugat ng bata na nagmamakaawa rito.
"T-tama na p-po, D-Daddy. T-tama na. T-tama n-na—h-hindi n-na po a-ako uulit. H-hindi k-k-ko n-n-na p-po k-kaya."
Hindi na mabilang ng bata kung ilang beses na itong hinampas ng kawayan at sinturon. Sa sobrang sakit ng nararanasan nito ay namanhid na lang ang katawan at nawalan ng malay.
Humahangos na napabalikwas ng bangon ang dalaga mula sa masamang panaginip na gabi-gabi siyang hindi nilulubayan. Habol ang sariling hininga na pinalibot ang kabuunan ng silid na kinaroroonan, sinusuri ang paligid habang malakas ang kabog ng dibdib.
I'm alone. Calm down. I'm alone.
Nang masigurong walang tao sa kwarto maliban sa kanya, nakahinga siya ng maluwang saka napabaling sa pulsuhan niyang namamanhid sa sakit.
Pulang likido. Nababalot niyon ang pulsuhan niya pero wala siyang pakialam.
Hindi na 'yon bago sa kanya. Hindi na bago na makitang dumudugo ang pulsuhan niya pagkatapos niyang hiwain 'yon. Of course, it's nothing new. Wala ng bago sa ginagawa niya sa sarili. She'd done it a hundred times already, but she was still alive.
Why can't I just die, already?
She could slit her wrist, but she can't seem to kill herself. She tried over and over again, but each time, she wakes up alive in a hospital. Hindi niya alam kung bakit hindi niya magawang patayin ang sarili samantalang wala namang dahilan para mabuhay siya. Walang dahilan para gumising pa siya sa umaga at harapan ang bukas.
She has no plans for her future and no care about the present. She struggled to live everyday. Gabi-gabi, hinihiwa niya ang pulsuhan niya, nagbabakasakaling hindi na siya magising na siya namang gusto niya. Yes. She wanted to die so bad, but slitting her wrist was just another way of letting herself know that she was still alive and not a walking corpse.
If someone will know what she was doing to her life, they would judge her and make accusation. No. She was not insane. Those doctors who diagnosed her with depression doesn't know shit about her.
She wastired of living her life full of misery. She was not like other people. Those people have purpose in life, she doesn't. They have a reason to live, she have none. They have someone who cared for them, while she have no one.
She has always been alone. Alone in this dark scary world she lived in. No one reached out their hands to her. Some did, but only to hurt her and used her, and did some things only a vile human would do.
Nightmares after nightmares. Dread after dread. Ayoko na. She was tired of living a hellish life every day.
Ilang minuto siyang nakatitig sa kawalan bago niya hinawakan ang sugat sa pulsuhan saka diniinan iyon hanggang sa makaramdam siya ng sakit pero pinagsawalang bahala niya iyon. Hindi niya inalis ang kamay sa sugat niya hanggang sa namanhid na lang ang kamay niya.
Nagbaba siya ng tingin saka tinitigan ang sugat sa pulsuhan. Mas lalo iyong nabalot ng dugo kasama na ang kamay niyang dumiin sa sugat niya.
Walang imik na ibinagsak niya ang katawan sa kama at tumuon ang mata niya sa kutsilyong nasa maliit na mesa na katabi ng higaan.
Walang pag-aalinlangang pinulot niya iyon saka pinakatitigan ang kutsilyo bago inilipat iyon sa sugatan at nanginginig niyang kamay. Mabilis at may diing hiniwa niya ang kabilang pulsuhan.
She didn't whimper nor grunt in pain. She welcomed it. It felt right. The pain felt good. She let the pain consume her as she closed her eyes.
Sana matapos na rito ang bangungot na araw-araw niyang dala-dala. Sana hindi na siya magising pa.
"Saan ka pupunta, ha?!" Galit na sigaw ng ama ng bata na nanginginig sa takot lalo na nang makitang may hawak na tubo ang ama.
Nanginginig sa takot na umatras ang bata na bakas sa katawan ang maraming pasa at sugat na natamo. "W-wala, D-Daddy. H-hindi p-p-po ako l-lalabas."
Panay ang atras ng bata sa lasing na ama. Naamoy nito ang alak sa ama na papalapit nang papalapit sa kanya.
Kapag ganitong lasing ang ama nito ay takot na nagtatago ang bata sa kwarto nito. Dahil kapag lasing ang ama nito ay ito ang pinagtutuunan ng galit nito sa lahat ng bagay.
"D-doon l-lang—a-ko sa taas, D-daddy."
Akmang tatakbo ang bata palayo sa ama nang mapigilan nito ito sa braso.
"Saan ka pupunta, ha?! Aalis ka rin?! Iiwan mo rin ako?! Hindi ako makapapayag! Dito ka lang! Dito ka lang!"
Nanlilisik ang mata ng ama ng bata habang pinaghahampas nito ang katawan ng bata gamit ang tubo.
Tanging iyak at puno ng sakit na pagsigaw lang ang nagawa ng bata habang pinaghahampas ito ng ama. At tulad ng mga nagdaan na araw, nakatulugan na lang nito ang pambubugbog ng ama.
At nang magising ang bata, nasa sahig pa rin siya. Nanginginig ang katawan nito sa sakit. Hindi nito maigalaw iyon. Walang imik na lang na umiyak ang bata habang iniinda ang sakit ng katawan habang gumagapang sa sahig sa takot na baka saktan na naman ito ng ama kapag nakita ito.
Nagising ang diwa ng dalaga sa loob ng mabilis na sasakyan. Naririnig niya ang sirenang nag-iingay at nararamdaman niya ang presensiya ng mga taong nakapalibot sa kanya.
She felt a hand in her chest, pumping up and down, like someone was resuscitating her. She could feel them panicking inside the car while they were trying to stop her wrists from bleeding. Nararamdaman niya ang pagpapalibot ng tela sa pulsuhan niya at ang pagtusok sa kanya ng karayom.
Gusto niyang sigawan ang mga ito na huwag siyang pakialaman, na hayaan na siyang mamatay, na hayaan na siyang manahimik pero hindi niya maigalaw ang katawan.
Sinubukan niyang imulat ang mga mata pero wala siyang lakas. Sumisigaw ang isip niya na patahimikan na siya nang marinig niya ang malakas na tunog ng pagbangga ng isang bagay saka naramdaman niya ang sasakyan na gumewang at humampas sa kung saan dahilan para tumilapon ang katawan niya sa ere at may bumaon na matulis na bagay sa likod niya.
Then pain consumed her. The kind of pain that she had been seeking to wake her up from her nightmares.
But she didn't wake up. She continued being immobile and for the first time in her life, she felt a spark of happiness in her dark and lonely world.
Instead of fearing death, she smiled, and welcomed it as she took her last breath.