~Η εναλλαγή στα πρόσωπα του Γαβριήλ γίνεται εσκεμμένα, μια που υπάρχει σύγχυση για το αν πρόκειται για περισσότερο θηλυκό ή αρσενικό Άγγελο. Ισχύει φυσικά ότι οι Άγγελοι ήταν άφυλοι.~
~Αφιερωμένο στην xXxFrouxXx γιατί από ένα διήγημά της εμπνεύστηκα αυτό το κεφάλαιο~
Καλή Ανάγνωση!
Ο έρωτας του Ασμοδαίου για τη Μαριάμ δεν ήταν η πρώτη φορά που είδα έναν δαίμονα να ορέγεται ένα πλάσμα του Θεού. Χιλιάδες χρόνια πριν από τη γέννηση της Μαριάμ, είχε συμβεί κάτι ανάλογο, με ολέθριες φυσικά συνέπειες... Χαίρομαι πραγματικά που υπάρχουν και αυτά τα περιστατικά, μου θυμίζουν πάντα πόσο τυχερός είμαι που δεν ανήκω στη σφαίρα επιρροής του Πατέρα πλέον. Κανένας δεν είναι πάνω από εμένα, κανείς δε με ελέγχει, κανείς δε με εξουσιάζει. Στην Κόλαση, εγώ είμαι τα πάντα.
************************************
Μόλις μαθεύτηκε αυτή η πρωτάκουστη είδηση, Άγγελοι και Δαίμονες σώπασαν. Όλοι το ήξεραν, μα κανείς δε μιλούσε για αυτό. Κανείς δεν τολμούσε να το πει ούτε στον Θεό, ούτε στον Διάβολο. Οι Άγγελοι απέφευγαν να συζητούν μεταξύ τους πια και οι Δαίμονες αντάλλασσαν χαιρετισμούς και απομακρύνονταν ο ένας από τον άλλον. Ως και αυτοί οι Αρχάγγελοι φοβούνταν να μιλήσουν. Ως και οι Πρίγκιπες της Κόλασης και η Λίλιθ κατάπιναν το αμίλητο νερό μπροστά στον Άρχοντά τους.
Το νέο ήταν ανήκουστο και ευρέως γνωστό, εκτός από τον Θεό και τον Διάβολο, που δεν είχαν ακούσει τίποτα.
Ένας Άγγελος και ένας Δαίμονας ερωτεύτηκαν και ενώθηκαν με την ευχή ένας θεός ξέρει ποιού. Ποιός να τους ελέγξει πια; Ποιός να αποφασίσει τη μοίρα και την τιμωρία τους; Ούτε ο Θεός, ούτε ο Διάβολος είχαν πλήρη εξουσιοδότηση.
Ο Λεβιάθαν, ο Δαίμονας του Φθόνου, ήταν ο μονος που είχε προτείνει να συνεννοηθούν με τους Αγγέλους και να το πουν ταυτόχρονα και στους δυο Αφέντες, ώστε ταυτόχρονα να παραχθεί μια απόφαση, η οποία θα μπορούσε κάπως να φέρει μια ισορροπία. Το ζήτημα ήταν λεπτό και αδιανόητα δυσεπίλυτο. Κανείς δεν μπορούσε να το χειριστεί με απόλυτη εξουσία.
Εκείνος ήταν Άγγελος. Εκείνη ήταν Δαίμονας. Είχαν συναντηθεί μια εαρινή νύχτα, κάτω από Πανσέληνο κι ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Πριν καν το καταλάβουν, είχαν ενωθεί σε ένα σώμα, ένα κεφάλι, μια καρδιά, μια ψυχή. Αυτό ο Λεβιάθαν το καταλάβαινε, σε αντίθεση με τους συναδέλφους του.
Ο Άγγελος και η Δαίμονας ξανασυναντήθηκαν πολλές φορές. Μέχρι που οι Αρχάγγελοι Γαβριήλ και Μιχάηλ απαγόρευσαν στον Άγγελο να επιστρέψει ποτέ στη γη και η Λίλιθ διέταξε τη Δαίμονα να βασανίζει ολημερίς κι ολονυχτίς αμαρτωλούς στην Κόλαση. Δύο απλά γεγονότα, χωρίς ιδιαίτερη σημασία, που δεν κίνησαν υποψίες.
Μέχρι που εκείνη την καταραμένη μέρα, κάλεσε η Λίλιθ όλους τους ανώτατους Δαίμονες στο παλάτι της, όπου ήταν παραδόξως μόνη. Ο Εωσφόρος, προς ευτυχία όλων τους, βρισκόταν πολύ μακριά και βασάνιζε μια ντουζίνα βασιλείς -η αγαπημένη του ασχολία.
"Πες γρήγορα τι μας θες, προτού μας καταλάβει ο Αφέντης," την παρακίνησε ο Αζαζέλ, ο δαίμονας της Αλαζονείας, εξ ονόματος όλων.
"Ηρέμησε, Αζαζέλ, γιατί δε θα σας αρέσουν καθόλου αυτά που θα ακούσετε," αποκρίθηκε η Λίλιθ και στήριξε τον ώμο της στον τοίχο. "Δεν έχω καλά νέα για εσάς."
"Τότε πες τα γρήγορα να κάνεις σύντομη την οδύνη," την προέτρεψε ο Βελζεβούλ, ο Δαίμονας της Βουλιμίας.
"Όπως επιθυμείτε," υποχώρησε η Λίλιθ. "Η Δαίμονας μας που πλάγιασε με τον Άγγελο είναι έγκυος!"
Το νέο συντάραξε όλους τους παρευρισκόμενους.
"Να τρέξουμε αμέσως τώρα να το πούμε στον Αφέντη!" Τους παρακίνησε ο Βελζεβούλ.
"Αν το μάθει από άλλους, θα μας κάνει σκόνη!" Συμπλήρωσε τρέμοντας ο Βηλφεγώρ, ο Δαίμονας της Ραθυμίας.
"Σκάστε, πανηλίθιοι," τους μάλωσε ο Λεβιάθαν. "Αν συνεχίσετε έτσι, ο Αφέντης θα αισθανθεί τον πανικό μας και θα είναι εδώ μέχρι να πούμε θάνατος, το οποίο είναι και το μόνο που μας περιμένει, αν δεν το χειριστούμε ψύχραιμα."
"Τι προτείνεις, λοιπόν, Λεβιάθαν;" Ρώτησε νευρικά η Λίλιθ.
"Προτείνω να το πούμε στους Αγγέλους και στον Θεό πρώτα. Μετά Αυτός θα ενημερώσει τον Αφέντη όπως θέλει κι εμείς δε θα χρειαστεί να τον αντιμετωπίσουμε."
"Νομίζεις, ανεγκέφαλε," τον επέπληξε ο Μπέλεθ. "Θα οργιστεί τόσο πολύ, αφού μάθει ότι φιλοξενεί ένα αγγελοδαιμονάκι στην Κόλαση, που θα μας κάψει όλους μαζί και θα χορεύει στις στάχτες μας."
"Μπελέθ, μην κινδυνολογείς τόσο," προσπάθησε να τον ηρεμήσει η Λίλιθ, ακουμπώντας το χέρι της στον ώμο του. "Το μόνο που χρειάζεται για να μην θυμώσει μαζί σας είναι να υποκριθείτε ότι δε γνωρίζετε τίποτα. Το ίδιο θα κάνουν όλοι. Και είστε όλοι σας εξαίρετοι υποκριτές."
"Κι εσύ τι θα κάνεις;" Απόρησε ο Λεβιάθαν. "Πώς θα καλύψεις το γεγονός ότι η Δαίμονας είναι υπηρέτρια σου και προφανώς γνώριζες για την εγκυμοσύνη;"
"Πρώτον, έχω τρόπους να ελέγξω τον θυμό του Εωσφόρου και δεύτερον μην ανησυχείς για μένα. Κοίταξε μόνο πώς θα γλιτώσεις εσύ. Ο κόσμος ο δικός μας και ο πάνω, είναι φτιαγμένοι για εγωιστές και ψυχρούς εκτελεστές. Δεν είναι Παράδεισος."
Οι Δαίμονες για λίγο δεν απάντησαν. Δεν έβρισκαν τα κατάλληλα λόγια να απαντήσουν. Τελικά, ο Βηλφεγώρ έσπασε τη βολική και άβολη συνάμα σιωπή. Η Λίλιθ μελαγχόλησε.
"Ωραία, αφού συμφωνούμε με την πρόταση του Λεβιάθαν, ποιός τολμά να επισκεφτεί τους Αγγέλους και να συζητήσει μαζί τους, αν υποθέσουμε ότι θα τον δεχτούν;"
"Εγώ θα πάω, Βηλφεγώρ, μην κουράζεις την οκνηρή σου γλώσσα," αποκρίθηκε αποφασισμένος ο Λεβιάθαν. "Εγώ δε ντρέπομαι να αντιμετωπίσω την αλήθεια, ούτε να κοιτάξω κατάματα τα εμπόδια. Εσείς μείνετε εδώ και προστατέψτε τους εαυτούς σας, όπως είπε και η Λίλιθ."
Και χωρίς να πει τίποτα άλλο, ο Λεβιάθαν άνοιξε τα νυχτεριδίσια φτερά του και πέταξε μακρυά από την Κόλαση, γραμμή για τη γη.
"Ποιός έχασε το θάρρος του για να το βρει ο Λεβιάθαν;" Απόρησε ο Αζαζέλ, ο Δαίμονας της Αλαζονείας, πιο πολύ στον εαυτό του παρά στους υπόλοιπους, που κοιτούσαν απαθείς των Δαίμονα του Φθόνου να πετά μακριά.
Ο Λεβιάθαν δεν άργησε να φτάσει στη γη. Εκεί, πήρε την ανθρώπινη μορφή του και βάλθηκε να αναζητήσει τον Ύψιστο Αρχάγγελο στο μέρος όπου σύχναζε.
Ένας καταρράκτης στη μέση του πουθενά. Ένα τεραστιο δάσος και στη μέση ένας καταρράκτης. Νερό τρεχούμενο και δροσερό όλο τον χρόνο, χειμώνα καλοκαίρι, και ακόμα και κάτω από τον πιο καυτό ήλιο. Ξέφωτο κατάφυτο γύρω του, ως και οι βράχοι σπαρμένοι με άνθη, που όλο το χρόνο ευδοκιμούν. Ψάρια, πτηνά και ζώα ξαποσταίνουν εκεί ή ζουν εκεί. Ένας ολόκληρος κόσμος. Ένας μικρός Παράδεισος.
Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, από την πρώτη κιόλας στιγμή που δημιουργήθηκε ο κόσμος, είχε επιλέξει αυτόν τον καταρράκτη ως ησυχαστήριό του. Εκεί πήγαινε, όταν παρουσιάζονταν δυσκολίες και χρειαζόταν ηρεμία και χρόνο περισυλλογής και ώριμης σκέψης. Μόνο και μόνο ο ήχος του καταρράκτη της γαλήνευε την ψυχή και το πνεύμα. Και το κελαήδημα του αηδονιού την έκανε να ξεχάσει ποιά ήταν και να αφουγκραστεί την τέλεια φύση που είχε πλάσει ο Κύριος, μια τέλεια αναλογία με τον πραγματικό Παράδεισο. Αυτός είναι ο κόσμος, πλασμένος κατ'εικόνα και ομοίωση του Θεού, μόνο που οι Άνθρωποι δεν τον εκτίμησαν.
"Γαβριήλ," άκουσε μια φωνή ξαφνικά που την τάραξε, όχι τόσο επειδή κάποιος την είχε ανακαλύψει, αλλά κυρίως επειδή αναγνώρισε αμέσως τη φωνή ενός Έκπτωτου Αγγέλου.
Γύρισε απότομα και συνάντησε δύο μελιά μάτια, που κάποτε του ανήκαν, μα τώρα στα αλήθεια ήταν ανοιχτά πράσινα.
"Ναασών," φώναξε χαρούμενα και έτρεξε κοντά του, θυμούμενη λανθασμένα την παλιά, αγγελική του ταυτότητα.
"Ο Ναασών πέθανε," της υπενθύμισε ψυχρά. "Τώρα υπάρχει μόνο ο Λεβιάθαν."
"Ας είναι," είπε παραχωρητικά και του άγγιξε απαλά τον ώμο. "Όπως και να έχει, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω."
"Κι εγώ," απάντησε αυστηρά ο Λεβιάθαν, μπερδεύοντας τον Γαβριήλ.
"Μα πώς με βρήκες;"
"Οποίος ψάχνει, βρίσκει."
"Σωστά," αποκρίθηκε με ένα μισό χαμόγελο ο Γαβριήλ. "Προφανώς, δεν έχεις έρθει για επίσκεψη."
"Έχεις δίκιο," συμφώνησε απρόθυμα ο Λεβιάθαν. "Είμαι απεσταλμένος από κάτω."
"Τι δουλειές έχει ο Εωσφόρος με-"
"Ο Εωσφόρος δεν ξέρει ότι είμαι εδώ," τη διέκοψε βιαστικά ο Δαίμονας του Φθόνου. "Ήρθα αυτενεργώντας. Έχει να κάνει με το γνωστό θέμα που μας απασχολεί όλους."
"Νόμιζα πως είχε τελειώσει. Τους χωρίσαμε για πάντα, δεν πρόκειται να ξαναδούν ο ένας τον άλλον, το λήξαμε αναίμακτα."
"Δεν έχει τελειώσει. Η Δαίμονας μας είναι έγκυος."
Τα γαλάζια μάτια του Γαβριήλ διογκώθηκαν επικίνδυνα. Ωστόσο, διατήρησε την ψυχραιμία της.
"Τι θες από μένα, τώρα;"
"Να μιλήσεις στον Θεό μαζί με τους Αγγέλους ή μόνος. Αυτός θα φροντίσει να το μάθει ο Εωσφόρος."
"Ώστε για αυτό ήρθες εδώ; Για να μην κινδυνεύσει η αρτιότητα των δαιμονικών σας σωμάτων; Τόσο φοβάστε τον Εωσφόρο;"
Ο Λεβιάθαν δεν απάντησε.
"Βλέπεις, λοιπόν;" Συνέχισε απτόητος ο Γαβριήλ. "Τον ακολουθήσατε για να ελευθερωθείτε από την καταπίεση του Πατέρα και μονάχα καταλήξατε σε μεγαλύτερη. Κανείς Άγγελος δε φοβάται τον Θεό, μόνο τον σέβεται. Εσείς ζείτε σε έναν αέναο τρόμο. Λυπάμαι και προσεύχομαι για εσάς. Ό,τι και να γίνετε, θα είστε πάντα αδερφοί μου."
"Άσε τις αερολογίες και πες μου ευθέως· θα το κάνεις ή όχι;" Τη σταμάτησε ο Λεβιάθαν, φοβούμενος μην τον πείσει τελικά.
"Θα μιλήσω στον Θεό αυτοπροσώπως," απάντησε ο Γαβριήλ. "Πες στους δαιμονικούς φίλους σου ότι έχουν τους χαιρετισμούς μου και την υπόσχεση για αίσιο τέλος σε αυτή την ιστορία."
"Αντίο," είπε ψυχρά ο Λεβιάθαν και άνοιξε τα αποκρουστικά φτερά του για να φύγει. Όμως, λίγο πριν πετάξει, γύρισε στιγμιαία προς το μέρος της.
"Σε ευχαριστώ."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ο Θεός το έμαθε σχεδόν αμέσως από τον ίδιο τον Γαβριήλ και δεν έκανε τίποτα, παρά φρόντισε να φτάσει στα αυτιά του Εωσφόρου, ο οποίος όρμησε γραμμή στο παλάτι της Λίλιθ, σίγουρος ότι η σκευωρία ήταν δική της πρωτοβουλία. Κανένας δεν έμαθε ποτέ τι συνέβη μεταξύ τους εκείνη την ημέρα. Από την επόμενη όμως, ο Εωσφόρος σταμάτησε να την καλεί στα ιδιωτικά συμβούλια και η Αρχόντισσα της Κόλασης τριγυρνούσε με καψίματα, γρατζουνιές, μελανιές και διάφορες ουλές. Κάθε βράδυ ο Εωσφόρος την επισκέπτονταν και κάθε μέρα η Λίλιθ πληγώνονταν περισσότερο.
Ωστόσο, όσον αφορούσε την υπόθεση του Αγγέλου και του Δαίμονα, ο Θεός και ο Εωσφόρος κατέληξαν σε μια μέση λύση -μέσω πρεσβευτών φυσικά. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ εκπροσωπούσε τον Θεό και ο πρίγκιπας Μπέλεθ τον Εωσφόρο. Κατέληξαν στο να αφήσουν το πρωτάκουστο αυτό δημιούργημα να γεννηθεί και μιας και θα ανήκε σε δύο κόσμους ταυτόχρονα και εξίσου, θα διέμενε τα πρώτα πενήντα χρόνια της ζωής του με την μητέρα του στην Κόλαση και τα επόμενα πενήντα με τον πατέρα του στον Παράδεισο. Ύστερα, θα αποφάσιζε μόνο του πού επιθυμούσε να ανήκει τελικά. Όλοι αποδέχτηκαν αυτή τη συμφωνία, επειδή τους φάνηκε δίκαιη και λογική.
Έτσι, πέρασαν έξι μήνες και η Δαίμονας γέννησε ένα κατάλευκο κοριτσάκι με κατάμαυρα μαλλιά, ένα γαλάζιο μάτι και ένα ιώδες. Του έδωσε το όνομα Ναϊρέλ, μα και Αρενιήλ, όπως επιθυμούσε ο πατέρας της.
Το κορίτσι γεννήθηκε με πανίσχυρες δυνάμεις. Μπορούσε να πετάξει, χωρίς φτερά, να μιλήσει με τα ζώα, να βοηθήσει και να αδικήσει τον κάθε ένα με την ίδια ευκολία. Οι Δαίμονες της μάθαιναν την κακεντρέχεια, τη χλεύη, την ανηθικότητα και από πίσω η μητέρα της της δίδαξε όσα καλά και όμορφα είχε μάθει από τον πατέρα της, προσπαθώντας να φέρει την ισορροπία στην νεογνή της ψυχή.
Μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια, η Ναϊρέλ εξελίχθηκε σε ασύγκριτη δαίμονα. Οι ικανότητες της τη βοήθησαν να γίνει ανίκητη πολεμίστρια και ο Εωσφόρος της χάρισε ένα δαιμονικό τάγμα, για να το διοικεί. Το κοφτερό της μυαλό τη βοήθησε να ρουφά σαν σφουγγάρι αμέτρητες γνώσεις και εμπειρίες και σύντομα μπορούσε να συναγωνιστεί οποιονδήποτε αιωνόβιο σοφό δαίμονα. Ο Εωσφόρος αυτά τα ταλέντα δεν τα αγνόησε και στα εικοστά πέμπτα γενέθλιά της την ονόμασε Σύμβουλό του και της επέτρεψε είσοδο και παρουσία στα ιδιωτικά του Συμβούλια.
Όλα αυτά ο Λεβιάθαν τα παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον, χαρούμενος που είχε συμβάλει στη δημιουργία ενός τέτοιου παντοδύναμου δαίμονα. Παρόλο που ήταν κάτασπρη σαν το γάλα, η Ναϊρέλ δεν έμοιαζε καθόλου ξένη στην Κόλαση· τι κι αν όλοι οι άλλοι δαίμονες ήταν μαύροι ή κόκκινοι. Ο Λεβιάθαν θεωρούσε την κόρη αυτή ευθύνη του και καμάρωνε για την πρόοδό της.
Ωστόσο, δεν έπαυε ποτέ να είναι ο Δαίμονας του Φθόνου και έκρινε ότι αυτή η κατάσταση παραήταν παραδεισένια για τα δεδομένα της Κόλασης. Έπρεπε αμέσως να διαβρωθεί. Και ήξερε το τέλειο άτομο για να ξεκινήσει αυτή τη διάβρωση.
Για αυτό, έσπειρε τον Φθόνο στο μυαλό της Λίλιθ και τη γέμισε ψευδαισθήσεις. Την έπεισε ότι εκτός από Σύμβουλό του, ο Εωσφόρος είχε αναγάγει τη Ναϊρέλ και σε άλλους τομείς, πολύ πιο σημαντικούς και σκοτεινούς, με την πρόθυμη στάση της ίδιας . Την έπεισε ότι η νεαρή μοιράζονταν το κρεβάτι του, αυτό που κάποτε έκανε εκείνη. Την έπεισε ότι ήταν υπερβολικά επικίνδυνη και ότι αν συνέχιζε έτσι, πριν καν κλείσει τα πενήντα και φύγει από την Κόλαση, θα είχε πάρει το παλάτι της και η ίδια θα εξαφανιζόταν για πάντα. Όλα αυτά κυριάρχησαν τις σκέψεις της Λίλιθ και δεν την άφηναν σε ησυχία.
Ώσπου μια μέρα, αλαφιασμένη και ημίτρελη, βρήκε τον Εωσφόρο και του επιτέθηκε λεκτικά.
"Τι συμβαίνει με την κόρη του Δαίμονα μου;"
"Δαίμονα σου;" Απόρησε ο Διάβολος, χωρίς να φαίνεται να επηρεάζεται από την οργισμένη της στάση. "Από πότε σου ανήκει οτιδήποτε; Όλα εδώ μέσα είναι δικά μου και μόνο δικά μου. Το ξέχασες ήδη;"
"Δε μου απάντησες στην ερώτηση," επέμεινε η Λίλιθ.
"Δε σε αφορά. Κοίταξε τη δική σου δουλειά και άφησε εμένα και τη Ναϊρέλ ήσυχους. Αυτή είναι πολύ καλύτερη από σένα."
"Πόσο καλύτερη δηλαδή;"
"Πάντοτε μου χορηγεί τις καλύτερες συμβουλές. Ποτέ δεν έχει λαθέψει σε πρόβλεψη και έχει αποδειχθεί η καλύτερη βασανίστρια θνητών μετά φυσικά τους Δαίμονες των Αμαρτημάτων."
"Α ναι; Γιατί έχω την εντύπωση πως μου κρύβεις κάτι; Ας πούμε, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν είναι για σένα μόνο Σύμβουλος;"
"Ακόμα και να μην είναι, εσένα δε σε ενδιαφέρει."
"Με ενδιαφέρει βέβαια!" Ούρλιαξε η Λίλιθ. "Πάντα θα με ενδιαφέρει! Τι παραπάνω έχει αυτή η λευκή κότα από μένα και την έχεις στο κρεβάτι σου;"
"Είσαι εντελώς τρελή!" Φώναξε ο Εωσφόρος. "Πρώτα βρες τα λογικά σου και μετά έλα να μου μιλήσεις ξανά!"
Την επομένη, ο Εωσφόρος διέταξε τη φυλάκιση της Λίλιθ επ' αόριστον, μέχρι να αποφάσιζε την αποφυλάκισή της, πράγμα που έμοιαζε απίθανο.
Όλα αυτά τα παρακολουθούσαν οι Δαίμονες, όπως και την παράξενα ενθουσιώδη συμπεριφορά του Λεβιάθαν, που πλέον ήταν ανακουφισμένος παρά ανήσυχος. Αυτό τους φύτεψε υποψίες και κανόνισαν να συναντηθούν μυστικά και να βρουν τρόπο να τον αντιμετωπίσουν.
"Εγώ είμαι σίγουρος ότι έχει να κάνει με τη Ναϊρέλ," είπε αποφασισμένος ο Αζαζέλ.
"Αυτό είναι ηλίου φαεινότερο," συμφώνησε ο Βελζεβούλ. "Το θέμα είναι πώς θα το λήξουμε χωρίς να μας πάρει είδηση."
"Γιατί, τώρα να μη λέμε ψέματα, η Ναϊρέλ μας έχει βοηθήσει τρομερά και δεν είναι ούτε τριάντα χρονών," πρόσθεσε ο Βηλφεγώρ.
"Ακούστε αδέλφια," ύψωσε τη φωνή του ο Σατανάς, ο Δαίμονας της Οργής. "Προφανώς, ο Λεβιάθαν ευθύνεται για τη φυλάκιση της Λίλιθ. Εγώ είμαι βέβαιος ότι της φούσκωσε το μυαλό με ψέματα και την έκανε να μισήσει τη Ναϊρέλ."
"Λογική φαίνεται η εικασία σου, αδελφέ," σχολίασε συγκαταβατικά ο Αζαζέλ. "Όμως, ακόμα κι αν είναι αλήθεια, πώς θα σταματήσουμε τον Λεβιάθαν;"
"Είναι απλό," ήρθε η σειρά του Μαμμωνά, του Δαίμονα της Απληστίας. "Θα διώξουμε από κοντά του τη Ναϊρέλ και θα τη στείλουμε σε ένα μέρος που δε θα μπορεί να την πειράξει."
"Και ποιό είναι αυτό το μέρος;" Ρώτησαν ταυτόχρονα όλοι οι υπόλοιποι Δαίμονες.
"Ο Παράδεισος, βέβαια!"
Απόλυτη σιωπή απλώθηκε στη μικρή τους συνάθροιση. Ποιός θα τολμούσε να οδηγήσει τη Ναϊρέλ στον Παράδεισο; Πώς τόλμησε καν να το σκεφτεί ο Μαμμωνάς; Ήταν τόσο μεγάλο λάθος και παράπτωμα· αν το μάθαινε ποτέ ο Εωσφόρος, θα τους συνέτριβε συθέμελα.
"Και ποιός θα την πάει ως εκεί;" Ρώτησε δειλά ο Βηλφεγώρ.
"Αν συνεννοηθούμε με έναν Άγγελο;" Πρότεινε ο Αζαζέλ.
"Ποιόν Άγγελο; Όλοι μας μισούν," τόνισε ο Βελζεβούλ.
"Ξεχνάτε ότι υπάρχει ένας Άγγελος που ποτέ δε μας γύρισε την πλάτη και θα μας βοηθήσει τώρα, όπως μας βοήθησε τότε, που φοβόμασταν για τη ζωή μας· ο Γαβριήλ," τους υπενθύμισε ο Σατανάς και όλοι άλλαξαν τις εκφράσεις τους από τρομαγμένες σε σκεπτικές.
"Δεν είναι κακή ιδέα αυτό," σχολίασε ο Ασμοδαίος.
"Καθόλου," συμπλήρωσε ο Βηλφεγώρ. "Και πώς θα έρθουμε σε επαφή με τον Γαβριήλ;"
"Θα τον καλέσουμε," απάντησε εύκολα ο Ασμοδαίος.
Έτσι, μια μέρα που ο Εωσφόρος έλειπε από την Κόλαση, ο Αζαζέλ και ο Βελζεβούλ -που είχαν επιλεχθεί με κλήρο- πήραν τη Ναϊρέλ με ελάχιστα υπάρχοντά της, η οποία αποχαιρέτησε τη μητέρα της με δάκρυα στα μάτια, και την οδήγησαν σε ένα ερημικό νησί, όπου ο Γαβριήλ επέλεγε την πιο σύντομη είσοδο στον Παράδεισο.
Όταν βρήκαν τον Αρχάγγελο, την πλησίασαν διστακτικά.
"Τι ζητάτε εδώ εσείς, Δαίμονες του Διαβόλου;" Απαίτησε να μάθει ο Γαβριήλ. "Και γιατί είναι μαζί σας η κόρη του Αγγέλου μας;"
"Αρχάγγελε Γαβριήλ, ο χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος, για αυτό άκουσε μας προσεκτικά," ξεκίνησε ο Αζαζέλ. "Η Ναϊρέλ δεν είναι πια ασφαλής στην Κόλαση. Πολλοί και ισχυροί Δαίμονες τη φθονούν και σχεδιάζουν την καταστροφή της. Σε παρακαλούμε, πάρε τη μαζί σου στον Παράδεισο, εκεί θα είναι ασφαλής."
"Πειστικό το παραμύθι σας," αποκρίθηκε αυστηρά ο Γαβριήλ, "αλλά χρειάζονται αποδείξεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουρος με τον Εωσφόρο."
"Ο Αφέντης μας φυλάκισε τη Λίλιθ," πήρε τον λόγο ο Βελζεβούλ. "Κάποιος την έκανε να ζηλέψει τόσο πολύ τη Ναϊρέλ, που την κατηγόρησε μπροστά του. Αν αυτοί που την εχθρεύονται κατάφεραν και έπεισαν τη Λίλιθ, η οποία είναι πάντα δίπλα μας, τότε φαντάσου τι μπορούν να καταφέρουν. Για αυτό σου λέμε, δε γίνεται να μείνει άλλο στην Κόλαση η Ναϊρέλ. Κινδυνεύει πολύ και δεν ξέρουμε αν μπορούμε να την προστατεύσουμε."
"Δε φοβάστε τι θα γίνει, όταν ο Διάβολος μάθει ότι τη φυγαδεύσατε;" Αναρωτήθηκε ο Γαβριήλ.
"Κάποιες φορές αξίζει να τιμωρηθούμε για κάτι τόσο σπουδαίο," απάντησε υπερήφανα ο Αζαζέλ και ο Βελζεβούλ έγνεψε καταφατικά. "Επίσης, είναι κρίμα να χαθούν οι δυνάμεις της."
Ο Γαβριήλ χαμογέλασε, αναγνωρίζοντας την αυτοθυσία των Δαιμόνων.
"Ας είναι," είπε στο τέλος. "Θα την πάρω μαζί μου στον Παράδεισο." Ύστερα, γύρισε προς τη Ναϊρέλ. "Εσύ θες επιτέλους να γνωρίσεις τον πατέρα σου;"
"Ναι, μεγάλε Αρχάγγελε," ήρθε η απάντηση της νεαρής.
"Πολύ καλά τότε," αποκρίθηκε ο Γαβριήλ. Πήρε από το χέρι τη Ναϊρέλ, άνοιξε τα φτερά της και πέταξε ψηλά, αφήνοντας πίσω ένα κατάλευκο φως.
Οι Δαίμονες έμειναν και τις χαιρετούσαν, λυπημένοι που έχαναν για πάντα μία σπάνια αδελφή, αλλά και χαρούμενοι συνάμα που την έσωσαν από το μένος της Λίλιθ και του Λεβιάθαν.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όταν ο Εωσφόρος επέστρεψε στην Κόλαση και ανακάλυψε ότι η Ναϊρέλ έλειπε, εξερράγη από θυμό. Φυλάκισε όλους τους Δαίμονες των Αμαρτημάτων, σίγουρος για την ενοχή τους, και διέταξε βασανισμό τους επί δύο ολόκληρα χρόνια. Αφού αυτά τελείωσαν, τους ανέκρινε ο ίδιος.
Όλοι του είπαν την ίδια ιστορία, εκτός από τον Λεβιάθαν. Χωρίς να είναι σίγουρος για την αθωότητα κανενός, ο Εωσφόρος τους στέρησε για λίγο τις δυνάμεις τους και τους εξόρισε στη γη για έναν αιώνα, ώστε να μετανοήσουν και να κατανοήσουν ποιός ήταν ο αληθινός τους Αφέντης.
Οι Δαίμονες υπέμειναν όλα τα μαρτυρία και την εξορία με πείσμα. Γνώριζαν ότι -ίσως για πρώτη φορά από τότε που έπεσαν από τον Παράδεισο- είχαν κάνει το σωστό.
<><><><><><><><><><><><>
Αυτό ήταν το πρώτο διήγημα του Φθόνου. Περιμένω τις γνώμες σας στα σχόλια.
Το επόμενο διήγημα θα έχει να κάνει με την Αλαζονεία και ένα διάσημο γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης.
Έχετε κάποια πρόβλεψη για το ποιό μπορεί να είναι;