Oog Lena
Ik zucht en kijk hem dan aan.
'Eerlijk gezegd.....Ik heb werkelijk geen iedee!' Zeg ik naar de waarheid.
"Maak godverdomme geen grapjes Lena!" Roept hij ineens boos.
Ik schrik van zijn boosheid en schuif wat naar achter op het bed.
'Ik zei toch al dat ik het niet weet!' Zeg ik zachtjes, bang om hem nog bozer te maken.
Hij antwoord niet en staart uit het raam.
Ik kijk naar mijn interessante voeten die in kleermakerszit zitten.
'Waarom doe je zo?' Vraag ik nogsteeds zacht.
"Doe nou niet zo schijnheilig Lena!" Zegt hij boos.
Waar heeft hij het over?
'Ik snap niet wat je bedoelt?' Zeg ik met een bijna brekende stem.
"Ach man!" Roept hij hard.
Ik schrik alweer van zijn toen en ga helemaal aan het randje van zijn bed zitten.
"Ik weet heus wel dat je Finn leuker vind dan mij!" Zegt hij zacht, zo zacht dat ik het normaal niet zou horen.
Maar nu wel.
'Daar gaat het om?' Vraag ik vol ongeloof.
'Ik had wel beter van jou verwacht Thobi!' Roep ik op mijn beurt.
"Wat denk je? Dat ik denk dat je niks voor hem voelt? Je houd van hen Lena! Niet van mij!" Zegt hij gefrustreerd.
Hij huilt nooit, de enige keer dat ik hem heb zien huilen was op de begraafplaats van zijn vader.
En nu?
Nu huilt hij...
Om mij...
'Ik hou wel van je!' Zeg ik met zoute tranen die in mijn ogen prikken.
"Niet zoveel als van Finn!" Zucht Thobi met een gebroken stem.
Ik staar weer naar mijn voeten, omdat ik spijt heb, ik schaam me.
Na een lange stilte begint Thobi met hem te verbreken.
"Wat doe je hier nog?! Flikker een eind op! Ga lekker naar je vriendje!" Zegt hij, hij heeft tranen op zijn wangen en het lijkt alsof hij het er moeilijk me heeft.
'Je hebt gelijk, ik dacht dat ik van je hield, maar ik had het mis. Ik ben niet verliefd op een jaloerse lul!' Roep ik voordat ik de kamer uit loop.
Ik veeg woest mijn tranen weg, Thobi is het niet waard!
Ik ren de trap op naar de voordeur.
Veel spullen had kn niet mee, dus doe jk slechts mijn jas en schoenen aan.
Ik loop het huis uit de straat op.
Ik merk dat ik Helph mis dus ik loop naar het bos.
Normaal is hij altijd wel ergens, alleen nu niet.
Hij is nergens te bekennen, hoe diep ik het bos ook in ga.
Hij komt niet te voorschijn.
'Helph?!' Roep jk door het bos.
Als antwoord hoor jk een stilte.
Een lange sombere stilte...