Hinalikan ko siya ng mabilis sa labi bago ito pumasok sa kotse niya. Ayoko sana siyang halikan dahil baka mahawa siya pero mapilit siya, kaya wala na akong nagawa kundi tanggapin ang halik niya.
Ayaw pa sana nitong pumasok para daw maalagaan niya ako pero pinilit ko itong pumasok, dahil may board meeting ito, at importante iyon.
Suminghot-singhot pa ako habang pumapasok sa bahay pagkaalis niya. Argh! Ang pinaka-ayoko sa lahat ay ang magkaroon ng trangkaso.
"Ipinagluto kita ng lugaw, hija. Kainin mo na habang mainit pa." Sabi ni Nay Esther nang makapasok ako sa loob ng bahay.
"Salamat po, Nay." Agad akong pumunta ng kusina at ipinaghain naman kaagad ako ni Nay Esther.
"Inumin mo ito pagkatapos mong kumain." Sabay lapag nito nang gamot at isang baso ng tubig sa harap ko. "Siya, maiwan muna kita at mamamalengke muna kami."
Pagkatapos kong uminom ng gamot, pumanhik na ako sa kwarto namin at nahiga. Ang bigat ng pakiramdam ko dahil sa trangkaso.
Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako, nagising ako dahil sa pag-iingay ng cellphone sa bedside table. Kinuha ko ito habang nakapikit pa rin, medyo natagalan ako sa pagkuha kaya naging missed call ito.
Umupo ako at tinignan ang cellphone, may mahigit sampung missed call ito galing sa iisang numero. Kay Devin.
Muntik ko pang mabitawan ang cellphone ko nang tumunog muli ito. Agad ko namang sinagot ang tawag.
"Why aren't you answering my calls? I've been calling you since--"
Hindi ko na siya pinatapos sa pagsasalita. "Sorry, nakatulog kasi ako." I said in a groggy voice.
"How are you feelin', wife?" Worried is visible in his voice.
"I feel much better after taking a nap."
"Have you eaten?" Napatigil ako sa tanong niya. Napatingin ako sa may wall clock ng kwarto. Past two pm na pala.
"Hindi pa, kagigising ko lang kasi, bababa ako mamaya para kumain."
"Go grab your lunch, I'll hang up. Don't forget to take your medicines. I love you."
Napangiti ako. "I love you, too."
"I love you more."
"Oo na lang." Saad ko habang natatawa. Ayaw nanaman kasi niyang magpatalo. "Sige na, kakain na ako. Bye."
Pinusod ko ang buhok ko tsaka ako bumaba para kumain. Medyo wala akong gana kaya naghanda nalang ako ng oatmeal.
Saktong pagkatapos kong kumain ay biglang may humalik sa kaliwang pisngi ko mula sa likod. Paglingon ko, ang nakangiting mukha ng asawa ko ang bumungad sakin.
Napakunot noo ako. 2:30 pa lang ng hapon anong ginagawa niya dito?
"What's with the face, wife? Don't you missed me?" Tanong nito at akmang hahalikan ako sa labi pero umiwas ako. Tinakpan ko ang bibig ko. This time siya naman ang napakunot noo.
"May sinat pa ako, baka mahawa ka." Rason ko.
He rolled his eyes in a manly way. "Don't care." Sabay alis nito sa kamay kong nakatakip sa bibig ko tsaka ako hinalikan nang malalim. "You taste like oatmeal." Komento nito.
"Kakakain ko lang ng oatmeal. Wala kasi akong masyadong gana."
Umiling-iling ito. "You need to eat alot, so you won't catched a fever again." Saad nito tsaka binuksan ang dalawang butones ng long sleeve nito at itinupi pa nito ang sleeves hanggang siko tsaka nagpunta sa harap ng ref. "I'll cook for you, what do you want to eat?" Tanong nito habang nakatingin sa loob ng ref.
"Wala akong ganang kumain."
"Then you leave me no choice but you force you to eat. I'll feed you." Anito habang naglalabas ng mga rekado para sa lulutuin niya.
Napabuntong hininga nalang ako. Sinimulan na niyang magluto, ako naman pinapanuod siya habang inaabot ko sa kanya ang mga rekado na kailangan niya.
"Ba't nga pala ang aga mong umuwi?" Tanong ko.
"Because my wife is sick and I have to take care of her." Sagot niya habang nakaharap sa niluluto nito.
Namula ako sa sagot niya. Tumayo ako sa pagkakaupo at niyakap siya mula sa likod. Naramdaman kong natigilan siya. Nilingon niya ako kaya nagkatinginan kami. He gave me a peck on the lips.
"You know that I love you, right?" Biglang tanong nito. Tumango-tango ako bilang sagot. Pinahinaan niya ng apoy ang niluluto niya bago humarap sakin at iniyakap niya sa batok niya ang mga kamay ko at niyakap ako sa bewang. Nginitian niya ako. "Do you want to hear a story?"
Tumango ako. "Pero pwede bang yung tagalog version?" Pagbibiro ko sakanya.
Natawa ito, at hinalikan ang tulki ng ilong ko kaya napapikit ako sandali.
"Fine. Pero 'wag kang magseselos hmm?"
"Hindi ako selosang tao, alam mo 'yan?"
Kumislot ang bibig nito. "Yeah right, that's why sometimes I wished you were."
Mas humigpit ang pagkakayakap ko sakanya. "I wanna hear your story. Tagalog version."
"Fine. Here it is. I was a basketball play-" napatigil ito sa pagkwekwento ng sumimangot ako, natawa naman ito nang marealize kung bakit ako sumimangot. "Basketball player ako noong nasa university pa ako. In fact I'm the team captain, back then. My most unforgettable moment happened in my last game in the university. Lamang ang kalaban ng dalawang puntos, at nasa kanila pa ang bola. Honestly, I lose hope in that very moment but a girl gave me hope by her smile. Oops, don't be jealous."
"Hindi nga."
Natawa ito ng kaunti tsaka nito pinagpatuloy ang pagkwekwento. "Her smile gave me hope. I know that she's cheering for our team. Nung nagkaroon ako ng chance para maagaw yung bola mula sa kalaban, I grabbed it and I succeeded. I successfully shoot the ball in a three point shot line before the buzzer. Nagkagulo ang mga tagasuporta namin dahil sa pagkakapanalo namin, pagtingin ko ulit sa pwesto nung babae, wala na siya doon..."
Habang nagkwekwento siya bigla kong naalala ang pangyayari noon. Nandoon ako sa last game niya noon sa university nila. Nagkatinginan kami nung time na malapit nang tumunog ang buzzer kaya natigil ako sa pagsigaw para icheer sila. Tumingin-tingin pa ako sa paligid ko para alamin kung ako nga ang ititignan niya, but to my dismay mukhang hindi ako.
Narinig ko kasi yung mga babae sa likod ko na nagtitilian dahil tumingin daw sa isa sa kanila si Devin, kaya napalingon ako sa kanila. Nakita ko ang isang magandang babae na namumula ang mga pisngi habang pabirong tinutulak-tulak ng mga kasama niya. Schoolmate sila ni Devin.
"... but I noticed that she's wearing a different uniform. Siya lang ang nakasuot ng ganoon sa loob ng gym. In our way to our locker room, I saw a figure standing at the back of the stage. Madilim sa banda doon pero nasisinagan ng liwanag ang uniform na sout nito. Then I realize she's the same girl that I saw in the bleachers since siya lang naman ang nakasuot ng ganoon. I don't know what gotten into me but I suddenly have a urge to kiss her. So I did..."
" ...that girl... she's my first love."
Natulos ako dahil sa sinabi niya. First love niya yung babae? Feeling ko kasi ako yung tinutukoy ni Devin sa kwento niya. His story is so familiar.
"Siya ang first love mo? Ang akala ko si Astrid."
"Silly. Ash is my best friend, our relationship will always be like that."
Tumango-tango ako. "Ano nang kadugtong nung kwento mo?"
"She's my first love and I'm hoping someday that I can see her again. At first, I hated you for coming into my life because you ruined my dream to be married with her when we see each other again. But that day didn't came, I didn't see her again. I can't barely remember her face because the bleachers are too far, it's blurry, but after all this years I can perfectly remember the taste of her lips." Anito habang nakatitig sakin. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko habang nakatingin ng deritso sa mga mata niya.
Dahan-dahan niyang ibinaba ang mukha niya para mapantay sakin.
"Who know what stranged, wife? I can perfectly tasted her lips in yours." He said then he captured my lips with his.
In that very moment I slowly closed my eyes and a certain scene crossed my mind. Similar to his story.
◈∞◈∞◈∞◈
ms. akino