Chapter --- 33 ^I miss you
*Rain's POV*
"Hmmmm!!" Pag unat unat ko. Sarap ng tulog ko ah?
Anong oras na ba? Tumingin ako sa wallwatch ko.
11:23 AM. Aga ko nagising ngayon. Hindi kasi ako nag bar kagabi eh. Nasa bahay lang ako ni Jesse at binantayan siya.
WHAT?!?!? Oo nga! Nasa bahay nila ako! Teka!
Napabangon ako sa kama.
Teka! Bat nandito ako sa kwarto ko?! Pano nang yari yon? O__O
Lumutang ba ako?
Nagkaroon ng special effects?
Nag travel akong tulog?
Nag lakad akong tulog?
Teka! Pano ako napunta dito?!
"Teka.. Hinga.." Huminga naman ako. Inutusan sarili eh no?
Baka naman inuwi niya ako diba? Loka loka din kasi ako eh. Kung ano ano iniisip.
Maya maya may narinig akong ingay mula sa baba. Ingay lang naririnig ko. Hindi ko makuha mga pinagsasabi nila.
Bahala nga sila. Baka fiesta. -___- kaya maingay.
Humiga ako ulet.
Nakikita ko si Jesse sa isip ko. Ano ba yan. -___- bat ba ayaw akong lubayan ng lalaking yun?!
Makatulog na nga lang ulet..
Galaw lang ako ng galaw sa kama.
"Di ako makatulog."
Tumayo na ako at pumunta ng banyo at naligo. Pagkatapos bumaba na ako ng kwarto. Pagkababa ko...
"Kukunin ko na siya." Isang babaeng nag salita. Na parang pinatibok ng napakalakas ang tibok ng pusu ko. Bat ako kinabahan?
Sino bang kukunin?
Di ko mapigilan kaya sumilip ako.
Kinabigla ko ang nakita ko. O___O
M-mama ni Paulo?
"Pwede bang wag muna ngayon? Di pa kame nag kaka ayos." Sabi ni Papa.
Napatakbo ulit ako sa kwarto ko. Anong ibig sabihin non? Kukunin na nila ako?
Sh*t! Ayoko! Ayoko sa mga taong pinamigay ako dahil lang sa sakim sa pera ng asawa niya! Para maging tagapag mana!
Umupo ako sa kama ko at tumingin sa salamin.
Kahit pala nagbago ako.
Ganito pa rin pala ang mangyayari.
Ganito rin pala ang kagaganapan ng lahat.
Hindi mo nga naman matataguan ang katotohanan. Darating at darating din pala ito sa buhay mo.
"Ate.." Napatingin ako sa side sa may pintuan. Nakita ko si Rian.
"Baket?" Masungit kong sambit.
"Pinapatawag ka sa baba." Sabi niya habang nasa tapat pa rin ng pintuan at mukhang naiiyak.
Wag nilang sabihin ibibigay lang ako?
"Ayoko." Cold kong sabe.
"Ate please." Basag na yung boses ni Rian. Nakuuuu!!! Ayoko neto! Ayoko na ngang umiyak eh! Kainis naman!
Hanggang kelan pa ba ako iiyak?! Tokneneng naman mga taong to oh!
"Iwanan mo ako." Sabi ko sabay tingin sa salamin. Nakikita ko yung mga luhang gustong gustong bumagsak anytime.
"Hintayin ka namin sa baba ate." I heared a footsteps. Na ibig sabihin umalis na siya.
Ayun.. Mga pesteng luha na tumulo na.
Kahit galit ako sa Papa ko at sa mga kapatid ko. Ayokong ipamigay nila ako sa taong tinapon ako. Hindi ako laruan na kailangan pag pasa pasahan.
Teka... May karapatan din naman akong mag desisyon diba? Kung sasama ba ako o hindi? TAMA! Nasa aken ang huling desisyon.
Pinunasan ko yung luha ko at nag pulbo para hindi halata na umiyak ako. Inayos ang damit ko at ang itsura ko.
Please... Pretend..
Yan lang ang paulit ulit kong sinasabi habang pababa. Yung habang pababa ka ramdam mo yung pag sunod ng mga mata nila at pagiging tahimik.
"Omaygad. Nag iba itsura niya at gumanda siya." Bulong nung mama ni Paulo habang nakatingin saken at gulat na gulat.
"Ano? Nag sisisi ka na pinamigay moko?" Medyo galit yung tono ko. Di ko mapigilan.
"Rain.." Sambit ni Papa. Para bang sinasabi na... Galangin mo siya.
Biglang yumakap yung Mama ko. Este mama ni Paulo. -____-
"Oww.. I miss you!"
Yung mga kamay na automatic na yumakap din ako sa kanya.
Parang isang salitang I miss you.. Parang isang bata na sabik, yakapin ang nanay, na sabik halikan, yung sabik sa pag aalaga.. Parang bata na gutom na gutom sa nanay.
Pero natauhan ako!
No! Rain!
"Please! Wag mo kong yayakapin!" Tinulak ko siya kaya medyo nagulat siya. I just rolled my eyes.
Diba PRENTEND?! Naman eh!
"Ate!/Rain!" Yan yung sabi ni Papa at mga kapatid ko.
"Bakit ba?! Ano bang kailangan niyo at para makalayas na kayo?! Nayakap niyo na ako! Ano pa ba?!" Pagalit kong sabi kaya napatayo ako.
Umiyak yung mama ni Paulo. Kaya parang tinusok yung pusu ko. Gustong gusto ko siyang patigilin sa pag iyak.
Teka! Bad nga ako diba?! Galit ako! GALET!!
"Ibabalik na kita sa kanya Rain." Sabi ni Papa.
Pagkatapos kong marinig ang salitang yon. Di mapigilang lumuha ng mata ko.
"Tokneneng naman oh! Ano ako BOLA?! Na pagpapasahan niyo?! Ano ako?! LARUAN?! Na ipapamimigay niyo pag nagsawa na?! Ano ako?! BARBIE?! Na pwedeng pwedeng I'share sa kalaro?! Naman eh!"
"Hindi sa ga---" -Papa
"Hinde?! Eh anong ginagawa niyo?! Diba ganun din yon?!" Sabi ko habang umiiyak kaya napaupo ako bigla.
Hinang hina na talaga ako.
Umiiyak din yung mama ni Paulo.
"Anak... Sorry... Patawarin mo ako kung ano man yung ginawa ng Papa mo sa pamimigay sayo. Patawarin mo siya sa pagiging sakim sa pera.. Anak.. Patawarin mo ako."
"Ha! Anak? Patawarin?! Grabi ka naman! Hindi yung ganon kadali!"
"Nalaman ko lang to nung 10 years old na si Paulo. Nag desisyon kameng ipa---"
"Alam ko na yang kwentong yan. Pero di mo makakaila na tinapon niyo lang ako para lang sa kasakiman niyo sa pera." I said in serious voice. Pagkatapos lumabas ako ng bahay.
Dumeretso akong park at umupo sa may bench.
Hindi talaga kadali yon.
Samantalang ako niloloko na pala ng mga taong nasa paligid ko? Tapos isang "ibibigay/ibabalik" na kita lang ay sapat na?
At isang sorry lang para patawarin sila sa kasakiman nila?
Para lang naman akong laruan eh. Na hindi gusto kaya ipinamigay.
"She really really miss you. And.. Pati ako.. I miss you." Isang pamilyar na boses ang narinig ko sa likod ko.
Pagtingin ko..
Tama nga ako..
Si Paulo.
Aalis na sana ako ng hilain niya ang kamay ko.
"Patawarin mo na kame. Sabik na sabik kame sayo simula pa lang nung malaman namin na kakambal kita."
"Sorry." Sabay tabig sa kamay niya. "Ayoko." Malamig kong sabi.
Umalis na ako pero natigilan ako sa sinabi niya.
"Sana tama lang yang ginagawa mo. Sana wag mong pagsisihan."
Humarap ako at I smile at him.
"Kahit kailan hindi ko pagsisisihan. Dahil kayo ang magsisisi hindi ako."
After that. Umalis na ako.
San pa ba punta ko? Edi sa bar. Kahit tanghali pa lang pupunta ako. Di para uminom. Kundi.. Magpapaalis lang netong mga iniisip ko.