9
Hania wpatrywała się wściekła w przyjaciółkę, gdy ta kupowała drożdżówkę w sklepiku. Potem wpatrywała się w nią jak odłożyła drożdżówkę... Ominęła moment, gdy dziewczyna zaczęła się przebierać, ale potem dalej na nią patrzyła.
Karolina w pewnej chwili nie wytrzymała. Wzięła swoją drożdżówkę i wyszła z szatni. Oczywiście na korytarzy skakała, aby założyć buty, ale nie zraziła się tym. Gdy w końcu uporała się z trampkami, zaczęła przeżuwać słodkie ciasto.
Dziewczyny przyszły w połowie przerwy. Wtedy spojrzenie piwnych oczu znowu zaciążyło na brązowowłosej. Nastolatka jedynie zmrużyła oczy. Odsunęła od siebie resztę drożdżówki, a potem zapytała:
- No co? Co ty chcesz?
- Jak mogłaś to zrobić?! – awanturowała się Hania na cały głos.
- Już się wykrzyczałaś?
- Nie rób sobie ze mnie żartów! Jakim prawem umówiłaś mnie z Olkiem?!
- Co ja do tego mam? Nawet nie wiedziałam, że gdzieś się umówiliście! Powiedziałam mu, aby do ciebie zagadał, tyle.
- Jakoś ci nie wierzę!
- To sobie nie wierz! Ja mówię prawdę!
Karolina odwróciła się do niej plecami. Potem ponownie zajęła się swoją drożdżówką. Hania wpatrywała się wściekle w przyjaciółkę, ale odpuściła. Westchnęła głośno i próbowała sobie wmówić, że to nie wina jej rówieśniczki, ale jakoś nie mogła w to uwierzyć.
W pewnym momencie brązowowłosa się odwróciła. Miała pełną buzię od ciasta, ale jakoś nie zwróciła na to uwagi i powiedziała z pełną buzią:
- Poza tym...
- Przełknij najpierw, bo nic nie zrozumiem.
Chwila minęła i drożdżówka napełniła brzuch największego żarłoka na świecie. Karola uśmiechnęła się zadowolona, a potem pogłaska po brzuchu. Westchnęła jakby z utęsknieniem.
- Jak ja kocham drożdżówki... To jest po prostu poezja.
- Super, Szekspirze. Mów, co chciałaś powiedzieć.
- Nie powinnaś zwalać winy na mnie. Prawda jest taka, że mogłaś odmówić. Więc teraz zamknij się, zaciśnij zęby i weź na siebie odpowiedzialność!
- Dlaczego wy wiecznie musicie się kłócić? – wtrąciła się Eliza.
- Nie mam zamiaru mówić, że ją lubię. Ona dobrze o tym wie. Tak samo dobrze wie, że jak się wkurzam, to powiem dlaczego!
Hania wywróciła jedynie oczami. Założyła ręce na siebie i wzruszyła ramionami. Złość rozpłynęła się w powietrzu. Tutaj Karola miała rację. Skoro dziewczynie przeszkadzał partner mogła odmówić, ale dlaczego tego nie zrobiła? Czy to możliwe, aby w środku lubiła...
Nastolatka potrząsnęła przecząco głową, aby utwierdzić się w swoim zdaniu. To nie było możliwe, aby mogła się zakochać i to jeszcze w takim człowieku... Jej miłością był Harry, Niall, Louis, Liam, Tyler, Dylan itd. Na pewno nie jakiś nowy z ich klasy...
Na korytarzu zebrały się kolejne dziewczyny. Tym razem Weronika i Amelka, które przywitały wszystkich miłymi uśmiechami. Karola podskoczyła i zakręciła się w miejscu. Następnie wskazała na blondynkę.
- Dzisiaj cię wyswatam!
- Przecież dzisiaj jest dzień Amelki – wtrąciła się Eliza, która po chwili zarumieniła się. Nie mogła uwierzyć, że akurat to zapomniała, a dat na kartkówkę nie mogła.
- Oj wiem, wiem. Prawda jest taka, że jestem beznadziejna w planowaniu. I tak na końcu zrobię po swojemu.
Dziewczyny spojrzały po sobie i ostatecznie kiwnęły głowami na znak zgody. To prawda, że można planować, planować i jeszcze raz planować, a Karola i tak to zleje i zrobi po swojemu.
Amelka wzrusza ramionami. Jest szczęśliwa, że jej kolej nie nadchodzi. „Przynajmniej ona ma spokój" – stwierdza Hania w myślach. Od razu odwraca wzrok i wpatruje się w ścianę, aby nikt nawet nie pomyślał, o czym pomyślała.
Po chwili Weronika załapała słowa przyjaciółki. Otworzyła szeroko oczy i zaczęła kręcić głową. Karola zauważyła to i przechyliła tylko głowę. Jej uśmiech lekko przygasł, a w oczach pojawiła się niema prośba. Coś było w tych niebieskoszarych tęczówkach, że nie dało się odmówić. Blondynka westchnęła głośno.
- Nie chcę, aby stwierdził, że się w nim zakochałam, czy coś – wyznaje cicho.
- Luz. Tak przekręcę rozmowę, że wyjdzie, że to on zakochał się w tobie – uśmiecha się Karolina.
- Lubię ten twój optymizm, nawet bardzo. Tylko, że brakuje mi twojego realizmu. Czasami po prostu nie da się czegoś zrobić. Dobrze o tym wiesz, dlaczego teraz zachowujesz się jakby wszystko było możliwe? Szczęście przyjdzie samo.
Karolina odwróciła wzrok i cicho westchnęła. Wyglądała na lekko przygnębioną. Z jej oczu uciekł cały błysk, który powodował uśmiech na twarzach innych. Dziewczyna podrapała się w tył głowy. Przez jej buzię przeleciało coś, czego nie można było nazwać.
Weronika poczuła wyrzuty sumienia. Była w szoku, że jej słowa aż tak zadziałały. Nawet, gdy wspominały o Konradzie na jej twarzy był uśmiech, a teraz? Smutek.
- Ja... - zatrzymała się, a potem wzięła głęboki oddech. Spojrzała na przyjaciółki ze szklanymi oczami. - Chciałam, abyście były szczęśliwe. Chyba tak się w tym zatraciłam, że zapomniałam o słowie „niemożliwe". Mimo to, tak dobrze się bawimy... Chciałabym wymazać to słowo, przynajmniej do końca mojej misji!
- Wszystko dobrze? – pyta Hania.
- Tak, tylko... Sama nie wiem. Łzy się mnie czepiły.
Dziewczyna zachichotała, a potem potarła oczy. Chciała wyglądać, jakby nic się nie stało. Prawda była taka, że łez smutku nie umiała ukryć. Czwórka przytuliła najstarszą i puściła dopiero, gdy ta zaczęła chichotać.
Niebieskoszare oczy ponownie nabrały blasku. Na twarzy wkroczył uśmiech, który potrafił wszystkim poprawić humor. Brązowowłosa ponownie miała w sobie pełno uroku, pomimo zaczerwienionych oczu.
Scenę przerwała nauczycielka, która weszła na korytarz. Zauważając uczennicę szerzej otworzyła oczy. Podeszła do nastolatki i pogłaskała ją po plecach.
- Wszystko dobrze? – zapytała.
- Tak – odpowiedziała trochę za szybko Karolina. – Pokazywałam dziewczyną, że umiem popłakać się na zawołanie.
- Na pewno?
- Tak, pewnie. Oczywiście.
Nauczycielka kazała pójść dziewczynom na halę. Wcześniej jeszcze wyznaczyła Weronikę, aby poprowadziła rozgrzewkę. Za to kobieta wzięła brązowowłosą na bok i zaczęła z nią rozmawiać. Niestety mówiły szeptem, a więc nie dało się ich podsłuchać.
Zrezygnowane nastolatki poszły na lekcję. Rozgrzewka w biegu jak zwykle odebrała dech dziewczynom. Całe szczęście to tylko osiem ćwiczeń. Następnie ustawiły się w rozsypce i zaczęły rozciąganie. Hania, Eliza i Amelka stanęły bliżej Weroniki i rozmawiały szeptem.
- Karolina się popłakała? To było... Niecodzienne – stwierdziła Amelka.
- Racja, ale dlaczego ona się w ogóle popłakała? – dopytywała Eliza.
- Nie zauważyłyście, że... A nieważne – powiedziała zrezygnowana Weronika.
- No co?!
Blondynka zmieniła skłony na rozgrzewanie nadgarstków i kostek. Następnie cicho westchnęła. Zniżyła głos jeszcze bardziej i powiedziała:
- Nie zauważyłyście, że jak zaczęła mówić o szczęściu to się popłakała?
Dziewczyny spojrzały po sobie, a następnie sięgnęły głębiej w pamięci. To prawda, że oczy zaszkliły się, gdy wspomniała o chęci, aby jej przyjaciółki także były szczęśliwe. Eliza zakryła sobie usta ręką. Następnie pokręciła głową i spojrzała na resztę rówieśniczek.
- Czyżby Karola nie była szczęśliwa?
- Może dała się ponieść chwili? Może ma okres? Kto wie dlaczego się popłakała – wtrąciła Hania. – Może to w ogóle nie ma znaczenia, kiedy zamgliły jej się oczy? Może zaczynamy sobie coś wmawiać?
- No ja tam nie wiem – przyznała Weronika, zmieniając ćwiczenie. – Ale chyba warto będzie jej poprawić humor. Może to tylko chwilowe, ale raczej ważne.
- Dobry pomysł. Zaproponujmy jej wyjście całą naszą gromadką. Może w sobotę?
- Świetny pomysł.
Blondynka skończyła rozgrzewkę i większość dziewczyn zaczęła gaworzyć ze sobą. W przypadku czwórki nie było inaczej. Zaczęły ustalać, która kiedy ma czas.
Nagle po hali rozległ się dźwięk gwizdka. Nauczycielka kazała wybierać drużyny. Następnie poszła do niećwiczących, aby pomogły jej w sprawdzaniu obecności.
Wtedy z korytarza wróciła Karolina, która nadal miała czerwone oczy i słaby, wymuszony uśmiech na twarzy. Poszła w kąt hali i zaczęła się rozgrzewać. Najprawdopodobniej nie będzie obecna przy wybieraniu drużyn, ale z jej umiejętnościami... Pewnie szybko zostanie wybrana.
Na boisku pozostała drużyna czerwonych i żółtych. Zieloni i biali siedzieli na ławkach i czekali aż pięć minut dobiegnie końca. W drużynie żółtych była Hania, a w czerwonych Karolina. Brązowooka złapała przyjaciółkę, gdy czerwone strzeliły gola.
- Może wyjdziemy gdzieś w sobotę? Wszystkie razem?
Niebieskoszare oczy znowu przygasły i ulotnił się cały blask. Dziewczyna spojrzała w dół i pokręciła przecząco głową. Następnie spojrzała na przyjaciółkę i odparła:
- Nie mogę, przykro mi.
- Ale...
- Nie mogę!
Hania spojrzała zdziwiona na rówieśniczkę. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Karolina jedynie wpatrywała się w nią przez chwilę z dłońmi ułożonymi w pięści. Następnie wyminęła przyjaciółkę i ruszyła biegiem w stronę piłki.
Nastolatka wpatrywała się przez chwilę w oddalające się plecy koleżanki. Skąd wzięła się taka zmiana w słodkiej Karolince?
Ciąg dalszy nastąpi...
Chciałabym ogłosić, że teraz rozdziały mogą pojawiać się rzadziej. Dzisiaj wstawiam, na pożegnanie ferii.