Malakas na tunog ng alarm clock ang nagpagising kay Nichole sa mahimbing niyang pagkatulog. Inis niyang kinuha ang unan na kayakap niya kanina lang, mabilis niyang inilapat ito papunta sa kaniyang tenga. Ngunit dinig parin ang ingay nagmumula sa alarm clock kahit na anong takpan o pagdiin niya ay walang epekto.
Inis siyang bumuntong hiningang bumangon sa kama at sinulyapan ng tingin sa study table kung saan nakapatong ang alarm clock na patuloy ang pagkring, hindi maipinta sa mukha ng dalaga ng dahil kasi rito nabulahaw ang kaniyang pagtulog. Hinablot niya ito bago pinatalikod ang likod ng clock then tinanggalan niya ang battery.
Hindi man lang niya tiningnan kung ano ang oras ng ibinalik niya ulit sa study table at padabog na humiga ulit sa kama at itinuloy ang naudlot na pagtulog niya. Nasa kalagitnaan na siya ng kaniyang pagtulog ng marinig niya ang malakas na kalabog ng pagbukas ng pinto.
Naimulat niya ang kaniyang mata upang sulyapin ang taong nangiistorbo sa kaniyang pagtulog. Nakita niyang si Halley lang pala habang ito’y nakahalukipkip ang mga braso nito na nanatiling nakatingin sa kaniya pagkuwan Pailing iling lamang ang ginawa nito.
“Bumangon ka na diyan, Nichole” ani Halley sa kaniya bago lumapit sa hinihigaan niya. Hindi niya pinansin ang sinabi ni Halley bagkus ipinagpatuloy ang pagtulog niya.
“Ah ganun! Dedmahin mo lang ako..... Sige pagbibigyan kita” naiinis nitong wika sa kaniya.
Gulat siyang napasigaw ng hilahin nito ang dalawa niyang paa kayat napadapa siya sa kama at nahila na lang niya ang maaaring kapitan dahil hinila talaga siya nito.
“Wait! Wait!!!!!” napasigaw siya na malapit na talagang mahuhulog kung hindi siya nakakapit sa gilid ng kama ay baka nasalo na siya ng sahig.
Napatigil ito sa paghila ng nilingon niya si Halley na nakataas ang Isang kilay habang nakatutok ang paningin nito sa kaniya.
“Oh, babangon ka na ba?” seryosong turan nito sa kaniya na natiling nakahawak sa mga paa niya.
Tumango siya rito na ikinabitaw ng huli sa mga paa niya kayat naramdaman ang pagkabagsak ng mga ito sa sahig ng bahay. Nakahinga siya ng maluwag at dahan dahang bumangon mula sa kama at humarap siya sa kaniyang pinsan.
Yes, magpinsan buo sila, dahil ang nanay nito na si Helda Simon Fuentebella ay kapatid ng kaniyang ama na si Narold Simon.
Isa itong neurologist doctor na may-ari ng sikat na hospital sa ibat ibang panig na bansa. Ang pangalan na hospital na iyon ay Halley. Talagang ipinangalan ang hospital sa pangalan nito.
Nagulat siya ng mag-snap ang daliri nito sa kaniyang mukha kaya napabalik siya sa realidad at nagising ang nalalakbay niyang diwa. Napatitig siya sa malditang kaanyuan ngunit natatago sa likod nito ang kabaitan sa kabila ng maraming problemang kinahaharap nito.
Hindi niya aakalaing nakaya nito lahat sa kabila ng maraming trahedyang nangyari sa dalaga. Noong bata kasi ito sa edad ng siyam, lapitin ito kasi ng trahedya, ay apat na beses kung ma-kidnapped ito dahil lang sa ubod ng yaman at ma-impluwensya ng pamilya, bukod pa roon, ito ang kaisang-isang tagapagmana na nasirang ama ng Fuentabella.
“Hay naku! Nichole, kung saan saan na naman iyan lumilipad ang isipan mo! Kanina pa ako nagsasalita yun pala hindi nakikinig” disappointed nitong sabi at papailing na lumabas si Halley sa kaniyang inuokupang kuwarto.
Nakasunod lang ang kaniyang paningin sa pinsan na lumampas sa pinto bago tumigil ito saglit ng hindi man lang lumingon sa kaniya.
“Breakfast is already! So I'll give you five minutes to fix yourself, my dear cousin!” ani Halley sa kaniya “Don't ever go back in your bed! Sleepyhead women! Understand or else........” dugtong nitong turan na may halong pagbabanta sa boses nito.
Mabilis siyang napataas ang dalawang kamay sa ere bilang pagsuko na susundin niya ito. Kahit hindi man lumingon si Halley ay alam niyang susunod siya rito. As if I have a good choice. She tsk-ed. Alam na alam niya ang ugali nito, kapag hindi niya sinunod ang anumang sasabihin nito at babalewala lang. Naku, magtago-tago ka na.
Kinilabutan tuloy si Nichole ng maisipan na iyon, hindi niya maiwasang maalala niya noong 16 pa siya. Gosh, hindi niya matanggap ni Nichole na pinarusahan siya ni Halley. Grabe nakakatakot ang babae na ito.
Ipinilig niya ang kaniyang ulo bago humarap sa pintuang nilabasan ni Halley na ngayo'y siya na lang ang natira sa bahagi ng bahay na iyon. Nagpakawala siya ng buntong hininga ulit bago tinungo ang banyo rito sa kuwarto.
NAKATINGIN LANG si Nichole sa mga foods product na nalakagay sa bawat lalagyan ng istanti nitong mall. Nasa food section kasi siya samantala si Halley naman, appliances section. Hindi niya alam kung bakit doon ang gusto ni Halley.
Well, sabagay choice na iyon, ipinagpatuloy na lang ni Nichole ang naudlot niyang pagtingin sa food products. Hindi malaman ang kaniyang gagawin. Kung kukuha ba siya o hindi. Napatingin siya sa basket na bitbit niya na walang kalaman laman ni kahit isa.
Napahaba tuloy ang nguso niya at napakamot na lang sa ulo kaya bahagyang gumulo ang bahagi ng kaniyang buhok. Ang labo talaga ng isa na iyon, hindi niya maintindihan ang ugali ni Haley. Pagkatapos kasi ng almusal nila, inaya siya nitong dumiretso sa mall, saglit lang ‘daw’ kuno. Saglit lang pero tumagal ng halos tatlong oras niya sa pagtayo at panini pact it I can sa mga istanti. Hindi niya alam kung bakit siya nakipagtitigan dito. Anong reason para makatitig sa mga ito. Eh, mga de lata lang naman iyan. Geez, ano ba iyang iniidip ni Nichole. Jeez.
Parang gusto niyang sumigaw ng sumigaw sa inis hanggang sa mapaos siya. Pero kapag naiisip niya iyon, may bahagi ng kaniyang puso na huwag niyang gagawin iyon. Una-una, nasa public siya, pangalawa, nasa mall siya. Talagang marating taong makakita sa kaniya kapag nagkatson na ginawa niya iyon. May iskandalosa pa siya rito at ayaw na ayaw niyang mangyari at baka makarating pa ito sa ama niya. Remember, nagtatago siya sa mga ito. Kaya nga dapat mag-ingat siya ngayon. Nagpakawala siya ng hangin na nanatiling nakabusangot ang mukha niya na kumuha siya ng mga de lata na saktong pumuno sa basket niya.
Paalis na sana siya ng maramdaman niyang nagvibrate ang cellphone niya sa bulsa. Ibinaba niya ang basket dahil nabibigatan na siya sa kabigatan. Kinuha niya ito at nakita niyang pangalan ni halley ang nakalagay sa screen ng cellphone. Ina -accept agad niya ang tawag nito at inilapit sa tenga.
“Hello!” that is the only words she can say.
Narinig niyang bumuntong hininga ito. “I am sorry kung iniwan kita diyan!”
“Okay lang— What????” napasigaw siya sa sinabi nito. She heard halley was tsked over the phone “What do you mean?! Huh, Halley! ” she snapped halley.
Nanatiling hawak niya parin ang phone ngunit rinig niya ang buntong hininga nito. “Sorry, okay! May emergency lang kasing nangyari. Kaya umalis na ako diyan ng hindi kita kasama. Sorry again!”
“Ano!? Umalis ka ng hindi ko nalalaman. Oh my gosh! Tatlong oras ako rito na nakatayo at nakatingin sa mga istanti na baka sakaling dumating ang pinsan ko eh makita niya agad ako. Mahirap na at baka makasalisi, at baka magsisihan pa! ‘yon pala iniwan mo ako dito na nagiisa.” halos ay maghisterikal si Nichole habang kausap si halley sa kabilang linya. “Ang daya mo talaga” nagmamaktol niyang sambit sa pinsan na ikinatawa lang ng huli.
Bipolar. She murmur but the words do not come into hearing sound. Someone holds back her tongue.
Napahaba tuloy ang nguso ni Nichole na patuloy parin itong tumatawa sa kabilang linya ng telepono. Sa inis ni Nichole ay hindi niya sinasadyang patayin ito ng tawag.
Bahala siya diyan.
Ibinalik niya ito sa bulsa bago niya dinampot ang basket na katabi lang ng kaniyang paa. She started walked by herself through cashier counter section. Nasa kalahati parang ay may namataan siyang bultong nakatitig sa kaniya.
Nichole stood staring, her spine tingling. She blinked twice, rubbed her eyes. Baka kasi namamalikta lang siya sa kaniyang nakikita.
Kahit maraming tao ang panay tingin sa binata kahit napakaseryoso nito na walang bahid na anumang emosyon. He's just blank staring at her as usual. At saka ang guwapo nito sa suot na blue polo shirt na tinupian ang magkabilaang siko sa kamay, dagdagan pang humulma ang suot nito sa katawan kaya hindi maiwasang mapansin ang pamumutok nitong muscles.
She really gasped was her seeing. To her eyes this looked like a Greek god na bumaba sa lupa. Napakapit tuloy siya sa basket ng mahigpit na doon kumukuha siya ng lakas, ang lakas ang epekto nito sa kaniya at parang kakapusin siya ng hangin, at any moment ay biglang siyang magcollaspe sa sahig ng mall.
He staring at her with walked by himself through her when she in now. She was bite her lower lips, sometimes she felt drummed her inside tummy. Hindi niya alam kung bakit nakaramdam siya ng ganito. Ewan niya ba sa kaniyang sarili pero aaminin niya na sa tuwing pinagtatagpo ang kanilang landas ng binata. Para bang kumpleto ang kaniyang araw, may kung anong sundot sa kaniyang puso at iba pang emosyon na hindi kayang ipaliwanag ni Nichole.
Nakakatakot alamin, basta nakakatakot. At iyun ang nagpapadagdag ng kaniyang pagkalito at inis.
“Zander” she whispered by herself.
Suddenly, she felt awkward looking at him. It's rude. Napaiwas siya ng tumingin rito at nagmamadaling kumilos ng matapos niya kurotin ang kaniyang sarili ay baka nakatulala na sila rito ng habang buhay.
Mabilis pa sa alas kuwarto na dumiretso sa cashier ngunit hindi pa siya nakakalahating nakaabot doon ay may malakas na kamay ang humigit sa kaniyang kamay, napasama ang buo niyang katawan na humarap sa binata.
“H-Hi” she said, nervously.
“So, That means you're not going to avoid me!” he said with gazed her eyes.
Mabilis siyang umiling rito “No! I- I am not avoiding you, Zander! Why would I? ” she said before her swallowed herself saliva.
“Really!” sarkastikong sambit sa kaniya at hinigit nito pahila palabas sa mall na ito.
“Wait!!” hinila niya ang kaniyang kamay rito ngunit lalong humigpit ang pagkakapit nito ng hindi man lang siya pinakinggan o tinapunan ng tingin kahit man saglit.
Nakaramdam siya ng hinayang ng hindi ito lumingon sa kaniya. Pero mabilis sa kidlat na ipinilig niya ang kaniyang ulo. Hindi niya alam kung bakit naisip na iyon. Aish, What's happening with her?. Ano ba iyan, kung ano anong pumapasok sa kaniyanv isipan. Ah! She could erased her feelings. It's not a good for health to her. Hindi nakakatulong kay Nichole ang damdamin na gumugulo sa kaniya.
“Zander!!” tawag pansin niya ulit sa binata habang hawak niya ang basket pero sa Una niyang ginawa ay hindi nangyari.
Nabibigatan na siya sa basket na dala-dala niya dagdagan pang ang bilis nitong maglakad na parang hinahabol sila ng kung ano. Ang haba pa naman ng binti nito kumpara sa kaniyang binti. Kahit naiinis siya rito ay hindi maiwasan na magdiwang ang kaniyang puso. May bahagi ng kaniyang puso na naguudyok na sundin niya ito sa kahit na anong dahilanan man. Hay!! Ito nanaman tayo. Napakawala siya ng hangin ulit. Tumahimik na lang siyang sumabay sa mabilis nitong paglalakad hanggang sa marating nila ang basement na pinarkahan nitong kotse.
Nagulat siyang kinuha nito ang dala niyang basket ng huminto sila sa tapat ng kotse nitong pula na BMW. Ang mas nagulat pa, pinagpagbuksan siya nito ng pinto. Gentleman huh!! Nagalinlangan siyang pumasok sa loob kayat napatingin siya sa binatang nakakunot noo ito sa kaniya.
“Get inside” ani zander sa kaniya na niluwagan ang pagbukas ng pinto ng kotse nito. “Faster!” he disgusted said to her
Napayuko siya ng ulo bago pumasok sa loob ng kotse. Baka mamaya at hindi siya sumunod rito, tuluyang magalit talaga ito sa kaniya. Nakikita niya kasing nagtitimpi lang ito na hindi siya sigawan nito.
Tahimik siyang umupo katabi ng driver seat at naamoy niya ang familiar na amoy na pabango. Napatingin siya kay Zander na nanatiling nakatayo habang hawak ang pinto ng kotse. Bakit ito nakatayo? Sinong hinihintay nito, base kasi sa nakikita ni Nichole ngayon sa expression ng binata na panay ang tingin sa relo bago luminga linga pa ito sa paligid ng basement.
Nagtataka man si Nichole sa inasta ni Zander kanina at pati ngayon. Pero sa nakikita niya kay Zander, he just will be waiting to someone. Who!? Parang nalungkot si Nichole sa mga naiisip niya. Baka, girlfriend siguro nito ang hinihintay kaya nanatili paring nakatayo katabi ng kaniyang kinalalagyan ng puwesto para salubungin ito.
Ano ba naman itong naiisip niya! Eh mas dapat niyang pagtuonan ng pansin eh kung bakit siya isinama nito, bakit narito ito at pinilit pasakayin sa kotse nito tapos may kasama pala itong iba.
Feeling niya, bitter siya. Hindi naman siya ganito dati, at hindi siya ganito dati na atraksyon sa mga lalake. Nasaan na dating siya. Nasaan na ang kilala niyang Nichole na mabait, masunurin, tahimik at isnobero sa mga lalake. Parang hindi niya kilala ang kaniyang sarili. Ibang iba na siya.
Lumipas ng tatlong pu't Lima ay may narinig siyang asong tumatahol na palakas na palakas na parang papalapit sa kaniyang puwesto, Napatingin siya sa labas at nakita niyang asong puti ngunit maliit na aso.
So adorable dog, nagulat siyang sumampa ito sa lap niya na nakapasok na pala sa loob, sa pagkabigla niya ay hindi niya naasahang dinamba siya nito paharap sa kaniyang mukha at saka pinagdidilaan siya nito sa buo niyang mukha na ikinatawa niya. Narinig niyang sumara ang pinto at naramdamang lumundo sa kabilang side niya at narinig niyang nagstart ang engine nito.