Gözyaşlarımı ellerime kadar çektiğim kapüşonlumla kuruladıktan sonra telefonumu elime aldım. Tunayla ve Yektayla olan konuşmalarımı okudum.
Biri beni sevip, sırf yanımda olmak için kankam olurken benim sevdiğimin, eski sevgilimin yaptığı muamele arasında dağlar vardı.
Yektanın beni gerçekten sevdiğini biliyordum ama beni görmek zorunda olduğum saçma muamelerle bıktırıyordu. Belki de ona göre kolay biriydim. Onu sevdiğimi bildiği için kalbimi kırıyordu. Hemen ardından hiç bir şey olmamış gibi gülümsüyordu. Zaten buna muhtaç kalbim her şeyi unutup affediyordu.
"Ben kimseyi üzmek istemiyorum!" diye bağırdım sinirle telefonumu yatağa fırlatırken. "Kimseyi sevmek de istemiyorum!"
Yastığımı kucağıma alıp başımı gömdüm. Gözlerim o kadar acıyordu ki artık ağlayamıyordum bile.
"Ben sadece... Mutlu olmak istiyorum."
__