"လာေလ Han"
ေဆးရံုးကဆင္းခဲ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကိုေခၚခဲ့ေတာ့ တလမ္းလံုးၾကည္လင္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးက မသိမသာညိႈးေနကာ အိမ္ထဲဝင္ဖို႔တြန္႔ဆုတ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔လက္ဖဝါးေလးကိုအသာဆုပ္ကိုင္ရင္း ေခၚေတာ့မွ ေခါင္းေလးညိမ့္ကာ အိမ္ထဲရို႔ရို႕ေလးလိုက္ဝင္လာတယ္
" ဒါကဧည့္ခန္း Han ပ်င္းရင္ဒီအခန္းထဲမွာ TV ၾကည့္လို႔ရတယ္ ဟိုဘက္မွာက စာအုပ္စင္ Han ႀကိဳက္တဲ့စာအုပ္ယူဖတ္လို႔လဲရတယ္ အေနာက္ဘက္မွာ ထမင္းစားခန္း အဲ့ထဲမွာရွိတဲ့စားစရာမွန္သမ်ွ Han ယူစားလို႔ရတယ္"
ေျပာရင္းဆိုရင္းေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ျပလိုက္ေတာ့ Han ကခြိကနဲ တခ်က္ရီတယ္
ေရဘူးေတြသာ တန္းဆီေနေအာင္ထည့္ထားတဲ့ ဘာစားစရာမွမရွိေသာ ဗလာနတၴိေရခဲေသတၱာႀကီး
အရွက္ေျပလည္ေခ်ာင္းရွင္းရင္း
"အဟမ္း ကိုယ္မအားလို႔ အိမ္လဲသိပ္မျပန္ျဖစ္တာနဲ႕ ဘာမွမရွိတာ လာ အေပၚထပ္ကိုလိုက္ျပမယ္"
ဒီေနရာကအျမန္ထြက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ စကားလႊဲေတာ့
"Sehun shi"
ခပ္တိုးတိုးေလးထြက္လာတဲ့ေခၚသံေၾကာင့္တအံ့တၾသ
"အင္း ေျပာ Han"
"ဟို ဒီေလာက္အေသးစိတ္လိုက္မျပလဲရတယ္ ဒီအိမ္က ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အဲ့ေလာက္မစိမ္းပါဘူး"
"ဘယ္လို"
ဒီအိမ္ကို မစိမ္းဘူးဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္တႀကိမ္အံ့ၾသရျပန္တယ္ မဟုတ္မွ သူအရင္ကလာခဲ့ဖူးတာေတြကိုမွတ္မိေနေလသလား
"ဘာလို႔လဲေတာ့မသိဘူး ဒါမယ့္ စိတ္ထဲမွာေရာက္ဖူးသလိုလိုပဲ"
အရိုးခံအတိုင္း စဥ္းစဥ္းစားစားေျပာေနပံုကိုျမင္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္အတိုင္းဆြဲေခၚလာတဲ့ သံသယေတြကို ေလ်ာ့လိုက္ၿပီး
"အင္းး ဟိုးအရင္က Han ဒီကိုေရာက္ဖူးတယ္"
"ဟုတ္လား"
မ်က္ေမွာင္ေလးက်ံဳ႕ၿပီးစဥ္းစားေနပံုက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္အသဲယားလာေစတာေၾကာင့္္
"aigoo စဥ္းစားမေနပါနဲ႔ေတာ့ ေနာက္တေျဖးေျဖးသတိရလာမွာေပါ့ ဟုတ္တယ္မွတ္လား"
အေတာက္ပဆံုးအျပံဳးတပြင့္နဲ႕ လိမၼာလြန္းစြာေခါင္းေတြခ်ည္းညိမ့္ျပေနျပန္တယ္
ႏႈတ္ကသာ Han ကိုျပန္သတိရလာမွာေပါ့ ေျပာရတာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲေတာ့ အခုလိုေလး Han ကေလးေလးတေယာက္လိုျပဳမူေနတာေလးကို ပိုျမတ္ႏိုးေနမိတယ္
မလွပတဲ့ အတိတ္ဆိုးေတြကိုမမွတ္မိေတာ့လဲျဖစ္တယ္ Han ကိုယ္ကမင္းကို မင္းျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ကို တန္ဖိုးထားခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနရတာမို႔လို႔
သတၱိမဲ့စြာေရွာင္ေျပးခဲ့တဲ့အတိတ္ေတြအစားလဲ ကိုယ္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဂရုစိုက္ေပးၿပီး အနားမွာအၿမဲရွိေနေပးမွာမို႔လို႕ ဒီအတိုင္း ကိုယ္နဲ႕အတူရွိေနေပးရင္ကို ကိုယ္ေက်နပ္ေနၿပီ Han ရယ္။
"Han နားလိုက္ဦးေလ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ လာ"
ပါးစပ္ကလဲေျပာရင္း လက္ကေလးကိုတခါဆြဲကာ အိပ္ခန္းေလးထဲေခၚလာၿပီး သူ႔အတြက္အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေပးထားတ ဲ့ အျပင္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလွမ္းၾကည့္လို႔ရေစမယ့္ ျပတင္းေပါက္ေဘးက ကုတင္ေလးေပၚထိုင္ေစလိုက္တယ္
"ခနျဖစ္ျဖစ္ အိပ္လိုက္ေလ Han
Han တေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးမေၾကာက္နဲ႕ ဟိုဘက္က အိပ္ရာေတြ႔လား အဲဒါကိုယ့္ေနရာ အလယ္မွာ ကိုယ့္စာအုပ္စင္တခုပဲျခားတယ္ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕ေနာ္"
Han လိုစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္ထားတဲ့လူတေယာက္ကို တေယာက္ထဲလႊတ္ထားဖို႔ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ေနေစဖို႕စိတ္မခ်တာေၾကာင့္ အရာရာအႏုစိတ္ႀကိဳစီစဥ္ထားရတယ္
"Han နားေတာ့ေလ ကားစီးထားရတာပင္ပန္းေနမွာေပါ့"
"အင္းး ဒါနဲ႔ ဟို"
တခုခုေျပာဖို႔တြန္႔ဆုတ္ေနၿပီးမွ
"ဒီမွာ Sehun shi နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲေနရမွာလား"
"အင္းေလ ဘာလို႔လဲ Han ရဲ႕"
ေခါင္းကိုတခ်က္ကုတ္လိုက္ၿပီး
"Dr. Chan တို႔ Kai တို႔မလာဘူးလားလို႔ပါ"
ၾကည့္ရတာ Han က ႏွစ္ေယာက္ထဲမို႔ေနရခက္ေနဟန္တူသည္ အခုစကားေျပာတာေတာင္ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုျပန္
"ေအာ္ လာမွာေပါ့ Kai ကတေန႔တေခါက္လာၾကည့္မယ္ Chanyeol ကေတာ့ အားရင္အားသလိုကိုလာေနမွာ"
ထိုအခါမွ စိတ္ေက်နပ္သြားဟန္ႏွင့္
"အင္း ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္အိပ္ၿပီေနာ္"
ေျပာေျပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ့္ကိုေက်ာေပးကာ ေစာင္ေလးျခံဳရင္း အိပ္ဟန္ျပင္လိုက္ေတာ့ အလိုက္တသိ အခန္းထဲကထြက္လာၿပီး ေဆးပညာစာအုပ္တအုပ္ကို တေမ့တေမာထိုင္ဖတ္ေနခ်ိန္္ ဖုန္းဝင္လာေတာ့ Chanyeol ဆီက
"Hello ေျပာ"
"Deer အဆင္ေျပရဲ႕လား အခုဘာလုပ္ေနလဲ"
"Han အိပ္ေနတယ္ အဆင္ေျပပါတယ္ မင္းတို႔ကိုေတာ့ေမးေနတယ္"
"Jong In မလာဘူးလား"
"ညေနေတာ့ဝင္လာမယ္ေျပာတယ္ မင္းေရာ?"
တဖက္ကအသံခနတိတ္သြားၿပီးမွ
"Jong လာမယ္ဆို ငါမလာေတာ့ပါဘူး မနက္မွပဲလာေတာ့မယ္"
"Chanyeol"
"အင္း"
"မင္းတို႔ဘာျဖစ္ထားလဲ ငါေသခ်ာေတာ့မသိဘူး ဒါေပမယ့္ မင္းအခုလိုေရွာင္မေနသင့္ဘူးလို႔ေတာ့ထင္တယ္ ညေနလာခဲ့ပါ ငါတို႔ေစာင့္ေနမယ္"
တိတိက်က် မသိေပမယ့္ တေန႔က Chanyeol ေျပာဖူးတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္သလိုလိုေတာ့ရွိသည္ သူ႔စိတ္ကို ကြ်တ္ေတာ္သိေနတယ္ဆိုလဲ မမွားဘူးေပါ့
Chanyeol ႏွင့္ဖုန္းေျပာၿပီး Han ဆီသတိတရ စိတ္မခ်စြာသြားၾကည့္မိေတာ့ သူကႏိုးေတာင္ႏိုးေနၿပီ
ျပတင္းေပါက္တံခါးေတြကိုဖြင့္ကာ ေဘာင္ေပၚေမးေလးေထာက္ၿပီး အခန္းျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနတယ္ ေလေအးေတြကတိုက္နဲ႕ Han ရယ္ အေအးမိေတာ့မွာပဲ
"Han ေလတိုက္မခံနဲ႕ေလ"
စိတ္ျမန္စြာ ျပတင္းတံခါးေတြသြားပိတ္ေတာ့ စိတ္တိုသြားသလို ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ရင္း လူကိုေစာင္ၾကည့္တယ္
"ေဆာင္းေလက ေအးတယ္ Han ရဲ႕ Han ဖ်ားမွာစိုးလို႔ ကိုယ္ကစိတ္ပူလို႔ ေအာ္ ဒါနဲ႔ ညေနက်ရင္ Kai တို႔လာမယ္သိလား"
ခုနက စူပုတ္ထားတာသူမဟုတ္တဲ့အတိုင္း သူရင္းႏွွီးရသူေတြလာမယ္ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေလးကိုဝင္းသြားတာမ်ား Oh Sehun တို႔ မနာလိုခ်င္စရာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့စိတ္ေကာက္ၿပီး ဟိုႏွစ္ေယာက္နာမည္ၾကားတာနဲ႕ ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္မိတာ သိပ္ေတာ့လြန္မယ္မထင္
ဂြီ~~
"အဲ"
ကြ်န္ေတာ္အေတြးလြန္ေနခ်ိန္ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံက Han ဆီမွ
"Han ဗိုက္ဆာေနၿပီပဲ ဒီေန႔ေတာ့ကိုယ္တို႔အျပင္မွာပဲသြားစားရေအာင္"
ရွက္သြားပံုရတဲ့ Han က သူ႔ဗိုက္ေလးသူပုတ္ကာ ေခါင္းငုတ္ရင္း ပြစိပြစိဘာေတြရြတ္ေနမွန္းမသိ တကယ့္ကေလးေလး
"ၿပီးရင္ကိုယ္တို႕ ေစ်းသြားဝယ္ၾကမလား ညေနက်ရင္ Chanyeol တို႔လဲလာမွာဆိုေတာ့ မုန္႕တခုခုလုပ္စားၾကမလား"
"ဘာလုပ္စားမွာလဲ"
စိတ္မဝင္စားဟန္ေဆာင္ကာ ေလသံေအးေလးနဲ႕ျပန္ေျပာေနတဲ့ Han
"ကိုယ္လဲမသိဘူး ေစ်းသြားရင္းမွစဥ္းစားမယ္ေလ ဘယ္လိုလဲ လိုက္မွာလား"
"လိုက္မွာ"
"ok ဒါဆို ခနေနသြားၾကမယ္"
ေဆးရံုကအခန္းေလးတခုထဲမွာ ႏွစ္ခ်ီေအာင္တေယာက္ထဲေနခဲ့ရတဲ့ Han ကိုျပင္ပပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ထဲထိေတြ႕ဆက္ဆံေပးခ်င္တာေၾကာင့္ အခုလိုအျပင္ေခၚထုတ္မိျခင္းပင္
နီးနီးနားနားပဲသြားမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္ေဘးခ်င္းကပ္လမ္းေလ်ွာက္ရင္း Han မ်က္ႏွာေလးကို သိသိသာသာတမ်ိဳး မသိမသာတဖံု ေငးေငးၾကည့္ရသည္။
Han ကေတာ့ လမ္းတေလ်ွာက္သူ႔အတြက္အသစ္အဆန္းျမင္ကြင္းမွန္သမ်ွကိုၾကည့္ကာ တျပံဳးျပံဳး
"Sehun shi ဟိုဟာဘာေလးေတြလဲ"
"အဲဒါလား သၾကားမုန္႔ အခ်ိဳမုန္႔တမ်ိဳးပဲ Han ရဲ႕ Han လုပ္ၾကည့္မလား"
"အင္း"
လမ္းေထာင့္ေလးမွာ အဘိုးအိုတေယာက္ထိုင္ေရာင္းေနေသာ ပံုစံမ်ိဳးစံုေဖာ္ယူလို႕ရသည့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ယူ၍ရသည့္ မုန္႕ေလးကို Han မွာမ်က္ဝန္းေတြတလက္လက္ႏွင့္ သေဘာအက်ႀကီးက်ေနတာ သူဗိုက္ဆာတာေတာင္ေမ့သြားပံုရသည္။
တခုစလုပ္သည္ က်ိဳးသြားသည္ သို႔ေသာ္ သူဇြဲမေလ်ာ့ က်ိဳးေၾကသြားတဲ့မုန္႔ကို ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ မရမခ်င္းလုပ္သည္ နဲနဲမ်ားလာေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ေလးမဆံ့ေတာ့
"ေရာ့ ဝိုင္းစားေပးဦး"
ေဘးက ငုတ္တုပ္ထိုင္ၾကည့္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲပါ အတင္းထိုးေကြ်းျပန္သည္ ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ရတာေညာင္းလာသည္
"Han ကိုယ္လုပ္ၾကည့္ရမလား"
"ဟင္းး လုပ္ေလ "
သက္ျပင္းခ်ရင္းက သူလုပ္ေနတာမရသ၍သုန္သုန္မႈန္မႈန္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလုပ္ေစသည္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲလုပ္တတ္မွာမဟုတ္ဘူးဟူသည့္မူႏွင့္
"ဟာာ ၾကယ္ေလးရသြားၿပီ"
ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးေသာ ၾကယ္ပံုစံမုန္႔ခ်ပ္အျပားေလးကို ျမင္ေတာ့ ထခုန္မတတ္ Han ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕
"Sehun shii က အရမ္းေတာ္တာပဲ"
"ဟားဟား ဟုတ္ပါၿပီ စိတ္ေက်နပ္ၿပီလား ဒါဆိုသြားရေအာင္"
ၾကယ္မုန္႔အျပားေလးကိုတၾကည့္ၾကည့္လုပ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ကပ္ၿပီးလိုက္လာတဲ့ Han ရယ္ သူေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ရလို႔ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာပိုးမေသတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ဒီေန႔ေလးက သိပ္ကိုလွပခဲ့တယ္။
ေစ်းထဲေရာက္ေတာ့ လူအရမ္းမ်ားလို႔ သူနဲနဲေၾကာက္ပံုရသည္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကိုလာဆြဲကာ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ရင္း ဘာမွကိုမၾကည့္ဘဲ လိုက္လာေလရဲ႕ သူေလးမထိတ္လန္႔ေစရန္ အလို႔ငွာ ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ႔လက္ဖ်ားေအးေအးေလးမ်ားအား က်န္လက္တဖက္နဲ႔ ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ရင္း ေစ်းဝယ္ခဲ့ၾကေလတယ္။