|kalbin kör bir aşkı zırh edinip kuşattıysa bedenini gerçekleri özgür bırakmak için dışardan kırmalısın zırhın kör aşk kilidi!|
Bölümün adı buydu 80den fazlasını istemediği için kendi kendine kırpıp saçma birşey yapmış bende düzeltip buraya yazdım🙃
Multiyi açın!
Can Bezik !
Kırılır kalbin!
Multisiz asla!
Yaren Konak'tan çıkanlara bakarken Melek annesini kollarıyla sarıyor sakinleştirmeye çalışıyordu.
Yaren'e artık aldığı nefes ağır gelirken Asaf ,koşarak ablasının peşinden gitti.
Yaren sarsılarak ağlarken saçlarını yoluyor yaşadıklarına lanet ediyordu. Kendine öyle kızıyordu ki! Kendine olan nefreti yaşadıklarını düşündükçe artıyordu.
Melek korkudan ağlayan kardeşine bir de annesine bakıyordu kendisi de ağlıyordu ama kime bakacağını. Kime döneceğini şaşırmıştı. Sonun da bacaklarındaki. Derman bitip nefesi kesildiğinde annesinin çırpınmalarına bakarak ağlamaya başladı.
Yaren saçlarını çekiyor sıktığı yumruklarını başına dizine göğsüne vururken attığı çığlıklar Konak'tan cenaze çıktığının kanıtıydı.
Yaren'in kalbi ölüyordu.
Sevdiği adamın sebep olduğu şeyler genç kadını parça parça etmiş uğruna feda ettiği herşeyden vazgeçişi Boğaz'ından çığlık olup yükselirken Yeliz bu ızdırap sahnesine daha fazla dayanamayarak Ali seyfiyi de alarak odasından çıktı.
Melek'in kucağına Ali seyfi'yi bırakırken başıyla onay verdi.
Yaren'i omuzlarından tutarak sarstı.
Yaren üstünü başını yırtmaya çalışarak içinde olduğu elbiselerin ruhunu sıktığını ruhunu özgür bırakmak için elbiselerden kurtulmaya çalışıyordu.
Yeliz elini havaya kaldırıp Yaren'in yüzüne indirdiğinde Maral ağlatarak Yeliz'i itmeye çalıştı.
"Ne yapıyorsun sen be?Bırak annemi!"
Melek de Yeliz'in önüne geçerek:" uzak dur annemden!"diyerek bağırdı.
"Aklını kaçıracak. Görmüyor musun? Babanın yasını tutuyor."
Melek şaşkınca kaldı. Maral ağlayarak annesine sarılmaya çalışıyordu.
"Ne yapacağız?"diye çaresizce sordu.
"Banyoya sokalım su iyi gelecektir,"
Melek,Ali seyfi'yi Maral'a bırakarak.
Çırpınan annesinin kolundan kavradı Yeliz'de diğer kolundan kavradığın da kendinden geçmiş kadını zorlukla banyoya soktular.
Yeliz," sen çık!"diyerek Melek'e baktı.
Melek başını olumsuz anlamda sallayınca,"Dilay abla nerede?"diye sordu.
Melek titreyen dudaklarına parmaklarını götürürken "bi-bilmem!"
"Bi odasına bak Allah bilir ona Ne yaptı şerefsiz!"diyerek üzerindeki elbiseyi sıyırdı. Yeliz de korkmuştu ama şimdi onun sırasıydı. Yeliz'in sırtından sıyrılan elbiseyle sırtındaki morluklar Meleğin gözlerine kaçırmasına yetti!
Babası kime merhamet etmişti ki!
Kendi onca merhamet bulmuşken...
Davut'un yemi olmaktan kaç kere kurtarmıştı Kadın onu. Şimdi iki kadın birlikte kocalarının yasını tutacaktı.
Melek dışarı çıkınca, Yaren'in ağlayan başını kolarını arasına alarak sarıldığında. Yeliz de kaderine ağlıyordu.
Sonra ayağa kalkarak banyoda bulunan kurna tipi musluğu açarak sıcak suyun önündeki mermer hendeği doldurması için bırakarak Yaren'e döndü.
Önce bacaklarına uzanarak çoraplarını çıkardı, sonra bluzunu, bütün kıyafetlerini çıkardıktan sonra Yaren'i yavaş yavaş yıkamaya başladı.
Yeliz açıklı bir şarkı mırıldanarak Yaren'in vücudunu rahatlaması içim keselerken, kendi de ağlamaya başladı.
Bu yaşta başına gelenler, zordu!
Bu olanlardan sonda Davut'un kanı akmayınca bu dava bitmezdi. Davut'un hırsı kendi başını yemişti.
Sabretmek,beklemek,umut etmek hepsi anlamsız kalmıştı.
Yeliz Yaren'in uzun siyah saçlarından suyu döktüğünde Yaren titreyen dudaklarını dişlerinin arasına alarak başını eğdi.
Nefes almak zor geliyordu. Kalbi hala dinlemiyordu.
Evet pişmandı!
Hemde köpekler kadar...
Ama hala seviyordu.
Sevgi böyle birşeydi. Ne yaparsa yapsın sevmekten vazgeçilmiyordu. Ne kadar kötü bir insan olursa olsun Yaren'in kalbi. Bunu anlamıyordu.
Sevgi yüzünden;yanlışları doğru gören gözleri kör olsun,kötü sözleri aşk melodisi gibi duyuran o his! Sağır olsun kulaklarım derken ağlaması düşündükçe çoğalan Yaren,Yeliz'in elinden aldığı lifi daha sert şekilde tenine sürerken, Yeliz ellerini tutmaya çalışıyordu. Çünkü; Yaren'in derisini yüzmek isteyen halleri Yeliz'i de perişan etmişti.
Sadece iyi olmayı seçmek bu dünyada yapılmış en kötü seçimdi.
Can kollarındaki kadın ile hastane koridoruna geçtiğinde sedye ile koşarak gelen görevliye bakarak,
"Kurşun yarası Yok!"dedi.
Elinde stetoskopunu sıkarak gelen doktor, Pekmez'in üzerinde gözlerini gezdirerek,"düşük mü?"dediğinde.
Can kalbine bir kurşun daha yedi.
Pekmez daha bu sabah olabilir mi? Demişti.
Doktor cevap vermeyince;"beyefendi en azından ne olduğu ile ilgili bilgi verin?"diye sert bir şekilde konuşurken.
"Galiba hamileydi!"diye bildi.
Doktor Candan daha fazla bilgi almayacağını anlamış olduğundan acile giden sedyenin arkasından koştu.
Can hastanenin kapısının önünde buzdan heykel gibi. İçten içe erirken Peşinden gelen Cabbar, koluna tutunarak;"Hasan'a bakmak için Murat ve Kürşat sınıra gitti,"
"Durumu nasıl?"
"Yaralı bir adam nasıl olursa öyle!"
"Hata mı ettim Cabbar,"
"Er yada geç olacaktı bu sen yapmasan Davut seni çoktan öldürmüştü."
"Bugün ben ağa oldum Cabbar,"
"Olması gerektiği gibi,"
"Ağa olmayı baba olmaya seçtim," Cabbar Can'a bakakaldı.Cabbar'ın neler olduğunu anlamadığı bir gerçekti.
"Baba mı?"
Can sıkıntı ile arkasındaki. Duvara yaslanarak başını duvara dayadı.
Gözlerini kapattı.
"Hamileydi! Sabah bana söyledi ama Benim gözüm öyle kararmıştı ki vazgeçmedim,"
Can zoraki kurduğu cümlede günah çıkarır gibi içini hafifletmek için konuşuyordu.
Cabbar'ın. Çalan telefonu girdiği şoktan çıkmasına yeterken,
Koşarak içeri giren Asaf ve aynı anda gelen hemşire ,"beyefendi biraz önce gelen hasta düşük yapmış kürtaja alacağız,"deşiğinde Can'ın son merhameti de uçup gitmişti. Bilgi veren hemşire uzaklaşırken;
Asaf da yeni girdiği şokun etkisinden küfürler eşliğinde çıkarken Can'ın yakasına yapıştı.
Cabbar da Asaf ile birlikte atılınca Can onu eliyle işaret ederek durdurdu.
"Neler oluyor lan!"diye kükreyen Asaf'a Can bir cevap veremedi.
Cabbar'ın telefonu tekrar çalınca Cabbar telefonunu açarak karşıdan gelen sesleri bir süre dinledi.
"Dilay yok mu?"
Cabbar'ın dediğini duyan Can, Asaf'ın elini tutarak yakasından indirdi.
"Kahretsin acemice davrandım."diyerek arkasındaki duvara yumruğunu indirdi.
"Hayır,sen intikamına kadınları alet etmedin."diye cevap verdi.
"Konağa bıraktığımız adamların hepsi ölmüş mü?"
"Malasef !"diyerek eğdi başını Cabbar!
Can sıkıntı ile başını eğdiğin de parmaklarını bastırarak alnında gezdiriyordu.
Asaf'a bakarak,"Sen burada kal benim son bir işim kaldı,"diyerek.
Cabbar'a başı ile işaret verdi.
Asaf sinirlense de daha fazla soru soramadı.
Can,Cabbar ile konağa gitmek üzere arabaya bindiğin de Cabbar," Dilay nerede olabilir?"diyerek Can'a bakarak konuştu.
Can,sıkıntılı nefes verirken! Konuşmadıkları sürede konağa gelmişlerdi bile,
Can konağın kapısından bir saat önceki gelişin den oldukça sessiz geldi!
Konaktan girdiğinde Yaren üst terastaki sedirde ıslak saçlarıyla ayaklarını çenesine dayayarak oturuyor gelecek olan haberi bekliyordu, yada verilmiş olan kararı.
Can adımlarını yukarı yönlendirerek merdivenleri hızla çıkararak odasının önünde durdu.
Yerde ki kan lekelerini görünce nefesi daraldı.gözleri karardı.
Yutkunarak gözlerini kapattı. Arkasını dönerek merdivenleri çıktığından daha hızlı bir fırtına gibi indi.
Avluda durarak başını yukarı kaldırdı. Aldığı nefeste kin,öfke ve nefretten başka hiç bir duygu yoktu.
Davut'un kurduğu tuzakta yemler kendi canından kanından iken, Can'ın kurduğu tuzakta yem kendisiydi.
Masmavi gökyüzüne kapadı gözlerini karanlığı selamladı.
Canın her bir hareketini titreyerek izleyen Yaren uzun ıslak saçlarının yüzünü kapatmasına izin veriyordu.
Can gözlerini açarak mutfak kapısından kendine bakan yeğenlerini gördüğünde dış kapının önünde kendine bakan Cabbar'a dönerek,
"Konağı boşalt,"diye emir verdi.
Yaren titreyerek tırabzanlardan Tutunduğunda Can'ın ağzından çıkacak kelimeleri biliyormuş gibi arkadını dönerek odasına yöneldi.
Maral annesine yiyecek birşeyler hazırlayan ablasına bakmak için kısa bir an ayrılmıştı annesinin. Yanından şimdi de amcasının karanlık bakışlarından korkmuş ablasına belinden sıkı sıkı sarılmıştı.
"Avluya bir kazan su koy!cenazemiz var!" Dedi cümlesinin sonu gelmiyordu daha anlatacak konuşacak çok şeyi yoktu iki kelime kurmak o kadar zor geliyordu.
"Beziklerden,Davut ikindi namazına defnedilecek!"
Can arkasına bile bakmadı...
Baksa kıyamazdı,baksa vazgeçmezdi!
Kendini öldürecek duruma getirmişti Davut onu!
Konaktan çıktığında Melek aklına gelen annesiyle eteklerini toplayarak avludan annesine doğru koşmaya başladı.
Yaren,Can dan duyduğu sözlerden sonra odasına girerek yere oturdu.
Kendine kızıyordu.Hala içinde Davut'a olan aşkından utanıyordu.
İçinde fırtınalar kopsada bu fırtınalar kasırga olup Yaren'i yakıp yıksada kalbinde ki Davut dimdik ayaktaydı.
Kendine olan nefreti artarken buldu Yaren ,dolabın kapaklarını açarak en arkada yıllarca sakladığı bıçağı çıkararak yere oturdu.
Göz yaşları sel gibi akıyordu.düşünmek şöyle dursun nefes almaya takati kalmamıştı.
Gözlerini kapatarak kalbindeki Davut'u öldürmek için bıcağı en derine gücü yettiğince itti.
Bu kadar kötülük,Yaren'in sevgi dolu kalbine ağır gelmişti.
Bunca yıl Davut'un herşeyini siğneye çekmiş onca körüğü yapmasına rağmen onu hala sevmişti.
Ama bu sevgiden utandığı an kendinden vazgeçmişti.
Oysa Can Davut'un ölüm kararını duyurmuştu.
Yaren, herşeyi birbirine karıştırırken sevgisinden emindi. Ölüm yolun da bile Davuttan ayrılmazdı.
Meleğin çığlığı konağı inletirken kuşlar yine korku ile havalanmıştı...
Can arabasına binerek gözlerinin karanlığındaki yola sürdü.
🤭🤭🤭🤭