Lies distance everything.
—o0o—
By part, we are judge as a whole.
Diary,
Have you ever feel 'yong feeling na you do not feel comfortable with someone? That feeling when you do not even know that person, but you tend to judge that person based on what he or she is doing. His or her stares, movement, and words. It is creepy, isn't it?
Kahit labag sa loob ko ay lumabas ako nang kwarto. Ngayon dadating si Mark, pinsan ko sa ama. She's the son of Tita Thalia. One of my favorite titas in the whole world. I love her, well, except sa anak n'ya. Ayaw ko talagang nakikita ang pagmumukha no'n. Mula pagkabata ay magkaaway kami, I just do not know why. Wala namang bangayan or away na nangyari , basta parang pareho naming alam na we are not compatible with each other. He is Fire, while I am the water. Hindi kami nag-uusap, except kung kinakailangan, like pinapatawag siya ni tita at ako ang inutusan and vice versa. It is almost six years, the last time I saw him, and I do not know if kagaya pa rin nang dati. Lalo na ngayon na rito siya titira for the meantime dahil aalis si tita at walang tao sa bahay nila. Speaking of Mark, he is here. In front of me. Smiling like an idiot.
“Hey, Ate Mara!” nakangiti n'yang sabi kay ate na kalalabas lang nang kusina. Naghanda kase sila ni dad nang lunch for this unwelcome bwesitor.
“Hello, Mark. Long time no see,” ngiting pabalik ni ate. What to expect? Si ate 'yung tipo nang tao na kahit hindi n'ya gusto ay ngingiti siya, and that is what we call pakikisama. Kagaya ko, hindi rin n'ya gusto ang pinsan naming ito. May pagkapresko raw kase.
“Is this Jane?” tanong n'ya. As if naman hindi n'ya ako kilala at kailangan pa na manigurado. Tumango naman si ate at pinasunod kami sa dining area. Sa lahat nang nangyari sa buhay namin, itong bahay lang ang masasabi naming maganda kaya aakalaing ang yaman namin. Ginawa kase ito nang nagtratrabaho pa si dad abroad at si mama naman sa isang banko.
Hindi ko namalayan na nasa tapat na pala kami nang mesa. Sakto lang ang laki nang mesa dahil intended lang talaga ito for us and sa kaunting bisita. May upuan sa magkabilang dulo, may tig-lilimang upuan sa side. Si dad ay nakaupo na sa kabilang dulo, paharap sa amin. Umupo naman ako sa side at tumabi si Mark sa akin. Feeling close. Si ate naman ay kaharap ko.
“How was your travel, Ijo?” dad asked.
“It was okay naman po, Tito. I am a little bit dizzy but I can manage.”
Sa hapag ay puro kuwentuhan at kamustahan lang ang nangyari. Kung minsan ay nabibisto ko pa si Mark na tumitingin sa akin. Hanggang ang kaninang panakaw-nakaw na tingin ay napalitan nang isang kamay na naglalandas sa aking hita. Dahil sa gulat ay nasampal ko siya.
“Bastos!” sigaw ko.
How dare him?! Maniac!
“Jane, sit down!” matiim ang tingin ni dad sa akin na parang nagbabanta.
“Dad, hinipuan n'ya ako,” sumbong ko.
“Jane, stop it! Sumusobra ka na! Pati ba naman dito, kahihiyan pa rin ang dala mo?!”
Napayuko ako. Dad did not believe me. Mas kinampihan n'ya 'yung maniac na 'yun kesa akin.
“I'm sorry, Ijo. Pagsasabihan ko iyan mamaya,” sabi ni dad.
“It is okay, Tito. I understand Jane. Maybe she misinterpreted what happened. It was an accident.”
What?! Aksidente?! Aksidente ba 'yung pagpisil-pisil at paghagod n'ya sa hita ko?!
“You are a shame to this family! Pati sarili mong pinsan gagawan mo nang istorya?! Hindi ba at ikaw ang madumi sa pamamahay na ito?!”
Nandito ako sa storage room, sinasaktan na naman. Not physically, but emotionally. Masakit.
“Jane, Please! This time gumawa ka naman nang tama!”
Diary, si Mark ang sinasabi ko. A wolf hiding in sheep's skin. Maniac siya at nagpapanggap na inosente. How could he? Pati pamilya ko naniwala sa kaniya. Diary, how can I tell them that I am innocent and that Mark harassed me? As of now I am just praying that they will believe me, soon. Sana naman maniwala sila sa akin. Kahit naman naibenta ko ang katawan ko ay hindi ibig sabihin no'n ay pati kaluluwa. #
Harassed,
Jane