[play the music, "remeber me this way" -->]
Chelsea POV
Nakauwi na ang lahat. Kami nalang ni Kyle ang naiwan dito sa hospital para bantayan ang kambal.
Mahimbing na rin silang natutulog. Hanggang ngayong oras na ito, hindi pa rin ako makapaniwala na narito kami sa hospital, malungkot.
"Baby ko, magpahinga ka muna. Ako na muna ang bahalang magbantay sa kanila." Sabi ni Kyle na nakaupo sa tabi ko dito sa couch.
Umiling ako. Muli na namang tumulo ang luha ko. "H-hindi ko kayang magpahinga na ganito ang kalagayan ng kambal. Hindi rin ako makakatulog. Gusto kong nakabantay lang ako sa kambal, minu-minuto o kahit pa bawat segundo. Ayokong alisin ang ang tingin ko sa kanila.."
"Baby ko, baka ikaw naman ang magkasakit kapag hindi ka muna nagpahinga kahit sandali."
Yung labi ko nanginginig na sa pag-iyak. "G-Gummy bear, bakit? B-Bakit..."
"Sh*t." Niyakap ako ni Kyle saka inalo. "Sshh. Please stop crying. Hindi magugustuhan ng kambal kung malalaman at makikita nila na umiiyak ka.."
"Hindi ko kase alam kung ano ang susunod kong iisipin. Ang bata-bata pa nila. Dapat lang sa kanila, naglalaro, nagsasaya at hindi ito, hindi ito na nasa hospital sila. Hindi yung..hindi yung aabot sa punto na kailangan nilang sumailalim sa surgery. A-Ayokong maging nega pero..pero.."
"Pero paano kung hindi maging successful yung surgery? Paano kung magkaroon ng...ng...problema. Gummy bear diko kakayanin.."
"Ssh. Kahit pa ubusin ko lahat ng yaman ko para sa surgeries nila, wala akong pakialam. Lahat ng maaaring treatment para sa kanila, susubukan natin. Okay? Stay positive baby ko please. Ayokong isipin na hindi magiging successful ang surgery nila. Nasasaktan ako. Nasasaktan ako..."
Buong buhay ko naging matapang ako. Wala akong sinusukuan. Wala akong gini-give-up. Pero ngayon, parang hindi magawang maging matapang.
"Bakit sila pa. Bakit sila pa ang kailangang makaranas ng ganito. Ano bang naging kasalanan ko para mangyari sa kambal 'to? Bakit pinaparusan ako ng ganito..bakit.."
"Baby ko.."
"Kung may nagawa man akong kasalanan, sana ako nalang yung binigyan ng sakit. Sana hindi nalang ang kambal. Wala silang kasalanan. Wala silang nagawa kundi pasayahin tayo. Kundi..kundi iparamdam saten kung gaano tayo nagiging mabuting magulang sa kanila.."
"Ssshh.."
"Marami pa silang dapat i-explore sa mundo. Ilang taon palang sila. Ako, ako handa na ako. Kaya sana ako nalang. Ilipat nalang nila saken ang sakit ng kambal. Ako ang magpapasan. Ako nalang. Ako nalang..."
"Baby ko wag kang magsalita ng ganyan, please.."
"Ang kambal...ang kambal, sila ang kayamanan ko. Kahit nga mamuhay lang tayong mahirap. Tatanggapin ko. Kahit wala tayong yaman, kahit wala tayong mansyon at mga sasayan, basta walang sakit ang kambal. Basta malulusog sila.."
Down na down na ako. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Ang sakit sakit saken. Bilang ina, kung ano yung sakit na nararamdaman nila, doble saken. Dahil ako? Ayokong makita sila sa ganitong sitwasyon. Walang ina ang gugustuhing makita ang mga anak nila na nasasaktan at nahihirapan.
"M-Mom.."
Napatayo ako. Bumitaw ako sa pagkakayakap kay Kyle saka tumakbo papalapit sa kama ni Chylee.
Hinaplos ko siya sa pisngi. "Anong kailangan ng baby ko?" Tanong ko.
Pilit kong pinapahid ang luha ko habang pilit ring ngumingiti habang nakatingin kay Chylee.
"Mom, please wag ka ng umiyak. Chylee is strong. Sky is strong. We're strong. Gagaling kami ni Sky, mom. So please? Ayoko pong makita ka na umiiyak.."
"Chylee..."
Hinawakan ni Chylee ang pisngi ko. "Mom, magkakaroon ka ng eye bags pag umiyak ka pa. Papangit ka nyan mom. Maybe dad will hate you kapag may eyebags kana.."
Napapangiti ako sa sinasabi ni Chylee pero hindi ko kayang pigilan ang luha ko. Ang bigat sa dibdib ko sa kabila ng ngiti ni Chylee, hindi nya alam na hindi lang basta sakit ang meron siya, kundi malubhang sakit.
"See. You're prettier when you're smiling Mom." Tumingin sya kay Kyle na nasa tabi ko. "Dad, don't let Mom, cry."
"Yes baby. I won't." Sagot ni Kyle.
Isa kami sa mga pamilya na, ma-de-describe na HAPPY FAMILY. Pero sa pagkakataong ganito, parang hindi ko kayang panindigan ang pagiging happy. Hindi ko kayang makaramdam ng saya hanggat alam kong nasa panganib ang buhay ng kambal.
God, kunin nyo na lahat saken..lahat lahat wag lang ang pamilya ko..wag lang sila, nagmamakaawa ako..
Hinawakan ko ang kamay ni Chylee. "Baby, magpapagaling ka diba? Malakas ka? Lalaban ka sa sakit mo, okay? Nandito lang si Mommy at Daddy. Andito lang kami.."
Saka ko sya hinalikan sa noo. "You should take a rest na. Look at Sky, he's taking a rest."
Tumango naman siya.
Napatingin ulit ako kay Skyler.
Dug, dug..
Dug, dug..
May mali eh. May kakaiba. May...mabagal ang paghinga ni Skyler.
"Sky! Sky! Skyyyy! Kyle! Yung paghinga ni Skyler. Tawagin mo yung doctor. Tawagin mo!"
"Fvck!"
Tumakbo si Kyle para tawagin ang doctor. Hinawakan ko sa kamay si Sky. "Baby Sky? Baby..Baby no. Wag mong takutin ng ganito si Mommy. Hold on. Baby hold on.."
Tumakbo papasok ang doctor kasama ang mga nurse. Agad nilang itinulak yung bed niya papunta yatang emergency room.
No, no..
Nayakap ko ang sarili ko sa pag-iyak. Hindi ko kayang sundan kung saan dadalhin si Sky. Hinayaan ko na si Kyle.
Lalo akong napahagulhol.
God, bakit ang lupit lupit mo saken. Naging mabuti naman ako, diba? Diba!? Bakit mo to ginagawa sa mga anak ko. Nakikiusap ako iligtas mo ang anak ko..
"Mom, what happen to Sky?"
Tumingin ako kay Chylee na clueless sa mga nangyayari. "Wala yun baby. Okay? Magpahinga kana.."
"But you're crying too much. What happen."
"Masakit lang ang mata ni Mommy. Sige na tulog kana. Okay? Pupunta pa tayong Europe bukas, right?"
"Yey! Europe. Okay. I will sleep na mom. Please take good care of Sky."
Tumango lang ako saka hinaplos ang buhok nya. Ang lakas lakas ng kabog ng dibdib ko. Ayokong mag-isip ng kahit ano. Ayoko. Okay lang si Sky. Okay lang sya. Okay lang sya!
Pupunta na nga kaming Europe para sa surgery nila eh. Pupunta na kami. Wag naman ganon. Wag naman ganito. Di bale ng saktan nyo ako ng paulit-ulit, tatanggapin ko kapalit ang kaligtasan ng kambal.
Napatingin ako sa pinto ng kumalabog yun.
"B-Baby ko.."
Hindi. Hindi ko gusto ang awra ni Kyle. He's crying. Hindi. Ayokong mag-isip ng negative. Ayoko please.
"K-Kyle sabihin mo, ligtas na ba sya? Ligtas na si Sky? Ibabalik na sya dito sa kwarto diba?"
Tumungo sya dahilan para lapitan ko sya at hinawakan sa magkabilang balikat. "Bakit 'di mo sabihin!? Ligtas na sya diba? Ligtas na sya..."
"Baby ko..si Skyler, 50:50 na ang kalagayan nya. Kailangan na nilang sumailalim sa surgery. Pinahanda ko na ang private plane. Okay? Inaayos nalang ang mga aparatong nakakabit kay Sky. Dadalhin na natin sila sa platform kung saan naroon ang private plane na sasakyan natin papuntang Europe. Tumawag na rin ako kay Mandy at James para ipag-ayos tayo ng mga damit. Sasama sila papuntang Europe."
Natulala ako. Hindi ko alam kung bakit napatulala ako sa kwalan. Yung paligid ko parang nag-pause. Hindi gumagalaw. Parang lutang na lutang ako.
50:50? So it means, 50% nang chance na mabuhay siya at 50% ang chance na..na...HINDI! Hindi!
"Kung may powers lang ako tulad ng mga superhero? Gagamitin ko yun para mawala ang sakit ng kambal. Kahit pa kapalit non, sarili kong buhay.."
Kasunod niyon ang pag-ikot ng paningin ko hanggang tuluyang maging itim ang buong paligid.