CHAPTER 1.
Δεν ήταν η καλύτερη μέρα που είχα. Έξω ψιχάλιζε και ο θλιβερός καιρός έκανε το ίδρυμα ακόμη πιο ανατριχιαστικό από ότι ήδη ήταν. Η μέση μου πονούσε από το σκύψιμο (Sorry δεν ήξερα πώς να το μεταφράσω αλλιώς) που έκανα για να στρώσω πολυάριθμα κρεβάτια που ποιος ξέρει τι έκανε κάθε σεντόνι βρώμικο και δύσοσμο. Τα πόδια μου επίσης πονούσαν λόγω του περπατήματος που έκαναν παραδίνοντας φτηνά, μειλίχια γεύματα σε κάθε δωμάτιο. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν στους διαδρόμους ήταν τα πόδια μου που βάδιζαν κατά μήκος του κρύου τσιμεντένιου δαπέδου. Όλοι οι άλλοι ασθενείς πιθανόν έτρωγαν μεσημεριανό ή έκαναν κάποια άλλη ειδική δραστηριότητα σε κάποιο άλλο δωμάτιο. Μόλις παρέδωσα το φαγητό στο τελευταίο δωμάτιο, μία συνάδελφος μου εν ονόματι Κέλσι ήρθε προς το μέρος μου. Ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερη από μένα και ήξερε αυτό το μέρος σαν την παλάμη του χεριού της. Όσο για μένα, ήταν μόνο ο τρίτος μήνας εδώ στο Γουίκεντεϊλ, ψυχιατρείο για τους παράφρονες εγκληματίες. Δούλευα κυρίως ως βοηθός των νοσοκόμων αλλά με τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και την προσεκτική παρακολούθηση σε όλο το μέρος, δεν υπήρχαν πολλοί τραυματισμοί οπότε δούλευα όποτε και όπου με χρειαζόταν. Ήμουν κατά κάποιο τρόπο το “κορίτσι για τα θελήματα” αν ήταν απασχολημένοι και χρειαζόταν βοήθεια με κάτι.
«Έι, τι κάνεις εδώ;» ρώτησε η Κέλσι.
«Εμ, τη δουλειά μου;»
«Όλοι οι άλλοι είναι έξω, πρέπει να πας κι εσύ!»
«Γιατί; Τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκα.
«Δεν τα έμαθες; Έρχεται ο καινούριος» είπε αναστατωμένα.
«Και;» Δεν καταλάβαινα την τόση αναστάτωση. Ερχόταν συνέχεια καινούριοι ασθενείς εδώ. Ποια η διαφορά σήμερα;
«Λοιπόν, άκουσες στις ειδήσεις που ένας τύπος έγδαρε 3 γυναίκες;» Ο τόνος της ήταν πολύ ενθουσιασμένος για το θέμα.
«Ναι, ωχ όχι, μην μου πεις…»
«Ναι, έρχεται εδώ. Και θα το χάσουμε αν δεν βιαστείς!» Η Κέλσι άρπαξε το χέρι μου και με τράβηξε προς την κεντρική είσοδο. Ήμουν ξαφνιασμένη και λίγο νευρική. Δεν ξέρω γιατί. Εννοώ τι είδους ανθρώπους περίμενες να βρεις σε ένα ίδρυμα για τους παράφρονες εγκληματίες; Όπως και να ‘χει όμως δεν μπορούσα να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου, μια νευρική συνήθεια που είχα από όταν ήμουν παιδί.
Προχωρήσαμε έξω στην ασθενής βροχή και περιμέναμε για 1 λεπτό. Κοίταξα γύρω μου και κατάλαβα ότι η Κέλσι είχε δίκιο. Σχεδόν όλο το προσωπικό ήταν εκεί μες την έξαψη. Υπήρχαν αστυνομικοί μέσα, φυσικά για να κρατήσουν τα πράγματα υπό έλεγχο αλλά εκτός αυτού όλοι είχαν μαζευτεί εκεί για να δουν τον κακόφημο εγκληματία. Υπήρχαν επίσης άνθρωποι κατά μήκος των δρόμων που διαμαρτύρονταν ενάντια στο να περάσει ο άντρας τη ζωή του σ’ αυτό το ψυχιατρείο/φυλακή, πείτε το όπως θέλετε. Οι περισσότεροι τον ήθελαν νεκρό.
Ήμουν έτοιμη να μπω πάλι μέσα απ’ το να περιμένω έξω με αυτόν τον καιρό, όταν μια σκούρα κλούβα πάρκαρε ακριβώς έξω από το κτήριο. Δύο φρουροί βγήκαν πρώτοι και άνοιξαν την πίσω πόρτα. Τώρα με κατέλαβε η περιέργεια. Πώς ήταν; Πόσο χρονών να ήταν; Να ήταν ελκυστικός ή αποκρουστικός;
Σύντομα το ανακάλυψα. Οι φρουροί πλησίασαν το φορτηγάκι και έπιασαν ο καθένας ένα από τα χέρια του. Όπως τον τράβηξαν έξω απ’ το όχημα κοιτούσε προς το έδαφος οπότε δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του. Τα χέρια και τα πόδια του ήταν δεμένα με χειροπέδες που έτριζαν καθώς περπατούσε. Φορούσε ήδη μία απ’ τις φρικτές μπλε/γκρι στολές που ήταν υποχρεωτικές για τους ασθενείς εδώ. Ακόμα και στην ακολάκευτη στολή μπορούσα να πω ότι ήταν ψηλός και λιγνός. Πριν ανέβει τα πέτρινα σκαλιά που οδηγούσαν στο κτήριο ο νεαρός με κοίταξε και μπορούσα να τον δω λεπτομερώς. Το να πω ότι ήταν ελκυστικός θα ήταν υποτιμητικό.
Ήμουν έκπληκτη από την αναμφισβήτητη ομορφιά του παλιανθρώπου που στεκόταν μπροστά μου. Έμοιαζε πιθανόν περίπου στα 20. Είχε μακριές πυκνές βλεφαρίδες που σχημάτιζαν τα σαγηνευτικά πράσινα μάτια του. Τα παχουλά χείλη του ήταν ελαφρώς ανοιχτά όπως περπατούσε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Είχε ανακατεμένα σκούρα μαλλιά που έπεφταν στο μέτωπο του και ήταν μπούκλες γύρω από τα αυτιά του. Επίσης είχε ένα δυνατό, προεξέχων σαγόνι που ήταν σφιγμένο σφιχτά και φρύδια που ήταν τσαλακωμένα στη μέση από τον θυμό όπως άκουγε τις διαμαρτυρίες που φώναζαν και απαιτούσαν να θανατωθεί.
Δεν ξέρω τι περίμενα. Περίμενα να ξεσπάσει, να φωνάξει κάτι, οτιδήποτε. Αυτό κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι όταν φτάνουν. Φρικάρουν ή προσπαθούν να το σκάσουν ή φωνάζουν γελοία πράγματα. Σίγουρα κάποιος σατανικός σαν αυτόν θα έκανε κάτι ακραίο. Εννοώ, έγδαρε 3 γυναίκες. Τι είδους άρρωστος άνθρωπος το κάνει αυτό? Αλλά όχι, απλά περπάτησε ευθεία προς την είσοδο χωρίς να πει κουβέντα.
Σκούντηξα την Kelsey, «οπότε αυτό ήταν;»
«Υποθέτω,» ξεφύσηξε «είναι κρίμα, περίμενα κάτι πιο συναρπαστικό.»
Γέλασα με το συνεχές χιούμορ της που ποτέ δεν αποτύγχανε να με κάνει να χαμογελάω. Ήξερα ότι σκεφτόταν το ίδιο πράγμα με μένα. Το άτομο που μόλις μπήκε μέσα ήταν πιθανόν το πιο δελεαστικό, πανέμορφο αρσενικό που είχαμε δει ποτέ. Αλλά κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι τους έλκυε ένας ψυχοπαθής.
«Εντάξει, όλοι πίσω στις δουλειές σας» η επιτηρήτρια, κ. Hellman διέταξε καθώς τους έδιωχνε όλους μέσα στο κτήριο. Ήταν περίπου 50 χρονών με ξανθά μαλλιά και διαπεραστικά μπλε μάτια. Δεν την συμπαθούσα καθόλου αλλά χρειαζόμουν τη δουλειά. Ήμουν έκπληκτη που πήρα μια δουλειά που πληρώνει τόσο καλά μόλις στα 20 μου χρόνια. Έχω πτυχίο αλλά ακόμη χρειαζόμουν να δουλέψω σκληρά για να πάρω υψηλότερη θέση.
Τέλος πάντων, μπήκα μέσα στο κτήριο και κοίταξα την ώρα. Σκατά! Ήταν ώρα για μεσημεριανό. Και δεν εννοώ το δικό μου μεσημεριανό. Έπρεπε να κάτσω και να επιτηρώ (μαζί με μερικούς αστυνομικούς) καθώς οι ασθενείς έτρωγαν το μεσημεριανό τους ή έπαιζαν χαρτιά ή οτιδήποτε άλλο ήθελαν να κάνουν στις 2 ελεύθερες ώρες τους. Καθόμουν στο συνηθισμένο μέρος πίσω στο κέντρο του δωματίου για να μπορώ να τους ελέγχω όλους ταυτόχρονα. Περίπου στο μισάωρο της πρώτης ώρας οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα και όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς τα μπροστά. Μέσα προχώρησε ο καινούριος με 2 φρουρούς από κάθε πλευρά που υποτίθεται ότι βρισκόταν εκεί για να τον κρατήσουν υπό έλεγχο, παρόλο που δεν ήταν και τόσο πειστικοί αφού ήταν ψηλότερος και από τους 2. Ήταν ακόμα δεμένος με χειροπέδες στους καρπούς και στους αστράγαλους.
Τα χαρακτηριστικά του ήταν σκληρά όπως νωρίτερα και τα φρύδια του ήταν ενωμένα λόγω των σκέψεων που έκανε. Όλοι τον κοιτούσαν αποσβολωμένοι σαν να μόλις είχε σκοτώσει κάποιον ακριβώς μπροστά στα μάτια τους.
Δεν τους έδωσε σημασία όμως και προχώρησε σε ένα από τα άδεια τραπέζια και κάθισε. Δεν είχε φαγητό ούτε έκανε τίποτα άλλο απλά καθόταν στην καρέκλα του και κοιτούσε τον τοίχο. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είναι πιο παράφρων κι από έναν εγκληματία αλλά μετά το σκέφτηκα καλύτερα. Εννοώ εάν εισαγόμουν σε ένα μέρος σαν κι αυτό με ανθρώπους να μου φωνάζουν θανατικές απειλές ενώ πρέπει να προσαρμοστώ σε ένα νέο μέρος και μια νέα ζωή την ίδια στιγμή θα χρειαζόμουν να καθίσω και να σκεφτώ καθαρά.
Προσποιούμουν ότι κοιτούσα τους άλλους ασθενείς αλλά δεν τους έδινα ιδιαίτερη σημασία. Είχα συγκεντρωθεί στο αγόρι με τις καστανές μπούκλες. Δεν ξέρω γιατί. Έπρεπε να νιώθω τρομοκρατημένη απ’ αυτόν και ήμουν αλλά την ίδια στιγμή ήταν τόσο ενδιαφέρων.
Δεν ξέρω τι ήταν αλλά ένιωθα κάτι να με τραβάει σ’ αυτόν. Ίσως ήταν το γεγονός ότι τον φοβόμουν, δεν μπορούσα να σταματήσω να θέλω να μάθω περισσότερα για τα εγκλήματα του. Ίσως ήμουν απλά περίεργη. Ίσως…
Η κ. Hellman ήρθε ξαφνικά και φύσηξε την ενοχλητική σφυρίχτρα της, σηματοδοτώντας ότι ήταν ώρα για τους λεγόμενους εγκληματίες να γυρίσουν στα δωμάτια τους ή κελιά, όπως θέλετε πείτε τα. Το ύψος του καινούριου αγοριού επιμηκύνθηκε καθώς σηκώθηκε από εκεί που καθόταν. Υπάκουσε τους φρουρούς και τον οδήγησαν εκεί που θα έμενε.
Μόλις το δωμάτιο άδειασε, δυστυχώς η κ. Hellman προχώρησε προς το μέρος μου. Ένιωσα φόβο. Ήταν πολύ τρομακτική και δεν είχε ποτέ να πει κάτι καλό. Αν σου μιλούσε προσωπικά, συνήθως ήταν για να σου φωνάξει ή να σε απολύσει.
«Rose, μπορώ να σου μιλήσω για ένα λεπτό;» ρώτησε. Εγώ έγνεψα καταφατικά και πλησίασε πιο κοντά. Δεν φαινόταν χαρούμενη. Αλλά από την άλλη ποτέ δεν ήταν χαρούμενη.
«Τα πηγαίνεις πολύ καλά εδώ για τους πρώτους δύο μήνες. Είμαι έκπληκτη που δεν έχεις παραιτηθεί ακόμα. Σκέφτομαι να σου αναθέσω περισσότερες υποχρεώσεις εδώ» είπε.
«Ω. Ευχαριστώ.»
«Φαίνεσαι οικεία με τους περισσότερους ασθενείς εδώ. Μάλλον θα σε βάλω να βοηθάς τη νοσοκόμα λιγότερο και τους ασθενείς περισσότερο. Αν είσαι εντάξει μ’ αυτό»
«Ναι, φυσικά. Αυτό θα ήταν υπέροχο» είπα. Ήταν αλήθεια ότι αισθανόμουν πολύ πιο άνετα με ψυχωτικούς κατάδικους απ’ ότι θα έπρεπε. Υποθέτω ότι ήταν ενδιαφέρον να βρίσκεσαι γύρω τους και να βλέπεις τι σκέφτονται, πως σκέφτονται.
Ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου πάντα αναρωτιόταν αν ήταν πραγματικά τρελοί. Περίμενα ότι η κ. Hellman θα είχε φύγει αλλά έμεινε εκεί ακριβώς που ήταν, οπότε ρώτησα την ερώτηση που βρισκόταν στο μυαλό μου τις δύο περασμένες ώρες.
«Ε, σχετικά με τον καινούριο…» ξεκίνησα να ρωτάω
«Ω, ναι είναι ενδιαφέρον θέμα» είπε λες και ήταν κάποιο πείραμα φυσικής. «Λοιπόν, πραγματικά πρέπει να πηγαίνω» η κ. Hellman ξεκίνησε να προχωράει γρήγορα χωρίς να με αφήσει να τελειώσω την ερώτηση μου.
«Πως είναι το όνομα του;» της φώναξα.
Γύρισε πίσω έτσι ώστε να με αντικρίζει, σκληρά μπλε μάτια κοιτούν τα δικά μου «Το όνομα του είναι Harry. Harry Styles.»